#شاهرخ_مسکوب، نويسنده و پژوهشگر برجسته‌ی ایرانی، در روز ۲۳ فروردين سال۱۳۸۴، بر اثر بيمارى چنگار خون (سرطان خون) خون در پاريس درگذشت.
یادش گرامی باد و روانش شاد🥀
/ نگاره از پارسی‌انجمن/

(شاهرخ مِسکوب نه مَسکوب)


بارگیری کتاب «هویت ایرانی و زبان فارسی» شاهرخ مسکوب از اینجا👇
http://www.parsianjoman.ir/fa/?p=2305 -- shared by UC Mini

#هویت_ایرانی
#زبان #فارسی
@LoversofIRAN

۲۰ فروردین، سالروز درگذشت #حسين_سرشار، خواننده توانمند و مستعد اپرا، دوبلور و هنرپیشه ایرانی/روانش_شادباد🥀

روایت‌های گوناگونی دربارهٔ مرگ حسین سرشار وجود دارد. او مدتی ناپدید شد و خانواده‌اش، آگهی مفقود شدنش را در روزنامه‌ها منتشر کردند. در سال ۱۳۷۴ خبر مرگ او بر اثر تصادف با اتومبیل در روزنامه‌های ایران منتشر شد. منابع رسمی دولتی، مرگ سرشار را بر اثر بیماری آلزایمر و تصادف با اتومبیل اعلام کردند. اما برخی، مرگ او را به قتل‌های زنجیره‌ای دهه ۷۰ مرتبط دانسته‌اند.

محمد علی کشاورز دربارهٔ بیماری سرشار و مرگ او گفت: «حسین بی‌نهایت به اپرا عشق می‌ورزید، وقتی اپرا تعطیل شد حالت روانی‌اش به هم خورد و این‌طور شد. توی اهواز توی بیمارستان روانی نگه اش داشتند و بعد برش گرداندند این‌جا و یک مراقب برایش گذاشتند، او هر روز صبح ساعت ۹ می‌رفت دم تالار رودکی و اشک می‌ریخت. یک روز دیگر مواظبش نبودند رفت زیر ماشین. هیچ بزرگداشتی هم برایش نگرفتند»

کاری که #انقلاب با این بخش یعنی #هنرمند_ایرانی مستقل کرد که نه تحمل دوری از وطن داشت و نه قصد آمیختن با جریانهای سیاسی رسمی داخل، انزوا و مرگ بود...!


عاشقان ایران💌
@LoversofIRAN

دو بیماری؛
رهاورد #روس و #چین!

✍ سعید معدنی

در اسفند ماه 1321 دقیقا" یازده اسفند ، وزارت بهداری ایران شیوع بیماری تیفوس در تهران و چند شهر را اعلام عمومی کرد. ظاهرا" این بیماری از اردیبهشت ماه همان سال شروع شده بود اما اینکه چرا دیر اعلام کردند هنوز دقیقا" مشخص نیست. این زمان مقارن با جنگ جهانی دوم، و یکسال و نیم پس از برکناری و تبعیدرضاشاه بود. شاه جوان و کم تجربه روی کار آمده بود، و قدرت های درگیر در جنگ، بویژه روسیه وانگلستان هرکدام بخشی از خاک ایران را اشغال کرده بودند. در این اوضاع و احوال پر آشوب و به هم ریخته بود که بیماری تیفوس در ایران شایع شد و قربانیان فراوان گرفت.
داستان از این قرار بود که حکومت شوروی سابق به همراه جبهه متفقین در جنگ جهانی دوم تصمیم می گیرند تا مهاجران لهستانی را که شامل نظامیان و مردم عادی بوده و حدود 16 هزار نفر بودند به ایران فرستاده تا از طریق ایران به سایر کشورها اعزام شوند. اما بسیاری از این افراد مدت طولانی و اندکی از آنان نیز برای همیشه درایران می مانند. متاسفانه این افراد به خاطر مسافرت و زندگی طولانی در اردوگاههای مختلف دچار بیماری تیفوس شده و این بیماری را به ایران می آورند.
برخی از مردم ایران که فقیر بوده و به واسطه جنگ فقیرتر هم شده بودند لباسهای دست دوم آنها را می خریدند و این عامل هم موجب گسترش تیفوس از طریق شپش های باقی مانده در این لباسها می شود. این شپش ها وارد خانه های ایرانی می شود و بسیاری را آلوده می کند.
اگر چه با هشدار وزارت بهداری مبارزه با این بیماری شروع می شود، اما بیماری متوقف نمی شود و بنا به گزارش ها این سوغات روس ها تا سال 1324(پایان جنگ جهانی دوم) ادامه می یابد و هزاران نفر را می کشد و هزاران خانواده ایرانی را به خاک عزا می نشاند.
هشتاد و هفت سال بعد در زمستان 1398 نوبت دیگر کشور سابقا" کمونیستی است که بیماری کشنده کرونا را به ایران هدیه دهد و ایران را به کانون بیماری در خاورمیانه تبدیل کند. این ویروس تاکنون صدها هزار نفر را بیمار کرده و هزاران نفر را به کام مرگ فرستاده است.
به هرحال دو بیماری که این دو کشور در دو مقطع تاریخی به ایرانیان هدیه دادند یکی رهاورد جنگ و اشغالگری بوده (روس)و دیگری رهاورد سفر و مراودات بوده (چین).
مردم ما هیچگاه از روسیه خیری ندیده اند؛ این موضوع حتی در داستان ها و ادبیات ما هم بارها روایت شده است. برای مثال محمد علی جمالزاده 70 سال پیش در یکی از قصه هایش با عنوان " دوستی خاله خرسه" به شکل تکان دهنده ای از خیانت سرباز روس به اعتماد یک ایرانی در جنگ جهانی اول می گوید.
بی اعتمادی ایرانیان به روس ها دیرینه و تاریخی است، اما بازی چینی ها با کارت ایران در عرصه بین الملل سه دهه است که شروع شده و احتمالا" تا مدتها ادامه یابد. چرا که می دانند ایران در امور بین الملل به حمایت این دو کشور سخت نیازمند است.

#سعید_معدنی

#روسیه
#چین
#تیفوس
#کرونا

از کانال هفت اقلیم(سعیدمعدنی) با ویرایش


پایگاه ایران دوستان مازندران

@jolgeshomali

در یکماه و نیم گذشته دلیل مرگ بیش از ۱۴ هزار ایرانی "سندروم حاد تنفسی" ثبت شده است!

به گواه افرادی از کادر درمان بیمارستانها تا نماینده مجلس و خبرنگار؛ چون این سندروم تا پیش از این چنان سابقه ای در ایران نداشته، احتمالا اینها تلفات و کشته های #کرونا است که در آمار رسمی گنجانده نمیشود؛ حال یا به این دلیل که کیت تشخیصی کافی ندارند برای همه مبتلایان یا بدلیل پنهان کاری عمدی

#آمار_رسمی کشته های کرونا در ایران تا امروز حدود ۴۵۰۰ نفر است و این امار فقط نشاندهنده کسانی است که تست کرونا از آنها گرفته شده است و پاسخ تست مثبت بوده است.

گمان میرود #آمار_واقعی کشته های کرونا، چندبرابر آمار رسمی اعلامی باشد، ضمن اینکه برخی بیمارستانها با انجام Ct_scan ریه ها ابتلا به کرونا را تشخیص می دهند نه کیت

حتما اگر چاره ای جز از خانه بیرون رفتن دارید، در خانه بمانید. بیرون نروید مگر آنکه نیازتان به خروج از منزل در حد اضطرار بسیار باشد.

خودتان به فکر خود و عزیزانتان باشید. این حکومت نه قصد #قرنطینه دارد و نه قصد هزینه کرد برای ارتزاق رایگان قشر آسیب پذیر از محل بازپس گیری بودجه های کلان نهادهای مختلف مذهبی سیاسی

@LoversofIRAN

⭕️ داستان اعدام آن ۱۱ نفر

✍️مهرداد خدیر

❌ #انقلاب #اعدام

در ۲۲ فروردین ۱۳۵۸ که ۱۱ مقام ارشد رژیم #پهلوی تیرباران شدند از جنبه‌های دیگر کم از #هویدا نداشتند: رئیس #مجلس_شورای_ملی، وزیران امور خارجه و کشاورزی، دو رئیس #ساواک، رئیس سازمان تربیت بدنی، #شهردار_تهران، رئیس دادگاه فداییان اسلام و افسران حزب توده، فرمانده گارد جاویدان و دو سناتور.

مهم‌ترین چهره در میان ۱۱ مقام سابق اعدام شده در ۲۲ فروردین ۱۳۵۸ دکتر #عبدالله_ریاضی است که در فاصلۀ سال‌های ۱۳۴۲ و ۱۳۵۷ و قریب ۱۴ سال رئیس #مجلس شورای ملی بود (چهار دورۀ پیاپی). وقتی در دادگاه گفته شد آیا شما واقعا نماینده مردم و منتخب نمایندگان مردم بودید، پاسخ داد: از پشت‌پرده انتخاب خودشان خبر ندارم اما نمایندگان آزادانه مرا به ریاست مجلس شورای ملی انتخاب می‌کردند.

ساواک در ۲۲ سال، چهار رئیس به خود دید اما هیچ یک از این ۴ نفر به مرگ طبیعی از دنیا نرفتند. (سرتیپ) #تیمور_بختیار در ۲۵ مرداد ۱۳۴۹ در دیالۀ عراق به قتل رسید. #سپهبد_نصیری در ۲۶ بهمن ۱۳۵۷ تیرباران شد و #سرلشگر_پاکروان و #سپهبد_مقدم هم ۲۲ فروردین ۱۳۵۸.

وقتی دادستان اتهامات سرلشگر پاکروان، رئیس پیشین سازمان امنیت را خواند او پرسید: فساد در زمین یعنی چه؟ رئیس دادگاه پاسخ داد: نمی‌دانی یعنی چه؟ یعنی سلب امنیت و آسایش و آزادی مردم. یعنی خفقانی که ایجاد کردید. یعنی ۱۵ هزار کشته در ۱۵ خرداد و پاکروان گفت: رقم ۱۵ هزار درست نیست.

دادگاه، #غلامرضا_نیک‌پی، شهردار تهران در سال‌های ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۶ را به «کلاهبرداری، خیانت، قتل و غارتگری» متهم می‌کند. شهردار پیشین می‌پرسد: کدام کلاهبرداری؟ رئیس دادگاه می‌گوید: مگر نگفتید در خیابان‌ها #چاله نداریم؟ پس این‌ همه چاله چیست؟ نیک‌پی می‌پرسد: آیا احداث ۶۸ پارک، یک میلیون متر مربع آبادانی در جنوب تهران و ایجاد ۱۸ رشته شاهراه و ساخت ۳۰ پارکینگ و ۲۰ پل، خیانت است؟

نیک‌پی از اتهام قتل هم شگفت‌زده می‌شود و می‌پرسد: من کی را کشته‌ام؟ به او گفته می‌شود: مگر در جریان تخریب ۱۲۰ آلونک، یک نفر کشته نشد؟ نیک‌پی پاسخ می‌دهد: آلونک‌ها به دستور دولت تخریب شد و آن یک نفر هم در دعوا و به ضرب چاقو کشته شد. رئیس دادگاه می‌گوید: خدمت نبود، خلق را کُشتید! شما در #ترافیک_تهران، سیاست کلی‌تان در جهت تأمین منافع استعمار بوده است!

اعدامی دیگر #سپهبد_حجت، رئیس پیشین سازمان تربیت بدنی است. نکتۀ جالب دربارۀ او اینکه برادرزاده‌اش عضو سازمان مجاهدین خلق و دوست علی (پاتریک) پهلوی برادرزادۀ شاه بود. رئیس دادگاه پرسید: چگونه شما نمی‌دانستید برادرزاده‌ات مجاهد است و در غار زندگی می‌کند و هیچ کمکی نکردی؟ سپهبد حجت پاسخ داد: در مورد کاترین عدل و برادرزاده‌ام باید بگویم خیلی دیر فهمیدم که آن‌ها مجاهد بودند و با استبداد شاه می‌جنگند.
/ از@tarikhirani/


عاشقان ایران 💌
@LoversofIRAN

«...شهید آمریکایی انقلاب #مشروطه ایران..»

تصویری تاریخی از فرشی که زنان #تبریز در سال‌های ۱۲۸۸ تا ۱۲۸۹ با نام و تصویر #هاوارد_باسکرویل، شهید آمریکایی #انقلاب_مشروطه ، برای مادر او بافتند، اما هرگز به دست مادرش نرسید.

رضازاده شفق در اینباره نوشته‌:
به واسطه آغاز جنگ جهانگیر، ارسال فرش به تاخیر افتاد و بعد از جنگ نیز برای حمل آن توسط سفارت آمریکا به تهران فرستاده شد.

روز دوشنبه ۳۰ فروردین ۱۳۳۸ برابر با پنجاهمین سالگرد فوت باسکرویل، مراسمی در مدرسه پروین تبریز برگزار گردید. حاضرین شامل رضازاده شفق، حسن تقی‌زاده، اسماعیل امیرخیزی، ابوالقاسم فیوضات، سفیر کبیر آمریکا بودند.
/از کانال تاریخ معاصرایران/


پایگاه ایران دوستان مازندران
@jolgeshomali

۱۰ آوریل/۲۱ فروردین، ۱۳۵_امین زادروز #هوارد_باسکرویل، معلم ۲۴ ساله‌ی آمریکاییِ مدرسه مموریال #تبریز است
( #هاوارد_باسکرویل)

باسکرویل پس از به توپ بستن #مجلس بفرمان #محمد‌علی_شاه #قاجار و محاصره‌ی تبریز بدست قوای دولتی، با تشکیل «فوج نجات» به آزادی‌خواهان تبریزی، تحت فرماندهی #ستارخان پیوست و در ۳۰ فروردین ۱۲۸۸ خورشیدی به شهادت رسید.

چندی بعد، ستارخان تفنگ باسکرویل را که هنگام شهادت در دست داشت، با حک کردن نام و تاریخ کشته‌شدنش در پرچم ایران پیچید و برای خانواده‌اش در آمریکا فرستاد.

📸عکس و متن تلگرام تسلیت ستارخان برای خانواده باسکرویل:
📍Persia much regrets honorable loss of your dear son in cause of liberty, and we give our parole that future Persia will always revere his name in her history like Lafayette, and will respect his venerable tomb.
📍#ایران ( #پرشیا _ Persia) در غم از دست رفتن پسر عزیزتان در راه آزادی سوگوار است و ما قسم می‌خوریم که ایرانِ آینده همواره از او، چون لافایت، در تاریخ به بزرگی یاد خواهدکرد و به مزار شریف او احترام خواهدگذاشت.
از@Ir_Azariha


روانش شاد و یادش گرامی🥀

@LoversofIRAN

⚫️استاد #حسن_انوشه ایرانشناس نامی درگذشت

روانش شاد و یادش جاودان🥀

استاد انوشه، نویسنده و پژوهشگر تاریخ ایران، زبان و ادبیات فارسی و سرپرست گروه نویسندگان دانشنامهٔ ادب فارسی بود که عمر خود را برای #ایران‌شناسی و #زبان_فارسی گذاشت

شنبه ۲۳ فروردین ۱۳۹۹، به علت بیماری سرطان در سن ۷۶ سالگی دار فانی را وداع گفت

حسن_انوشه یکی از ناموران فرهنگی #بابل بود. مترجمی زبردست که چند کتاب ارزشمند از تحقیقات حوزه #ایرانشناسی را به فارسی ترجمه کرد: #غزنویان باسورث، تاریخ #سیستان باسورث، ایران و #تمدن_ایرانی کلمان هوار، و چند جلد از تاریخ ایران کمبریج. نثر روانی داشت. انتخاب این کتاب‌های مهم برای ترجمه هم نشان آگاهی او بود

کار ارزشمند دیگر او سرپرستی #دانشنامۀ_ادب_فارسی بود و توجه و نگارش دربارۀ میراث زبان و ادب فارسی در #افغانستان و #آناتولی و شبه‌قاره #هند و #قفقاز و #فرارود در این کتاب

وی دانشنامۀ مازندران را تدوین کرد. البته باید یادآوری کرد که او اصلا #مازندران را تافتۀ جدابافته نمی‌دانست بلکه آن را بخشی از #ایران و نام مازندران را ذیل نام بزرگ ایران می‌خواست و دیدگاهش بسیار دور از قومگرایی بود

@LoversofIRAN

📚به یاد استاد #حسن_انوشه ایرانشناس نامی

✍ میلاد عظیمی

حسن_انوشه یکی از ناموران فرهنگی شهر ما #بابل درگذشت. انوشه مترجم بود. چند کتاب خوب از تحقیقات تاریخی ایران‌شناسان ترجمه کرد: #غزنویان باسورث، تاریخ #سیستان باسورث، ایران و #تمدن_ایرانی کلمان هوار، و چند جلد از تاریخ ایران کمبریج. نثر روانی داشت. انتخاب این کتاب‌های مهم برای ترجمه هم نشان آگاهی او بود.

کار دیگر انوشه سرپرستی #دانشنامۀ_ادب_فارسی بود. اهمیت این دانشنامه– فارغ از کاستی‌ها و فرازوفرودهایی که در روش و محتوا داشت_ این است که تمرکزش بر معرفی کار و کارنامۀ زبان و ادب فارسی در قلمرو تاریخی و فرهنگی آن بود. در این کتاب چندهزار صفحه اطلاعات دربارۀ میراث زبان و ادب فارسی در #افغانستان و #آناتولی و شبه‌قاره #هند و #قفقاز و ماوراءالنهر ( #فرارود) گردآمده است (نمی‌دانم چرا نام سیاسی و تازۀ «آسیای میانه» به جای نام‌های کهن و ریشه‌دار «ورارود» و «ماوراءالنهر» بر کتاب نهاده شد).

اصل توجه به قلمرو زبان #فارسی و تدوین دانشنامه در این موضوع به نظرم کاری بجا و لازم بود و هنوز هم در این زمینه باید کارها کرد. خیلی از مطالب دانشنامۀ ادب فارسی تازه و سودمند است. این کتاب، با همۀ کاستی‌هایش، سند علمی و مستند حضور وسیع و عمیق و مستمر زبان فارسی و فرهنگ و ادب ایرانی در قلمرو تاریخی و فرهنگی آن است.

بخصوص وقتی ببینیم سیاستمداران چگونه خاک در چشم حقایق علمی می‌پاشند و تاریخ را برای اغراض سیاسی و اقتصادی خود وارونه روایت می‌کنند، قدر و قیمت آن بیشتر شناخته می‌شود. توجه فرهنگی و #ملی به قلمرو زبان فارسی را در کتاب دیگر انوشه با نام "فارسی ناشنیده" (با همکاری غلامرضا خدابنده‌لو) هم می‌توان دید. کتابی که فرهنگ واژگان و اصطلاحات فارسی و فارسی‌شدۀ کاربردی در افغانستان است و مورد نقد محققان هم قرار گرفته است. در همین عرصه انوشه کتابی هم دربارۀ شاعران معاصر افغانستان نوشت که ندیده‌ام.

این سال‌های آخر انوشه مشغول تدوین و ساماندهی #دانشنامۀ_مازندران بود. در مؤسسه‌ای خصوصی به اسم «بنیاد مازندران‌پژوهی انوشه». پشتیبان مالی این بنیاد دکتر علی شافی پزشک فرهنگ‌دوست بابلی است؛ این یعنی هنوز در این وانفسا هستند کسانی که خریدار دکان بی‌رونق خدمات فرهنگی باشند. دو‌سه سال پیش علی دهباشی شب بنیاد مازندران‌پژوهی انوشه را در دانشگاه بابل برگزار کرد که من هم چند کلمه‌ای حرف زدم. آن روز گفتم امیدوارم بنیاد مازندران‌پژوهی انوشه مرکزی شود برای گردآوردن اسناد و مدارک دربارۀ مازندران و هر کس سندی و عکسی دربارۀ تاریخ و فرهنگ و میراث طبیعی مازندران دارد، تصویری از آن به این بنیاد بدهد.

امیدوارم کار #دانشنامه_مازندران به سرانجام برسد و منتشر شود. این را هم بنویسم . حسن انوشه کسی نبود که معتقد باشد مازندران تافتۀ جدابافته است. او #مازندران را بخشی از #ایران می‌دانست و نام مازندران را ذیل نام بزرگ ایران می‌خواست. دنبال این نبود که برای مازندران افتخارات دروغی و غیرعلمی بتراشد. دانشنامۀ مازندران که انوشه قرار بود منتشر کند علی‌القاعده پیراسته از تعصبات لوس و تشبثات بی‌مزه بود و بر مبنای مستندات علمی به معرفی این تکّه از خاک ایران می‌پرداخت.



عاشقان ایران 💌
@LoversofIRAN

🎼 ‏در زمانه‌ی میدان‌داری امثال ساسی مانکن و تتلو، دیدن این نازنینان و حافظان آینده‌ی فرهنگ و هنر ایران زمین، لذتی دو چندان دارد.


باده بیار ساقیا تا که به می وضو کنم

مست خدا شوم نخست پس به نماز رو کنم

کوزه‌گران چو عاقبت از سر من سبو کنند

بهر شراب عشق حق، خود سر خود سبو کنم

فیض کاشانی

🔸 گروه دختران آموزشگاه موسیقی رودکی تبریز


🔸 آیین بزرگداشت زنده‌یاد استاد غلامحسین بیگجه‌خانی/ تبریز، تیرماه ۹۸


🆔 @roudakimusic

🆔 @Ir_Bahman

۲۴ فروردین سالروز درگذشت استاد #غلامحسین_بیگجه‌خانی

⬅روایتی از #سایه

عظیمی: از آقای بیگجه‌خانی بگید
سایه: شاگرد درویش‌خان بود. پیرمرد خیلی محترم خوبی بود خیلی ساز خوش‌صدایی داشت. یادمه آقای بیگجه‌خانی اومد جشن هنر شیراز ساز زد. من با گوش خودم از یه نوازندۀ بزرگ #تار شنیدم:«این آقای بیلچه‌خانی دیگه کیه؟ ما بیلچه‌خانی نداشتیم!» ولی همین آقای بیگجه‌خانی یه روز اومد به چاووش، #محمدرضا_لطفی برای آقای بیگجه‌خانی تو چاووش کنسرت گذاشت، در اون شرایط بد و سخت بیگجه‌خانی، آخرکار هم ظاهراً از جیب خودش یه پول به پیرمرد داد؛ چیزی حدود بیست و پنج هزار تومن و بهش گفت که این از کنسرت شما جمع شده. این کار لطفی خیلی قیمت داره ولی نسبت به کار دیگۀ لطفی تو اون روز خیلی مهم نیست؛ شما باید بودین و می‌دیدین که لطفی درست مثل یه نوآموز داشت به دست بیگجه‌خانی نگاه می‌کرد.(پیر پرنیان‌اندیش، ص۵۷۲)

توضیح ادمین: سخن #هوشنگ_ابتهاج دربارۀ اینکه بیگجه‌خانی شاگرد درویش‌خان بود ظاهراً به‌معنی آموختن آثار وی از راه شنیدن بوده است.

توضیح عکس/استادان:
#بیگجه_خانی
نصرالله ناصح پور
جمشیدعندلیبی
س۱۳۶۳

پایگاه ایران دوستان مازندران
@jolgeshomali

🎵به یاد استاد زبردست تار ایرانی، غلامحسین بیگجه‌خانی/روانش شاد و نامش جاودان باد🥀

#تار_ایرانی

💫✨ زنده یاد غلامحسین بیگجه خانی، (زاده سال ۱۲۹۷ #تبریز - درگذشته ۲۴ فروردین ۱۳۶۶ تبریز) نوازنده برجسته #تار و از استادان #مکتب_تبریز در #موسیقی_ایرانی بود.
استادان ایشان در نوازندگی ساز تار:
حسینقلی‌خان بیگجه‌خانی (پدرش)
رضاقلی‌خان زابلی آذر

او سال ۱۲۹۷ شمسی در تبریز به‌دنیا آمد. پدرش حسینقلی‌خان بیگجه‌خانی نوازنده برجسته تار تبریز بود. بیگجه‌خانی از شش سالگی نزد پدر به آموختن تار پرداخت. پس از مرگ پدر در ۱۳۱۰ شمسی بیگجه‌خانی نزد شاگرد پدرش "رضاقلی‌خان زابلی آذر" آموزش خود را ادامه داد. او بعدها با دختر رضاقلی‌خان ازدواج کرد.

در دوران جوانی با گوش کردن به کارهای استادانی چون "میرزا حسینقلی، درویشخان، نی‌داوود، علی‌اکبرخان شهنازی" از روی صفحه‌های سنگی قدیمی با ساز این استادان آشنا شد. بیگجه‌خانی همچنین از تجربیات ردیفی #اقبال_آذر نیز آموخت و در کنسرتی در باغ گلستان تبریز با استاد #اقبال برنامه اجرا کرد.

او هم‌زمان با تأسیس #رادیو_تبریز فعالیت خود را در آن آغاز کرد و مدتی سرپرست "ارکستر ایرانی رادیو تبریز" بود. بعد در #رادیو_ایران مشغول به کار شد و مدتی نیز به دعوت نورعلی خان برومند در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به تدریس پرداخت. او آثاری نیز در تنظیم و اجرای #موسیقی_آذربایجانی دارد.
آخرین کنسرت او با "گروه چاوش" (محمدرضا لطفی) در سال ۱۳۶۳ برگزار شد.

متاسفانه از بی توجهی ها و جفاهایی که حتی به هنرمندان موسیقی اصیل ایرانی شد پس از #انقلاب، استاد بیگجه خانی رنج بسیار از این بی مهری ها کشید و هنرش چنان که شایسته و زیبنده وی بود به مردم شناسانده نشد. ایشان در ۲۴ فروردین ۱۳۶۶ دربیمارستان ۲۹بهمن تبریز درگذشت.

آثار به جا مانده از استاد بیگجه خانی: _تکنوازی‌های اصفهان، افشاری، سه‌گاه، شور، چهارگاه، با آواز اقبال آذر،
_کنسرت بیات ترک و سه‌گاه در جشن هنر شیراز
_قسمت دوم بیداد در دستگاه همایون با آواز محمدرضا #شجریان
_مجموعه رنگ‌های آذربایجانی
_اجرا وضبط دستگاه‌های ماهور، سه‌گاه، همایون و آوازهای بیات اصفهان و بیات ترک
_کنسرت در کانون فرهنگی هنری چاووش با #محمدرضا_لطفی در همایون و بیات ترک (سال ۱۳۶۳)
/بخشی از متن از ویکی پدیای استاد بیگجه خانی/



عاشقان ایران💌
@LoversofIRAN