#проза
#Кася_Кастрычніцкія

Працяг майго гарадскога фэнтэзі пра вампіраў, падчас якога вы пазнаеце на што здольныя пайсьці студэнты дзеля выдатнага іспыту ➡️ Д5: Лепш вораг, чым падступны сябар.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Дудар»

Дагарае цыгарэта, дым пускае
Рыхтык у суровы твар бязьмежнай цемры.
Што за дзіўны гук нахабна слых ласкае,
Абуджае гартаваныя мной землі?
Хто ў цёмны час такі ня дрэмле?..

Мора хілых каласоў скалануў
Тромб хлапечае ўпартае ігры.
Вусны сьціснуты, падняты ў гару
Горды твар і нос, што вострылі вятры.
Ён ня сьпіць ад цяжкае пары.

Галавой матляе ў розныя бакі,
Як кіроўца старасьвецкае кадрылі.
Панна, вы шпарчэй да князевай рукі
Прыгарніцеся сваёй танюткай быльлю!..
Неба пазірала зорнай сіньню.

Хлопцавы сурдут быў як зь іголкі зьняты,
І, ня чуючы ні каліўца ад стомы,
(Быў канцэрт у месьце ды з нагоды сьвята)
Той з ахвотаю пусьціўся быў у скокі.
Аж гарэлі ад напругі шчокі!

Млеў і біўся перад ім стракаты строй,
Трубным, жаласьлівым гукам быў вядзёны
Гэты край, і тая ноч, і пальцаў бой.
Ён такі далёкі і такі знаёмы,
Бо запал яго, відаць, маёвы.

Раптам здрыгануўся гук у жытнім полі,
Песьня хлопца сьціхла, зьнікла і гало.
Паплыла ўсьмешка ад гэткае долі,
Бо калі ўдала слова тчэш сваё –
Сьвету цэламу скажы, які ты ё.

*🌌🎶
Творчы канал аўтаркі

#фота #верш
#Шрэбра_Іслачы

Прыцемкі

У зімовых змярканнях
я вандрую па свеце
Учора быў у Сахары
Сёння плаваў у Леце.

*Даведка Лета — рака забыцця ў цартве Аіда

#пераклад #ТоЯ
https://youtu.be/hRDLpLiEuwA

#верш
#Настасся_Хадзько

***

Я пакахала вас учора,
І было ўсё гэта нова.
Так мора, горы і ваду
Я бачу нібы ўпершыню.
І сэрца ў грудзі пакладу,
І галаву пад меч спушчу.
З агеньчыкам у вачах
І падніму кахання сцяг.

──────≪✷≫──────

#верш
#Верас

"Раство"

Высокае неба,
Сіняе неба,
Снег
Зіхаціць
Золатам.
Шкляна-празрыстае
Сöння
Паветра,
Насычана
Свежым
Холадам.
То не дзень —
То öсць скарб,
Цуд той калядны,
Öн сонца
З марозам
Сплавіў...
Над маöй Беларуссю
Божы анöл
Гіганцкія крылы
Расправіў.

──────≪✷≫──────

#Барыс_Ліцьвінчук
https://t.me/licvinczuk

Маö сэрца біéцца ў такт зь Беларусьсю


Маö сэрца біéцца ў такт зь Беларусьсю,
Маé думкі ляцяць на крылах беласьнéжныхх буслоў,
Мая кроў ліéцца па рэчках, дзе ня крочыў і сам Ісусе,
А мой голас сьпявае пазлам, складаным з тысячаў слоў.
Я прысьвячаў сваé вéршы людзям зямлі руплівай,
Што працуюць, каб мы дажылі сягоньняшні вéк
Я плаваю думкамі ў шопаце салаўїным
Той кут, дзе я адчуваю, што я — чалавéк.
Гэта край, дзе нашыя гéрбы з-пад узвышшаў лунаюць,
Гэта край, у якім маладосьць пражылі мы сваю,
Гэта край, дзе нават маланка танчучы палае,
Гэта край, дзе ў труну ўпасьці страшна ня стане,
Гэта край, пéсьню якога сьпяваем мы па жыцьцю.
Я мару гэтымі палямі,
і далячынямі, прудамі
Я ў хараство яго няспыннае гляджу
Хаджу няспыннымі палямі, якіх на ўсö жыцьцö хапае
Я нават тут лянюсь, я нават тут ляжу.
Маїм ныркам тут ніколі не бракуе павéтра
Бо яго баранілі з-пад мужыцкіх кальчуг,
Тая старонка, якую магу запомніць я да сантымэтра
Бо тут скарб — кожны ліст, кожны лéс, кожны луг.
Дзе яшчэ ты такі небасхіл на зямлі паглядзіш?
Дзе яшчэ музыку будзеш слыхаць у мыканьні кароў?
Дзе яшчэ, у якім куце такіх шчасных людзяў зацьміш?
Дзе яшчэ насалодзісься пахамі блакітных васількоў?
Больш нідзе не пабачыш у сьвéце капыты ганарлівых зуброў.
Тут вада быць крышталь, які шкляна блісьціць,
Тут калосьсе на нівах златых шапаціць,
Тут дзяўчыны й хлапчукі — і öсьць пазалота
Гэты край у сябé таїць бéзьліч употаў.
Ты — родны кут. Цябé не прадамо ніколі
Ты — наша любоў, і каханьне, й пустэча, й роспач — і ўсö наяву
Ад найпéршага да апошняга водбліску лякарнай жырандолі
Я тут мару, жыву, і, напэўна, памру.

──────≪✷≫──────

#верш
#Nichto_Absalutna

Мая школа

Недзе ў гразкім дрыжаньні кварталаў,
Прыхаваўшыся ў сеціве вулак,
Бы расколіна ў шыбе ад ранца -
Мая школа,
Спавітая сьцюжай.

Краявід сьціплы твой з туалета,
Ад заняткаў здаваўся адхланьнем.
Стань на дыбачкі на батарэю -
У акулярах зайграе сьвітаньне.

Тады ўсё не здавалася простым,
Сьвет мкнуў змрочна, заблытана, золка.
І бязьмежна цяклі калідоры,
У сотнях крокаў і крыкаў... І моўчкі.

Першы ў клясе, сьняжок з падваконьня,
Рваны сшытак, "здалі тэлефоны",
Чыпсаў хрумкат на лаўцы зь сябрамі,
"Не кажыце, прашу, толькі маме".

Робіш выгляд, што сьпісваеш з дошкі,
Робіш выгляд, што вучыш старанна,
Робіш выгляд, што ты на занятку,
Выдыгацца там нельга, усё помню:
Ненавідзеў цябе, мая школа -
Памяць-цэнзар малюе ружовым,

Як дрыжалі, сьмяючысь кварталы,
Загубіўшыся ў сеціве вулак.
Як дваілася ў шыбе ад ранца,
Мая школа,
У адвечнасьць закута.

#верш
#Пані_Полька

Абарона Пулена

Знішча волю на чорных крыжах,
Мы стаім у смярдзючым полі.
Абаронцы хрыстовы прынеслі жах -
Я сваю адкладаю зброю.

Любоў укрыжаваная на мячы!
Хай растопіцца Нёман крывёю,
Каб змог нас ад ворага зберагчы,
Крыжаносцаў накрыўшы вадою.

Баранілі мы Пулен, а гэта зіма
Кульгавіла ля парога.
Здаецца, лямантавала зямля
Ад пакут, ад захопу такога.

Якая падзяка ў гэтай вайне,
Акрамя агульнага болю?
Я дрыжу на варожых могілках... Мне
Жудасна ў гэтым золю.

Катапульты, тараны... Шанцу няма,
Нам жрацы навяваюць трывогі.
Хай лепш сёння згарыць уся краіна мая,
Не зваліўшысь у варожыя ногі!

І Маргер падпаліў усіх ваяр, хто жывы,
Усіх рассёк, хто з ім трапіў у аблогу.
Замак Пулен мёртвы стаяў назаўжды,
Непакорлівы іншаму богу.

──────≪✷≫──────

Творчы канал аўтаркі

#Настасся_Хадзько

***

Скажы праўду: стане лягчэй,
І туман сыйдзе з маіх вачэй.
Скажы праўду, адкрый душу:
Разабрацца ў пачуццях мушу.

Па халоднай зямлі басанож
Прыбягу ўначы, схаплю нож.
І не будзе раны той вострай,
Бо стану птушкай я вольнай.

У нябёсах з зоркамі побач
Адшукаю свой месяц поруч
З надзеяй у высі застацца,
Ніколі да зямлі не вяртацца.

#верш
#Хросная

Калі настане час
збіраць камяні
То будзе ўжо позна
думаць аб ружах

А я ем ружы
І іхнія шыпы
рэжуць мне
горла.

Калі ж ужо

настане

час
камянёў?

#Настасся_Хадзько
#верш

***

Аб сэрца патушу цыгарэты
І адшукаю старыя касеты,
Дзе яна смяецца вачыма —
Каханая мною дзяўчына.

Аб сэрца патушу цыгарэты,
У кішэні адшукаю манеты.
На вакзале куплю я квіток,
Паеду цягніком ў адзін бок.

У вагоне гляджу я ў вакно,
Нібы з табою сяджу ў кіно.
А ў галаве твае партрэты —
І зноўку патушу цыгарэты.

Хутка даехаў мой цягнік,
Махае ўсім бортправаднік.
Адзін на платформе сяджу,
І я цыгарэты зноўку палю.

Адчуваю табак і карыцу;
Цямнее — бачу зарніцу.
І з самотай іду дадому:
Нясу я шалёную стому.

Раніцай узяў цыгарэту
І паплёўся я да суседу.
У хаце застыў на парозе,
Нібы замёрз на марозе.

Яе за сталом я ўбачыў,
Пра гэта толькі і марыў.
Не трэба ўжо і цыгарэта:
Побач са мною прынцэса.

Цыгарэты назаўсёды патушыў
І сэрца сваё хворае лячыў;
І купіў два квітка ўжо туды,
Куды едзем мы назаўжды.

──────≪✷≫──────

#верш
#Верас

"Хвароба"

Неўзабаве вясна —
Гэта быццам прачнуцца
І ўбачыць той час, што праз пальцы ўцёк.
Ужо тут няма, яму не вярнуцца;
Абрыс ягоны я бачу здалёк.

Завіруха і дождж, прыпынак любімы,
Стамлённы завулак і рэдкі снег на даху...
Ты прабач мяне, друг дарагі мой:
Я зараз хварэю (зусім крыху).

Боль увесь час мне грудзі сціскае,
Шум у галаве, і ўвушшу звініць,
Наогул, я зараз быццам губляю
Сэнсу жыцця нябачную ніць.

Нічога! Прарвуся, усё будзе добра;
Даколе жыцця майго ніць не рвецца;
Хочаш жыць — то ўмей вярцецца,
А перашкоды — туманны вобраз...

З сілай волі, малітвай маёй я ніколі
Не апынуся зусім на дне.
А ты, калі ласка, друг мілы,
Толькі
Чакай
Мяне.

──────≪✷≫──────

#верш
#Savavožyk

АБ'ЯВА НА ТРАМВАЙНЫМ ПРЫПЫНКУ

Яна крыху ніжэйшая за мяне
у вачах воблака
на вуснах
ня высах гранатавы сок

калі пабачыце
тэлефануйце
ці пішыце
адрас: 
чужаніца
сьлімак
тут
кропка
бывай.

──────≪✷≫──────

Творчы канал аўтара

#верш
#Хросная

Здаецца, што рэкі
даўно выйшлі з берагоў
І мы жывем пад вадой

Лыпаем лупатымі вачыма
Выстукваем жабрамі
жабраванне
І тупа
адкрываем рот.

Рыбы не ўмеюць гаварыць.

А можа, не хочуць?
Лічаць, што
іх вялікія
суродзічы
занадта дзіўныя
Незамаскіраваныя ў вадзе
І з вычварэннымі
плаўнікамі?

А можа гэта проста
Разлілося вялікае балота
І людзі НА балоце
Сталі
Людзьмі Ў.

──────≪✷≫──────

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Адраджэньне»

«Няхай дасканалым ад Бога
Стаецца заўжды чалавек,
Гатовы цурацца благога
І добрым застацца навек».
Ва ўзорах чырвонае ніткі,
Што цісьне на бель Псалтыра,
Заблытаны думкі ў вітку.
Адну аткрапаць мне пара.
Пяцьсот прамінула гадоў,
Як сьвет адраджэньне красы
Зацьвердзіў, узьнёс пагатоў.
Францішак заміж паласы,
Што тэкст абрамляла сьвяты,
Пакінуў народныя словы –
І слухалі важна краты,
Дзівіліся ўласнае мове.
Любоў да людзіны у прозе
Паслалася лістам, як гаць,
Але засыналі ў зьнямозе,
Хто мусіў любоў атрымаць.
Дурны быў парадак тады,
Застаўся такім праз стагодзьдзі:
Яны адраджалі гады,
Ды толькі ня шчасьце ў народзе.
Дасюль страшны сон-небыцьцё
Іграе вялікую ролю,
Тады – павярталі жыцьцё,
Цяпер – павяртаюць няволю.
Маўляў, беларусы упалі
І росквіт сышоў у нябыт.
Раджэньне і сьмерць – гэта шалі
Для іншых народаў, эліт,
У нас жа свабоды пачатак,
Мізэрны кавалак вышынь,
Нясе чалавеку канчатак.
Скарына, сапраўдны русін,
Пакінуў народныя словы,
Каб людзі раджалі – чужое,
Сваё – забівалі, а мова
Навек засталася нямое.
У нас тут сваё «Адраджэньне»,
Чужога з народнасьцю раць,
Складанасьць у тым: без раджэньня
Нямае чаго адраджаць.

──────≪✷≫──────
*_ 🩻 _
Творчы канал аўтаркі

#малюнак #ТоЯ
Рэдрав кадра з фільму "Хронікі Нарніі: Леў, вядзьмарка і гардэроб"

#верш
#Пані_Полька

Бітва на Нямізе

Гэта стагоддзе прапахлася зброяй.
Знішчылі Менск Яраслава сыны.
Паланілі мянян, пазбаўлялі іх волі,
Ад злоснікаў княства Усяслаў бараніў.

Пляма на лбе яго, быццам бы зорка,
Слынны заступнік ён нашых людзей.
Ізяслаў, Брачыслаў - яго мужныя продкі,
Ён нам вядомы стаў як Чарадзей.

Нашчадкі мудрага Яраслава,
Ды лютая кроў Рагвалодава!
Будзе героям вядомасць і слава,
Усім, хто загіне ў гэтага горада.

Будзе жывым шанаванне, падзяка,
Будуць шчыты і мячы ад ворага.
Будзе гарэзнічаць кожны з дзяцятак,
Будуць вам хусткі, расшытыя золатам.

Шчыльна лягла на снежнай Нямізе
Ростань з брудных галоў ваяраў,
Абаронцы Полацку гінуць ўнізе
Пад мячамі дужых сыноў Яраслава

Да Полацка строгія крылы валькірый,
Яраславічы першыя ў бітве складанай.
Адступіў, хто жывы быў, ды наогул закрылі
Чарадзея ў вязніцу гнюсным падманам.

Знявечаны твар у кожнай вайны,
Ды цела смярдзіць злавеснай крывёю.
Страшэнныя, жорсткія былі баі,
Латы забіліся свежай зямлёю.

Павага і слава ўсім полацкім воям!
І ворагам ўсім, хто ў баю быў сумленны.
Кожны горад краіны я клічу героям,
Ды людзей нашых цнатлівых і надзейных.

──────≪✷≫──────
Творчы канал аўтаркі

#верш
#Nichto_Absalutna

Беларускі псыхапат

Сусед за сьценкай зноў урубае тэлік,
А мне да заўтра засталося тры гадзіны
У паўсьне малюю, як бяру сякеру,
Як трушчу дзьверы: "Вось я, адамкніце.

Я на хвілінку, расказаць пра Саладуху,
Я ж так люблю яго, ты зэдлік кінь, паслухай.
Чуваў штоночы, ты яго таксама любіш,
Альбом, што першы выйшаў, на мяне, зановы.

Але калі ён дропнуў "вінаград"...
Суседзе, асьцярожна, дажджавік папсуеш.
Ну не магу я ўжо спыніцца забіваць,
Чакай, сусед, што трэці год ў рамонтах!",
Якія звычаі, такі і псыхапат.

────≪✷≫────

#Лёля_Сонечная

Маналог #2

Як быццам ГЭС дала знянацку цечу
Паціху прарываецца адліга
І сонца больш ня хочацца бярэч
На новы дзень, на ноч, калі патухне цыга

І стане цёмна, пуста, проста, млява як бутэльцы бяз донышка
І як яе б ня трэс марак
І як бы ні шукала сэнс золушка

А дым льецца як кроў, як слова
Зліваецца з промнямі ў афрыканскім танцы
І быццам танец - іх з акуркам таемная мова
Развітанне тытуня перад тым як заваліцца
мне на сланцы

Шыпіць на сонцы бітум і кіпіць
Я грэю ў ім ногі як пастух у каровіным гноі
Хачу днямі сядзець, цыгарэты паліць
І глядзець на цыцкастых кабет што збіраюць надоі

#верш
#Вожык

* * *

тонкае і нязграбнае як драпіна на тваёй каленцы
нешта не запытаўшыся селіцца ў маім сэрцы
слухай гэта гучыць нават не прымітыўна
гэта нібы дэматыватар або іншыя тупыя карцінкі
як старажытныя мемы што прабраліся ў маю памяць
я шчыра стараюся імі нячаста спаміць
але мне так падабаецца калі ты з іх смяешся
калі ў шортах зімою крочыш у сваё бязмежжа
калі разважаеш пра зразумелае толькі тваім падпісантам
я ўзрушаны як тэд і маршал што ўсадзілі па тантруму
калі качанём урываешся ў мае сны і адмаўляешся сыходзіць
калі на мае кіламетры слоў стараешся адказы знаходзіць
калі кажаш «так» і пляваць на незразумелыя канцэпцыі
калі радуешся калі пішу пра нашу сустрэчу першую

так хочацца шмат казаць але
не выстарчае слоў трапных мне

бо тое што важна яно такое нязграбнае

але тонкае і сапраўднае

як на тваёй каленцы
ледзь бачная
драпіна

────≪✷≫────