یکی از بُردهای زندگی اینه که آدمی که به‌ واسطه‌ی احساساتت برات با بقیه فرق داره، بعد از شناخت و ارتباط هم همچنان تو همون جایگاه برات بمونه.

عشق یعنی من برات قلاب می‌گیرم،
تو می‌ری بالا و دستم رو می‌گیری.

دلم می‌خواد نفس بگیرم. حتی اگه کوتاه باشه.

دیدی گفتم زندگی مجموعه‌ای از «کی فکرشو می‌کرد؟»هاست؟

یه کی فکرشو می‌کرد جذاب دلم می‌خواد.

اینطوری نیست که تو یه لحظه اتفاق بیفته. یه پروسه‌ی طولانیه که تو اعتماد می‌کنی، آدم‌ها به مرور از بین می‌برنش و طنابی که خودشون واسه‌ت فرستادن تا بیای بالا شل می‌شه و یه روز یهو سقوط می‌کنی! و بعد از اون باورهات‌و از دست می‌دی و هرکسی هرکاری هم بکنه دیگه نمی‌تونی یه خوش‌خیال ساده باشی و طنابش‌و بگیری بری بالا.

انقدری بی‌انصاف نباش که خودت رو دوست نداشته باشی.

کاش فارغ از تمام اتفاقات الآن میومدم سرم رو می‌ذاشتم رو بازوت، چشمام رو می‌بستم و فقط همین که هنوز هستی آرومم می‌کرد. باوجود اینکه چقدر فاصله افتاده بین‌مون.

حجم غصه‌ی این درد رو چطور توصیف کنم؟

چقدر شوربختم که این دوری رو دارم تجربه می‌کنم.

دچار شک شده بودم‌. تو آینه به خودم نگاه کردم، یه آدمی رو درونم دیدم که حواسش هست. خوب حواسش هست ازم مراقبت کنه و از هیچ خط قرمزی عبور نمی‌کنه.

قربون غمت.

زندگی بالا و پایین می‌شه. فعلا من چندساله تو این پایینش دارم ساییده می‌شم.

حس مثبت چیز عجیبیه.

عاقل شدن از سکس هم‌ لذت‌بخش تره.

الآن شده چهار سال که یه‌ «کی فکرشو می‌کرد» زندگی‌م رو عوض کرده. دو هفته‌ست ذهنم دوباره درگیرش شده. انقدر تلخ و عجیبه که بعد از اون، ذهنم از امید به اتفاق افتادن هر «کی فکرشو می‌کرد‌»‌ مثبتی تهی شده.

بستگی داره با چه دیدی به موضوع نگاه می‌کنی. ممکنه با یه‌ دید مریض خودت رو یا شرایط رو خیلی سمی ببینی. اما با یه‌ دید منطقی مسئله از خیلی از اون تاریکی‌هایی که می‌دیدی پاک بشه. اگر به دیدمون مطمئن نیستیم، باید گستره‌ی دیدمون رو بزرگ کنیم.

مقایسه روانت رو می‌گاد.