Mamatiir - کانال پایگاه ممتی

#از_شما_چه_پنهان 🖊: خاطرات مطبوعاتی و سینمایی/ احمد طالبی نژاد … به هرحال حالا او شده تهیه کننده واتفاقا تهیه کننده فیلمهای غیرمتعارف ازجمله «سیمای زنی در دور‌دست » ساخته علی مصفا [با سرمایه ایرج جمشیدی]. خوب پیدا کردن چنین تهیه کننده ای برای من شانس بزرگی…

#از_شما_چه_پنهان

🖊: خاطرات مطبوعاتی و سینمایی/ احمد طالبی نژاد

... بالاخره به این نتیجه رسیدم که بروم سراغ «محمدعلی زم » مدیر سابق حوزه هنری که حالا دفتر تولید و پخش آثار ویدئویی دارد و در عین حال فیلم سینمایی هم تولید می کند . با آقای زم هرگز به طور مستقیم روبرو و همکلام نشده بودم. چه آن زمان که مدیر حوزه هنری بود و بعدها که رئیس سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران شد (شد؟؟؟؟؟؟؟؟)، و از جمله مديران موفق فرهنگی و هنری سی سال اخیر بود؛ و چه حالا که از دایره مدیریت دولتی کنار رفته . اما همواره برایش احترام قائل بودم. از طریق دوستی به گوشش رساندم و قرار و مداری گذاشتیم در دفترش . وارد که شدم با مردی خوش‌چهره که قبایی بلند پوشیده ، اما عمامه‌ای به سر ندارد روبرو شدم که موهای لخت‌اش را از وسط فرق باز کرده و خلاصه شباهتی به آن «زم»ی که از طریق عکس و تصویر می شناختم ندارد و اتفاقا همین را هم بهش گفتم . گفتم شما که این همه نوآوری و تابو شکنی کرده‌اید، خب در لباس روحانیت هم تغییر ايجاد کنید .عمامه را بردارید . که جواب داد با این یکی نمی شود شوخی کرد. خلاصه کلی بحث کردیم و متوجه شدم که او هم از دیرباز علاقه‌ای به نوشته‌های من در مجله فیلم داشته و برایم احترام قائل است ، و چه و چه (کشتی ما را با چه و چه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!). خلاصه فیلمنامه «روشنایی‌های شهر» را دادم که مطالعه کند و اگر پسندید تولیدش کند . خیلی زودتر از آنچه فکر می کردم از دفترش اطلاع دادند که حاج اقا فیلمنامه را خوانده و چند نکته را پیشنهاد داده که برایتان فکس می کنیم که فکس کردند و دیدم نکات خوبی است که در بازنویسی لحاظ شد و خلاصه بسیار امیدوارانه رفتیم جلو . او قصد داشت کارگردانی فیلم را بدهد کیومرث پوراحمد که به شدت استقبال کردم ولی پوراحمد عازم سفری چند ماهه به اروپا بود . زم پرسید به جز او چه کسی را پیشنهاد می دهی ؟ که گفتم: «خودم» فکری کرد و گفت: «مگر فیلمسازی کرده ای؟» که ناچار نسخه ای از «من بن لادن نیستم» را برایش فرستادم. گویا قانع شده بود که یا پوراحمد یا خودم. که یکروز پیامکی برایم ارسال کرد با این مضمون که:
«متاسفانه فعلا شرایط تولید این فیلم را ندارم» و تمام. بعدها از دوستی شنیدم که احتمالا حاج آقا با مسئولان امور سینمایی که اغلب از همکاران سابق وی در حوزه هنری بوده اند (بوده‌اند؟؟؟؟؟؟؟) مشورت کرده و آن ها پیشنهاد کرده اند از خیر بنده بگذرد . چون احتمالا در لیست سیاه قرار گرفته ام . لابد هم به این دلیل که دو تا نشریه توقیفی در پرونده ام دارم و هم این که نا پرهیزی کرده با " رادیو فردا " در باره سینمای پیش از انقلاب گفتگو کرده ام . البته اگر این موضوع واقعیت داشته باشد ٫ به آن ها حق می دهم .کسی که مصلحت اندیش نیست باید یک جوری تنبیه شود و تنبیه ما اهالی (اهل نه اهالی) فرهنگ و هنر یعنی بسته شدن همه درها و راه های ادامه حیات فرهنگی به رویمان. عیبی ندارد همین که زنده ایم خوب است. بحث در باره بد بیاری ها را با یک یا بهتر بگویم دو اتفاق دیگر به پایان می رسانم .
پس از انتشار نخستین رمانم به نام " سال صفر " که سال 1379 در آمد و بفهمی نفهمی مورد توجه خوانندگان و منتقدان قرار گرفت ٫ تصمیم گرفتم رمان نویسی را هم در کنار چندین راه دیگر در عرصه فرهنگ و هنر ادامه دهم. رمانی نوشتم به نام «نترس کسی اینجا نیست» که در واقع ادامه سال صفر بود و به شرح نسل سوزی های پس از انقلاب می پرداخت. حکایت دختر جوانی که اوایل انقلاب شیفته یک جریان سیاسی می شود و عمر و جوانی اش در این مسیر دشوار تباه می شود…ادامه دارد
👁🌸👁
@mamatiir

578 views尺.丂卄.爪, 16:21