#Добрыя_прадвесці
#малюнак #ТоЯ

- А гэта шчэ хто?
- Чалавечы паліцэйскі, зайшоў, каб хуценька пазірнуць на філіжанку гарбаты 😉

Даруйце, але гэта мая любімая сцэна. Магу цалкам перакласці, калі будзе цікава✨

#верш
#Хросная


Сцены
захоўваюць памяць
Каб было даволі
крыві на языку
камянёў
І вен.
Я б хацела
Падарыць дамам крылы
Каб нідзе болей
не існавала
сцен.

І тады людзі
бяздомныя і бязсценныя
змаглі б ісці
ў любым накірунку
ў любую прастору
І час.

Каб
памятаць кожнага
патварава, пакрокава, паіменна
Трэба каб нашыя сцены
перасталі памятаць
нас.

(Аднак
Я хачу быць
прывязанай
да іх
надпісамі.)

Направа пойдзеш - ідзі
Налева пойдзеш - ідзі
Прама пойдзеш - ідзі
Толькі назад
не
глядзі.

Станеш
збажыной
А збажына не ходзіць -
яе рэжуць.

Свабода
вызначаецца
адсутнасцю
накірункаў
і сцен.

#верш
#Настасся_Хадзько

Твой водар назаўсёды стаў маім,
І калыхаюць успаміны аб былым.
І цягне, прагне думка да цябе,
Дзе б ні была, усё вядзе мяне.

Праз багны і залацістыя каласы,
Каб толькі ўбачыць твае валасы.
Дакрануцца, прытуліцца да рукі,
Адчуць усю моц роднай гарачыні.

Трымаць за руку цябе скрозь слёзы,
Быць побач,проста глядзець у вочы.
Нягледзячы на марозы шпацыраваць,
Разам пад дождж час марнаваць.

Не перашкодзіць нам люты лівень,
Да болю ўжо не будзе той жнівень.
І калі паклічуць у вырай жураўлі,
Чакаць мы будзем сваёю зімы.

• • •

#проза #пераклад
#Станіслаў_Вярба

Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан

Ліст трэці

—Чытаць—

• • •
Telegram
• • •

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

* ` *

Урывак з паэмы
«Нявыказаная праўда»

*

...Той дом ледзь трымаўся за сонечны ранак,
Вакол – сляды бруднай вады, ейных ботаў.
Свабодным ад гразі пакінулі ганак,
Дзе кветкі каналі пад гукі дурнотаў.
Дзяўчына ў сад уварвалася гэтак
Праз беднасць сваю – немагчыма так жыць!
Даведаўся: мусіла продажам кветак
На шчасце й сумленнасць сабе зарабіць.
Пабег я ў замак, заплюшчыўшы вочы, –
Так моцна сціскалася сэрца ад болю.
Тады я рашыў: памагу ёй аднойчы,
Ніколі пакутаваць больш не дазволю.
Не ўспомніць, калі раней столькі імпэту
Пабачыць было можна ў рухах маіх,
Нібы прыадкрыў я заслону сакрэту
І мушу крануць сутнасць тайнаў старых.
Уночы, бы злодзей, гайсаў па кутах,
Цяжкой ліхаманцы аддаўшы аброць.
«Ствару тую кветку, што ў іншых садах
Не знойдзе ніхто! Будзе коштам як плоць,
Красой жа – як цуд!» – такі быў мой намер.
Тры дні зноў не спаў, працаваў ўначы,
Быў вольны – глядзеў я скрозь тоўсты бар'ер
Між ёй і сабой, нават меўся ўцячы
Да яе цёплых рук, каб адчуцца каханым...
Аднак жа не мог я таго дапусціць:
Мой выгляд прыгнеціць яе, бы туманам,
Задушыць, уцягне ў свет, дзе не жыць...
Вось кветка ўжо прад маімі вачыма,
Залітая сонечнай ласкай краса
Заззяе, як толькі блакіт да дзяўчыны
Даткнецца. Імгненне – й асядзе раса
На тысячы йскрыстых асколкаў брыльянта.
Глядзеў я так доўга на створаны цуд,
Пакуль мае ногі не сталі як вата,
А горла не сціснуў мне ядраны жгут...

• • •
Telegram
• • •

#верш #песня #музыка
#Стэфі_Ларэнца (выканаўца і аўтар музыкі),
#Сьвятлана_Зьнічка (аўтар слоў)

• • •
СЛ
Telegram
Instagtam
Twitter
Youtube
• • •
СЗ
Telegram
Instagram
• • •

#верш
#Nichto_Absalutna

Невядомаму паэту

Ты так мала пасьпеў, даганяючы шчасьце.
Ты ляцеў, пыл курэў,
Ты так мала пасьпеў.
Дык навошта стараўся?

Шчыраваў, гнаў сябе і сумневы падалей?
Ты гарэў, дым сівеў,
Ты так шмат не пасьпеў,
Дык навошта змагаўся?

Хоць згарэў, не сагрэў аніводнае цалі,
І асеў, быццам сьпеў,
Што ніхто не засьпеў,
І вякі пад ільдом пахавалі.