مثل یک قلاب وضعیت موجود گیرم می‌ندازه و بیرون از آب نمی‌کشه، می‌ندازتم ته اقیانوس.

زندگی سخت آدم رو قوی نمی‌کنه، آدم رو پیر می‌کنه.

کاش حرف‌های مامان راست باشه.

خیلی مهمه که خوبی‌هات دیده بشه. نه فقط استفاده بشه.

همیشه درد زیاد پذیرش رو سخت می‌کنه.

قضیه، خونه‌ی خوب و ماشین خوب و امکانات خوب نیست. تمام قضیه داشتن همراه خوبه.

هنر چیز عجیبیه.

چقدر این‌روزها شنیدنِ «می‌دونم سخته. می‌فهممت» نیازمه. و حس خوب می‌ده بهم.

ولی چشم قهوه‌ای توی نور آفتاب خیلی زیباست.

از آدمی که‌ تکلیف خودش رو نمی‌دونه بدم میاد.

من هنوز گاهی متوجه می‌شم عمق زشتی رفتارهایی که باهام شده رو درک نکردم و وقتی اون ها رو برای شخص سومی تعریف می‌کنم، واکنش‌هایی می‌گیرم که باعث می‌شه بفهمم نه، واقعاً با انسان‌های بیشعوری ارتباط داشتم.
: O Captain

امروز بهم گفت خودت حرف‌های درست می‌زنی دیگه همیشه. خودت قشنگ می‌دونی. من چیکار می‌تونم بکنم آخه. گفتم قرار نیست کاری کنی، صرفاً تعریف می‌کنم برات، بشنوی. گفت آخه هی می‌گی، من نمی‌تونم برات کاری کنم، عصبانی می‌شم کاری از دستم برنمیاد.

یه‌چیزایی که آدم فکر می‌کنه گفتنش بیهوده‌ست شاید حرفی باشه که آدم مقابل اتفاقاً به شنیدنش نیاز داره.

از شناخت زندگی لذت می‌برم.

یه‌جاهایی تو رفتار اشتباهی نکردی، فقط اون‌قدری که آدم مقابلت هم به همراهی‌‌ تو نیاز داشته براش نبودی. اون همواره نقش همراه رو پررنگ برات ایفا کرده و زمان‌های حال بدش اون همراهی رو متقابلا نگرفته. آدم‌ها خسته می‌شن. هیچ‌کس منبع عظیم انرژی مثبت و الهه‌ی امید نیست. هرکدوم تو میدون جنگ خودمون درحال نبردیم و زمانی که همراهی خوبی دیدیم از کسی، باید حواس‌مون باشه این حقیقت رو فراموش نکنیم. اون آدم‌ هم داره درد می‌‌کشه و مثل تو خسته‌ست. حالا که با این حال داره تلاش می‌کنه روحیه‌ت رو حفظ کنی و یه‌جاهایی با زدن حرف‌های درست و یه‌جاهایی گوش شنوا بودن سبکت کنه، به این معنا نیست که خودش از این‌ها تامینه. خودش هم نیاز داره. متقابلاً همراه باشیم.

یه‌جاهایی یه‌نقطه عطف‌هایی پیش میاد که انگار یه‌ در بسته‌ای تو ذهنت باز می‌شه. دیدت تغییر می‌کنه. می‌فهمی چی به چیه. امشب، این ساعت‌ برای من یکی از اون نقطه عطف‌ها شد گمونم. کاش شده باشه.