Mamatiir - کانال پایگاه ممتی

#قصه_های_ولایت

#گنج_عزت_بیگم قسمت اول

با امشب، هفت شب می‌شد که ابراهیم و محمود مشغول کندن تونل بودند. هر شب کمتر از یک متر پایین رفته بودند؛ باید آرام و بی‌سروصدا کار می‌کردند و خاکش را هم توی محوطه قلعه پخش‌وپلا می‌کردند تا مبادا اگر کسی گذرش به آنجا افتاد، متوجه چیزی شود. از همان اول کار قرار گذاشته بودند، از شب نوزدهم رمضان تا شب بیست و چهارم کارشان را تعطیل کنند؛ طبق برنامه چند روز قبل از عید فطر هم کارشان به اتمام می‌رسید. این پیش‌گویی عزت بیگم بود که از روی رمل و اسطرلاب به آن‌ها گفته بود؛ عزت بیگم پیرزنی بود که در محله پشت کویهِ ولایت زندگی می‌کرد. شوهرش که از خوانین و مال دارهای قدیم بوده، سال‌ها پیش یعنی یک سال بعد از عروسی‌شان، با کاروان به سفر کربلا رفته بود و هیچ‌وقت هم برنگشته بود؛ گرچه عابدو که همراهش بوده، بارها برای عزت بیگم گفته بود که به چشم خودش مردن سید محمد را نزدیک کربلا دیده و آب شهادت را هم خودش به گلویش ریخته و جسدش را هم بر جهاز شتر بسته و در نزدیک‌های نجف دفن کرده و حتی شال کمر سبزرنگ سید محمد را هم به او تحویل داده بود اما عزت بیگم هیچ‌وقت سیاه نپوشید و حاضر نشد دوباره شوهر کند. هنوز یک سال از مرگ سید محمد نگذشته بود که تقریباً همه مردهای ولایت یک‌جورهایی چشمشان دنبال عزت بیگم بود. زنان ولایت هم هوی و هوس شوهرانشان را به‌حساب سحر و جادوی عزت بیگم می‌گذاشتند چرا که یک پیرزن عشایری دعا نویس را که حال و روز خوشی نداشت تا زمان کوچ دوباره قبیله اش چند ماهی در منزلش نگهداری کرده بود. گرچه پشت سرش هزار جور حرف‌وحدیث می‌ساختند و می بافتند اما ته دلشان می‌دانستند آنچه باعث شیفتگی شوهرانشان شده، زیبایی خدادادی عزت بیگم بود که بی‌هیچ بزک و دوزکی دل هر مردی را می‌ربود. عزت بیگم نه بچه‌ای داشت و نه فک و فامیل درست حسابی. طی همه این سال‌های تنهایی‌اش با وجود دست و دلبازی وصف ناشدنی اش، هرگز دستش را پیش کسی دراز نکرده بود و با مال‌ و منالی که از شوهرش برجای ‌مانده بود زندگی‌اش را گذرانده بود... ادامه دارد

🖊#ناصر_طالبی_نژاد
👁🌺👁
@mamatiir

787 viewsR Sh, 16:10