MANAME / مانامە

دور دوم؛ پایان دور باطل!

انتخابات هشتم تیر، با کم و کیفی که می‌دانید و نرخ مشارکت اعلام‌شده‌ی 40 درصد، به انجام رسید و حالا قرار است که مرحله‌ی نهایی رقابت، جمعه‌ی پیش رو (15 تیرماه) بین آقایان جلیلی و پزشکیان برگزار شود.
از این 40 درصد، قریب نیمی از آرا به آقای پزشکیان و مابقی به سه نامزد دیگر تعلق گرفت و اگر در نظر بگیریم که رای دهندگان دکتر پزشکیان، عمدتا از اقشار ناراضی و خواهان تغییر و تحولات جدی در پنهان و پیدای حاکمیت ‌اند، می‌توان دید و دانست که با احتساب 60 درصد تحریم‌کننده‌ی انتخابات، مجموعه قریب 80 درصد منتقد یا مخالف وضع موجودند و این پیام را، روشنتر از این نمی‌توان به طبقه‌ی حاکم مخابره و منتقل کرد.
اکنون که پیام معنی‌دار مردم ایران با صراحت و قاطعیت به حاکمیت عرضه شده‌است و باتوجه به اینکه تحریم‌کنندگان، پیام و پیشنهاد روشنی برای فردای اتمام انتخابات ندارند، به نظر می‌رسد دیگر دلیل قانع‌کننده‌ای نیز برای تداوم تحریم نخواهیم داشت.
به‌عنوان یک منتقد وضعیت کنونی که دوستان و همولایتی‌هایم را تشویق کردم به دکتر پزشکیان رای بدهند، اگرچه در هشتم تیرماه نتیجه‌ی دلخواه دغدغه‌داران آینده‌ی ایران و مردمش به دست نیامد، ولی خوشبختانه پس از اعلام نتایج و مشخص شدن برنامه‌ی دور دوم انتخابات، شاهد نشانه‌های مهمی در تغییر نگرش افراد بوده‌ام و با اعلام آمادگی مشارکت بسیاری از هموطنان تحریمی در دور دوم، امیدوارم ایران عزیز ما در پانزدهم تیرماه، شاهد پایان دور باطل انحصارگرایی و اعتمادزدایی نظام و مطلع عصری روشن از وحدت‌عمل آگاهانه‌ی مردم در مطالبه‌ی حقوق مدنی خویش و عبور از شرایط صعب تحمیل شده بر اکثر ایرانیان، باشد.
با این امید و آرزوی تجربه‌ی قریب‌الوقوع آزادی و آبادی و شادی ایران و ایرانی، این یادداشت را با نقل جملاتی از دکتر محسن رنانی؛ استاد روشن‌بین و خوش‌قلم دانشگاه اصفهان، تکمیل و آن را تقدیم عزیزانی می‌کنم که احیانا برای پانزدهم تیرماه تردید دارند:
«خدایش رحمت کند مهندس سحابی را؛ می‌گفت "از دیکتاتوری حاکمانْ بدتر، «دیکتاتوری جوّ» است؛ اگر می‌خواهید وارد کار روشنفکری و کنشگری شوید اولین کارتان باید این باشد که تمرین کنید اسیر دیکتاتوری جوّ نشوید."
حالا من سخنم این است: دو گروه خیلی به فرایند توسعه ایران لطمه زده‌اند: یکی روشنفکران و کنشگرانی که اسیر دیکتاتوری جوّ شدند. و دیگری رهبران سیاسی پوپولیستی که بر امواج توده‌ها سوار شدند. انقلاب ۵۷ حاصل اتحاد این دو گروه بود.
اولی نیروی خلاقه روشنفکری را در خدمت امواج مخرب توده‌ها قرار داد و دومی سوار امواج مخرب توده‌ها شد و انرژی جامعه را به جای هدایت به سوی آفرینش و خلق دنیای جدید، ‌به سوی تخریب برد.
لحظه‌های تاریخی ویرانگر هر ملت، همان زمانی است که سیاستمداران پوپولیست و روشنفکران اسیر دیکتاتوری جوّ، متحدان نانوشته هم می‌شوند و دوره جدیدی از جباریت را رقم می زنند. از این پس در فرایند توسعه ایران، باید مراقب باشیم که اتحاد تازه ای رخ ندهد. اگر از این پس رأی دادن یا رأی ندادن ما آگاهانه و انتخاب‌گرانه باشد نه بر اساس دیکتاتوری جوّ، آنگاه دیگر پوپولیست‌ها هم فرصتی برای سوارکاری و خلق دیکتاتوری جدید پیدا نمی‌کنند.»
**
و در پایان؛
بیشتر دوستانی که در دور اول حاضر نشدند به پزشکیان رای بدهند، متاسی از جو سنگین تحریم، رای دادن به او را انتخابی بین بد و بدتر و به استناد بعضی اقوال، آن را تلاشی بی‌ثمر برای تقلیل مطالبات ملی تلقی می‌کردند. نگرانی این عزیزان تا حدی بجا بود، ولی واقعیت این است که؛ مسعود پزشکیان، در بدترین فرض ممکن، برای مردم ما «آب» بارانی تازه و حیات‌بخش است و نباید آن را با شیشه‌ی «شوکران»ی که در صورت تعلل، از نوشیدنش ناگزیر خواهیم بود‌، یکی دانست!

#سپاهی_لایین (کاوە زێدان)

https://t.me/maname49