#верш
#Францішак_Люцыянавіч

Надзея ... Свету

Свет - сонца праменьчык зіхцівы;
Устае ён рана, разам з небасхілам:
Разам з дубамі, камарамі,
Галоднымі, самотнымі вачамі.

Свет уставае, бы жывы чалавек;
Часам ён плача, снегам рыплівым:
Шапоча ўраніцу лісцем ляніва,
Спявае для нас ластаўкай мілай.

Свет, ты згараеш, і напэўна згарыш,
Але забудзься на страхі зямлі,
І ў момант суровы успомні:
Што слова "цмок" любіла ты.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал

#верш
#Максім_Крывіч

Падалі з неба зоры.
На іх пазіраў летуценнік
і думаў:
"Калі ў мора
спадуць яны, бы каменні,
са светам тады што будзе?"

Пачуўшы такую мову,
яму прамаўляў пустэльнік:
"Не будзе на свеце гора.
Не міне і пакалення,
пра неба забудуць людзі,
бо ім бытавыя норы даўно замянілі
зоры".

• • • • •

Padali z nieba zory.
Na ich paziraŭ letucieńnik
i dumaŭ:
”Kali ŭ mora
spaduć jany, by kamieńni,
sa śvietam tady što budzie?”

Pačuŭšy takuju movu,
jamu pramaŭlaŭ pustelnik:
”Nie budzie na śviecie hora.
Nie minie i pakaleńnia,
pra nieba zabuduć ludzi,
bo im bytavyja nory daŭno zamianili
zory”.

• • •
Telegram
• • •

#верш
#Барыс_Ліцьвінчук

"Навокал лісьце падае"
Навокал лісьце падае, вось восень у двары,
Навокал лісьце падае, тут птушкі-песьняры,
Навокал лісьце падае, мітусіцца кругом,
Навокал лісьце падае, хапаецца віхром,
Навокал лісьце падае, васéньскі карагод,
Навокал лісьце падае, хай падае штогод.
Навокал лісьце падае, зямля пад їм гарыць,
Навокал лісьце падае ды вéтка шапаціць.
Навокал лісьце падае, а хуценька зіма,
Навокал лісьце падае, ня страць час задарма,
Навокал лісьце падае, прырода — наш мастак,
Навокал лісьце падае, чуваесься ты як?

──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал

#верш
#Хросная

Глядзі ж! зусім я хворая
Сэрцам і галавой
І ў любаванні зорамі
Мне не знайсці спакой

Мне не знайсці спакой
Быццам гару... Астыла.
Уласнаю я рукой
Усё гэта нарабіла

Усё гэта нарабіла -
Холад і жар пякельны
І мне самой не мілы
Енк тых віхур
суцэльны

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Творца»

*
Мне абрыдла стагодзьдзі бясконца лічыць,
І чакаць, што зямляне здадуцца вайне.
Годзе спаць! Час пачуць, як дзіцёнак крычыць!

Раскалолася неба, і плача зь людзьмі,
І няспынна крывёй аблівае мяне,
Не маёй, а чужой, усмактанай зь зямлі.

Ах, як добра, што сьмертныя рыхтык як скот,
За ратунак гатовыя зьесьці сябе!
Хай давеку расплачвацца будзе іх род!

Што ні век, то ўсё болей ахвяраў нясуць
І кладуць мне да ног, крыж сякуць на ілбе.
Ты павер, не рабіў я зь іх гэткую муць!..

А я танчу ў моры мужыцкай крыві,
Бо ізноў счараваў-падмануў я цябе.
Пройдзе час – і спасьцігнеш, а покуль жыві.

*🫀
Канал аўтаркі

#верш
#Nichto_Absalutna

Рамкі

Мне хочацца дыхаць, сьціскаюць вакол,
Аточваюць рамкі ад фотак бацькоў,
Жыцьцё па альбоме зь зіготы пайшло,
Нібыта па рэйках - пад вечны адхон.

Мне хочацца марыць, ды цягнуць на дно,
Цяжэнныя рамкі ад фотак дзядоў,
Гарэлыя плямы нябачных лістоў,
Нясьцерпныя раны няспраўджаных сноў.

Мне хочацца верыць, што гэта ня ўсё.
Пазбудуцца рамак хоць фоткі сыноў.
Агораны ў болю няўмольны штуршок -
І мёртвыя вочы дрыжаць па-за шклом

#верш
#ананімна

я я я я я
ці
ты ты ты ты ты
я? крычу
я? маўчу
я? плачу
пл а а а а а а а
а а а
чу чу чу чу чу чу
у ў у ў у ў у ў у ў у
мяне Ў сё добра
маркотна
вільготна
хахаЧУ
чу чу ч у ч у ч у
я? бяг у ў у ў у ў
я? стаю. стала
стаю.
маўчу. міргаю. я ў сне. я не Ў сне. я У сне. Я. У. Ў. Е.

я міргаю.

йу

й а

с т а й у

у

ў

ў.

й

а

намаляваЛА

кропку.

. . . . . . .

ку ку кУ к У к У Ў у ў

й

а

пад мікраскопам

а там

цэлы сусвет

пад

мікра
ско

пам
пам
пам
а
м

я маЎчу

──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Рукі паэта»

*
Зімна на вуліцы, зімна ў сьвеце,
Скігат хаўтурны нам грудзі ірве.
Рукі твае адубелі, паэце.
Рукі твае адубелі, паэце...
Што ты шукаў у зьмярцьвелай траве?
Ці... Ты кагосьці вышукваў у сьнезе?
Колькі ні пнесься, а кудаса меце,
Быццам у тым Камароўскім лесе,
У тым Камароўскім лесе...
Глянь на сьсінелыя рукі, паэце.
Што ж не клапоцісься ты пра сябе?
Ведаю, так, што зімна ў сьвеце,
Мусіш адданы ты быць барацьбе...
Дай мне зьнямелыя рукі, паэце,
Хопіць цяпла на дваіх нам, паэце.

*🌫🫀
Творчы канал аўтаркі

#верш
#ананімна

я коска
я працяжнік
я штрых-пункцір

так проста

, – _ _ _

гэта рука

ці галава

я дзяўчына – безгаловаЯ, бязрукаЯ, але сардэчнаЯ

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#Францішак_Люцыянавіч
#проза

Дзённікі

Дзень 1

Здаецца, што ўжо нічога не можа быць. Здаецца, што акрамя гэтага снега, акрамя гэтых бясконцых завей, бясконцых дрэў нічога не можа быць.
У гэтым ветры нібыта адгукаюцца пакаленні, пакаленні тых, хто прыходзіць на дзяды, тых каго мы яшчэ памятаем, бо да іншых гасцей ужо і не так ветла ставімся. Гэта старая, як сам свет, песня, знаёмая кожнаму жывому. Адначасова яна весціць і будучае, і мінулае, і цяпло, і холад. Як жа бывае прыемна чакаць на вецер, як жа бывае жахліва разумець: вецер будзе.
У гэтай вонкавай цемры нібыта і не можа быць сонца і гэта вялікае дзіва, што ўрэшце яно ўзыходзіць. Гэтае сонца, можа гэта памылка? Можа яно і не ўзыходзіць і гэта перад смяротная трызна? Ці можа ў цемры нешта гарэць, ці асвятляе яно маё ўзбярэжжа? Ці ў гэтых хвалях, што палохаюць сваім зместам, можа быць нешта светлае?

Як жа балюча сціскаць пальцы. Чаму я хачу сціскаць іх, калі гэта балюча? Мне так падабаецца іх лічыць, калі няма чаго рабіць або калі трэба што падлічыць. І як жа брыдка іх сціскаць, гэтыя невялічкія маніпулятары рэчаінсацю.

Здаецца, што такога не можа быць. Я народжаны сціскаць, сонца ёсць каб знікаць, а снягі дзеля таго каб таяць.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#верш
#кася_кастрычніцкая

Запаветнае жаданьне

Аднойчы яна адмовілася ад цяплыні,
Якой жа балючаю тая ёй здавалася.
Але ж калі яна апусьцела да канца,
Прагна зачапілася за тыя ўспаміны.
"Як жа мне агідна ад абдымкаў..."
"Прачынаюся й адчуваю зноў віну"

Упала зьнічка й дзяўчына прашаптала:
"Спаць я ноччу ніколі не жадаю!"

Аднойчы яна адмовілася ад цяплыні,
Якой жа салодкаю тая ёй здавалася.
І вось калі яна апусьцела да канца,
Прагна зачапілася за тыя ўспаміны.
"Як жа мне прыемна ад абдымкаў..."
"Прачынаюся й адчуваю зноў віну"

Упала зьнічка й дзяўчына прашаптала:
"Спаць я ноччу ніколі не жадаю!"

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#верш
#Хросная

***

Хоць мы
І разламаныя
Але ВАМ
нас
не разламаць
не знішчыць
Не заблюрыць
І не выкрасліць
Мы жывём
дыхаем
Мы сярод вас
І мы не здохнем -
вам на зло.
Нават калі
нас развеяць
вятрамі
Змалаціць
цапамі
Мы ўсё адно
не станем
мукою
у вашым хлебе
А станем каменнем
аб якое вы зламаеце
свае змяіныя зубы.
Нашыя рукі
ператварыліся ў сцёблы руж
зачэпіш - паранішся
аб вострыя шыпы.
Мы будзем
мазоліць вам вочы
Аж пакуль яны
не выцекуць з твару
І не ўпадуць на зямлю
радыяактыўным
попелам
Зямля будзе крычаць
як крычалі мы
Бо мы - таксама зямля
Хоць вы
адмаўляеце нам
Нават
у гэтым.

──────≪✷≫──────

#афікс
#верш

А І Б

Неяк А, і І, і Б
Селі разам на трубе.
«А — упала,
Б — прапала…», —
Так казала І ў судзе…

──────≪✷≫──────

#пераклад
#vertebra
#госць

Адзінаццатая серыя "Ганібала" ўжо даступна ў нашым тэлеграм-канале https://t.me/KVertebra

Прыемнага прагляду!

──────≪✷≫─────

#Кася_Кастрычніцкая
#верш

https://t.me/w_with_m

***

Злавілі крохкага матылька,
Якога вабілі яскравыя валошкі.
І шкляны слоік дужа цесны,
Унутры ім пыл застаецца уздыхаць.

Сябры, шануйце вольных матылькоў,
Бо дадзена няшмат ім часу.
Давайце шанаваць іхняе быцьцё,
Каб месяцамі тыя радавалі погляд.

──────≪✷≫─────

#малюнак #ТоЯ
Невялічкі спойлер на заўтра🤭

──────≪✷≫─────

#Кася_Кастрычніцкая
#проза
16+

Працяг майго твору, дзе вам пакажуць універсітэт і іншых галоўных герояў.
Чытаць ➡️ Д2: Выебалі гонар, але не сумленьне.

──────≪✷≫─────