کانیا دل

از شعر تا شعار

شاعران، عموما مشتهرند به خوب حرف زدن یا حرف‌های خوب زدن یا ترکیبی از این دو که قاعدتا سخن را به اوج می‌کشاند و شعر را از بیان عادی متمایز می‌کند.
نظامی گنجوی، شاعر کردتبار که از قضا مادری سخنور و به تعبیر خودش: «کردی رئیسه» داشته‌است، در باب شعر می‌گوید؛
در شعر مپیچ و در فن او
چون اکذب اوست، احسن او...
و این نگرانی نظامی از آنجا آب می‌خورد که در طول تاریخ ادبیات ملل، بویژه در میان کردها و پارسیان، هرگاه حرف شعر و شاعری در میان بوده، دغدغه‌ی اول مضمون‌پردازی و بازی با کلمات و مضامین بوده‌است. یعنی شاعران، کاری به این نداشته‌اند که سلطان زمانه جائر و جابر است، بلکه آنها از فرخی و منوچهری بگیریم تا قاآنی -که امیرکبیر یک‌بار ناچار شد بدجور باد چاپلوسی‌اش را خالی کند- و تا شعرای روزگار ما، همه‌ی همت‌شان مصروف پیدا کردن عبارات لطیف و بیانات قشنگ و مضامین شگفت می‌شده‌است تا در نهایت چیزی بگویند که به قول عبید زاکانی، آن ندیم در محضر سلطان محمود گفت: که «من ندیم توام، نه ندیم بادمجان!» و کاری به این نداشته‌اند که بادمجان خوب است یا بد، مهم خوشایند سلطان بوده که مشغله‌ی رسمی اغلب شعرای ما بوده‌است در درازای تاریخ تابناکمان!
القصه؛
خواستم بگویم این بلیه در روزگار ما هم، کماکان حاکم اقوال و آثار بسیاری از اهل قلم و دیگران است؛ چه شاعر و چه قلم‌زن تاجر و چه مسئول متملق و بی‌دانش و آویزان و قاصر!
«حرفـهای خوب‌خوب زدن و راضی شدن به جلب توجه آدم‌های ظاهربین و کم‌دانش و کپی مکرر اقوال و آرای دیگران و به هم بافتن رطب و یابس‌های ارضی و سماوی غیر تخصصی، بدون هیچ عرض و عمقی»... این شده‌است کار برخی از اهل قلم و سخن، به‌ویژه در فضاهای مفت مجازی که هیچ متر و محدودیتی ندارد و حتی اگر هم نخواهی بخوانی، خدای نکرده اگر گیر یکی از آن معلوم‌الحالهای دچار اسهال قلم بیفتی، دمار از روزگارت درمی‌آورند و بخواهی یا نخواهی، روزانه بطور متصل درافشانی‌های سطحی و سربی‌شان را می‌ریزند روی اعصاب گروههایی که نه زحمت تاسیسش را کشیده‌اند و نه حساب بازخورد کلمات‌شان را دارند. فلذاست که در عین رفتاری خام‌دستانه و بی‌ثمر، مدام دم از روشن‌فکری و پندگرفتن از گذشته هم می‌زنند، بی‌آنکه محض نمونه مثقالی فکر تازه رو کنند یا از گذشته پند بگیرند!
روزگار غریبی است، نازنین؛ اگر هوش و حواسمان به یافته‌ها و بافته‌هامان نباشد، زودا که به چاه چموشی درافتیم و در حالی که لگد می‌پرانیم به دیواره‌های تنگ و نمورش، از کرامت بال‌های باز و پرواز بر فراز قلل عشق و آزادی و مهربانی و دانایی بنویسیم و بسراییم. روزگار غریبی است؛ «بزرگ بزرگ سخن گفتن، بدون حرف بزرگی زدن»، چرا که «بزرگی باید در نگاه آدمی باشد» و دریغا که در ذات‌های کوچک، اغلب این نیست و البته ایشان نمی‌دانند که نیست!
#سپاهی_لایین
@Kaniyadil

724 viewsSepahilaeen Alireza, 09:33