بیانیه
جان بکتاش آبتین و دیگر زندانیان سیاسی و عقیدتی در خطر است.

روز گذشته بکتاش آبتین، شاعر، فیلمساز و عضو زندانی کانون نویسندگان ایران، با وجود مثبت بودن نتیجه‌ی تست کرونا و اسکن ریه‌، سرفه‌های شدید، از دست دادن حس چشایی و بویایی، تب و بدن‌درد شدید، پس از چهار روز با فشار مسئولان زندان اوین از بهداری به بند عمومی بازگردانده شد. آبتین که چهار روز در کنار سایر بیماران مبتلا به کرونا بستری بوده، از ورود به اتاق خود در بند هشت اجتناب کرده و برای حفظ جان و سلامت دیگر زندانیان، خود را در حسینیه‌ی بند قرنطینه کرده است. عمل جنایتکارانه‌ی مسئولان زندان که جان و سلامت او و دیگر زندانیان بند هشت اوین را به خطر انداخته است، در حالی صورت گرفته که آبتین به دلیل سابقه‌ی بیماری زمینه‌ای ریوی نیاز به مراقبت‌های ویژه‌ی پزشکی بیرون از زندان دارد. خودداری مقامات زندان از انتقال زندانیان بیمار معترض به بیمارستان، این شبهه را تقویت می‌کند که آنها قصد تحمیل مرگ به این زندانیان را دارند.
این روزها که سراسر کشور درگیر بیماری کشنده‌ی کرونا است و حاکمیت نه تنها در کنترل آن ناتوان بوده بلکه با برنامه‌های غیر انسانی موجب شیوع بیشتر بیماری و از دست رفتن جان‌های بسیاری شده است، وضعیت در فضای بسته‌ی زندان‌ها در نبود امکانات درمانی می‌تواند پیامدهای جبران‌ناپذیری داشته باشد. در شرایطی که فقر و بیکاری، تورم و گرانی مردم را به ستوه آورده است، زندانی کردن نویسندگان، دانشجویان، معلمان و کارگرانِ معترض نشان از ستمی آشکار و مضاعف دارد. بدیهی ست که مسئولیت سلامت و جان این زندانیان بر عهده‌ی حاکمیت اعم از نهادهای امنیتی، قوه قضاییه و مسئولان زندان‌هاست. در این روزهای سخت و سیاه، کانون نویسندگان ایران جان بکتاش آبتین را در خطر می‌بیند و خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط او و همه‌ی زندانیان سیاسی و عقیدتی است.

کانون نویسندگان ایران
۲۰ فروردین ۱۴۰۰


https://scontent.xx.fbcdn.net/v/t1.6435-9/171328125_310542407097445_135603242970940176_n.jpg?_nc_cat=110&ccb=1-3&_nc_sid=8bfeb9&_nc_ohc=C4bnXfSGbvIAX90m8BN&_nc_oc=AQnd5TjkFg8VtZ2zbsijbYy3MJROqkaz27CuQi49l2twPgRfHI-BmXn-jLNd8SQt2pw&_nc_ht=scontent.xx&oh=37013a198c7ec41d5d02e0ee3f0eb8d8&oe=609570A1

اطلاعیه‌ی روابط عمومی کانون نویسندگان ایران درباره‌ی تعلیق عضویت آقای هوشیار انصاری‌فر
🔻

در تاریخ ۲۱ فروردین ۱۴۰۰، در گفت‌وگوی یکی از رسانه‌ها با آقای هوشیار انصاری‌فر از ایشان به عنوان "عضو کانون نویسندگان ایران" نام برده شده است. بدین وسیله به اطلاع می‌رساند که هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران در تاریخ ۱۵ بهمن ۱۳۹۹ عضویت آقای انصاری‌فر را به سبب تخلف و تخطی از منشور و اساسنامه‌ی کانون به حالت تعلیق درآورده و این حکم به ایشان ابلاغ شده است. جهت اطلاع عموم مردم خاطر نشان می‌شود که طبق اساسنامه‌ی کانون نویسندگان ایران هر کدام از اعضا که عضویت‌اش به حال تعلیق در می‌آید تا زمان تعیین تکلیف او در مجمع عمومی، عضو کانون به شمار نمی‌آید و از همین رو حق ندارد در هیچ کجا خود را عضو کانون نویسندگان ایران معرفی کند یا بر این عنوان صحه بگذارد.

روابط عمومی کانون نویسندگان ایران
۲۱ فروردین ۱۴۰۰
.

گزارش
آزادی بیان در هفته‌ای که گذشت (۱۳ تا ۲۰ فروردین ۱۴۰۰)


| بند اول منشور کانون نویسندگان ایران:
آزادی اندیشه و بیان و نشر در همه‌ی عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی بی هیچ حصر و استثنا حق همگان است. این حق در انحصار هیچ فرد، گروه یا نهادی نیست و هیچ‌کس را نمی‌توان از آن محروم کرد. |




https://telegra.ph/%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D9%87%D9%81%D8%AA%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA-%DB%B1%DB%B3-%D8%AA%D8%A7-%DB%B2%DB%B0-%D9%81%D8%B1%D9%88%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D9%86-%DB%B1%DB%B4%DB%B0%DB%B0-04-11

خبر
🔻
جمعی از زندانیان بند ۸ زندان اوین: زندان‌ها به قتل‌گاه تبدیل نشوند.

روز گذشته، ۲۲ فروردین ماه، جمعی از زندانیان بند ۸ زندان اوین با انتشار بیانیه‌ای خواستار "اعطای فوری و عاجل مرخصی ویژه‌ی کرونا" به زندانیان شدند. این بیانیه که به امضای برخی از زندانیان بند ۸ "اعم از سیاسی، مالی و غیره و حتی اتباع خارجی" رسیده با اشاره به شروع موج چهارم کرونا و ابتلای حداقل ۵ نفر از زندانیان این بند به این بیماری، بازگرداندن اجباری بکتاش آبتین، شاعر، فیلمساز و عضو کانون نویسندگان ایران، به بند ۸ را با وجود ابتلای او به کرونا، عامل تشدید بیماری او و انتقال بیماری در این بند ۳۰۰ نفره عنوان کرده‌ است.
امضاکنندگان اعلام کرده‌اند پیش از وقوع اتفاق ناگوار در زندان‌ها، خواستار اعطای مرخصی به هزاران زندانی در سراسر کشورند که "اجبارا به صورت جمعی و در فواصل بسیار نزدیک با یکدیگر زندگی می‌کنند".
.

گزارش

آزادی بیان در هفته‌ای که گذشت (۲۰ تا ۲۷ فروردین ۱۴۰۰)
| بند اول منشور کانون نویسندگان ایران:
آزادی اندیشه و بیان و نشر در همه‌ی عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی بی هیچ حصر و استثنا حق همگان است. این حق در انحصار هیچ فرد، گروه یا نهادی نیست و هیچ‌کس را نمی‌توان از آن محروم کرد. |



https://telegra.ph/%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D9%87%D9%81%D8%AA%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA-%DB%B2%DB%B0-%D8%AA%D8%A7-%DB%B2%DB%B7-%D9%81%D8%B1%D9%88%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D9%86-%DB%B1%DB%B4%DB%B0%DB%B0-04-19

اطلاعیه‌ی کانون نویسندگان ایران
درباره‌ی تخریب کانون در پوشش «انتقاد» از هیئت دبیرانِ آن





https://telegra.ph/%D8%A7%D8%B7%D9%84%D8%A7%D8%B9%DB%8C%D9%87%E2%80%8C%DB%8C-%DA%A9%D8%A7%D9%86%D9%88%D9%86-%D9%86%D9%88%DB%8C%D8%B3%D9%86%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%DB%8C-%D8%AA%D8%AE%D8%B1%DB%8C%D8%A8-%DA%A9%D8%A7%D9%86%D9%88%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D9%BE%D9%88%D8%B4%D8%B4-%D8%A7%D9%86%D8%AA%D9%82%D8%A7%D8%AF-%D8%A7%D8%B2-%D9%87%DB%8C%D8%A6%D8%AA-%D8%AF%D8%A8%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%A2%D9%86-04-19

🔻
پنجاه‌و سومین سالگرد تاسیس کانون نویسندگان ایران گرامی باد!

بیانیه
در پنجاه و سومین سالگرد تأسیس کانون نویسندگان ایران



https://telegra.ph/%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86%DB%8C%D9%87-04-21

آزادی بیان در هفته‌ای که گذشت (۲۷ فروردین تا ۳ اردیبهشت ۱۴۰۰)


| بند اول منشور کانون نویسندگان ایران:
آزادی اندیشه و بیان و نشر در همه‌ی عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی بی هیچ حصر و استثنا حق همگان است. این حق در انحصار هیچ فرد، گروه یا نهادی نیست و هیچ‌کس را نمی‌توان از آن محروم کرد. |




https://telegra.ph/%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D9%87%D9%81%D8%AA%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA-%DB%B2%DB%B7-%D9%81%D8%B1%D9%88%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D9%86-%D8%AA%D8%A7-%DB%B3-%D8%A7%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%A8%D9%87%D8%B4%D8%AA-%DB%B1%DB%B4%DB%B0%DB%B0-04-25

اطلاعیه‌ی هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران
درباره‌ی نامه‌ی سرگشاده‌ی آقای اسماعیل نوری‌علاء





https://telegra.ph/%D8%A7%D8%B7%D9%84%D8%A7%D8%B9%DB%8C%D9%87-04-28

بیانیه
گرامی باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر!
بیش از یک قرن است که کارگران سراسر جهان در اول ماه مه هر سال، روز جهانی کارگر را گرامی می­‌دارند. روز جهانی کارگر، روز طبقه‌ای است که آفرینندگان اصلی ارزش‌اند اما تنها از بخش ناچیزی از این ثروت کلان بهره­ می­‌برند. اگرچه این روز در دوران معاصر در اکثر کشورهای جهان تعطیل رسمی اعلام شده و کارگران به خیابان­ها می­‌آیند و فریاد اعتراض خود را بر ضد استثمار و ستم بلند می‌کنند، در کشورهایی چون ایران، فقط به ذکر روز جهانی کارگر در تقویم بسنده شده است و هرگونه گردهمایی مستقل با سرکوب و زندان و پرونده‌سازی پاسخ داده می­‌شود.
امسال کارگران ایران در شرایطی به استقبال اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) می‌روند که در سال گذشته روز به روز سفره­‌هاشان کوچک‌تر شده، تورم لگام ­گسیخته زندگی‌ میلیون­‌ها کارگر و زحمتکش را به مرز فروپاشی رسانده و فشار بیکاری، فقر و دستمزدهای ناچیز و تعویق در پرداخت همین دستمزدها، آن‌ها را بیش از پیش از حداقل‌های اولیه­‌ی زندگی محروم کرده است.
گذشته از مشکلات اقتصادی و سرکوب نظام­‌مند آزادی بیان کارگران و فعالان کارگری، در سالی که گذشت شیوع کرونا نیز آن­ها را با ابعاد جدیدی از ستم روبه­‌رو کرد. در شرایطی که بسیاری از نهادهای غیرتولیدی و تشریفاتی را به دلیل خطرات ناشی از کرونا تعطیل کرده­‌اند، کارگاه­‌ها و کارخانه­‌ها نه تنها تعطیل نشده­‌اند، بلکه همچنان یکی از کانون­‌های اصلی بحران کرونا هستند. اگر سیاستی مردمی در میان می­‌بود، باید کارگران را مرخص و نهادهای تولیدی را دست­ کم برای مدتی معین تعطیل می­‌کردند، پرداخت­‌ها به طور سراسری ادامه می­‌یافت، و نیازهای اولیه­‌ی کارگران از سوی دولتی که تمام منابع ثروت را در تصاحب دارد تأمین می­‌شد؛ چنین رویکردی همراه با واکسیناسیون سراسری جامعه‌ی کارگری و بازنشستگان می‌توانست از همان ابتدا مانع از شیوع گسترده‌­ی ویروس کرونا شود. با این همه، در مدتی که از این همه­‌گیری می­‌گذرد، کارکنان زحمتکش بخش بهداشت و درمان بوده­‌اند که نه تنها به مبارزه­‌ای مرگبار فراخوانده شده­‌اند بلکه بار اصلی ناشی از بی­‌توجهی متولیان حکومتی به جان مردم را به دوش کشیده­‌اند.
کارگران ایران که در هر شرایطی ناگزیر از حضور در محل کارند، از حق تشکیل سازمان­‌های مستقل محروم‌اند و پاسخ اعتراض­‌شان به این بی­‌حقی و ستم، پرونده‌سازی­ و حبس­ است. شمار بازداشت­‌ها و احکام صادره برای کارگران و فعالان کارگری ظرف یکی دو سال گذشته گویای همین حقیقت تلخ است. در این میان، مسئله‌ی دیگری که مایه­‌ی نگرانی روزافزون است وضعیت کارگران و فعالان کارگری محبوس در زندان­‌هاست که به رغم رخنه‌ی کرونا به بندهای عمومی، از هیچ گونه حق مرخصی یا آزادی موقت برخوردار نشده‌اند. کارگران و زحمت کشانی که معاش و آینده‌ی خود را ازدست­ رفته می­‌بینند و هرگونه چشم­‌انداز بهبود در وضعیت نیز از آن­ها گرفته شده است، به پخش برنامه­‌های حکومتی که شب و روز از وخامت اوضاع اقتصادی دم می­‌زنند، نیاز ندارند. نیاز آن­ها محو سایه‌ی شوم و مرگبار فلاکت و فقر گسترده‌ای است که گریبان­‌شان را گرفته و زندگی­‌شان را به مرز نابودی کشانده است. از این جاست که کارگران نیز مانند همه­‌ی گروه­‌های اجتماعی برای بیان خواسته­‌های برحق و رسیدن به مطالبات خود بیش از هر چیز نیازمند آزادی بیان و حق تشکل آزاد و مستقل­ هستند.
کانون نویسندگان ایران خواهان به رسمیت شناختن عملی و رسمی حق آزادی بیان و اعتصاب برای همه‌ی گروه‌های اجتماعی و همچنین آزادی بی­‌درنگ و بی­ قید و شرط تمام زندانیان سیاسی از جمله کارگران و فعالان کارگری زندانی است، و ضمن تأکید بر این خواسته­‌ها، روز اول ماه مه را به کارگران ایران شادباش می‌گوید.

کانون نویسندگان ایران
۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۰


https://scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net/v/t1.6435-9/179459967_323903675761318_8812003800496071467_n.jpg?_nc_cat=109&ccb=1-3&_nc_sid=8bfeb9&_nc_ohc=EIXWDGYY78MAX8Ftm3x&_nc_ht=scontent-waw1-1.xx&oh=a0ea849f9ff445e8e67ff5a7df5efeb3&oe=60B0CEB3

گزارش
آزادی بیان در هفته‌ای که گذشت (۳ تا ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۰)

| بند اول منشور کانون نویسندگان ایران:
آزادی اندیشه و بیان و نشر در همه‌ی عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی بی هیچ حصر و استثنا حق همگان است. این حق در انحصار هیچ فرد، گروه یا نهادی نیست و هیچ‌کس را نمی‌توان از آن محروم کرد. |






https://telegra.ph/%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D9%87%D9%81%D8%AA%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA-%DB%B3-%D8%AA%D8%A7-%DB%B1%DB%B0-%D8%A7%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%A8%D9%87%D8%B4%D8%AA-%DB%B1%DB%B4%DB%B0%DB%B0-05-01

گزارش
آزادی بیان در هفته‌ای که گذشت (۱۰ تا ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۰)


|بند اول منشور کانون نویسندگان ایران: آزادی اندیشه و بیان و نشر در همه‌ی عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی بی هیچ حصر و استثنا حق همگان است. این حق در انحصار هیچ فرد، گروه یا نهادی نیست و هیچ‌کس را نمی‌توان از آن محروم کرد. |





https://telegra.ph/%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D9%87%D9%81%D8%AA%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA-%DB%B1%DB%B0-%D8%AA%D8%A7-%DB%B1%DB%B8-%D8%A7%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%A8%D9%87%D8%B4%D8%AA-%DB%B1%DB%B4%DB%B0%DB%B0-05-09

پیام تسلیت کانون نویسندگان ایران به مناسبت درگذشت منصور اوجی

منصور اوجی، شاعر و عضو قدیمی کانون نویسندگان ایران، شامگاه روز شنبه هجدهم اردیبهشت، در سن هشتاد و چهار سالگی در شهر زادگاهش شیراز درگذشت.
اوجی بیش از نیم قرن در عرصه‌ی شعر و ادبیات فارسی حضور داشت. هفده مجموعه شعر و چندین دفتر از گزینه‌ی اشعار او منتشر شد. کوتاهی شعرها، سادگی و شفافیت زبان و تصاویر از ویژگی‌های شعر اوست. مقاله‌ی هوشنگ گلشیری با عنوان «شعر اوجی در تراژدی شعر سکوت» از جمله مهم‌ترین مقاله‌هایی است که در نقد و تفسیر شعر اوجی نوشته شده است. نامه‌نگاری‌های منصور اوجی با سیمین بهبهانی و سیمین دانشور که در کتابی با عنوان «صد و ده نامه به دو سیمین» منتشر شده، بخشی از تاریخ روشنفکری و ادبیات معاصر ایران است.
کانون نویسندگان ایران درگذشت منصور اوجی را به خانواده، دوستان و دوستدارانش و جامعه‌ی مستقل فرهنگی و ادبی ایران تسلیت می‌گوید.

کانون نویسندگان ایران
۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۰



https://scontent-prg1-1.xx.fbcdn.net/v/t1.6435-9/184035543_330403198444699_1723437311080296491_n.jpg?_nc_cat=103&ccb=1-3&_nc_siاوd=730e14&_nc_ohc=MphUEzTWgyMAX9W0qvs&_nc_ht=scontent-prg1-1.xx&oh=686cb25d5ad1e385b9744984b8651982&oe=60BCA841

یاد

از رفتگان کانون
محمدعلی سپانلو؛ شاعر «ساعت امید»
بیست و یکم اردیبهشت نود‌ و چهار خورشیدی، محمدعلی سپانلو پس از تحمل یک دوره بیماری در سن هفتاد و پنج سالگی درگذشت. سپانلو از بنیان‌گذارن کانون نویسندگان ایران بود. ایده‌ی تحریم کنگره‌ی فرمایشی نویسندگان و شعرا و مترجمان ایران که دربار پهلوی در سال چهل و شش قصد برگزاری آن را داشت و در عمل به تأسیس کانون نویسندگان ایران انجامید، نخستین بار در جمعی از نویسندگان مطرح شد که سپانلو یکی از اعضای فعال و اصلی آن بود. از آن پس، در برگزاری نشست‌های اولیه‌ی بنیان‌گذارن کانون، در جمع هیئت دبیران، در تنظیم اساسنامه، در جمع‌آوری امضا برای بیانیه‌ها و ... همه جا نام و حضور تأثیرگذار او به چشم می‌خورد. در خرداد سال چهل و نه به خاطر جمع‌آوری امضا برای بیانیه‌ی نویسندگان در اعتراض به بازداشت فریدون تنکابنی و توقیف کتاب او (یادداشت‌های شهر شلوغ) بازداشت شد. همراهی سپانلو با کانون نویسندگان ایران در سال‌های پس از انقلاب نیز همچنان ادامه یافت. در سال هفتاد و سه در جمع‌آوری امضا برای «متن ۱۳۴ نویسنده» مشارکت داشت و در دو مجمع عمومی سال‌های هفتاد و هفت و هفتاد و نه به عضویت هیئت دبیران کانون برگزیده شد. حافظه‌ی نیرومند و حضور مداوم او در بخش عمده‌ای از فعالیت‌های کانون موجب شد که او یکی از چند منبع معتبر در مورد تاریخ کانون را بنویسد. این کتاب با نام «سرگذشت کانون نویسندگان ایران» در سال ۱۳۸۲ در خارج از کشور چاپ و منتشر شد.
کارنامه‌ی ادبی و فرهنگی سپانلو گستره‌ای خیره‌کننده از شعر، داستان، نمایشنامه، ترجمه، مقاله، نقد و پژوهش ادبی را دربرمی‌گیرد که در بیش از پنجاه عنوان کتاب منتشر شده است. سپانلو با آن که بیشتر و به درستی به عنوان شاعر شناخته شده است، آثار او در سایر زمینه‌ها نیز از اهمیت درخور توجهی برخوردار است. کتاب «بازآفرینی واقعیت» که گزینه‌ای است از بهترین داستان‌های کوتاه معاصر همراه با حاشیه‌نویسی‌های موجز و نکته‌سنجانه، به عبارتی نخستین کتابی است که در این زمینه در ایران منتشر شده است. ترجمه‌های سپانلو از آپولینر، آرتور رمبو و یانیس ریتسوس از نظر نوع نگرش مترجم به شعر مدرن جهان در خور توجه است. زبانی که سپانلو در ترجمه‌ی شعر بلند «آناباز» شاهکار سن ژون پرس انتخاب کرده است نشان‌دهنده‌ی تسلط او بر ظرفیت بلاغی و موسیقایی زبان فارسی است.
از سپانلو معمولا به عنوان شاعر تهران یاد می‌کنند. چنین یادکردی از او درست است. تهران در بسیاری از آثار او، خواه به صورت پس‌زمینه، خواه به صورت متن اصلی مثلا در منظومه‌ی «خانم زمان» حضور دارد. سپانلو در این منظومه صندوقچه‌ی خاطرات تهران ِ دوره‌ی پهلوی را پیش چشم خواننده می‌گشاید و او را در خیابان‌ها، محله‌های قدیمی، کافه‌ها و کاباره‌ها، میخانه‌ها، استادیوم امجدیه در گرماگرم مسابقات فوتبال و ... به گردش می‌برد و سرگذشت این کلانشهر را که قلب تاریخ معاصر در آن تپیده است با حسی گاه نوستالژیک و گاه انتقادی و طنزآلود به تصویر می‌کشد. در عین حال اما او فقط شاعر تهران نیست. او شاعر میهن هم هست. تاریخ ایران از گذشته‌های دور تا تحولات دهه‌های چهل و پنجاه، جنبش دانشجویی، تب و تاب‌های جوانان پرشور در قرار و مدارهای سیاسی، و تا دهه‌ی شصت و جنگ هشت ساله و ... جا به جا در شعر سپانلو روایت شده است؛ روایتی که اگرچه از تاریخ مایه گرفته است اما اجرای دراماتیک سپانلو - آن طورکه نیما پیشنهاد کرده بود – مثلا در شعر «نام تمام مردگان یحیاست» به آن ماندگاری و اعتبار بخشیده است. «منظومه ی افسانه ی شاعر گمنام» که دریغا تیغ سانسور مجال نداد که نسخه‌ی کامل آن منتشر شود، نمونه‌ای اجرای دراماتیک ِ پرواز تخیل شاعر در اوراق نوشته و نانوشته‌ی تاریخ است.
سپانلو نویسنده و روشنفکری متعهد و مستقل بود. هرجا حقیقت را در مخاطره می‌دید بی پروا زبان به انتقاد و اعتراض می‌گشود. در روزگاری که یأس و نومیدی فضای جامعه را رو به تیرگی می‌برد، «ساعت امید» را نوشت. هرگز به دام رمانتیسم سطحی و عرفان‌های مد روز نیفتاد. شعر او شعر زندگی و شادخویی است.
یادش گرامی.


https://scontent-amt2-1.xx.fbcdn.net/v/t1.6435-9/184880725_331750988309920_1028080133088022925_n.jpg?_nc_cat=102&ccb=1-3&_nc_sid=8bfeb9&_nc_ohc=EaO-ALgMJh4AX8wo-Ms&_nc_ht=scontent-amt2-1.xx&oh=a26fd69b8fb153bf27b7369486e12ce0&oe=60C227B3

◾

بیانیه‌ی کانون نویسندگان ایران
به مناسبت درگذشت محمدرضا باطنی





https://telegra.ph/%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86%DB%8C%D9%87-05-12

.
"او در کنار عشق به دانش و اعتلای فرهنگ، تعهدی پایدار به انسان و آزادی بیان بی هیچ حصر و استثنا برای همگان داشت و تا آخرین روزهای عمر پرثمر خود از کوشش برای دست‌یابی به اهداف انسانی خود دست نکشید. محمدرضا باطنی با ارسال پیامی صوتی از بستر بیماری و در واپسین روزهای زندگی‌اش خطاب به اعضای کانون چنین گفت: «به همه‌ی اعضای کانون نویسندگان درود می‌فرستم و از کوشندگان و مدیریت کانون، که چراغ این محفل فرهنگی را در این ظلمت عمیق که بر کشور ما سایه افکنده است فروزان نگه داشته‌اند، تشکر می‌کنم. من اگر چه از نطر جسمی ناتوان شده‌ام، ولی تا زنده‌ام قلب و دلم با کانون نویسندگان خواهد بود.»"

بخشی از بیانیه‌ی کانون نویسندگان ایران به مناسبت در گذشت محمدرضا باطنی
.

گزارش
آزادی بیان در هفته‌ای که گذشت (۱۷ تا ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۰)

| بند اول منشور کانون نویسندگان ایران:
آزادی اندیشه و بیان و نشر در همه‌ی عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی بی هیچ حصر و استثنا حق همگان است. این حق در انحصار هیچ فرد، گروه یا نهادی نیست و هیچ‌کس را نمی‌توان از آن محروم کرد. |





https://telegra.ph/%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D9%87%D9%81%D8%AA%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA-%DB%B1%DB%B7-%D8%AA%D8%A7-%DB%B2%DB%B4-%D8%A7%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%A8%D9%87%D8%B4%D8%AA-%DB%B1%DB%B4%DB%B0%DB%B0-05-16

گزارش
آزادی بیان در هفته‌ای که گذشت (۲۴ تا ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۰)

| بند اول منشور کانون نویسندگان ایران:
آزادی اندیشه و بیان و نشر در همه‌ی عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی بی هیچ حصر و استثنا حق همگان است. این حق در انحصار هیچ فرد، گروه یا نهادی نیست و هیچ‌کس را نمی‌توان از آن محروم کرد. |




https://telegra.ph/%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D9%87%D9%81%D8%AA%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA-%DB%B2%DB%B4-%D8%AA%D8%A7-%DB%B3%DB%B1-%D8%A7%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%A8%D9%87%D8%B4%D8%AA-%DB%B1%DB%B4%DB%B0%DB%B0-05-22

بیانیه‌ی کانون نویسندگان ایران
به مناسبت درگذشت اسماعیل خویی

اسماعیل خویی، شاعر و عضو دیرین کانون نویسندگان ایران، روز سه‌شنبه چهارم خرداد در لندن درگذشت.
خویی از اعضای «هیئت موسس» کانون نویسندگان ایران در سال ۱۳۴۷ بود و از آن پس تا سال ۱۳۶۰ در اغلب فعالیت‌های کانون حضور داشت و در دو مجمع عمومی سال‌های ۱۳۵۸ و ۱۳۵۹ یکی از منتخبان اعضا برای عضویت در هیئت دبیران بود.
اسماعیل خویی پس از سرکوب‌های خونین دهۀ شصت و پس از اعدام یار دیرینش سعید سلطان‌پور و چند سال زندگی مخفی، در سال ۱۳۶۳ ناچار به ترک ایران شد و بقیه‌ی زندگی خود را در تبعید گذراند.
خویی به سال ۱۳۱۷ در مشهد به دنیا آمد. پس از پایان بردن تحصیلات خود در دانشسرای عالی، برای ادامه‌ی تحصیل به انگلستان رفت و از دانشگاه لندن مدرک دکترای فلسفه گرفت. او از جمله شاعران و روشنفکران متعهد ایران در سال‌های پیش از انقلاب بود و به سبب فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی خود بارها مورد اذیت و آزار قرار گرفت.
شعر او که ریشه در زبان خراسانی دارد و آمیزه‌ای از دغدغه‌های اجتماعی و سیاسی، تأملات فلسفی و آنات پرشور غنایی است، بخشی از میراث زبان و ادبیات فارسی در دوره‌ی معاصر به شما می‌رود.
دریغا که عمر او و بسیارانی چون او که سرمایه‌های علمی و فرهنگی کشور بودند، در دوره‌ای سپری شد که حاکمیت‌های خودکامه و سرکوبگر، آن‌ها را خار چشم خود پنداشتند، فرهنگ ایران را از شکوفایی اندیشه‌های آنان محروم کردند و با سیاست سانسور و سرکوب، عرصه را چنان بر آنان تنگ کردند که چاره‌ای جز ترک دیار و تبعید و آوارگی در «بی در کجا»ی جهان، تعبیری که خویی به کار می‌برد، نداشتند.
از اسماعیل خویی ده‌ها اثر در زمینه‌ی شعر ، ترجمه و جستارهای ادبی و فلسفی به یادگار مانده است.
کانون نویسندگان ایران درگذشت اسماعیل خویی را به خانواده، دوستان و دوستدارانش و به جامعه‌ی مستقل فرهنگی و ادبی ایران تسلیت می‌گوید.
کانون نویسندگان ایران
۴ خرداد ۱۴۰۰


https://scontent-yyz1-1.xx.fbcdn.net/v/t1.6435-9/190389939_341345597350459_7893168934861462582_n.jpg?_nc_cat=109&ccb=1-3&_nc_sid=8bfeb9&_nc_ohc=Lb3nEpFAvCkAX92Lbk3&_nc_ht=scontent-yyz1-1.xx&oh=d9897bbfba2633d0f079369d43b5089c&oe=60D1629D

گزارش
آزادی بیان در هفته‌ای که گذشت (۳۱ اردیبهشت تا ۷ خرداد ۱۴۰۰)


| بند اول منشور کانون نویسندگان ایران:
آزادی اندیشه و بیان و نشر در همه‌ی عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی بی هیچ حصر و استثنا حق همگان است. این حق در انحصار هیچ فرد، گروه یا نهادی نیست و هیچ‌کس را نمی‌توان از آن محروم کرد. |







https://telegra.ph/%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D9%87%D9%81%D8%AA%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA-%DB%B3%DB%B1-%D8%A7%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%A8%D9%87%D8%B4%D8%AA-%D8%AA%D8%A7-%DB%B7-%D8%AE%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%AF-%DB%B1%DB%B4%DB%B0%DB%B0-05-31