چیزی که یک عمر اسم حساسیت روش می‌ذاشتم و می‌ذارم یک طرح‌واره‌‌ست.

فکر می‌کنم وقتی کسی نیست باهاش حرف بزنم نویسنده‌ی بهتری‌ام. اما خودم همصحبت خوب رو به نوشتن خوب ترجیح می‌دم. در مورد نوشتن هیچ جاه‌طلبی‌ای ندارم. طبق معمول هم نمی‌دونم باید بگم متاسفانه یا خوشبختانه.

این شرایط حس یک انفرادی رو برات می‌سازه.

مثل یک قلاب وضعیت موجود گیرم می‌ندازه و بیرون از آب نمی‌کشه، می‌ندازتم ته اقیانوس.

زندگی سخت آدم رو قوی نمی‌کنه، آدم رو پیر می‌کنه.

کاش حرف‌های مامان راست باشه.

خیلی مهمه که خوبی‌هات دیده بشه. نه فقط استفاده بشه.

همیشه درد زیاد پذیرش رو سخت می‌کنه.

قضیه، خونه‌ی خوب و ماشین خوب و امکانات خوب نیست. تمام قضیه داشتن همراه خوبه.

هنر چیز عجیبیه.

چقدر این‌روزها شنیدنِ «می‌دونم سخته. می‌فهممت» نیازمه. و حس خوب می‌ده بهم.

ولی چشم قهوه‌ای توی نور آفتاب خیلی زیباست.

از آدمی که‌ تکلیف خودش رو نمی‌دونه بدم میاد.

من هنوز گاهی متوجه می‌شم عمق زشتی رفتارهایی که باهام شده رو درک نکردم و وقتی اون ها رو برای شخص سومی تعریف می‌کنم، واکنش‌هایی می‌گیرم که باعث می‌شه بفهمم نه، واقعاً با انسان‌های بیشعوری ارتباط داشتم.
: O Captain

امروز بهم گفت خودت حرف‌های درست می‌زنی دیگه همیشه. خودت قشنگ می‌دونی. من چیکار می‌تونم بکنم آخه. گفتم قرار نیست کاری کنی، صرفاً تعریف می‌کنم برات، بشنوی. گفت آخه هی می‌گی، من نمی‌تونم برات کاری کنم، عصبانی می‌شم کاری از دستم برنمیاد.

یه‌چیزایی که آدم فکر می‌کنه گفتنش بیهوده‌ست شاید حرفی باشه که آدم مقابل اتفاقاً به شنیدنش نیاز داره.