خداوندگار فرمود که:

در عالم یک چیز است که آن #فراموش کردنی نیست. اگر جمله چیزها را فراموش کنی و آن را فراموش نکنی #باک نیست و اگر جمله را به جای آری و یاد داری و فراموش نکنی و آن را فراموش کنی هیچ نکرده باشی. همچنانکه پادشاهی تو را به ده فرستاد برای کاری معین، تو رفتی و صد کار دیگر #گزاردی چون آن کار را که برای آن رفته بودی نگزاردی چنان است که هیچ نگزاردی. پس آدمی در این عالم #برای کاری آمده‌است و مقصود آن است، چون آن #نمی‌گزارد پس #هیچ نکرده باشد.

@kheradedaroun

‍ زندگی تو نمی‌تواند به خطا رود.،
درواقع، جهانِ تو طوری ساخته نشده که برای تو هیچ اتفاقی $بیفتد، بلکه همه چیز به نفع تو اتفاق می‌افتد ـ، به نفع #بیداری‌ات، به نفع رشدت، به نفع #اکتشاف درونی‌ات توانایی‌های پنهانی که از آن بی‌خبری ، پس همه چیز به نفع تو اتفاق می‌افتد؛ حتی اگر آن را #فراموش کنی، یا گاهی نتوانی آن را ببینی، یا گاهی در انحراف و نومیدی بیفتی.

وقتی مقصد ثابتی وجود #ندارد، تو نمی‌توانی مقصدت را از دست #بدهی، پس نمی‌توانی مسیرت را از دست بدهی. بنابراین هیچ یک از چیزهای که در زندگی‌ات روی می‌دهند نمی‌توانند تو را از مسیرت #خارج کنند.

مسیر تو همان چیزی است که برایت اتفاق می‌افتد؛ و آنچه اتفاق می‌افتد، مسیر توست. مسیر دیگری وجود #ندارد.

همه‌چیز در این مسیرِ شکست‌ناپذیر ــ که می‌توانی آنرا زندگی #بنامی ــ یک هدیه است: خنده، اشک، زمان‌های اندوه بزرگ، تجربه‌ی فقدانی عمیق، درد، سردرگمی، زمان‌هایی که بر این باوری که هرگز موفق #نخواهی شد، حتی دلشکستگیِ طاقت‌فرسا از عشق و.... گرچه گاهی آن را فراموش کنی، یا نتوانی آن را ببینی، یا گاهی ایمانت را بطور #مطلق نسبت به نمایش از دست بدهی.

اما حتی از دست دادنِ ایمان به نمایش، بخشی از نمایش است، و حتی #صحنه‌ای از نمایش که در آن، چیزی به خطا می‌رود، نشانگر این نیست که نمایش به #خطا می‌رود، و بنابراین تو همیشه دقیقاً در جایی هستی که نیاز داری باشی. باور کنی یا نه، حتی اگر تو نباشی.

می‌توان مطلقاً به زندگی #اعتماد داشت. حتی وقتی بنظر می‌رسد اعتماد، میلیون‌ها سال نوری #دور است.

زندگی نمی‌تواند به خطا رود، زیرا همه چیز، زندگی است و زندگی #همه چیز است.

با درک این و دانستنِ قلبی‌اش، معنویت بطور عمیقی ساده خواهد بود، به سادگی #تنفس ــ ساده و باشکوه، مثل خیره شدن به ستارگان در شب و فرو رفتن در سکوت و حیرتی عمیق.

این جهان #زیباتر از آنست که هرگز بتوان تصور کرد.

@kheradedaroun

وقتی مقصد ثابتی وجود ندارد، تو حتی نمیتوانی مقصدت را از دست #بدهی، بنابراین حتی نمی توانی مسیرت را از دست بدهی. بنابراین هیچ یک از چیزهای که در زندگی ات روی می دهند نمی توانند تو را از #مسیرت خارج کنند. مسیر تو همان چیزی است که اتفاق می افتد؛ و آنچه اتفاق می افتد، مسیر توست. مسیر دیگری وجود #ندارد.

همه چیز در این مسیرِ شکست ناپذیر- که می توانی آنرا زندگی بنامی یک #هدیه است: خنده، اشک، زمانهای اندوه بزرگ، تجربۀ فقدانی عمیق، درد، سردرگمی، زمانهایی که بر این باوری که هرگز موفق #نخواهی شد، حتی دلشکستگیِ طاقت فرسا از عشق، گرچه گاهی آنرا #فراموش کنی، یا نتوانی آنرا ببینی، یا گاهی ایمانت را بطور #مطلق نسبت به نمایش از دست بدهی.

@kheradedaroun

‍ ‍ میل به #شاد بودن تو را #غمگین می‌کند.
فقط زمانی که خودت را از ناشاد بودن #منع نمی‌کنی میتوانی شادی را در «حضور» خود بیابی.

در حاضر بودن هیچ #خواسته ای نیست. «حضور» اقیانوسی است که تمام موج هایش را در بر می‌گیرد و به آنها عشق می‌ورزد. شادی، غم، سوگ، خشم، کسالت، شوق و هر احساس دیگری...

آیا تو برای شاد بودنِ  یک کودک #تلاشی میکنی؟
آیا گل را مجبور به #شکفتن میکنی؟

اگر غمگینی، بگذار امروز غمگین باشی. کاملا غمگین. به طرز با شکوهی غمگین باش. در این حالت بالاخره با غمت هم راستا شده‌ای...

به خودت اجازه یک روز غمگین بودن را بده، بدون این که تلاش کنی با مفاهیم #عرفانی محوش کنی.
و در #عمق آن ناشادی تو چیزی باورنکردنی خواهی یافت...
تو تسلیم کامل به زندگی را خواهی یافت،
و شادی را خواهی یافت.
شادیِ  حاصل از عشق به خود، پذیرش خود و مجوز بودنِ هر آنچه که هستی...

تو کودک غمگینت را به آغوشت دعوت میکنی و او می‌گرید، پرخاش می‌کند و در #نهایت احساس امنیت می‌کند.  

و تو و آن خویشِ غمگین بالاخره در کنار هم #ایمن خواهید بود.
و تو میخندی و شعفی غیر قابل انتظار را کشف میکنی و در میان آن احساس زنده بودن میکنی.

 و تعجب میکنی که چطور تا الان در #جستجوی یک شادی دست دوم بوده‌ای،

و درک میکنی که چرا همین #جستجو کردن شادی دلیل ناشاد بودن توست.

تو عاشق نور و تاریکی این زندگی خواهی شد و ازین که هر چه را که راجع به شادی میدانی #فراموش کرده ای بسیار خوشحال خواهی شد.

@kheradedaroun

اهل عیش و عشرت باش.
#جهنمی وجود ندارد...
#بهشتی وجود ندارد....
تو بهشت و جهنّم خودت را #خلق می‌کنی. هیچکس وجود ندارد که تو را #مجازات کند یا به تو پاداش بدهد. این افکار بچگانه در مورد خدا را #فراموش کن که اگر بچه‌ی خوبی باشی، پدرت با اسباب‌بازی #می‌آید، و اگر بد باشی، آنوقت از نهار یا شام محروم #خواهی شد و در حمام زندانی می‌شوی و یا اتفاقی بدی برایت خواهد افتاد.کسی وجود ندارد،تو #آزاد هستی..

پس به یاد داشته باشید که اگر در کسالت و دلمردگی هستید، خودتان #علت رنجهای خود هستید، پس میتوانید #سبب سرور خود نیز باشید.

شما سبب جهنمی هستید که در آن #زندگی میکنید، میتوانید بهشت را نیز #خلق کنید. فقط خود شما #مسئول هستید و نه هیچکس دیگر....


@kheradedaroun

‍ میل به #شاد بودن تو را #غمگین می‌کند.
فقط زمانی که خودت را از ناشاد بودن #منع نمی‌کنی میتوانی شادی را در «حضور» خود بیابی.

در حاضر بودن هیچ #خواسته ای نیست. «حضور» اقیانوسی است که تمام موج هایش را در بر می‌گیرد و به آنها عشق می‌ورزد. شادی، غم، سوگ، خشم، کسالت، شوق و هر احساس دیگری...

آیا تو برای شاد بودنِ  یک کودک #تلاشی میکنی؟
آیا گل را مجبور به #شکفتن میکنی؟

اگر غمگینی، بگذار امروز غمگین باشی. کاملا غمگین. به طرز با شکوهی غمگین باش. در این حالت بالاخره با غمت هم راستا شده‌ای...

به خودت اجازه یک روز غمگین بودن را بده، بدون این که تلاش کنی با مفاهیم #عرفانی محوش کنی.
و در #عمق آن ناشادی تو چیزی باورنکردنی خواهی یافت...
تو تسلیم کامل به زندگی را خواهی یافت،
و شادی را خواهی یافت.
شادیِ  حاصل از عشق به خود، پذیرش خود و مجوز بودنِ هر آنچه که هستی...

تو کودک غمگینت را به آغوشت دعوت میکنی و او می‌گرید، پرخاش می‌کند و در #نهایت احساس امنیت می‌کند.  

و تو و آن خویشِ غمگین بالاخره در کنار هم #ایمن خواهید بود.
و تو میخندی و شعفی غیر قابل انتظار را کشف میکنی و در میان آن احساس زنده بودن میکنی.

 و تعجب میکنی که چطور تا الان در #جستجوی یک شادی دست دوم بوده‌ای،

و درک میکنی که چرا همین #جستجو کردن شادی دلیل ناشاد بودن توست.

تو عاشق نور و تاریکی این زندگی خواهی شد و ازین که هر چه را که راجع به شادی میدانی #فراموش کرده ای بسیار خوشحال خواهی شد.

@kheradedaroun