یه روزهایی از شب قبلش کثافت شروع شده و هر کاری هم کنی تا آخرش باز حالت بده و از همه‌ی جهان متنفری.

کار رو بالاخره امروز تا یه‌جایی پیش بردم. بیشتر از روزهای پیش و شبیه به روال سابق. این‌جا می‌نویسم تا یادم باشه کارهایی که انجام می‌دم رو ببینم!

هربار مواجه شدن با مرگ کسی که می‌شناختی عجیب و تازه‌ست.

رؤیاش رو داشتن با خواستن فرق داره.

استفاده از فعل گذشته برای آدمی که به تازگی فوت شده غریب و خیلی تلخه.

اگه بخوای به‌خاطر آدمیزاد حرص بخوری باختی.

فکر می‌کنم رکورد سرعت در ناراحت شدن رو دارم.

من هم در حوالی چهل‌سالگی با سرعت بیشتری یاد می‌گیرم، با سرعت بیشتری از سی‌سالگی و بیست‌سالگی.
یاد می‌گیرم زندگی خودش سخته ولی خودش هم به ما یاد می‌ده چه‌جوری خودمون رو حفظ کنیم و چه‌جوری از این افتضاح خودمون رو بیرون بکشیم.
یاد می‌گیرم که تو زندگی چی رو باید جدی گرفت و به بقیه‌ش باید خندید.
نیلوفر امرایی امروز در ۳۶سالگی فوت کرد. چقدر وقت کمه برای یاد گرفتن.

هرچقدر هم از راه افتادن و در ادامه روبه‌رو شدن با شگفتی‌های مسیر برات بگم نمی‌تونم بلندت کنم، تا در درونت چیزی تغییر نکرده که بلندت کنه. فقط برات امیدوارم زودتر بتونی بلند شی.

آدم‌هایی که سختی‌‌های عمیقی کشیدن جهان‌بینی بزرگ‌تری دارن. راحت حرف نمی‌ز‌نن و سخنرانی که هرگز.

یه‌چیزایی رو یه‌جاهایی نیاز داری بشنوی. غذای روحتن. وقتی نمی‌شنوی یه‌‌‌جایی تو وجودت از دست می‌ره و به زندگی ادامه می‌دی.

سگ تو این زندگی که یه عکس خوب ندارم!

هرکی بعد دو روز که باهام آشنا می‌شه می‌فهمه چقدر دارم به خودم ظلم می‌کنم.

نسبت به هرشخص باید در یه‌فاصله‌ی مشخصی بود. زیاد یا کم کردن این فاصله‌ی درست، تبعات بدی داره.

این قسمت افعی تهران به گریه انداختم. صحنه‌ی آخرش.

من یه‌جاهایی با شانس ملاقات داشتم و باهاش دست دادم. اما متاسفانه سریع رفت یکی دیگه رو بغل کرد.

امشب دوست داشتم یه‌شادی انتظارم رو می‌کشید.

در کویر قدم می‌زنم. تنها و سرگردون.

همیشه اوضاع زمانی که بیرونم خوبه. شرایط قابل تحمل می‌شه. حواس‌پرتی زیاده. راه درو برای دور شدن از فکر‌ها زیاده. خونه که می‌‌مونم همه‌چی سنگین می‌شه. هیچی پیش نمی‌ره. خفه می‌شم از غم. باید حواسم باشه و بیرون بزنم. هیچ‌وقت تو خونه کار کردن انتخاب خوبی نیست.