بین بودن و زیادی بودن یه‌مرز باریکی هست که من متاسفانه خیلی‌وقت‌ها ردش می‌کنم. نباید منطق رو ذره‌ای نادیده گرفت و جاش رو با احساسات پُر کرد.

همه چه‌ خوب خودمون رو گول می‌زنیم.

با یه دوست خیلی عزیزم دارم صحبت می‌کنم پس از مدت‌ها، چون شرایط طوری بود که نمی‌شد حرف بزنیم، و این‌طوری‌ام که ذوق رو بعد از مدت‌ها دارم می‌چشم..

:))

روز جدید، کار جدید و افکار و نگرانی‌ای که عمقش دلت رو آروم آروم مثل شمع آب می‌کنه.

دوتا چیز رو من اگه داشتم خیلی جلو بودم؛ یکی چرب زبونی، یکی توانایی چندتا کار رو همزمان انجام دادن.

واقعاً تا به الآن هیچ دستاوردی نداشتم.

مامان می‌خواد بره عروسی و دلم عروسی می‌خواد.

کنسرت محسن یگانه می‌خوام، برای مقادیری جیغ و هیجان و شور فریاد کشیدن جمعی.

اول کار کارفرما بهت امید می‌ده، همکار بهت استرس. لعنت به همکار.

بستنی تموم شد و زندگی چه سیاه سفیده.

کاش تلگرام یه آپدیت بده و بتونیم بفهمیم دل کیا واسه‌مون تنگ شده؛ بی مقدمه واسه‌شون موزیک بفرستیم.

من یه وقتایی باور نمیکنم تونستم از جام پاشم.

بعضی دردها بعدِ ثانیه‌ای فکر بهشون اشک تو چشمات میاره.

زندگی چه بود؟ ناسازگاری انسان با دنیا؟

کمک می‌کنی؟

قطار رو عوض کردم ولی اون بو همچنان همراهم بود. ممکنه حس کردن یک بو در ذهن آدم فقط شکل بگیره در حالیکه اصلا نباشه؟ قبلا بارها بهش فکر کردم.

بله. بارها برای من پیش اومده.

خسته‌م از این ترس؛ خسته‌م. حقم‌ این ترس نیست.