‍ 👈 سردار دلیر ایرانیان، چه غریبانه آرمیده است! 👉

@LoversofIRAN

۸ دی بزرگداشت رادمان پسر ماهک سیستانی ( یعقوب_لیث_صفاری) سردار بزرگ سیستان، رهایی بخش ایران از چنگ اعراب و زنده کننده زبان فارسی پس از ۲ قرن سکوت است.
وی که به راستی شایسته بزرگترین یادمان ها و یابودهای ملی است،
امروز غریبانه در گوشه ای از #خوزستان آرمیده است!
دلاورمردی که در زمان زندگی اش مظلوم بود و پس از مرگش غریب!
این سرنوشت بخشی از قهرمانان #ملی مردمی است که تاریخ خود را بدرستی نمیشناسند.

دلیر دیار #سیستان_بلوچستان

@LoversofIRAN
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

⬅️ ۲۰۰ سال پس از حمله عربها به ایران، #زبان #فارسی از نوشته های دیوانی حذف و به جای آن زبان #عربی به اجبار و زور نشسته بود.
خلفای #عباسی #بغداد با اینکه تخت نشستن خود را مدیون ایرانیان می دانستند، اما همچنان با نخوت، ایرانیان مسلمان را موالی(بندگان)خود می خواندند و از ستم بر آنان دریغ نمی کردند!

در سیستان با آنکه خشکسالی رخ داده بود، مامورین خلیفه با دژخیمی خراج و مالیاتی سنگین از دهقانان و بازرگانان می گرفتند و به بغداد می فرستادند برای خوشگذرانی #عباسیان.
در این میان جوانمردی رویگر زاده، از سیستان برای رهایی ایرانیان برخاست. #رادمان، پسر #ماهک_سیستانی یا #یعقوب_ليث_صفاری.

او با گردآوری دلاوران سیستان و ديگر نقاط ایران زمین، به جنگ خلیفه می رود و تمامی #سیستان، #خراسان، #ماورانهر ( #فرارودان)، #مازندران، #گیلان، #ری، #اصفهان، #فارس و #کرمان تا قسمتی از #خوزستان را از تسلط متجاوزان عرب آزاد می کند.

رادمان (يعقوب) در فرمانی به سراسر ایران، زبان عربی را حذف و زبان #فارسی_دری (فارسی درباری) را رایج می کند (در دفاتر دیوانی وحکومتی) تا بعدها شاهد ظهور عارفان و شاعران بسیاری در فرهنگ و ادب ایران همچون #فردوسی و #مولوی و #نظامی و #حافظ و #سعدی باشیم که بسیار در گسترش زبان پارسی کوشیدند...

اگر این دلاورمرد سیستانی چنین جنبش بزرگی را برای رهایی زبان و ادب پارسی انجام نداده بود، کشور ما هم امروز شاید مانند بیشتر کشورهای مسلمان خاورمیانه، #عرب زبان می شد.

خلیفه عباسی که تجربه نابودی خاندان #بنی_اميه/ #امویان بدست ایرانیان راداشت، هراسان پیکی سوی یعقوب می فرستد و می گوید تمامی نقاطی که در ايران تصرف کردید از آن تو باشد ولی مرا به خلافت مسلمین بپذیرید.

رادمان پور ماهک (يعقوب ليث صفاری) نان و پیاز و شمشیری را در یک سینی می گذارد و با این پاسخ برای خلیفه می فرستد:
تو یک متجاوز به خاک ایران هستی و در مقامی نیستی که ملک ایران را به ایرانی ببخشی. من یک رویگر زاده ایرانی هستم غذای من ساده است، نان و پیاز، ولی پاسخ من به متجاوزی مانند تو به خاک ایران هرچند خود را خلیفه مسلمین بخوانی این شمشیر است...
"برگرفته از تاریخ سیستان و ايران"

رادمان پور ماهک (یعقوب لیث صفاری) از آزادگان و برترین فرماندهان وطن پرست ایران بود که هنگام جنگ با لشکر خلیفه عباسی در دزفول از بیماری درگذشت.
شرق دزفول در مسیر جاده #شوشتر، قبری دورافتاده قراردارد. آرامگاهی که بیشتر مردم شهر او را نمی شناسند اما در آن یکی از شجاع ترین و وطن پرست ترین فرماندهان تاریخ این سرزمین یعقوب لیث صفاری آرمیده است.

جمله ی زیبای رادمان پور ماهک (یعقوب لیث)، در پاسخ به شاعری که برای پاسداشت وی، چکامه ای به عربی سروده بود، تا همیشه در گوش میهن پرستان خواهد بود:
"چیزی که من درنیابم (زبان عربی)، چرا باید گفتن؟!"
و همین سبب شد سرایندگان، دیگر به عربی برای وی نسرایند.

ملتی که تاریخ دیروزش را نمی داند، چگونه می تواند فردایی درست برای خود بسازد؟
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

@LoversofIRAN
با ما همراه شوید 👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEE9zXIvRsbO03gfdA


آرامگاه دلاور ایرانی، رادمان پور ماهک، #دزفول، روستای #شاه_آباد 👇

👈سردار دلیر ایران که عباسیان را به ستوه آورد

@LoversofIRAN

بزرگان ایران زمین چه غریبانه به تماشای امروز ما نشسته اند که هیچ نماد ارزنده ای از این حماسه سازان ایرانی در شهرهای مان نیست، و از #بابک_خرمدین هم...!
حال آنکه جمهوری #باکو (که نام آذربایجان را بر خود جعل کرده) تندیس وی را به نام سردار #ترک در آن کشور برپا کرده و برای خود تاریخی دروغین ساخته است !
یادمان باشد ایرانی بسیاری زمانها که از دشمن خارجی شکست خورده است، پای خیانت خودی و یک ایرانی در کار بوده چنانکه بابک را.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰

⬅️ ۱۷دی، ۱۱۸۰مین سالگرد شهادت بابک خرمدین، اسوه پایداری ایرانیان

بابک خرمدین در روستای #بلال_‌آباد حومه #اردبیل به دنیا آمد. بنابر گفتهٔ واقد بن عمروالتّمیمی (اولین کسی که زندگی بابک را به تحریر آورد)، نام پدر بابک، مِرداس(يك نام شاهنامه‌ای) از اهالی #تیسفون پایتخت #ساسانیان، بود که به #آذربایجان مهاجرت کرد. مادر او ماه‏رو نام داشت که اهل آذربایجان بود. نام کتاب واقدبن عمروالتّمیمی، "اخبار بابک" نام دارد. نام استاد بابك "جاويدان پور شهرك" بود.

نارضايتی مردم ايران از حكومت امويان و عمال و واليان بيدادگرشان زمينه ساز شورش های بزرگ در سده های نخست هجری شد كه پس از روی كار آمدن خلافت نيمه ايرانی #عباسيان نيز دست كم در بخشی از ايران شامل مازندران، ری، آذربايجان، آران و ارمنستان، ادامه يافت. بزرگ ترين آن شورش ها كه بيش از بيست سال طول كشيد، خيزش  بابک، سردار بزرگ و برخاسته از توده مردم بود. ۲۲ سال جنگ های نامنظم بابک علیه حکومت ستمگر عباسی موجب شد بنی عباس ۶ بار والی #عرب آذربایجان را تغییر دهد.

بابك در سال ۲۰۰ هجری قمری به نام خیزش #خرم_دينان در ادامه جنبش #سهرك_مزدكی به پاخاست (زرين كوب ۲۵۳۶ /ص۱۹۴-۱۹۳ ) ودر سال ۲۲۰ هجری حيدربن كاووس مشهور به #افشين که متحد پیشین ایرانی او بود، او را از راه نيرنگ دستگير كرد و نزد معتصم ،خليفه وقت عباسی فرستاد . به نقل از طبري آمده است كه اورا در تاريخ پنجشنبه سوم صفر سال ۲۲۳ هجری قمری در سامرا به طرز دلخراشی كشتند(نفيسی ۱۳۴۸/ص۱۴۱)

پس از خیانت افشین او را به #بغداد برده و رختی تحقیر آمیز در برش کرده و بر پیل نشانده و در شهر بگردانیدند. امپراتوری عظیم #عباسی که از شمال غربی آفریقا تا مرزهای غربی هند گسترده بود، سال های سال با بابک در ستیز بود و کاری از پیش نبرده بود. از این روی از دستگیری این پهلوان نامی که همچنان برآیین نیاکان خویش بود، در پوست خود نمی گنجیدند.
«گویی بغداد نمی توانست باور کند پهلوان دلیری که سالها او را تهدید می کرد، اکنون در آنجا به اسارت به سر می برد»

 همچنین بیشترِ تاریخ‌نگاران به این نکته اشاره کرده‌اند که لشکریانِ خلیفه عرب برای سرکوبی جنبش بابک، ترکان بودند و معتصم در میان سرداران خود، به #ترکان بیش از #اعراب و ایرانیان بها می‌داد وبرای از میان بردن جنبش‌های #ملی ایرانیان به کوچ گسترده ترکان از #آسیای_میانه، کمک بسیار کرد.

 خلیفه برای خوار کردن بابک، فرمان داد، او را سوارِ فیل و برادرش «عبدالله» را سوار شتر کنند و در شهر بچرخانند. گویند در ۱۷دی ۲۱۶ خورشیدی خلیفه معتصم بالله (لعنت الله علیه) دستور داد بابک را زنده، مُثله کنند و به دژخيم فرمان داد تا دو دست و پای بابک را قطع کند و سپس او را گردن زند (نهضت شعوبيه).

 مطابق با تواريخ  از جمله خواجه نظام الملک طوسی در کتاب "سیاست‌نامه"، بابک هنگام قطع شدن اعضای بدن بردباری بسيار پيشه نمود و نقل می‌کنند که در هنگامی که دست اول بابک را می‌بریدند بابک صورتش را با دست دیگرش به خون آلوده می‌کرد. خلیفه معتصم بالله پرسید:
“ای زندیق! این چه کار بود که تو کردی؟"
بابک گفت:“من روی خويشتن ازخون سرخ کردم تا چون خون از تنم بيرون شود ، نگويند که رويش از ترس زرد شد.” ( تاريخ ده هزارساله ايران)

بدينسان بابک در دم مرگ شکنجه های طاقت فرسا را با شهامت بسیار تحمل کرد و هيچ سخنی که نشان عجز باشد بر زبان نياورد و نام خود و ايران را در تاريخ جاودان و سربلند ساخت .

چند تاريخ نويس كهن، واپسين سخن بابك خرمدين را  هنگامی که دشنه در دنده های سینه اش فرو کردند، «آسانی» ، «آسانيا» و «زهی آسانی» و مانند آن گزارش داده‌اند (جوامع الحكايات و لوامع الروايات)، كه اين نكته گويای پا‌یبندی وی تا واپسين دم به آرمان‌هايش و گواهی بر گویش متداول #پارسی آن روز است.

پس  از این بود که جنازه مثله شده بابک را در #سامرا بر دار کشیدند و سرش را برای نمایش در شهرهای دیگر ازجمله #خراسان گرداندند.
بابک در همان محلی به دار آویخته شد که سال بعد #مازیار، شاهزاده #مازندران که ۷سال حکمرانی مستقل در مازندران داشت و از دیگرقیام کنندگان ضدعباسی، بود به دار آویخته شد.

روانشان شاد
@LoversofIRAN


این مقاله روشنگرانه را حتما بخوانید 👇

‏http://www.tabnak.ir/fa/news/106661/
@CUIIC