کانیا دل

* یاواش باژۆ ساروان باشێ
* دەنگ و دیمەن؛
ئەندازیارێ نەمر؛
☘محەمەد رەحیم رەحیمی☘

** ئامادەکار: حەسەن حەمیدی
@kaniyadil

1.2K viewsSepahilaeen Alireza, edited 20:19

* شکار آهو
* با صدای: شیلان شیروانی
Instagram: @shilan_official

Telegram:
Shilaan_music

@kaniyadil

606 viewsSepahilaeen Alireza, edited 11:53

درد بی‌زبانی، ظلم بی‌سوادی!

در روزگار ما، به اذعان و تاکید علمای فکر و فرهنگ، موضوع خواندن و نوشتن یک زبان، امری نیست که بشود باری به‌هرجهت برگزارش کرد و به دلخواه به آن پرداخت یا از آن گذشت. این موضوع، نه تنها برای یک جامعه حیاتی است که معیار تشخیص مردگی یا زندگی افراد نیز هست.
در میان کردهای خراسان، بخش عمده‌ی مردم همچنان از اهمیت خواندن و نوشتن به زبان مادری غافلند. بر این اکثریت که غالبا گرفتار معیشت و مشکلات سفره و چراغ اند، حرجی نیست. اما آنان که بیشتر می‌دانند و در فضای فرهنگ و زبان و ادبیات فعالند، نمی‌باید موضوع خواندن و نوشتن را مساله‌ای شخصی و کم‌اهمیت تلقی کنند که یا ننویسند، یا هر جور دلشان خواست بنویسند.
نکاتی که شنیده‌ام و احساس می‌کنم ممکن است برخی از بزرگان و زحمتکشان حوزه فرهنگ و ادب و هنر (از جمله هنرمندان و شعرا و پژوهشگران) را از ضرورت کردی‌نویسی غافل کند، این‌هاست:
گروهی فکر می‌کنند چون در کار خواندن و نوشتن تازه‌کارند و ممکن است حین آموزش و نگارش مرتکب اشتباهاتی شوند، لذا بهتر است چنین ریسکی نکنند و به اصطلاح حفظ آبرو کنند.
یا: می‌گویند چون دیگرانی پرچم‌دار خواندن و نوشتن کردی شده‌اند که آوازه‌ی علمی و آکادمیک چندانی در سطح ملی ندارند، پس بهتر است که از آنان دنباله‌روی نکنند.
یا: می‌گویند که مصادر و مراجع امنیتی ایران، مانع از خواندن و نوشتن به زبان مادری‌اند.
یا: می‌گویند خواندن و نوشتن به رسم‌الخط‌های رسمی کردی، به موقعیت شغلی و اداری افراد لطمه می‌زند...
یا: می‌گویند کیبورد مناسب نداریم!
اینها خلاصه‌ی دغدغه‌هاست و من می‌خواهم برادرانه و عاجزانه عرض و خواهش کنم: اینها همه بهانه‌های واهی و عمیقا تاسف‌بار است. دنیایی نیست که اهمیت چیزی را ندانیم یا بدانیم اما به آن توجه نکنیم و سهل‌انگارانه انتظار داشته باشیم دیگران هم بی‌خیال کردارمان شوند.
وقت آن است که این بهانه‌های خشک و خالی را کنار بگذاریم. زمان، زمان خواندن و نوشتن به زبان مادری است. زمان آن است که بفهمیم «بودن» تنها به خوردن و نفس‌کشیدن نیست. برای بودن، باید «متوجه و موثر» باشیم.
ما ناگزیریم یکی از این دو کار را بکنیم:
یا پرچم‌دار عرصه باشیم، یا فروتنانه دنباله‌روی کنیم. هر دو کار هم شدنی است. اما در میانه و معلق‌ماندن بدترین انتخاب است.
وانگهی دستور نوشتار زبان ما، در هر دو شیوه‌ی لاتینی و آرامی مشخص است و فراگیری آن زمان زیادی نمی‌برد.
چنانچه این موضوع را جدی نگیریم، نه تنها زبانمان از دست می‌رود که زحمات پژوهشگران و کتاب‌نویسان کرد خراسان برای حفظ و تثبیت زبان ما نیز، با نخریدن و نخواندن کتاب‌ها، به دست خودمان برباد می‌رود.
سال 1400، باید سال توسعه‌ی خواندن و نوشتن کردی در میان ما باشد. در هر موقعیت و مقامی که هستیم بدانیم؛ بی‌توجهی به نوشتن و خواندن کردی، بیش از غلط نوشتن و غلط خواندن، نشانه‌ی بی‌سوادی ماست؛
زمانێ مه شناسناما مه یه. خوەندن و نڤیسینا مه، سەنەد و بەلگەیا ڤێ ناسناما یه.
#سپاهی_لایین
@kaniyadil

2.3K viewsSepahilaeen Alireza, 05:56