سعدی « گلستان »
دیباچه
( #قسمت_نهم )



بِسم اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم


قدّم‌الخروجَ قبلَ‌الولوجُ ، مردیت بیازمای ، وآنگه زن کن .




گرچه شاطر بُوَد خروس ، به جنگ ،

چه زند پیشِ بازِ رویین‌چنگ؟ ،




گربه ،،، شیر است در گرفتنِ موش ،

لیک ،،، موش است در مصافِ پلنگ ،




اما به اعتمادِ سعتِ اخلاقِ بزرگان که چشم از عوایبِ زیردستان بپوشند و در افشایِ جرائمِ کِهتران نکوشند ، کلمه‌ای چند به طریقِ اختصار از نوادر و امثال و شعر و حکایات و سیرِ ملوکِ ماضی رحمهم‌الله در این کتاب درج کردیم و برخی از عمرِ گرانمایه بر او خرج ، موجبِ تصنیفِ کتاب این بود و بالله‌التوفیق .




بمانَد سالها ، این نظم و ترتیب ،

ز ما ، هر ذرّه خاک ، افتاده جایی ،



غرض ، نقشیست کز ما باز مانَد ،

که هستی را ، نمی‌بینم بقایی ،



مگر صاحبدلی ، روزی به رحمت ،

کند در کارِ درویشان ، دعایی ،




امعانِ نظر در ترتیبِ کتاب و تهذیبِ ابواب ، ایجازِ سخن مصلحت دید تا بر این روضهٔ غنا و حدیقهٔ غلبا چون بهشت ، هشت باب اتفاق افتاد از آن مختصر آمد ، تا به ملال نیانجامد .


باب اوّل : در سیرتِ پادشاهان

باب دوم : در اخلاقِ درویشان

باب سوم : در فضیلتِ قناعت

باب چهارم : در فوایدِ خاموشی

باب پنجم : در عشق و جوانی

باب ششم : در ضعف و پیری

باب هفتم : در تأثیرِ تربیت

باب هشتم : در آدابِ صحبت




در این مدت ، که ما را ، وقت خوش بود ،

ز هجرت ، ششصد و پنجاه و شش ، بود ،



مرادِ ما ، نصیحت بود و ، گفتیم ،

حوالت با خدا کردیم و ، رفتیم ،




#پایان_دیباچه_گلستان_سعدی



باب اول در سیرت پادشاهان « مواعظ »