#верш
#вікця_жытнік
16+
думкі нязвязныя ды
я падзялюся, дазволіш?
з вы перайсці на ты
крок сур'ёзны
вясна пачыналася вершамі
месяц, здаецца, памятае
шчырасці сакавіцкія
блізкасць і зноў аддаленасць
мары імгненні іскрамі
цені ўсмешак мілыя
адлегласць і час міраж толькі
голас твой шэпт пяшчотны
дзявочы мой юр
бессаромнасць
усё тое усё ж сакавіцкае
толькі памяць не фатаграфія
я жаданне тваё адчуваю
дакраніся да цела
прылашчы
падзяліся сваімі думкамі
я хачу чуць тваё дыханне
каб да дрыжыкаў
каб пяшчотна
і нясцерпна доўга
кахаліся
я хачу чуць твой голас
і стогны
я хачу твае вусны па целе
я хачу твае рукі на спіне
і на сцёгнах
і ў валасах
мне здаецца
я ўжо адчуваю
у паветры пах жарсці
столькі часу прайшло
хутчэй бы зноў
сакавік
#вікця_жытнік
16+
думкі нязвязныя ды
я падзялюся, дазволіш?
з вы перайсці на ты
крок сур'ёзны
вясна пачыналася вершамі
месяц, здаецца, памятае
шчырасці сакавіцкія
блізкасць і зноў аддаленасць
мары імгненні іскрамі
цені ўсмешак мілыя
адлегласць і час міраж толькі
голас твой шэпт пяшчотны
дзявочы мой юр
бессаромнасць
усё тое усё ж сакавіцкае
толькі памяць не фатаграфія
я жаданне тваё адчуваю
дакраніся да цела
прылашчы
падзяліся сваімі думкамі
я хачу чуць тваё дыханне
каб да дрыжыкаў
каб пяшчотна
і нясцерпна доўга
кахаліся
я хачу чуць твой голас
і стогны
я хачу твае вусны па целе
я хачу твае рукі на спіне
і на сцёгнах
і ў валасах
мне здаецца
я ўжо адчуваю
у паветры пах жарсці
столькі часу прайшло
хутчэй бы зноў
сакавік
#верш
#Nichto_Absalutna
Бярэма чалавека
Бярэма чалавека - нараджацца,
Ствараць імпэрыі,
Распачынаці войны.
Бярэма чалавека - чуцца збаўцам,
Бярэма чалавека - быць забойцам.
Бярэма чалавека - мкнуць к свабодзе
Бруіць ў артэрыях,
Рэальнасьць размывае.
Бярэма чалавека - стацца здрайцам,
Бярэма чалавека - цішыць сорам.
Бярэма чалавека - разгарацца,
Расьці памерамі,
Пусьцець гігантам-зоркай.
Бярэма чалавека - зырка гаснуць.
Былое чалавекам будзе попел.
#Nichto_Absalutna
Бярэма чалавека
Бярэма чалавека - нараджацца,
Ствараць імпэрыі,
Распачынаці войны.
Бярэма чалавека - чуцца збаўцам,
Бярэма чалавека - быць забойцам.
Бярэма чалавека - мкнуць к свабодзе
Бруіць ў артэрыях,
Рэальнасьць размывае.
Бярэма чалавека - стацца здрайцам,
Бярэма чалавека - цішыць сорам.
Бярэма чалавека - разгарацца,
Расьці памерамі,
Пусьцець гігантам-зоркай.
Бярэма чалавека - зырка гаснуць.
Былое чалавекам будзе попел.
#дзяўчына_якая_марыць
#твор
#люмін_жадае_адпачыць
Вітаю ўсіх, як жа мяне доўга не было тут) Нарэшце я пераклала яшчэ адзін артыкул нашага фанфіка, бо пішу яго з сааўтарам. Дадам, прапаную прачытаць гульцам Геншына й аматарам гэйм-літу. Дарэчы, я вырашала канчаткова перайсьці туды замест ватпаду, таму рэкамендую падпісацца й чакаць кантэнту.
#твор
#люмін_жадае_адпачыць
Вітаю ўсіх, як жа мяне доўга не было тут) Нарэшце я пераклала яшчэ адзін артыкул нашага фанфіка, бо пішу яго з сааўтарам. Дадам, прапаную прачытаць гульцам Геншына й аматарам гэйм-літу. Дарэчы, я вырашала канчаткова перайсьці туды замест ватпаду, таму рэкамендую падпісацца й чакаць кантэнту.
#верш
#госць
#Zhubleny_Lichtaryk
Мой боль надыходзіць звонку.
Трапляе ў аорты сэрца.
Напружвае кожны нерв, і
Мой голас сыходзіць ў крык.
І часам баліць так моцна,
Што мне насамрэч здаецца:
Няма больш крыві і венаў.
Цячэ толькі боль ўнутры.
І я прымушаю цела
Спыніць тэрмінова рухі.
Каб сэрца каменным стала,
І боль зачыніўся ў ім.
Тады я змагу зноў дыхаць,
І больш не адчуюць рукі,
Як скуру дзярэ аб сьцены.
А я не адчую дым.
Я звыкну да гэтых жахаў.
Забуду аб вечнай крыўдзе.
Я буду рабіць што трэба
І страху не адчуваць.
Але мне адно ўсё ж страшна:
А што, калі боль адыдзе,
І ўсё ва ўсіх стане добра,
Я больш не змагу кахаць?
#госць
#Zhubleny_Lichtaryk
Мой боль надыходзіць звонку.
Трапляе ў аорты сэрца.
Напружвае кожны нерв, і
Мой голас сыходзіць ў крык.
І часам баліць так моцна,
Што мне насамрэч здаецца:
Няма больш крыві і венаў.
Цячэ толькі боль ўнутры.
І я прымушаю цела
Спыніць тэрмінова рухі.
Каб сэрца каменным стала,
І боль зачыніўся ў ім.
Тады я змагу зноў дыхаць,
І больш не адчуюць рукі,
Як скуру дзярэ аб сьцены.
А я не адчую дым.
Я звыкну да гэтых жахаў.
Забуду аб вечнай крыўдзе.
Я буду рабіць што трэба
І страху не адчуваць.
Але мне адно ўсё ж страшна:
А што, калі боль адыдзе,
І ўсё ва ўсіх стане добра,
Я больш не змагу кахаць?
#верш
#вікця_жытнік
няўжо зямля стрывае гэты боль?
няўжо вам не пякуць
яе слёзы?
няўжо вы не чуеце ў паветры
пах яе незагойных
скрываўленых ран?
няўжо яе стогны не разрываюць
ваша сэрца?
няўжо вам не рупіць аддаць ёй
сваё жыццё
абы не ёй ведаць гэтых пакут
абы ёй было лягчэй?
няўжо няўжо няўжо
няўжо вы вартыя яе?
няўжо вы не збераглі
яе падарунак -
чалавечае
жывое
сэрца?
#вікця_жытнік
няўжо зямля стрывае гэты боль?
няўжо вам не пякуць
яе слёзы?
няўжо вы не чуеце ў паветры
пах яе незагойных
скрываўленых ран?
няўжо яе стогны не разрываюць
ваша сэрца?
няўжо вам не рупіць аддаць ёй
сваё жыццё
абы не ёй ведаць гэтых пакут
абы ёй было лягчэй?
няўжо няўжо няўжо
няўжо вы вартыя яе?
няўжо вы не збераглі
яе падарунак -
чалавечае
жывое
сэрца?
#верш
#госць
#таямніца
~
у дзень, калі я сустрэла цябе
неба было сіняе
літары думак маіх у барацьбе
на руках тваіх лініі
слухаць цябе – нібы жыць у сне
напаўкаменная, напаўдраўляная
танчаць на шэрай тваёй сцяне
думак маіх пад’ёмныя краны
ты ў вяснова павольнай адвечнай журбе
ў жаўцюткіх суквеццях палыневых
чаму небасхіл дазваляе сабе
быць
асляпляльна
сінім?
#госць
#таямніца
~
у дзень, калі я сустрэла цябе
неба было сіняе
літары думак маіх у барацьбе
на руках тваіх лініі
слухаць цябе – нібы жыць у сне
напаўкаменная, напаўдраўляная
танчаць на шэрай тваёй сцяне
думак маіх пад’ёмныя краны
ты ў вяснова павольнай адвечнай журбе
ў жаўцюткіх суквеццях палыневых
чаму небасхіл дазваляе сабе
быць
асляпляльна
сінім?
#верш
#Хросная
Мае рукі
зліваюцца з ложкам
Мае ногі
зліваюцца з ложкам
Мая шыя
зліваецца з ложкам
Мая галава
зліваецца з ложкам
Маё цела
зліваецца з ложкам
Мае думкі
зліваюцца з ложкам
Мая слабасць
зліваецца з ложкам
Мая вера
зліваецца з ложкам
Мая воля
зліваецца з ложкам
Адно цэлае
Непарушнае
Мае рукі
Не могуць ісці
Мае ногі
Не могуць ісці
Мая шыя
Не можна ісці
Мая галава
Не можа ісці
Маё цела
Не можа ісці
Не можа
Не
#Хросная
Мае рукі
зліваюцца з ложкам
Мае ногі
зліваюцца з ложкам
Мая шыя
зліваецца з ложкам
Мая галава
зліваецца з ложкам
Маё цела
зліваецца з ложкам
Мае думкі
зліваюцца з ложкам
Мая слабасць
зліваецца з ложкам
Мая вера
зліваецца з ложкам
Мая воля
зліваецца з ложкам
Адно цэлае
Непарушнае
Мае рукі
Не могуць ісці
Мае ногі
Не могуць ісці
Мая шыя
Не можна ісці
Мая галава
Не можа ісці
Маё цела
Не можа ісці
Не можа
Не
#верш
#вікця_жытнік
ты будзеш анёлам ў маёй душы
жывым
назаўжды прыгожым
да сэрца прытуліш
і боль увесь знікне
бы яго не было
усміхнешся
а я буду памятаць тваю ўсмешку
і цеплыню вачэй
нягледзячы на іх колер
лёду
і на тваіх вачах з'явяцца слёзы
бо ты шчаслівы
са мной
абдымаю
ты з сілай мяне штурхаеш
#вікця_жытнік
ты будзеш анёлам ў маёй душы
жывым
назаўжды прыгожым
да сэрца прытуліш
і боль увесь знікне
бы яго не было
усміхнешся
а я буду памятаць тваю ўсмешку
і цеплыню вачэй
нягледзячы на іх колер
лёду
і на тваіх вачах з'явяцца слёзы
бо ты шчаслівы
са мной
абдымаю
ты з сілай мяне штурхаеш
#верш
#госць
#maładaja_źnička.
Багародзіца!
ну чаму ж наш лёс —
барацьба між прарокам і купкай няверцаў?
сам свет падобен на блюзнерства.
ці не іспытам на чалавечнасць
ёсць самота і яе бязмежнасць?
калі чалавек — істота сацыяльная
то чаму кроў у сэрцы
дрыжыць (як на першым спатканні)
штораз
калі бачыш
неразумення плён у вачах атачальных?
чалавек-недарэчнасць
чалавек-ратунак
колькі дзён не прайшло б
не знойдзе прытулак.
багародзіца!
я назірала многа
але хто як не ты
назірала адзіноты
пакуты святога?
#госць
#maładaja_źnička.
Багародзіца!
ну чаму ж наш лёс —
барацьба між прарокам і купкай няверцаў?
сам свет падобен на блюзнерства.
ці не іспытам на чалавечнасць
ёсць самота і яе бязмежнасць?
калі чалавек — істота сацыяльная
то чаму кроў у сэрцы
дрыжыць (як на першым спатканні)
штораз
калі бачыш
неразумення плён у вачах атачальных?
чалавек-недарэчнасць
чалавек-ратунак
колькі дзён не прайшло б
не знойдзе прытулак.
багародзіца!
я назірала многа
але хто як не ты
назірала адзіноты
пакуты святога?