حاج مهدی ســــروری

سلام عطر خوش دلپذير سجاده
سلام دلبر سجده، امير سجاده
سلام سفره ي پر نعمت دعا خواني
سلام سفره ي مهمان پذير سجاده
سلام تازه ي شعر و شعور و احساسم
سلام تازه مريدي به پير سجاده
چقدر دست مرام من از تو خالي شد
شبي که دور شدم از مسير سجاده
پياده مي شوم اين جا کنار اشکم تا
بيفتم از سر خجلت به زير سجاده
و يطعمون علي حبه شما هستيد
منم يتيم و فقير و اسير سجاده
منم فقير شما يک عطا به من بدهيد
مرا اسير کنيد و خدا به من بدهيد
*****
شبي كه مثل هميشه خدا تو را مي ديد
و داشت عرش نمازت ستاره مي باريد
چقدر حجم حضورت وسيع و ناپيدا
که لحظه لحظه در آن جز خدا نمي گنجيد
همان شب از نفس سجده هاي پر نورت
که داشت قامت ابليس روح مي لرزيد
به شکل افعي خشمي در آمد و آمد
به گرد پاي حضور تو داشت مي چرخيد
و نيش هم زد و تا از حضور درآيي
ولي چگونه شود نور منفک از خورشيد
تو هم عليِّ خدايي و محو محو خدا
که تير و نيش ندارد به عشق تو ترديد
و ناگهان پس از آن اتفاق رويايي
عباي سبز خودش را خدا به تو بخشيد
چنان به رحمت خود موج زد به خاطر تو
که بر سواحل پيشانيت صدف پاشيد
و بعد روي صدف ها به رنگ آب نوشت
از اين به بعد شما زين العابدين هستيد
از اين به بعد نه، از قبل عالم ذر بود
که سجده هاي تو در ساق عرش محشر بود
*****
بهشت قطعه اي از تربت زمينت بود
و عرش آينه اي از دل يقينت بود
فرات کوفي، ابوحمزه ي ثمالي ها
زياد از اين صُلَحا توي آستينت بود
صداي آيه ي ترتيل تو که مي آمد
خدا هم عاشق اصوات دلنشينت بود
هزار رکعت، هر شب نماز مي خواندي
نماز يکسره مهمان شب نشينت بود
هزار دسته ملک در صف عبادت تو
گداي روز و شب زين العابدينت بود
هميشه خاطره عمه در دلت مي سوخت
و عکس قافله در چشم نازنينت بود
در آن غروب که عمه اسير اعدا شد
دل تو خون و شد و سجاده ي تو دريا شد
*****
چقدر آيه بريزد خدا به نام شما
چقدر معرفت آرد همين سلام شما
مرورتان به خدا از هميشه تازه تر است
براي هر که بخواند به احترام شما
کنار جاده ي دنيا پياده گرديدم
فقط براي عبوديت مقام شما
به احترام شما از خدا طلب کردم
مرا برد به بهشت پر از کلام شما
کنار مادرتان هم غذا نمي خورديد
چقدر درس ادب دارد اين مرام شما
اگر کرامت عالم به دست هاي شماست
منم گداي شما و منم گداي شما
منم گداي شما و گداي مادرتان
منم شوم فداي شما و فداي مادرتان
*****
رسيده ايد از آن سوي باور ايمان
به روي دوش گرفتيد سوره ي انسان
منم که سوره ي افتاده از نگاه توام
منم که دور شدم از نگاه الرحمن
چه مي شود که نگاهي به ما کنيد آقا
که اسم ما بخورد بر کتيبه ي باران
که يک نفس بزني تا دلم بهشت شود
که يک نفس بزني تا دلم بگيرد جان
صحيفه هاي دعا را به من بياموزان
که از دل کلماتت در آورم قرآن
خدا که اسم تو را ياد داد بر آدم
منم صدات زدم، صدا زدم با آن
دو اسم ناز و قشنگت يکي به نام علي
يکي به نام حسين، يابن سيد العطشان
علي ترين پسر کربلا نگاهم کن
مرا ستاره ستاره اسير ماهم کن
*****
در آن غروب که مقتل پر از کبوتر بود
پر از تهاجم تير و سنان و خنجر بود
در آن غروب که چادر ز خيمه ها افتاد
و دشت پر شده از ناله هاي معجر بود
در آن غروب که عمه کبود و نيلي شد
و دست و بازويش از تازيانه پرپر شد
در آن غروب که مَشکي به آسمان مي رفت
و روي نيزه در آن سو نگاه اصغر بود
در آن غروب که عمه تو را تسلي داد
و آتش دل او از تو نيز بدتر بود
در آن غروب که هر نيزه اي به سويي رفت
و روي نيزه که دعوا براي يک سر بود
در آن غروب تو در کربلا شهيد شدي
کنار عمه به شام بلا شهيد شدي

https://telegram.me/mahdisarvary