#малюнак
#госць
#Вілка

Прыемна пазнаёміцца, я – Вілка(можна яшчэ Вімка, бо гучыць міла, хехе)
Малюнак па фандому Stranger Things!!

#верш
#вікця_жытнік

калісьці я для сябе
адкрыла дзівосны свет
чароўны сваёй невядомасцю
прываблівы і яскравы

света майго кожны гук
я карпатліва збіраю

нібы на пацеркі з журавінавага балота
што нас упрыгожваюць
бо пасуюць
да ўсмешкі і бляску вачэй

нібы гарачыя іскры ў агмень
што асветліць шлях і сагрэе
бо ў сэрцы так ясна гарыць
а таму і ў галовах яснее

нібы кроплі жывільнай вады
што перлінамі ззяе на траве
па якой праходжу басанож

нібы промні сонечныя
што асвятляюць зямлю святую
ласкаюць і песцяць нас

я тыя гукі збіраю
каб прынесці вам
падзяліцца
маёй любоўю
і магіяй кожнага слова

простыя словы ў сабе
збіраюць гісторыю свету
маладзенькія ці сівыя
словы мае жывыя

прылашчыш
прыгрэеш пяшчотна
бо кожнае слова
роднае

слова кожнае
духмяняе і крамянае
агністае і прамяністае
шчырае і лагоднае
трапяткое і шчодрае
самотнае ці набалелае
ліхое суровае гнеўнае
уладнае і трывалае
сардэчнае і адданае
важкае мудрае грознае
слова роднае рознае

пачуеш якое ад блізкага
і ўсміхнешся ветліва
ён усміхнецца ў адказ
бо вашыя думкі
светлыя

словы змяняюць нас
а калі назбіраеш словаў
іх можна сплесці ў сказ
як стужкі ці косы моўныя

---

ды не магу я адна
гэтаму цуду дзівіцца
мова мая - агмень
я мушу ім падзяліцца

каб засталася жывой
каб не пакінулі болей
свет мой - святло людское
беларускае сэрца - у мове

#верш
#Хросная

На руках тваіх - кіпцюры, і ваўчыны - твой енк і вой
Ты глядзіш ў люстэрка: "Гары! Хоча хтосьці пабыць табой?"
А ў целе тваім - вятры, разарвеш ты яго рукой
Твар малодшы, пачэсны, стары, толькі б, толькі б не быць
такой
Разрываеш цела само, выпускаеш вятры з грудзей -
След крывавы - нясе аер, холад дзьме у краіне падзей.
Па плячах тваіх, як па дні, ходзяць боты жалезнай хадой
Трушчаць рэбры, ірвуць абразы... Ты ахоплена нейкай нудой

Нараджэнне - цікавая справа. Хтось - ў пекле, камусь - мячы
Ты збірай каласкі ці косы, толькі зубы адно - тачы
Ты ідзі танцаваць у поўню, ты - пярэварацень, ваўкалак
Усё павінна быць па-другому, ты не з тымі, не тут, не так
Не жалезнай і не зламанай, нават чэснай табе не быць
Ні па-людску, ні па-звярынаму, ой ніяк табе, дзеўка, не жыць
Цалаваць цябе будуць не тыя, спавядаць табе трэба не тых
Уплятаюцца цені ліхія - і ў сонца, і ў песню, і ў міг.

Колькі б пацеры не чытала, грэшнай будзеш, Святой - не плыць
Ты ж так болем будзеш і славай, а з свянцонай вадой - не выць
Называюць цябе ненармальнай, таму мусіш ісці ў касцёр
Кайданы, і цвікі ў твары, меч і попел, а нож - васцёр.
На руках тваіх - кіпцюры, і ваўчыны - твой енк і вой
Ты глядзіш ў люстэрка: "Гары! Хоча хтосьці пабыць табой?"
А ў целе тваім - вятры, разарвеш ты яго рукой
Твар малодшы, пачэсны, стары, толькі б, толькі б не быць
такой.

#песня
#пераклад
#Максім_Крывіч

«Saggita» (the Retuses), пераклад М.Крывіча

Паўзла, ляцела, паплыла цяпер.
Я бачу тое, што раней не бачыў.
Гады сівыя стануць ля дзвярэй,
Што за сабой хаваюць час нязначны.

Хто вогнішча паліў — той сёння лье
Сваю слязу над чорным папялішчам...
Хто распазнаў у ім свой дом, той лічыць,
Што шлях праз воды, ці праз мост ідзе.

Шукалі шчасце — а знайшлі віно,
І захмялелі, бессаромна надта
Плялі, як бабчына верацяно —
Назад пляліся мы амаль уранку.

Любоў шукалі — а знайшлі Садом,
І зноў гулялі мы: і дзе сумленне?
Пад шэрым воблакам, пад чэрствым пірагом,
Гісторыі адно стварэнне.

Хто ў сіняй шалі пазаве з сабой.
Каго завабіць шэрымі садамі?
Быць можа, гэты вечны вобраз той,
Што тваё сэрца разарве слязамі?

Калісьці, можа, зразумею я,
Значэнне тых двух праўдаў: «так» і «не» —
Тады дарога сыдзе і мая
З перона белага на белы...

Тэлеграм: @m_kryvichV
Ціўтар: https://twitter.com/m_kryvich

#верш
#Хросная

****
- Маці ведзьмаў! Вось ён - мой меч
Толькі я
не магу
падняць
У віхуры нясецца сеч
Ды не маю
моцы
страляць

- Маці Ева, цела тваё - у крыві
А сыны твае ў танцы топчуць
хрыбет
Адкажы, як у гэткай любві
Мусім мы
закахацца ў
Свет?

-