#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
* ` *
Урывак з паэмы
«Нявыказаная праўда»
*
...Той дом ледзь трымаўся за сонечны ранак,
Вакол – сляды бруднай вады, ейных ботаў.
Свабодным ад гразі пакінулі ганак,
Дзе кветкі каналі пад гукі дурнотаў.
Дзяўчына ў сад уварвалася гэтак
Праз беднасць сваю – немагчыма так жыць!
Даведаўся: мусіла продажам кветак
На шчасце й сумленнасць сабе зарабіць.
Пабег я ў замак, заплюшчыўшы вочы, –
Так моцна сціскалася сэрца ад болю.
Тады я рашыў: памагу ёй аднойчы,
Ніколі пакутаваць больш не дазволю.
Не ўспомніць, калі раней столькі імпэту
Пабачыць было можна ў рухах маіх,
Нібы прыадкрыў я заслону сакрэту
І мушу крануць сутнасць тайнаў старых.
Уночы, бы злодзей, гайсаў па кутах,
Цяжкой ліхаманцы аддаўшы аброць.
«Ствару тую кветку, што ў іншых садах
Не знойдзе ніхто! Будзе коштам як плоць,
Красой жа – як цуд!» – такі быў мой намер.
Тры дні зноў не спаў, працаваў ўначы,
Быў вольны – глядзеў я скрозь тоўсты бар'ер
Між ёй і сабой, нават меўся ўцячы
Да яе цёплых рук, каб адчуцца каханым...
Аднак жа не мог я таго дапусціць:
Мой выгляд прыгнеціць яе, бы туманам,
Задушыць, уцягне ў свет, дзе не жыць...
Вось кветка ўжо прад маімі вачыма,
Залітая сонечнай ласкай краса
Заззяе, як толькі блакіт да дзяўчыны
Даткнецца. Імгненне – й асядзе раса
На тысячы йскрыстых асколкаў брыльянта.
Глядзеў я так доўга на створаны цуд,
Пакуль мае ногі не сталі як вата,
А горла не сціснуў мне ядраны жгут...
• • •
Telegram
• • •
#Сьвятлана_Зьнічка
* ` *
Урывак з паэмы
«Нявыказаная праўда»
*
...Той дом ледзь трымаўся за сонечны ранак,
Вакол – сляды бруднай вады, ейных ботаў.
Свабодным ад гразі пакінулі ганак,
Дзе кветкі каналі пад гукі дурнотаў.
Дзяўчына ў сад уварвалася гэтак
Праз беднасць сваю – немагчыма так жыць!
Даведаўся: мусіла продажам кветак
На шчасце й сумленнасць сабе зарабіць.
Пабег я ў замак, заплюшчыўшы вочы, –
Так моцна сціскалася сэрца ад болю.
Тады я рашыў: памагу ёй аднойчы,
Ніколі пакутаваць больш не дазволю.
Не ўспомніць, калі раней столькі імпэту
Пабачыць было можна ў рухах маіх,
Нібы прыадкрыў я заслону сакрэту
І мушу крануць сутнасць тайнаў старых.
Уночы, бы злодзей, гайсаў па кутах,
Цяжкой ліхаманцы аддаўшы аброць.
«Ствару тую кветку, што ў іншых садах
Не знойдзе ніхто! Будзе коштам як плоць,
Красой жа – як цуд!» – такі быў мой намер.
Тры дні зноў не спаў, працаваў ўначы,
Быў вольны – глядзеў я скрозь тоўсты бар'ер
Між ёй і сабой, нават меўся ўцячы
Да яе цёплых рук, каб адчуцца каханым...
Аднак жа не мог я таго дапусціць:
Мой выгляд прыгнеціць яе, бы туманам,
Задушыць, уцягне ў свет, дзе не жыць...
Вось кветка ўжо прад маімі вачыма,
Залітая сонечнай ласкай краса
Заззяе, як толькі блакіт да дзяўчыны
Даткнецца. Імгненне – й асядзе раса
На тысячы йскрыстых асколкаў брыльянта.
Глядзеў я так доўга на створаны цуд,
Пакуль мае ногі не сталі як вата,
А горла не сціснуў мне ядраны жгут...
• • •
Telegram
• • •
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#верш
#Nichto_Absalutna
Невядомаму паэту
Ты так мала пасьпеў, даганяючы шчасьце.
Ты ляцеў, пыл курэў,
Ты так мала пасьпеў.
Дык навошта стараўся?
Шчыраваў, гнаў сябе і сумневы падалей?
Ты гарэў, дым сівеў,
Ты так шмат не пасьпеў,
Дык навошта змагаўся?
Хоць згарэў, не сагрэў аніводнае цалі,
І асеў, быццам сьпеў,
Што ніхто не засьпеў,
І вякі пад ільдом пахавалі.
#Nichto_Absalutna
Невядомаму паэту
Ты так мала пасьпеў, даганяючы шчасьце.
Ты ляцеў, пыл курэў,
Ты так мала пасьпеў.
Дык навошта стараўся?
Шчыраваў, гнаў сябе і сумневы падалей?
Ты гарэў, дым сівеў,
Ты так шмат не пасьпеў,
Дык навошта змагаўся?
Хоць згарэў, не сагрэў аніводнае цалі,
І асеў, быццам сьпеў,
Што ніхто не засьпеў,
І вякі пад ільдом пахавалі.
#Добрыя_прадвесці #ТоЯ
#комікс #малюнак #пераклад
💚Частка 5💚
Фух! 😌
П.С. Каб зразумець, што тут адбываецца, рэкамендую паглядзець серыял "Good Omens"
#комікс #малюнак #пераклад
💚Частка 5💚
Фух! 😌
П.С. Каб зразумець, што тут адбываецца, рэкамендую паглядзець серыял "Good Omens"
#верш #łacinka
#Максім_Крывіч
Мара
Калі распачнецца смута,
Паветра кране атрута,
Са сталлю зліецца порах —
Не будзьма сядзець у норах!
Вазьмем мы сякеры, косы!
За жыцці, за веру, слёзы
Адкажам, бо ёсць нагода,
Праз тры, мо чатыры года!
Трываці мы больш не будзем! —
Такія ўжо, братцы, людзі:
Не можам сядзеці ціха,
Каль светам пануе ліха!
Мы выкажам нашу праўду!
Але пачакаць нам варта,
Усё падлічыць, адмерыць,
Самім у сябе паверыць,
Знайсці яшчэ сто прычынаў
Рабіць толькі гэтым чынам.
Бо горай ужо не стане,
А ліха няхай чакае.
Тады праз гадочкаў дзесяць
Мы здолеем мару здзейсніць!
Мы рынемся, братцы, разам,
Адолеем маць-праказу!
Загіне хвароба клята —
І будзе тады нам свята!
І будзе тады раздолле
І любыя нам застоллі!
Нарэжам сыроў, каўбасаў,
Нальема кефіру, квасу.
Усклікнем у поўны грудзі
Мы роднае сэрцу "Будзьма!"
• • •
Varyjant łacinkaju ŭ kamientarach.
• • •
• • •
Telegram
Twitter
• • •
#Максім_Крывіч
Мара
Калі распачнецца смута,
Паветра кране атрута,
Са сталлю зліецца порах —
Не будзьма сядзець у норах!
Вазьмем мы сякеры, косы!
За жыцці, за веру, слёзы
Адкажам, бо ёсць нагода,
Праз тры, мо чатыры года!
Трываці мы больш не будзем! —
Такія ўжо, братцы, людзі:
Не можам сядзеці ціха,
Каль светам пануе ліха!
Мы выкажам нашу праўду!
Але пачакаць нам варта,
Усё падлічыць, адмерыць,
Самім у сябе паверыць,
Знайсці яшчэ сто прычынаў
Рабіць толькі гэтым чынам.
Бо горай ужо не стане,
А ліха няхай чакае.
Тады праз гадочкаў дзесяць
Мы здолеем мару здзейсніць!
Мы рынемся, братцы, разам,
Адолеем маць-праказу!
Загіне хвароба клята —
І будзе тады нам свята!
І будзе тады раздолле
І любыя нам застоллі!
Нарэжам сыроў, каўбасаў,
Нальема кефіру, квасу.
Усклікнем у поўны грудзі
Мы роднае сэрцу "Будзьма!"
• • •
Varyjant łacinkaju ŭ kamientarach.
• • •
• • •
Telegram
• • •
#верш
#Хросная
Гімн БФ-тусы
Піцьма, студэнцтва, як павялося
Чарку нясіце хутчэй!
Зерне пасееш - будзе калоссе
Час нам не спаці начэй
Піцьма, студэнцтва для весялосці
Нам гаўдэамус спяваць
Каб паляцела тут разгалоссе
Час нам жыццё пакахаць
Успомнім часінкі мінулых герояў
Успомнім вагантаў і дам
Вып'ем, студэнцтва, дзеля настрою
Каб не зжурыцца нам
Мы ператворым п'янку ў мастацтва
Нам трэба шчасце сасніць
Хутка праносяцца годы юнацтва
Трэба ўспаміны капіць
Піцьма, студэнцтва, як павялося
Чарку нясіце хутчэй!
Зерне пасееш - будзе калоссе
Час нам не спаці начэй
#Хросная
Гімн БФ-тусы
Піцьма, студэнцтва, як павялося
Чарку нясіце хутчэй!
Зерне пасееш - будзе калоссе
Час нам не спаці начэй
Піцьма, студэнцтва для весялосці
Нам гаўдэамус спяваць
Каб паляцела тут разгалоссе
Час нам жыццё пакахаць
Успомнім часінкі мінулых герояў
Успомнім вагантаў і дам
Вып'ем, студэнцтва, дзеля настрою
Каб не зжурыцца нам
Мы ператворым п'янку ў мастацтва
Нам трэба шчасце сасніць
Хутка праносяцца годы юнацтва
Трэба ўспаміны капіць
Піцьма, студэнцтва, як павялося
Чарку нясіце хутчэй!
Зерне пасееш - будзе калоссе
Час нам не спаці начэй
#фанфік #Добрыя_прадвесці #ТоЯ
Вельзевул і Габрыіл напіліся медавухі
https://archiveofourown.org/works/49766251
Вельзевул і Габрыіл напіліся медавухі
https://archiveofourown.org/works/49766251
#скатазаўра #пераклад #фанфік #геншын #GenshinImpact
Вітаю, на сувязі скатазаўра. І я вырашыла паспрабаваць сябе ў перакладах, і для першай сур'ёзнай працы абрала не абы-што (невялічкую замалёўку), а велізарны максі-фанфік па геншыне.
Сайна/Цігнары
NC-17
Ад ворагаў да каханых
урбан-фэнтэзі!AU пра пустынныя легенды, якія ажылі, магільні, пагоні, вымушанае супрацоўніцтва и прагу нажывы, якая ператвараецца ў нешта большае.
Аўтар арыгінала - imbres (ao3)
Ужо даступная для чытання першая частка.
Чытаць па спасылцы:
https://archiveofourown.org/works/49929019/chapters/126051721
Вітаю, на сувязі скатазаўра. І я вырашыла паспрабаваць сябе ў перакладах, і для першай сур'ёзнай працы абрала не абы-што (невялічкую замалёўку), а велізарны максі-фанфік па геншыне.
Сайна/Цігнары
NC-17
Ад ворагаў да каханых
урбан-фэнтэзі!AU пра пустынныя легенды, якія ажылі, магільні, пагоні, вымушанае супрацоўніцтва и прагу нажывы, якая ператвараецца ў нешта большае.
Аўтар арыгінала - imbres (ao3)
Ужо даступная для чытання першая частка.
Чытаць па спасылцы:
https://archiveofourown.org/works/49929019/chapters/126051721
#верш
#Настасся_Хадзько
"Гаспадар"
Бусел пад начным небасхілам,
Як калісьці Клеапатра над Нілам,
Постаць гаспадара ўзвысіў сваю —
І птушкі спяваюць пакорна яму.
Узмахнуў крылом — і лес спіць,
Толькі вожык стары шапаціць.
Клёкат яго нібы гул самалётаў:
Прабуждае жывёлін балотаў.
Магутная сіла і птушка вялікая,
Для яе заўсёды неба адкрытае.
Сям'ю сваю бусел моцна абараняе,
І праз гэта ён рэдка адпачывае.
• • •
#Настасся_Хадзько
"Гаспадар"
Бусел пад начным небасхілам,
Як калісьці Клеапатра над Нілам,
Постаць гаспадара ўзвысіў сваю —
І птушкі спяваюць пакорна яму.
Узмахнуў крылом — і лес спіць,
Толькі вожык стары шапаціць.
Клёкат яго нібы гул самалётаў:
Прабуждае жывёлін балотаў.
Магутная сіла і птушка вялікая,
Для яе заўсёды неба адкрытае.
Сям'ю сваю бусел моцна абараняе,
І праз гэта ён рэдка адпачывае.
• • •
#верш
#Arciom
У мяне тут выйшла падборка вершаў на літрадыё, пачытайце:
https://litradio.link/texts/lonski-viershy/
• • •
Telegram
Youtube
• • •
#Arciom
У мяне тут выйшла падборка вершаў на літрадыё, пачытайце:
https://litradio.link/texts/lonski-viershy/
• • •
Telegram
Youtube
• • •
#верш
#маша_піша
я не сонца,
табе я свяціць не буду.
я не мора,
табе ўва мне не тануць.
можаш весці да дна каго заўгодна,
я ж застануся тут. застануся тут.
ты такі ж, як і быў,
вобраз дзіўны, зборны
ты такі ж, які быў,
я змянілася скрозь.
я не веру ў таро
але веру ў Бога.
зараз у сэрцы маім адзін мароз.
я агмень, што наўкола
усё працінае.
я вада,
што цячэ ў тваёй рацэ.
я не космас, які адказы знае.
але космас, магчыма, ёсць ува мне.
• • •
Telegram
• • •
#маша_піша
я не сонца,
табе я свяціць не буду.
я не мора,
табе ўва мне не тануць.
можаш весці да дна каго заўгодна,
я ж застануся тут. застануся тут.
ты такі ж, як і быў,
вобраз дзіўны, зборны
ты такі ж, які быў,
я змянілася скрозь.
я не веру ў таро
але веру ў Бога.
зараз у сэрцы маім адзін мароз.
я агмень, што наўкола
усё працінае.
я вада,
што цячэ ў тваёй рацэ.
я не космас, які адказы знае.
але космас, магчыма, ёсць ува мне.
• • •
Telegram
• • •
Telegram
маша пишет
стихи, мысли и чувства одной девушки из Беларуси
#пераклад #кіно
#Arciom
Першы фільм сусветна вядомага рэжысёра Дарэна Аранофскі пра паранаідальнага матэматыка, які шукае ключ, што адкрые ўніверсальныя заканамернасці ў прыродзе, і ў сваіх пошуках сутыкаецца з уол-стрыцкімі брокерамі і артадаксальнымі габрэямі, якія спрабуюць выкарыстаць ягоныя адкрыцці сабе на карысць.
Глядзець у маім перакладзе і агучцы: https://znichka.space/movie/pi
• • •
Telegram
Youtube
• • •
#Arciom
Першы фільм сусветна вядомага рэжысёра Дарэна Аранофскі пра паранаідальнага матэматыка, які шукае ключ, што адкрые ўніверсальныя заканамернасці ў прыродзе, і ў сваіх пошуках сутыкаецца з уол-стрыцкімі брокерамі і артадаксальнымі габрэямі, якія спрабуюць выкарыстаць ягоныя адкрыцці сабе на карысць.
Глядзець у маім перакладзе і агучцы: https://znichka.space/movie/pi
• • •
Telegram
Youtube
• • •
#пераклад #кіно
#Arciom
Гісторыя сям'і пурытан, змушаных з'ехаць са свайго мястэчка. Яны селяцца на хутары на краі леса і спрабуюць уладкаваць сваё жыццё на ферме. Але злая сіла, што хаваецца ў лесе, ніяк не пакіне іх у спакоі.
Глядзець у маім перакладзе і агучцы: https://znichka.space/movie/viadzmarka_falklor_novaj_anhlii
• • •
Telegram
Youtube
• • •
#Arciom
Гісторыя сям'і пурытан, змушаных з'ехаць са свайго мястэчка. Яны селяцца на хутары на краі леса і спрабуюць уладкаваць сваё жыццё на ферме. Але злая сіла, што хаваецца ў лесе, ніяк не пакіне іх у спакоі.
Глядзець у маім перакладзе і агучцы: https://znichka.space/movie/viadzmarka_falklor_novaj_anhlii
• • •
Telegram
Youtube
• • •
#проза
#Францішак_Люцыянавіч
Невялічкая падзея
Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.
• • •
Telegram
• • •
#Францішак_Люцыянавіч
Невялічкая падзея
Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.
• • •
Telegram
• • •
Telegram
Дурка беларуская
Мае літаратурныя могілкі