#верш
#Nichto_Absalutna

Шпацыр пад зорным небам

Глыбокая мглістая цемра наўкола,
Месяцу промні падаюць долу,
Сьцішаны шоргат лісьцяў апалых,
Зорныя яскры - безьліч апалаў.

Крохкая коўдра начной цішыні
Апусьціцца мякка скрозь высі агні,
Неба зь зямлёю ў возера люстры
Плямай дрыготкай бязмоўна сальлюцца.

Дрэваў кароны да зорак памкнуцца,
Загразшы ў зэніце, бязвольна сыдуцца,
Прарэзаўшы хмараў размытыя рысы,
Прабіўшы аблокаў срабрыстых абрысы.

Шаліку парус трапеча на ветры,
Дух акрыялы празь цёмныя нетры
Яркіх агменяў маланкаю сьветлай
Думкай прашые цяжкое паветра.

Думка свабодна лунае над гладзьдзю,
Вочы замкнёныя ў цемры абняцьці,
Воды туманам халодным атуляць,
Вільгаць навокал душу астудзіць.

Чароўная музыка бездані зорнай
Адлюстраным промнем аквеціць прасторы,
І сінія далі наўкруціць смугою,
І неба, і дрэвы размые імжою.

А недзе далёка ў нябачным абшары,
Ёсьць край недасяжны, дзе спраўдзяцца мары,
Дзе на цябе зь неба, як кроплі дажджу
Ліецца бальзам, што гоіць душу.

У гэтым кутку заўжды можна схавацца,
З сапраўднасьцю сумнай навек разьвітацца,
Рашчыніцца, зьнікнуць, растаць пад ілжой,
Пад залеваю мройнай легчы шэрай слатой.

Расслабся. Глыбока свабодна ўдыхні.
Паслухай павевы цьмяной цішыні.
І зьявяцца сілы, і зьявіцца воля,
І мроя болей ня будзе турмою.

І зразумееш тады, што і ты,
І дрэваў няясных страмкія стаўпы,
І зоры ў ракою амытым абсягу,
Усе, хто чакае імпрэзы працягу,

Усё гэта: ад пікаў засьнежаных гор,
Да глыбі вачэй блакітных азёр,
Усё, што спаткаеш у жыцьцёвай дарозе -
Адзінства аскепкаў разьбітае крозы,

І ў адвечнай тузе, і ў бяссэнсавых зьменах,
І ў згрызотах здабытага брудам сумленьня,
І ў безьмежы неба, поўнага зор, і ў сьне,
Ледзь дыхаючы пад гнётам быцьця, ва ўласнай мане,
І вачыма, і безвач трэба бачыць сябе.

#верш
#гость
#лін_b

«плач»

уяўляеш, што ўся краіна магла б размаўляць толькі па-беларуску
–сэрца сціскаецца.–
цябе пытаюцца сябры,
ці разумееш ты рускую?
(бо з Беларусі ж).
слёзы з'яўляюцца.
ты крычыш, а яны ня чуюць
–апалітычныя.–
іх цікавіць толькі зямное,
практычнае.
бяжыш насустрач, наросхрыст
–у абдымкі з болем–
а яны зачыняюць вейкі
і вочы.
"што ты хочаш?
па-руску можаш?"
рукі мае, траву абдымаючы,
натыкаюцца на шкло
–у вашых сэрцах,
зусім не шаноўнае спадарства.–
рознакаляровыя вочы вашыя
–я ў іх глядзела–
свецяць мёртвым,
у іх каварства.
балюча цела
ўпала ў лесе.
вы забіваеце іх, не турбуючыся
–вашыя вытокі
беларускасці, белакрыласці–
самыя вольныя ў свеце.

#Тоя #малюнак

#верш
#вікця_жытнік

навошта вам кранаць маю душу?
навошта цеплыню сваю растрачваць?
няўжо вы лічыце:
мне трэба дапамога?
ды не, не трэба.
падраную на дробныя шматкі
надзею
я сама збяру
мая любоў гарыць
усё яшчэ
агменем
і разгараецца мацней
на дровы боль
на дровы ўвесь адчай
замест паходні -
сэрца
я здолею
я ведаю


але
мне насамрэч
так не хапае цеплыні

#верш
#вікця_жытнік

яна ўсё жыццё чакала
пітэра пэна
яна не хацела сталець
і кажную ноч глядзела на зоркі
з надзеяй і марай
і кожная знічка
гэта ён
ляціць не да яе
спраўджвае не яе жаданне
але яна чакае
бо на свеце зорак значна больш
чым дзяўчат
калі-небудзь згасне і яе зорка

#ADM

Пілотны запуск новага праекта!

«Кнігар» — беларускі праект у межах тэлеграма, ціўтара і інстаграма, дзе вы можаце знайсці/аддаць/прадаць любую літаратуру: кнігі, часопісы, газеты з рук у рукі — па ўсёй Беларусі!

#музыка #пераклад
#дзяўчына_якая_марыць
#замежны_беларускамоўны_спеўнік
І апошнімі дзьвумя песьнямі, якія заканчваюць первую дзясятку гэтага зборніку, з'яўляюцца:
Aurora – Blood in the Wine
Vapors of Morphine - Irene

#ADM
#рэк

Вітаю ўсіх! Хачу пазнаёміць вас з цікавым каналам пад назвай "Vajšnorščyna", тут вы знойдзеце фотаздымкі цікавых мест і помнікаў Гродна, Навагрудку, Мядзела і інш.
Усіх запрашаем да нас!

Спасылка: https://t.me/vajsnorscyna

#малюнак #Тоя
Як жа люблю дыназаўраў!😍

#верш
#вікця_жытнік

звянуцца да д'ябла
у жарт
і нечакана
атрымаць адказ

замест зорак
і бясконцых знічак
цяпер
месяца холоднае святло
праз вокны

тваё жаданне спраўдзілася
але ты пажадаў
не шчасце

#верш
#вікця_жытнік

ты шукаў мяне
добрую мілую -
усё як трэба і нават болей
ты чакаў мяне
і упэўніваў
што ты больш не баішся болю
ты кахаў мяне
я певерыла
патануўшы ў тваёй любові
ты жадаў мяне
абяцаў:
цяпер
не пакінеш мяне ніколі
мне
шчаслівай так неабачліва
мроіцца вечная блізкасць сардэц
ты сышоў
ты сказаў:
казка скончана
толькі дзе мой шчаслівы канец?