#верш #дзеньроднаймовы
#Паша_Падыход


Жывёльная прырода аўтобусных калёс
Няспынна шукае мяне.
Слізкім асфальтам не ўзнагародзіў лёс
І імклівым натхненьнем.
У гэтым тыдні толькі вядомы сум і сьмяротная хвароба.
У набітым аўтобусе мной званятуе натоўп і будзе выць тлум.
У сляпыя вокны б'е шэры дым завода.

Змарнаваным вераснем і балючым сьветам
Праз натоўп аўтобуса прашпацыраваў.
Я шукаю ветлую ў душы нясьветлай,
У далёкім краі так і заблукаў.

#верш #дзеньроднаймовы
#Паша_Падыход


Я ішоў дадому з працы і раптам памёр.
А потым я стаў нібы галінка.
Хвілінку паляжаў, тым часам краем нажа
Мяне завастрылі, забілі сабаку бяздомнага.
Я зноў ляжаў беспрытомна. Далей было тры прыгоды:
Выкінулі ў сьметнік, дзе змешаныя адходы.
Закрылі крышку, каб не ваняў тут.
Дворнік гадзіну са мной гуляў,
а потым я зьнік назаўсёды.

#пераклад #дзеньроднаймовы
#ананімна


В. В. Маяковский "А вы могли бы?"

Адразу змазаў план руціны -
ўсё шклянкай фарбы перайначыў;
я на талерцы квашаніны
касыя скулы мора ўбачыў.
Пачуў я вуснаў новых воклік
на лусцы металічных рыб.
А вы
на трубах вадасцёку
накцюрна мне зайграць
маглі б?

#музыка
#пава_рамонак


paśla pieknaha nieba suzirajem wiačerni dzoždžyk 🌧️
nowy single u wolnaści ☁️
_._._._._
Spotify:
https://open.spotify.com/track/5HloH1y1Lx5WiFwVvvlYGq?si=1r_sdiYbQv2WdC0rJBF5Mw
YouTube:
https://youtu.be/NPGq74CMtgI?si=Kv3RdLd-1eRkElHE

#верш #дзеньроднаймовы
#Расьціслаў


Беларуская паўночная самота

Пад сьпевы сумныя далёкіх
Гадоў я ўвечары сіжу
І на агенчык цьмяны сьвечкі
Маркотным поглядам гляджу.

Па-за вакном ляціць завея,
Сьпявае вецер, нібы ў сьне,
Сьняжынкі быццам, думкі веюць
І так ад іх нудліва мне.

"Цямнее край зубчаты бора" —
Са змроку чую голас я
І бачу, як растуць узоры
На шыбы чыстага вакна.

Ужо б’е поўнач. Ціхне вецер
Ужо ў вачах маіх смуга,
А я гляджу ўсё задуменна
Як тчэ марозная рука.

Прывітаньне з Карэліі!


─────────≪✷≫────────
Канал аўтара

#верш #дзеньроднаймовы
#ананімна
 

З маіх грудзёў ірвецца кашаль —
Пладзіцца ў лёгкіх, пэўна, бросня.
Пад’еў, вядома, бронхі шашаль —
Абхаркаў я сурвэтак мноства.

У макроцці скісла пару вершаў:
Балесна, нібы колік зграя,
Глядзець, як у макроцці свежым
Дзіцё бязмоўнае здыхае...

Патрэба зараз — толькі немасць,
Цямрэча-сон ў глядацкай залі.
Запомні моўную адлегласць:

"Powiedział" хтось і "говорил",
                                       а мы "казалі".

#верш #дзеньроднаймовы
#ананімна

Беларусь пражыве на падсценках,
Прыцягнецца на ашфальт валачобна;
Запяе ( з дрыгатой у пашчэнках ),
Патыхне відуком патаўчоным.

Беларусь паляціць фантомам —
Не відаці былой Беларусі.
На вуглу мільгане фатонам,
Пазабыўшы з сузор’яу блузку...

Беларусь прыляціць адваротна
Па білету:  з "Адтудава" к "Нам".
Зыржавелым адчыніць вароты —
Прыгадае мячэўнік з канаў.

А ў канаве квітнеюць ваніты
І жыццё матлашыцца з канаваў.
Беларусі далоні абвіты,
Лебядой, што пакуль не сканала...

#Настасся_Хадзько
#верш

Юнацтва

Калісьці я куплю квіток,
Ён будзе толькі ў адзін бок.
Больш нічога ўжо не трэба:
Ёсць у жыцці сталёвае крэда.
І сэрца крочыць упэўнена верна
Праз кіламетры да роднага месца,
Да спадчыны цёплых сустрэч.
Я — Жана д'Арк, у руцэ маёй — меч.

#верш
#дзеньроднаймовы
#Хросная

Ураборас
бясконца
з'ядае
сябе.

Так бясконца
што ўжо забыўся
ці быў калі-небудзь чымсці
акрамя фаршу

Скажы,
Ці падлічым мы
аднойчы колькасць
могілак,
якія рассыпаныя
па нашай гаротнай зямлі
так,
што здаецца -
нават цені
нашых слядоў
бясконца
трапляюць
на косткі
?

А нашыя сляды -
уціснутыя ў зямлю,
бо мы ідзем тым шляхам,
якім ішлі мільярды
да нас.

А нашыя сляды -
уціснутыя ў зямлю,
бо наш край
ніколі не
меў
часу спакою.

Ураборас
бясконца
з'ядае
сябе.

#Францішак_Люцыянавіч
#верш


Бездапаможны

Дзверы, вокны, стол,
Сігарэты, кава-чай,
І падвешаны мой стан
Ні Тут, ні там - усё адчай.
Толькі словы,
Толькі чай.

─────────≪✷≫────────
Творчы канал аўтара

#верш #дзеньроднаймовы
#TL


"Пірату"

Калі вада твая стыхія
І хвалям ёсць ты Ўладар,
Узбярэжжаў безліч бачыў дзіўных
І ветраў моцных шквал трываў.
Мо з Дрэйкам знаўся? Ці з Дампірам?
Ці проста сам з сабой хадзіў?
Матросаў спеў любіў ты шчыры
І люльку з тытунём паліў.
"Вясёлы Роджар" развяваўся,
І з шабляю наперавес
Ліхіх гадзін ты не баяўся,
Адвагі ты не набіраўся -
Адразу сам у бойку лез.
А калі стомлены здабычай,
Ты часам на зямлю зыходзіў,
Няўжо ні тут, ні там, ніколі
Сабе прытулку не знаходзіў?!
Бо зранку зноў, як сонца устане,
Шлях водны зваў, цягнуў мацней.
І ты лагодна, паслухмяна,
Ішоў за ім далей, далей.
Ці ты кахаў? Цябе кахалі?
Ці хвалі жарсць твая была?
Ці толькі ветразь з ветрам у пары
Гармонію жыцця давалі?

#верш
#Nichto_Absalutna

Я люблю рэчы

Рэчы ня здрадзяць, не ашукаюць
Будуць заўсёды поруч у камодзе,
Рэчы ня просяць увагі, трываньня,
Рэчам даволі шчасьця ды гора.

Цёмнае шафы, пыльных бальконаў,
Змрочных гарышчаў спрэс у павуціньні,
Кінутых хатаў, зрываў, пагромаў,
Змрочнае бавы пад лямпай мірглівай.

Рэчы ня чуюць, рэчы ня мараць,
Рэчы ня правяць зламанага жартам.
Рэчам усё проста, рэчам усё роўна:
Рэчам да чорта шчасьце ды гора.

#верш
#Шрэбра_Іслачы

Я бачу τеслу ў стайні
Я спытаю: "Хто ты!?"
І навошта табе электрычнасць
Сярод гною?

#верш #Настасся_Хадзько
#дзеньроднаймовы


Шануйце слова матчына,
Любіце матчын спеў.
Тут —
наша спадчына.
Інакш —
тут матчын гнеў.

──────≪✷≫──────
Творчы канал аўтаркі

#верш #дзеньроднаймовы
#TL


Мёбіўса стужка.

Ёсць стужкі ў валасах,
Існуюць стужкі хваляў.
Але па сэрцу тая, што сніцца па начах,
Як сімбаль нашых мар і летуценняў.
Ні падзяліць яе на часткі,
Ні бег Бязконцасці прырваць.
Жыццё паўсюль расклала пасткі,
Іх тая стужка дапамагае пазбягаць

#верш #дзеньроднаймовы
#віскупала


восьмаму класу

прайшоў ужо час,
а я ўспамінаю пра нас
з балючаю ўлыбкай на твары штораз,
і нібы слёзы не сцякаюць зраз

пра сонечныя дні ў 203 кабінеце
і смех праз слова як быццам на касеце,
пра вашыя парады, ляжалыя каля сэрца
так вось чаму яно заходзіцца ў рытме скерца..

пра галінкі бэзу з пахам мая
і з смакам вашага духмянага чая,
калі мы па суботах прыязджалі
і кожны раз іх з цеплынёй ганялі

пра душэўныя размовы на ўроках
пра лёс Паўлінкі на ўсех яе вытоках
і кросанс у руках па творы
і ў кожнага ж ідэй цікавых мора

такое адвучанне, што часць мяне забралі
і вельмі зверскі пакідалі
маю апошнюю надзею,
і цяпер я разам з шчасцем тлею

#музыка
#пава_рамонак

🌧️🍂ź pieršym dniom wosieni 🍂🌧️
ja stwaryŭ «wosień» z metaj źbiehčy ŭ rajski čas, jakoha nikoli nie było, i jaki ŭsio ž nie pazbaŭleny adzinoty.

nowy albom u wolnaści, spadziajusia, wam spadabajecca i wy nie praihnorycie jaho 🤎

Spotify:
https://open.spotify.com/artist/2eLQ50gFbhsKY5Hp2R3ZVo
YouTube:
https://youtube.com/playlist?list=PLqK0oTzc47hyGrdkRPzgMoJVNRj0rqpej&si=A5HzZ9tNfv2usQrZ
Apple Music:
https://music.apple.com/us/album/wosie%C5%84/1726130561?ls=1



Twitter

Telegram

Instagram

#дзеньроднаймовы
#TL


Лічбам цотным і ні\простым, ці гульня ў імёны


Па-за межамі Лагранжа,

Асяроддзя Гільберта паверх.

Лічбы, як ракетаў Маска спаржа,

Цягнуцца страмчэй Шакіл О’Ніла ўверх.

*

Ад цябе працяг уголас,

Захаваўшы прозвішч крок,

Як калыша вецер Колас,

То ў правы, то ў левы бок.

*

Пратчэта і Геймана сусветы, Шчамялёва фарбы на сцяне,

Гершвіна мелодыі пра лета

І радкі, што напісаў ты мне.

*

Літар пазлы, як дарогі брук,

Рытмам крокаў адбіваюць рух.

Рэхам “Ну-ну, Пффф,” …вяртаюць гук,

Сэрца ў цішы ўзмацняюць стук.

*

Рэмарк нальне кілішак кальвадосу, Цішком Хэмінгуэй падпаліць люльку тытуню.

Як прамалюеш сітуацыю ты гэту?

Зноў на адлегласці? Ці “наяву”?

*

Хто зараз з болей Санча Панса,

Дон Кіхота ўяўленне хто?

Не, не тыя персанажы нам патрэбны,

Бо з імі ясна ўсё.


***

P.S

Ні здзіўляўся, калі раптам

Расповяд нас так зацягнЕ,

Што забыўшыся на рэчаіснасць,

Ты станеш кімсці для мяне…

TL

#проза #дзеньроднаймовы
#TL

Кажух

Святло свечкі праглядае праз вакенца, Гражына употай сабрала клункі у наўлечку і бязгучна, як цень паплыла у бок дзвярэй. Фурманка Анджэя стаяла паўздож плота, жоуць падсцеленага аржоння ў месячным святле адлівала срэбрам.
Гражына ускінула матуз на воз, спрытна перакулілася праз білку і павалілася тварам у калючую салому. Дакранулася да Анжэеевага плячука, схаванага пад старым кажухом і ціха выдыхнула:

-паехалі, пакуль ціха, прачнецца Рыгор, бяды ні абярэшся.
-плечы Анджэя пачалі рухацца, каўнер кажуха то уздымаўся, то ізноў ападаў…
-чаго, ты, дурненькі, усё добра, паехалі…
-у гэты момант яна пачула усхліп, жаночы, адчайны, бездапаможны.
-ні забірай яго ў мяне, я ні здолею…я кахаю яго,…

Гражына прыўзняляся на калені, зазірнула за каўнер, там убачыла заплаканы твар жонкі Анджэя, тая ні утрывала ўседзіць і павалілася.
Плакалі абедзьве, наузрыд, гучна, са слязьмі, але без слоў.
Раз пораз у вакне знікаў і зноў з’яўляўся агеньчык свечкі, Рыгор прачнуўся ўжо даўно, ні расплюшчваючы вачэй ён сачыў за зборамі жонкі і зараз ён назіраў.