کانیا دل

چند کلمه، در ناتوانی کلمات

گزارش کوتاهی از؛ سفر زیارتی گلیل

«ابتدا کلمە بود و کلمه خدا بود.»
این نخستین آیه‌ی یوحناست در انجیل. اما، کلمه هم گاهی نیست، گاهی کلمه هم کم می‌آورد. بله، در توصیف بهاری بارانی و سبز، در توصیف طبیعت ترانه‌خیز خداوند، در جایی که «گلیل» و گل و آسمان به هم بپیوندند و جمعی از یاران موافق، سفره‌ی مهر و معرفت گسترده باشند، در جایی که اشک ابر و لبخند چشمه و زمزمه‌ی کبک و تیهو در رقص یونجه‌زارهای طبیعی بپیچد و از چهار سمت کوهستان، آب و احساس و آشتی و عشق، به‌سویت بدود و بی‌محابا بغلت کند، آنجا کلمه کم می‌آورد برای گفتن و نوشتن. آنجا دیگر شعر هم به صدای دلت پاسخی پذیرفتنی نمی‌دهد.
اما، به‌رغم اینهمه من اینجا باید بنویسم که؛ جایتان خالی، به لطف عالی دوستان عزیز، فرصتی دست داد تا با اجازه‌ی آفریدگار جان و خرد، پا بگذاریم بر شانه‌ی گلیل، و پیش از رسیدن کوچ‌نشینان کورمانج، پیشانی آسمان را ببوسیم و در آغوش ابرهای دلبر و دامن‌گستر، خواب فرداهای شاد و آباد و آزاد ببینیم. تا لختی از مصایب زندگی رومزه‌، فارغ شویم، زیبایی ایران عزیزمان را، منهای اضطراب‌های غریب و گرفتاریهای عجیبش، از نزدیک ببینیم و ببوسیم و «از نو، تازه شویم».
امسال، اردیبهشت در خردادماه، راهش را به سمت پردیس‌های خیال‌، دنبال کرده‌است. خدا را سپاس. و سپاسی صمیمانه، نثار یاران مهربان، به پرچمداری و سفره‌داری «سلمان جان و مهدی جان»، که این برادر کوچک را هم در جمع جانانه‌ی خویش پذیرفتند، از عشق و فرهنگ و هنر و ادب و خودباوری گفتند؛ از زیبایی زندگی و از زبان مادری، به زبان شیرین مادری گفتند و خواندند و از بارانی شب، تا صبح سپید، آواز عشق و امید سردادند.
گفتم زبان مادری، و مگر زبان مادری به یاری این بیان الکن بیاید و این کلمات را کامل کند؛
گولیلێ- پەرچەما ئێوەز ل سەر مل-
ژ رەنگان سفرە دانی بوو، ل سەر دل
بهارا کەسک و زەر، شا بوو، ل یانەک
ل یانەک ژی گولێن سۆر و برین، شل!
#سپاهی_لایین
@kaniyadil

1.3K viewsSepahilaeen Alireza, edited 17:52