‍ #تسلیت
در نهایت تاسف و تالمی که بر جامعه هنر ایران سایه افکنده است ،دوباره مصیبتی دیگر ...اینبار گریبان شعرو ادب را میگیرد.شاعر با سواد،متشخص، تحصیلکرده و هنرمندی که برای مردم سرزمینش خاطره های بی تکراری به یادگار گذاشت.او علاوه بر اینکه روانشناسی حاذق و متبحر بودیک هنرمند موسیقی هم بود.او به زیبایی و تبحری بسیار ،تنبک مینواخت.در یکی از ضبط هایی که با دوست نازنینم دکتر محمد اصفهانی چندین سال پیش داشتیم (تصنیف ای خدا این وصل را هجران مکن ...) از من خواست برای نوازندگی تنبک، از یکی از همکلاسی های دوران دانشگاهش استفاده کنیم...او کسی نبود جز افشین یدالهی که در آن زمان شهره به شعر نبود .به زیبایی از عهده کار برآمد... و اثر زیبایی شکل گرفت ...(البته اطلاع بیشتری از اینکه آثار نوازندگی بیشتری از او بر جای مانده است یا خیر ،ندارم ).
او از همان بدو شروع کار هنری بسیار مودب و کم حرف و متواضع بودواین خصلت را که شخصیت بارز و ارزشمندش را دوست داشتنی تر میکرد همیشه با خود حفظ کرد.
واقعا هنر کشور ما اینچنین افرادی را که در چندین عرصه سرآمد باشند کمتر به خود میبیند .هزاران دریغ و افسوس که گل کم نظیری مثل او از گلستان هنر ایران چیده شد... افسوس... و چقدر کلام مولانای بزرگ که شعر آن اثر مشترک را رقم زد، وصف حال استغاثه امروزمان است...!!!! ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان عشق را نالان مکن
باغ جان را تازه و سرسبز دار
قصد این مستان و این بستان مکن
چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن
خلق را مسکین و سرگردان مکن
بر درختی کاشیان مرغ توست
شاخ مشکن مرغ را پران مکن
جمع و شمع خویش را برهم مزن
دشمنان را کور کن شادان مکن
گر چه دزدان خصم روز روشنند
آنچه می‌خواهد دل ایشان مکن
کعبه اقبال این حلقه است و بس
کعبه امید را ویران مکن
این طناب خیمه را برهم مزن
خیمه توست آخر ای سلطان مکن
نیست در عالم ز هجران تلختر
هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن
@majidakhshabi

‍ #تسلیت
عرض تسلیت و ابراز تاسف و همدردی با هموطنان گرفتار سیل در استانهای آذربایجان شرقی و غربی ،اردبیل و کردستان و همچنین تسلیت به جامعه هنری بابت درگذشت عزیزی که برای ایرانیان خاطراتی از جنس لبخند به یادگار گذاشت...عارف لرستانی هم زود هنگام پرکشید...
متاسفانه مرگ مرگ است!
هنرمند و شاعر و پیرو جوان و غیره نمی شناسد...
بخش پایانی و محتوم زندگی وسرنوشت هریک از ماست. همه از وقوعش آگاهیم و فقط زمانش رانمیدانیم!
تعجب میکنم از برخی پست هایی که به درو دیوار وزمان و سال و خروس و میمون و نودوپنج و... بند میکنند که اخیرا بسیار باب شده است. پایان را در چیزی جز سرنوشت و تقدیر و تسلیم... جستجو میکنند!
همه ی سالها مبارکند اصلا زمان به مثابه خون خدا در عالم امکان، در جریان است مگر میتواند به خودی خود و بدون تاثیر و دخالت آدمیان منحوس باشد؟!
مرگ هم مرگ است... حتمی و نزدیک و غافلگیر کننده و همه گیر... خواه ناخواه باید باورش کرد... هر روز صبح احتمال انتشار این خبر درباره هریک از ما و اساسا هر آدمی به سادگی آب خوردن وجود دارد!
نباید آنرا دوردست و آن هم فقط برای همسایه پنداشت!
شاید که نه! صدالبته تمام بی مهری ها و ستم هایی که در حق یکدیگر میکنیم به خاطر عدم پذیرش مرگ محتوم و قریب ویا حداقل فراموشی آنست! وگرنه این همه قیل و قال و ادعا و تفاخر و تبختر و طمطراق تنها به تبی بند است...
در نهایت میتوان گفت فقط باید به صاحب زمان و مکان و وجود، و دانا و توانای مطلق و کل پناه برد و فقط و فقط از خود خاطره خوب برجای گذاشت...
@majidakhshabi