خسرو انوشیروان

پادشاهی‌خواهی، جریانی پر از خالی؟ واقعیت این است که پادشاهی به خودی خود در دوران مدرن هیچ گاه متکی به دستگاه فکری و نظری نبوده است. پادشاهی در طول تاریخ عمدتاً با انواعی از الهیات یا اسطور‌های سیاسی توجیه می‌شده است. البته این سخن یک استثنای بزرگ دارد: هگل…

⚜ #پاینده_ایران
بر خلاف ادعای #بابک_مینا، پادشاهی خواهی جریانی پر از خالی نیست.
https://t.me/khosrovanooshiravan/19626
او در ابتدای دست‌نویس بالا مدعی است:
واقعیت این است که پادشاهی به خودی خود در دوران مدرن هیچ گاه متکی به دستگاه فکری و نظری نبوده است.
در اینجا باید پرسید:
اگر این‌گونه است که شما تصور می‌کنید چگونه بهترین دموکراسی‌ها و مدرن‌ترین دولتها در جهان نو از دل سیستم‌های پادشاهی بیرون آمده‌اند؟

سپس مینویسد:
اگر در فلسفه سیاسی هگل دقت کنیم درمی‌یابیم که پادشاهی برای وی بیش از آن که مدلی انتزاعی برای برای عمل سیاسی باشد، نظریه‌ای است برای فهم آنچه در حال رخ دادن است.
باز هم میتوانیم بپرسیم:
اگر پادشاهی در دوران مدرن صاحب نظریه نیست و هگل تنها در فهم آن‌چه در حال رخ دادن است می‌کوشد؛ آن چیز (پادشاهی) که از نظر شما فاقد نظریه‌پردازی مدرن است چگونه در دوران مدرن رخ می‌دهد، موجود است و دوام می‌آورد؟
در واقع باید از ایشان توضیح بخواهیم: جوهره‌ی وجودی دولت‌های پادشاهی‌ امروزین چگونه به وجود آمده و تشریح شده که هنوز با این نظم خاص پایدار است؟ چرا که طبیعتاً آنچه پر از خالی (پوچ) است، نمی‌تواند توان موجودیت داشته باشد؛ ولی اگر توانست به منصه‌ی ظهور برسد و پایدار بماند، لابد دارای اصل و جوهره‌ای تطبیق پذیر است و اگر بابک مینا در شرح آن ناتوان است دلیل بر پوچی و بی‌نظری آنچه موجود است نمی‌شود.
چگونه ممکن است پادشاهی مدل سیاسی برای عمل انتزاعی نباشد ولی در دنیای جدید کارکرد مدیریت سیاسی رو به رشد داشته باشد؟

این که بسیاری از پادشاهی‌خواهان ایرانی (نه همه آنها) از نظر فکری فقیر هستند را میتوان پذیرفت اما اینکه فیلسوفی در قواره‌ی مینا با استناد به فقر فکری همان تعداد کثیر و البته شخص شاهزاده، مسأله را تعمیم به کل سامانه بدهد و نظریه‌ی پادشاهی و پادشاهی‌خواهی را فاقد ایده قلمداد کند درخور پرسش و پاسخ است که امیدوارم ایشان در این مورد پاسخگو باشد.

@khosrovanooshiravan

#جاوید_شاه
#جاوید_جایگاه_شاهنشاه_ایران
#جاوید_شاهنشاهی_ایران
#خسرو