#верш
#Arciom

У мяне тут выйшла падборка вершаў на літрадыё, пачытайце:
https://litradio.link/texts/lonski-viershy/

• • •
Telegram
Youtube
• • •

#верш
#маша_піша

я не сонца,
табе я свяціць не буду.
я не мора,
табе ўва мне не тануць.
можаш весці да дна каго заўгодна,
я ж застануся тут. застануся тут.
ты такі ж, як і быў,
вобраз дзіўны, зборны
ты такі ж, які быў,
я змянілася скрозь.
я не веру ў таро
але веру ў Бога.
зараз у сэрцы маім адзін мароз.

я агмень, што наўкола
усё працінае.
я вада,
што цячэ ў тваёй рацэ.
я не космас, які адказы знае.
але космас, магчыма, ёсць ува мне.

• • •
Telegram
• • •

#пераклад #кіно
#Arciom

Першы фільм сусветна вядомага рэжысёра Дарэна Аранофскі пра паранаідальнага матэматыка, які шукае ключ, што адкрые ўніверсальныя заканамернасці ў прыродзе, і ў сваіх пошуках сутыкаецца з уол-стрыцкімі брокерамі і артадаксальнымі габрэямі, якія спрабуюць выкарыстаць ягоныя адкрыцці сабе на карысць.

Глядзець у маім перакладзе і агучцы: https://znichka.space/movie/pi

• • •
Telegram
Youtube
• • •

#пераклад #кіно
#Arciom

Гісторыя сям'і пурытан, змушаных з'ехаць са свайго мястэчка. Яны селяцца на хутары на краі леса і спрабуюць уладкаваць сваё жыццё на ферме. Але злая сіла, што хаваецца ў лесе, ніяк не пакіне іх у спакоі.

Глядзець у маім перакладзе і агучцы: https://znichka.space/movie/viadzmarka_falklor_novaj_anhlii

• • •
Telegram
Youtube
• • •

#проза
#Францішак_Люцыянавіч

Невялічкая падзея

Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.

• • •
Telegram
• • •

#верш
#Хросная
#двк
#домуякім


Выварат
Натое і Выварат
што вывернуты
і чырвоныя ніткі цягнуцца
ва ўсе бакі
як абрэзкі вен
Дзе ты выратуешся
Калі рэальнасці тут няма
Ды і там не было.,
а ў Вонкавасці
рэальнасць б'е нажом
Прама ў сэрца?
Мы знікнем
сярод цёмнага Лесу
ці цёмны Лес
знікне сярод нас,
таму што мы
як дрэвы -
у нас
таксама
многа кругоў
і на кожным -
знаходка
ці страта?
Мы беглі сюды
і нашыя
маскі
падалі
з твараў
як лістота
восенню.
Што засталося
пасля?
твар ці пустэча?
Хай недзе там
нясуцца гады
і разбураюцца
Сцены
Дома.
Хай там
застаюцца
руіны і
абрыўкі
сноў, варажбы
і мянушак,
якіх ужо ніхто
не ўспомніць
Вецер нясе
апошнія словы
нашых песень
і нашай веры
...
Абсалютная свабода...

#верш
#скатазаўра

Адно расчараванне ў вачах людзей!
Я бачыла! Я ведаю! Я адчувала!
У тых вачах - ні спадзяванняў, ні надзей.
Я бачыла! Я ведаю! Я адчувала!

Сярод такіх, людзей расчараваных,
Мы ходзім, блудзім у пошуках надзей,
Шукаем лёс, усім нам наканаваны,
Бо людзі не ўмеюць без людзей,
Без словаў, думак быццам бы арыштаваны.
Адзін у свеце, згублёны карабель,
Плыве па хвалях, у бясконцым акіяне.
Але мы людзі - і не можам без людзей,
Сваіх мы знойдзем, тых наканаваных.

16.09.2023

Патлумачце самі як хочаце, бо я сама не ведаю, як гэта тлумачыць

Рытмы і рыфмы рэст ін піс

#агучка #пераклад #ТоЯ
Пост на бусці наконт дубляжу мультфільма 🍊

https://boosty.to/packtee/posts/a84c2957-c6c0-4aa5-ad3d-2041cd0316d9?share=post_link

#верш
#Nichto_Absalutna

Дадому.

Бадзяюся між самаспраўдных прароцтваў,
Нязьдзейсьненых мрояў,
Забытых жаданьняў...
Надзённасьць завісла ў паветры пад стольлю
Надзейна ды вечна,
Дамоклавым мечам.
Бадай, гэта стома. Бывае, знаёма?
Час быццам нявечыць,
Пусьціце пагрэцца

#малюнак #ТоЯ
Сэрца на далоні, літаральна...

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

* 🌌🥀

«Бядняк сказаў: любоў – змяя...»

«Бядняк сказаў: любоў – змяя,
Што рэжа цела без нажа», –
Але калі мне лёс прызначыў
Кахаці ту, што нельга, значыць
Таго жадала мне змяя.
Таго ж жадаю цяпер я.
«Няхай ты сотні раз багаты...
Любоў аграбіць – будзеш рады».
З-пад глыбіні вужачых чар
Каханне выне сэрца скарб.

«Любоў каварна, як змяя,
А ёй сябе ўручаю я.
І сэрца, што даўно крычыць,
Атруту просіць, хоць баліць».
Сціскае мне яго да болю
Любоў і рвецца к ёй, на волю,
Застацца каб сярод пяскоў.
Аберне чысціню цвяткоў
У чырвань той пустынны дух,
Што спіць дасюль у сэрцах руж.

Любоў – хвароба для мяне,
Няма спакою нат у сне.
«Хваробы лечаць і атрутай», –
Сказаў паэт, што сам ахутан
Любві закляццем назаўжды.
Атрута – гэта паўбяды.
«Каварны горкі міг любві –
Пра гэта пішуць мудрацы.
А я дурак, і я бядняк,
Я п'ю ізноў салодкі яд».

*🌌🍂

• • •

#скатазаўра #верш

Сэрца, ну давай без fall in love'аў
Без october'аў, без болю, girl in red.
Сэрца, даражэнькае, без пазлаў,
Я стамілася імчацца за табою услед.

І, мазгі, давайце без кахання,
Без пачуццяў, думак і паўслоў,
Добра мне жывецца без пытанняў,
Дзе і як знайсці сваю любоў.

Ну і, думкі, вам не трэба бегчы,
Несучы мяне ўдалячынь,
Не жывіце толькі для сустрэчы,
Не шукайце сэрца гаспадынь.

#верш #агучка
#Максім_Крывіч

💙🌠

Агучка сваім голасам майго новага верша. Прашу прабачэння за якасць

• • •

#пераклад
#vertebra
#госць

Званок ужо можна паглядзець у нашым Тэлеграм-канале

https://t.me/KVertebra

Журналістка Рэйчал Кэлер павінна раскрыць сакрэт таямнічай відэастужкі, якая забівае любога, хто яе глядзеў, роўна праз сем дзён.

• • •

#верш
#Настасся_Хадзько

***
Халодны снег, халодны лёд —
Жыццё не казка і не мёд!
Але яно і сэнс свой мае,
Калі кагосьці хтось кахае.

Калі прыехаў ты ў мястэчка,
Дзе запрашаюць усіх сардэчна,
Дзе ты вандруеш па радзіме,
Калі шмат год быў на чужбіне.

Пабачыць першыя пралескі,
Як іх збіраюць сваякі і дзеткі.
Завітаць па сцежцы ў хатку,
Аддзякаваць з парога бацьку.

Падыйсці да бабулі і абняць,
Аб жыцці старой паразмаўляць.
Мець крэда, быць чалавекам,
І верыць у найлепшае сэрцам.

• • •

#малюнак #ТоЯ

Маю імпэт надрукаваць паштоўкі, стыкеры і декілька плакатаў са сваімі малюнкамі.

Ці было б вам цікава набыць штось падобнае?
Пішыце ў каментах!

#малюнак #ТоЯ

Курэнне шкодна для здароўя!

Больш пра маіх персанажаў - @charounygai

#верш
#Шрэбра_Іслачы

Фантазмагорыя пра карысць Кавіду

Чаму Кавід не Маргенштэрн?
Паеў бы ўсіх дзядоў.
Тым дзедам стаў нам інтэрнэт,
Ён ведае ўсё.
У галавах дзядоў сівыя мары іх
Крывымі пальцамі сваймі
Цягнуцца да мяне.
Жадаюць знішчыць мне мой лёс.
Мінулае вярнуць.
Паскуды, гніды! Вось хто вы!
Вам трэба ў зямлю.
Вы, дрэні, дайце людзям жыць.
Пакіньце з мірам свет.

#верш
#Шрэбра_Іслачы

Скажы "сумочка"

Сядзеў за партаю Міхал
І думаў пра сябе
Мне кажуць: "Сумочка скажи!"
А мне яно не трэ!
Заўсёды "Торбаю" была
А тут раптоўна не.