ئاشق کرم...
ب خجاوا خوە، بولبولی
ئەلۆ خەلکۆ
ئاشق کرم ئەز
رێیا من نە رێیا ساز بوو
لۆ لۆ خەلکۆ
ئاشق کرم ئەز
* شیرکووهـ پەهلەوانی
@kaniyadil
ب خجاوا خوە، بولبولی
ئەلۆ خەلکۆ
ئاشق کرم ئەز
رێیا من نە رێیا ساز بوو
لۆ لۆ خەلکۆ
ئاشق کرم ئەز
* شیرکووهـ پەهلەوانی
@kaniyadil
شەوتین
زەمین خەمگین، ئاسمان شا
یەک ب یەک کێم دبن چرا
دلێ من ئار گرت ل ڤرا
سوختن
زمین غمگین آسمان شاد
یکی یکی چراغها خاموش می شوند
دلم اینجا آتش گرفت...
*یاسر ابراهیمی-درگز
@kaniyadil
زەمین خەمگین، ئاسمان شا
یەک ب یەک کێم دبن چرا
دلێ من ئار گرت ل ڤرا
سوختن
زمین غمگین آسمان شاد
یکی یکی چراغها خاموش می شوند
دلم اینجا آتش گرفت...
*یاسر ابراهیمی-درگز
@kaniyadil
Forwarded from Haman
پەر کێشاند دەنگێ بهئشتی بەرڤە بهێشت!
جێهان ۆەتال ژە ئاوازا بۆلبۆلێ هێشت!
رەش کۆینێ شینێ ئیرۆ ئیرانێ وەگرت
ژە ڤی داغا باغێ هۆنەر خەم بوویێ پێشت
صدای بهشتی پر کشید بسوی بهشت
جهان تهی از نغمه و آواز بلبلان شد
امروز ایرانیان چادر سیاه عزا برپا کردند
از این داغ پشت باغ هنر ایران خم شد
هامان
جێهان ۆەتال ژە ئاوازا بۆلبۆلێ هێشت!
رەش کۆینێ شینێ ئیرۆ ئیرانێ وەگرت
ژە ڤی داغا باغێ هۆنەر خەم بوویێ پێشت
صدای بهشتی پر کشید بسوی بهشت
جهان تهی از نغمه و آواز بلبلان شد
امروز ایرانیان چادر سیاه عزا برپا کردند
از این داغ پشت باغ هنر ایران خم شد
هامان
کەزەبا ئیرانێ
تو کەزەبا ئیران‌زەمینی
تو نامری، ئازیز دەمینی
ل ناڤ دلێ ڤێ ملەتا، تو
هەم دینی و هەم ژی ئەڤینی
جگر ایران
تو جگر ایران زمینی
تو نمی‌میری عزیز می‌مانی
تو در میان قلب این ملت
هم دینی و هم عشقی
* سارا سودمند
@kaniyadil
تو کەزەبا ئیران‌زەمینی
تو نامری، ئازیز دەمینی
ل ناڤ دلێ ڤێ ملەتا، تو
هەم دینی و هەم ژی ئەڤینی
جگر ایران
تو جگر ایران زمینی
تو نمی‌میری عزیز می‌مانی
تو در میان قلب این ملت
هم دینی و هم عشقی
* سارا سودمند
@kaniyadil
دەنگێ خوەدێ
تو چیکسا مه، ستارا مه
دەنگێ ته بوو فتارا مه
وه پێ ته، ل خوراسانێ
بێ دەنگ مایه دوتارا مه!
صدای خدا
تو آسمان پر ستاره مایی
ما با صدای تو افطار می‌کردیم
بعد از تو در خًراسان
دوتارمان بی صدا ماندەاست!
* علی علی‌پور- درگز
@kaniyadil
تو چیکسا مه، ستارا مه
دەنگێ ته بوو فتارا مه
وه پێ ته، ل خوراسانێ
بێ دەنگ مایه دوتارا مه!
صدای خدا
تو آسمان پر ستاره مایی
ما با صدای تو افطار می‌کردیم
بعد از تو در خًراسان
دوتارمان بی صدا ماندەاست!
* علی علی‌پور- درگز
@kaniyadil
Forwarded from محمد حسین پور
ژ خرناقا تە بارین ئەبر و کانی
تو دەنگێ ساز و خەلکێ بێ زمانی
بڤر لەرزین ژە بەژنا تە بلند دار
دمینی سا مەرا، شەجەری یانی
از گلوی تو ابر و چشمه ها، باریدن گرفتند
تو صدای ساز و مردم بی صدایی
تبرها از تو برخویش لرزیدند ای درخت تن کشیده به اوج
تو برایمان می مانی، شجریانی
✍ اسماعیل حسین پور
@kaniyadil
تو دەنگێ ساز و خەلکێ بێ زمانی
بڤر لەرزین ژە بەژنا تە بلند دار
دمینی سا مەرا، شەجەری یانی
از گلوی تو ابر و چشمه ها، باریدن گرفتند
تو صدای ساز و مردم بی صدایی
تبرها از تو برخویش لرزیدند ای درخت تن کشیده به اوج
تو برایمان می مانی، شجریانی
✍ اسماعیل حسین پور
@kaniyadil
Telegram
attach 📎
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
- قاسدەک! ته چ خەبەر هانی؟
سا وەلێت دلتەنگم ئەز، زانی؟
- «بێ‌خەبەر مانه»، خەبەر ڤایه...
بێ‌خەبەریێ، مال ل مه دانی!
@kaniyadil
سا وەلێت دلتەنگم ئەز، زانی؟
- «بێ‌خەبەر مانه»، خەبەر ڤایه...
بێ‌خەبەریێ، مال ل مه دانی!
@kaniyadil
Forwarded from Deleted Account
دەنگێ تە
تو چوویی دەنگێ تە سا مە دەخوینێ
خاترا تە لە بییرا مە دەمینێ
خەڤا نابە دەنگێ تە لە گوهێن مە
تێ یە بیستن ژە ئاسمین تا زەمینێ
صدای تو:
تو رفتی و صدایت برای ما میخواند
دوست داشتنت در فکر و ذهن ما میماند
خاموش نمیشود صدایت در گوشهایمان
شنیده میشود از آسمان تا زمین
ـــــــــــــــــــ
محمدقربانی ــــــــ شمال خراسان
به یاد استاد شجریان
تو چوویی دەنگێ تە سا مە دەخوینێ
خاترا تە لە بییرا مە دەمینێ
خەڤا نابە دەنگێ تە لە گوهێن مە
تێ یە بیستن ژە ئاسمین تا زەمینێ
صدای تو:
تو رفتی و صدایت برای ما میخواند
دوست داشتنت در فکر و ذهن ما میماند
خاموش نمیشود صدایت در گوشهایمان
شنیده میشود از آسمان تا زمین
ـــــــــــــــــــ
محمدقربانی ــــــــ شمال خراسان
به یاد استاد شجریان
Forwarded from محمد حسین پور
میڤان و میڤاندار
سەلام ل تووس و ل فردوسیێ گر
هەمێزا خوە ڤەکر، شەجەریان بر
سا ڤی میڤانێ وه قەدر و قەدەر را
خوڕاسان نا کو ئیران چاڤ ب هێستر
مهمان و مهماندار
سلام بر طوس و بر فردوسی بزرگ
آغوشش را باز کرد و شجریان را برد
برای این مهمانِ با ارزش و بلندمرتبە
خراسان نە کە یک ایران چشمشان پر از اشک شد
✍ محمد حسین پور
@kaniyadil
سەلام ل تووس و ل فردوسیێ گر
هەمێزا خوە ڤەکر، شەجەریان بر
سا ڤی میڤانێ وه قەدر و قەدەر را
خوڕاسان نا کو ئیران چاڤ ب هێستر
مهمان و مهماندار
سلام بر طوس و بر فردوسی بزرگ
آغوشش را باز کرد و شجریان را برد
برای این مهمانِ با ارزش و بلندمرتبە
خراسان نە کە یک ایران چشمشان پر از اشک شد
✍ محمد حسین پور
@kaniyadil
Forwarded from اتچ بات
Telegram
attach 📎
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
* مامۆستایێ نەمر، غولامرزا موهەمەدی
@kaniyadil
@kaniyadil
❇️محمدرضا قدیمی؛
«یغما»ی دیگری در خراسان1️⃣
🖌 دکتر اسماعیل حسین پور
🔶استاد محمدرضا قدیمی مقدم، شاعر توانمند و ناشناختۀ خراسان، متولد 1327 خورشیدی در روستای «سرخ زو» دهستان«تکمران» شیروان است. خودش سروده:«مادرم مرا در تابستان به دنیا آورد/ ... از آن روز شصت سال می گذرد من چشم به راه بهار مانده ام/ و حسرت به دل برای دیدنش، ولی به خود ندیده ام...»(ص109)
🔶تحصیلاتش مکتب خانه ای است. به شغل کشاورزی اشتغال دارد و تخلص شعری اش«چوپان» است. او به دو زبان فارسی و کرمانجی شعر می سراید. مجموعه شعر فارسی اش به نام «چوپان» در سال 1390توسط انتشارات اسحاق تهران در 111 صفحه منتشر شده است. مجموعه شعر «چوپان» شامل غزل، رباعی، دوبیتی و شعر نو است. مجموعه شعر کُردی – فارسی او نیز به نام «مروارید بی صدف» توسط انتشارات شیلان منتشر شده است.
🔶اشعار کرمانجی او روح نواز است و شکوه شعر او وقتی بیشتر خواهد شد که شاهد چاپ اشعار کامل «کرمانجی» او نیز باشیم. کلامش سلیس و روان است. اشعار این چوپان ایلیاتی و این کشاورز «تکمرانی» یادآور اشعار «یغما» شاعر خشت مال نیشابوری است.
چوپانم و حدیث شب و گرگ و صد هراس(10)
چوپانم و کوهسار اورنگ من است(95)
🔶او در حقیقت یغمای دیگری در خراسان است که ناشناخته مانده است. استاد محمد رضا قدیمی مقدم سرمایۀ بزرگی است که ما در شناختن و شناساندنش کوتاهی کرده ایم. این آوای یک شاعر چوپان است که سروده:
ما بی بهانه ریشۀ خسرو ز جا کنیم
شیرین من، تو گوشۀ چشمی اشاره کن(71)
شاید باور کردنی نباشد یک کشاورز و چوپان، این گونه آرایه های ادبی و تلمیحات را در دیوانش به کار ببرد و اشعارش نغز و پرمغز و بی خطا باشند. در شعر او زندگی، امید، درد، غربت و غریبی، غم بیچارگان، آزادی و آزادگی، صبر و پاکدامنی، عشق پاک و بی آلایش، صداقت، عدالت خواهی و مهر میهن، موج می زند. در شعر پرشررش او «حلاجِ» ز شوقِ دار، به رقص درآمده است:
به سر شوق مسیحایی و بر لب ذکر حلاجم
مرا بال پریدن کو؟ به شوق دار می رقصم(61)
🔶او عاشق ساز دوتار است. و می گوید: شعله کن ای سینه، دردم با غزل با تار گو(74) و باز با ذکر تار می گوید: شکسته تار جانم می خورد خاک(82) کین تارِ نغمه ساز خویش، ساز کرده ای؟(79) او از ریا و تزویر خسته است: قلبم شکست، زفتنه و تزویر روزگار(39)
میهنش را آبادان می خواهد:
تا هست زمان، نصیب گل شادی باد!
ایران همه ساله رو به آبادی باد!(97)
🔶این شاید زبان حال شاعر است که خویش را، با تمام رنج هایش برای مان روایت کرده است:
کوچیده بی من کاروان، جا مانده ام من
با کوله باری رنج تنها مانده ام من
من وارث بدبختی یک قوم و ایلم
در قحطی و آشوب و بلوا مانده ام من
با کوله باری غربت تاریخ بر دوش
سنگین تر از شب در گلوگاه مانده ام من
با شانه های زخمی و پاهای خسته
در آرزوی رفتن اما مانده ام من
خشکیده در دستم دعا چون بذر دیمی
تا آسمان گرید شکیبا مانده ام من (50)
🔶استاد محمدرضا قدیمی مقدم، مرد کوه و دشت و درو، مرد شب های پرستارۀ «تکمران» است که هر چند طبیعت مکتب بزرگ او بوده است ولی با کندن بیستون جهل، از کان معرفت شیرین زبان شده است:
بی ستون جهل را کندم بسی فرهادوش
تا زکان معرفت شیرین زبانی یافتم(56)
در این یادداشت به بررسی موضوعی اشعارش می پردازیم و بررسی ادبی بیشتر اشعار استاد قدیمی، مستلزم مجال و مقال دیگری است.
🔶الف: دلدادگی به قبیله
او زبان قبیلۀ خویش و دادخواه تهی دستان است. شاعر شِکوه بر لبی که وارث بدبختی یک قوم غریب است. او بازمانده از کاروانی است که می خواهد او را به ایلش برسانند:
من از قبیلۀ درد آشنای تاریخم
به دادخواهی مشتی فقیر آمده ام(53)
و یا سروده است: «من وارث بدبختی یک قوم و ایلم»(50)
غریبی و غم غربت، خراسانی تو می دانی
زدرد لاعلاج ای یار، من ناچار می رقصم (61)
کاروان جا مانده هستم همره ایلم کنید(101)
🔶ب: مناعت طبع و آزادگی
او با مناعت طبعی که دارد گردن کجِ سرای هیچ کس نبوده است. نخواسته برای لقمه نانی، چاپلوسی کند. زبانش حق گوست. ستایندۀ آزادی است. می خواهد جان و تن فدای آزادی کند. استاد قدیمی، ناهراسیده از تهدیدِ هر چه گرگ، خود را بلند طبع خدا آفریده می داند. او آزاده خو است و این آزاده خویی مهر و مدارایش را بیشتر کرده است:
نمی خواهم برای لقمه نانی
کنم طوطی صفت شیرین زبانی(100)
از گفتن حرف حق و از ساده دلی
آن را که چراغ آرزو مرده منم(96)
دی لاله به گوش باد نجوا می کرد
جان و دل و تن، فدای آزادی باد! (97)
تا وضو از چشمۀ آزادگی بگرفت جان
پیش آن محراب چشمت، رویش قدقامه ام(49)
به تیر و گرگ و کلاغ و سگ مکن تهدید
بلند طبع خدا آفریده ام و چه خوب
بریز خونم و تا برف باز جان گیرد
محال است بگردد عقیده ام و چه خوب(21)
آزاده خو و نرم روش و مصلحت پذیر (10)
@kaniyadil
«یغما»ی دیگری در خراسان1️⃣
🖌 دکتر اسماعیل حسین پور
🔶استاد محمدرضا قدیمی مقدم، شاعر توانمند و ناشناختۀ خراسان، متولد 1327 خورشیدی در روستای «سرخ زو» دهستان«تکمران» شیروان است. خودش سروده:«مادرم مرا در تابستان به دنیا آورد/ ... از آن روز شصت سال می گذرد من چشم به راه بهار مانده ام/ و حسرت به دل برای دیدنش، ولی به خود ندیده ام...»(ص109)
🔶تحصیلاتش مکتب خانه ای است. به شغل کشاورزی اشتغال دارد و تخلص شعری اش«چوپان» است. او به دو زبان فارسی و کرمانجی شعر می سراید. مجموعه شعر فارسی اش به نام «چوپان» در سال 1390توسط انتشارات اسحاق تهران در 111 صفحه منتشر شده است. مجموعه شعر «چوپان» شامل غزل، رباعی، دوبیتی و شعر نو است. مجموعه شعر کُردی – فارسی او نیز به نام «مروارید بی صدف» توسط انتشارات شیلان منتشر شده است.
🔶اشعار کرمانجی او روح نواز است و شکوه شعر او وقتی بیشتر خواهد شد که شاهد چاپ اشعار کامل «کرمانجی» او نیز باشیم. کلامش سلیس و روان است. اشعار این چوپان ایلیاتی و این کشاورز «تکمرانی» یادآور اشعار «یغما» شاعر خشت مال نیشابوری است.
چوپانم و حدیث شب و گرگ و صد هراس(10)
چوپانم و کوهسار اورنگ من است(95)
🔶او در حقیقت یغمای دیگری در خراسان است که ناشناخته مانده است. استاد محمد رضا قدیمی مقدم سرمایۀ بزرگی است که ما در شناختن و شناساندنش کوتاهی کرده ایم. این آوای یک شاعر چوپان است که سروده:
ما بی بهانه ریشۀ خسرو ز جا کنیم
شیرین من، تو گوشۀ چشمی اشاره کن(71)
شاید باور کردنی نباشد یک کشاورز و چوپان، این گونه آرایه های ادبی و تلمیحات را در دیوانش به کار ببرد و اشعارش نغز و پرمغز و بی خطا باشند. در شعر او زندگی، امید، درد، غربت و غریبی، غم بیچارگان، آزادی و آزادگی، صبر و پاکدامنی، عشق پاک و بی آلایش، صداقت، عدالت خواهی و مهر میهن، موج می زند. در شعر پرشررش او «حلاجِ» ز شوقِ دار، به رقص درآمده است:
به سر شوق مسیحایی و بر لب ذکر حلاجم
مرا بال پریدن کو؟ به شوق دار می رقصم(61)
🔶او عاشق ساز دوتار است. و می گوید: شعله کن ای سینه، دردم با غزل با تار گو(74) و باز با ذکر تار می گوید: شکسته تار جانم می خورد خاک(82) کین تارِ نغمه ساز خویش، ساز کرده ای؟(79) او از ریا و تزویر خسته است: قلبم شکست، زفتنه و تزویر روزگار(39)
میهنش را آبادان می خواهد:
تا هست زمان، نصیب گل شادی باد!
ایران همه ساله رو به آبادی باد!(97)
🔶این شاید زبان حال شاعر است که خویش را، با تمام رنج هایش برای مان روایت کرده است:
کوچیده بی من کاروان، جا مانده ام من
با کوله باری رنج تنها مانده ام من
من وارث بدبختی یک قوم و ایلم
در قحطی و آشوب و بلوا مانده ام من
با کوله باری غربت تاریخ بر دوش
سنگین تر از شب در گلوگاه مانده ام من
با شانه های زخمی و پاهای خسته
در آرزوی رفتن اما مانده ام من
خشکیده در دستم دعا چون بذر دیمی
تا آسمان گرید شکیبا مانده ام من (50)
🔶استاد محمدرضا قدیمی مقدم، مرد کوه و دشت و درو، مرد شب های پرستارۀ «تکمران» است که هر چند طبیعت مکتب بزرگ او بوده است ولی با کندن بیستون جهل، از کان معرفت شیرین زبان شده است:
بی ستون جهل را کندم بسی فرهادوش
تا زکان معرفت شیرین زبانی یافتم(56)
در این یادداشت به بررسی موضوعی اشعارش می پردازیم و بررسی ادبی بیشتر اشعار استاد قدیمی، مستلزم مجال و مقال دیگری است.
🔶الف: دلدادگی به قبیله
او زبان قبیلۀ خویش و دادخواه تهی دستان است. شاعر شِکوه بر لبی که وارث بدبختی یک قوم غریب است. او بازمانده از کاروانی است که می خواهد او را به ایلش برسانند:
من از قبیلۀ درد آشنای تاریخم
به دادخواهی مشتی فقیر آمده ام(53)
و یا سروده است: «من وارث بدبختی یک قوم و ایلم»(50)
غریبی و غم غربت، خراسانی تو می دانی
زدرد لاعلاج ای یار، من ناچار می رقصم (61)
کاروان جا مانده هستم همره ایلم کنید(101)
🔶ب: مناعت طبع و آزادگی
او با مناعت طبعی که دارد گردن کجِ سرای هیچ کس نبوده است. نخواسته برای لقمه نانی، چاپلوسی کند. زبانش حق گوست. ستایندۀ آزادی است. می خواهد جان و تن فدای آزادی کند. استاد قدیمی، ناهراسیده از تهدیدِ هر چه گرگ، خود را بلند طبع خدا آفریده می داند. او آزاده خو است و این آزاده خویی مهر و مدارایش را بیشتر کرده است:
نمی خواهم برای لقمه نانی
کنم طوطی صفت شیرین زبانی(100)
از گفتن حرف حق و از ساده دلی
آن را که چراغ آرزو مرده منم(96)
دی لاله به گوش باد نجوا می کرد
جان و دل و تن، فدای آزادی باد! (97)
تا وضو از چشمۀ آزادگی بگرفت جان
پیش آن محراب چشمت، رویش قدقامه ام(49)
به تیر و گرگ و کلاغ و سگ مکن تهدید
بلند طبع خدا آفریده ام و چه خوب
بریز خونم و تا برف باز جان گیرد
محال است بگردد عقیده ام و چه خوب(21)
آزاده خو و نرم روش و مصلحت پذیر (10)
@kaniyadil
❇️محمدرضا قدیمی؛
«یغما»ی دیگری در خراسان2️⃣
🖌 دکتر اسماعیل حسین پور
🔶ج: امید ستایی
استاد قدیمی، با همۀ مرارت های زندگی اش، شاعر امید است. چشم انتظار کسی است که او را از این دشت بی بهار برهاند. خسته از سیاهی و سرما، ستایشگر بهار و سپیده دم است. او شیفتۀ شوکت بهاران است و سپاه سیاه زمستان را در گریز و بت های بی رنگ را، ویران شده می بیند. این به ستوه آمده از ناراستی ها و گرفتار در شب ناباوری ها، چشم به راه چراغی در صبح فرداست:
به دشت خسته زشلاق باد و خنجر برف
تو آفتاب امیدی، جوانه وار بیا(11)
رونق بت ها بشد بی رنگ، و بت در هم شکست
پور ابراهیم، روح حق به ایران می رسد(27)
گر چه شام تیره ام، تاریک و طولانی بوَد
صبح می سوزد شب یلدا، اگر عمری بوَد
می رود سرمای دی در پیشواز او بهار
جوشد و عالم شود زیبا اگر عمری بوَد(38)
تنیده شوکت و آوای فرودین در دشت
سپاه بهمن و دی می کند فرار امروز(45)
در انتظار آمدنت می کشم نفس
زین دشت بی بهار بگو می رهانی ام؟(55)
اگر چه در شب ناباوری گرفتارم
چراغ روشن راهم به صبح فردایی(92)
🔶د: فقر و نداری
استاد قدیمی، همان طور که خودش سروده، دادخواه فقیران است. او از تبعیض، فاصلۀ طبقاتی، فقر و محرومیت، سخت بیزار است. و اگر از فقر شِکوه می کند؛ می خواهد زبان همۀ دردمندان و بی پناهان باشد. این من، من فردی نیست. منِ اجتماعی است.
به عید دیدنی کمتر از ندار بیا...
تو با نداری ما هفته ای کنار بیا...(11)
یکی جان می کند عمری شب و روز
نباشد نان خالی هم مهیا(13)
به اشک آن یتیم پابرهنه
که یخ بندد به گونه مانم امشب(18)
با فاقه درماندگیم رفت به سر روز
شب را سپری با دل درویش نمودم(58)
گرچه من لب بسته ام از درد فقری لاعلاج(64)
ای یوسف خوب ملک کنعان
تا چند به کسوت غلامان
از چاه به جاه کی نشینی
داری تو حمایت فقیران(67)
سرم بستی به شولای نزاری
به پایم کرده ای کفش نداری
چه دیدی در من بیچاره ای فقر؟
چرا دست از سری من بر نداری؟(102)
🔶ه: عشق بی پیرایه
شاعر شوریده دل تکمرانی، عشق یار را با مطاع جوانی خریده است. او دفتری پر از غزل است که تنها با چشم پاک عشق می توان خواند. او چنان محو یار است که مطیع امر اوست. حتی اگر به هلاک او فرمان دهد نیز می پذیرد. او از یار می خواهد تا فرصت باقی است هم پای شقایق و اقاقی بازگردد:
چو فرهادم به جز دلبر نباشد آرزو دیگر
بیا ای عشق شیرین کن، کلام آخرم امشب(17)
عشق تو با متاع جوانی خریده ام
هر کس شنید گفت که ارزان گرفته است(22)
ای که پا بر جگرم می سایی
گل احساس گل قالی نیست(23)
از جان من چه می طلبی یار جانی ام؟
جان خو گرفته با تو، ز خویشت برانی ام؟
من دفتری پر از غزلم چون زلال آب
با چشم پاک عشق، توانی بخوانی ام
دارد شکوفه زار دلم عشق را امید
ناخواسته به سنگ چرا می تکانی ام؟
گیرم سری به کلبۀ چوپان زدی
شرمنده می شوم چو بخواهی جوانی ام(55)
گفتی دل من هلاک باشد، باشد
در عشق تو سینه چاک باشد، باشد
خواهی همه عمر بهر دیدار رخت
پیشانی من به خاک باشد، باشد(100)
تا دیده ما کند تلاقی برگرد
همپای شقایق و اقاقی برگرد
دیر آمدنت عمر مرا می کاهد
تا رونق عشق و وقت باقی، برگرد(103)
@kaniyadil
«یغما»ی دیگری در خراسان2️⃣
🖌 دکتر اسماعیل حسین پور
🔶ج: امید ستایی
استاد قدیمی، با همۀ مرارت های زندگی اش، شاعر امید است. چشم انتظار کسی است که او را از این دشت بی بهار برهاند. خسته از سیاهی و سرما، ستایشگر بهار و سپیده دم است. او شیفتۀ شوکت بهاران است و سپاه سیاه زمستان را در گریز و بت های بی رنگ را، ویران شده می بیند. این به ستوه آمده از ناراستی ها و گرفتار در شب ناباوری ها، چشم به راه چراغی در صبح فرداست:
به دشت خسته زشلاق باد و خنجر برف
تو آفتاب امیدی، جوانه وار بیا(11)
رونق بت ها بشد بی رنگ، و بت در هم شکست
پور ابراهیم، روح حق به ایران می رسد(27)
گر چه شام تیره ام، تاریک و طولانی بوَد
صبح می سوزد شب یلدا، اگر عمری بوَد
می رود سرمای دی در پیشواز او بهار
جوشد و عالم شود زیبا اگر عمری بوَد(38)
تنیده شوکت و آوای فرودین در دشت
سپاه بهمن و دی می کند فرار امروز(45)
در انتظار آمدنت می کشم نفس
زین دشت بی بهار بگو می رهانی ام؟(55)
اگر چه در شب ناباوری گرفتارم
چراغ روشن راهم به صبح فردایی(92)
🔶د: فقر و نداری
استاد قدیمی، همان طور که خودش سروده، دادخواه فقیران است. او از تبعیض، فاصلۀ طبقاتی، فقر و محرومیت، سخت بیزار است. و اگر از فقر شِکوه می کند؛ می خواهد زبان همۀ دردمندان و بی پناهان باشد. این من، من فردی نیست. منِ اجتماعی است.
به عید دیدنی کمتر از ندار بیا...
تو با نداری ما هفته ای کنار بیا...(11)
یکی جان می کند عمری شب و روز
نباشد نان خالی هم مهیا(13)
به اشک آن یتیم پابرهنه
که یخ بندد به گونه مانم امشب(18)
با فاقه درماندگیم رفت به سر روز
شب را سپری با دل درویش نمودم(58)
گرچه من لب بسته ام از درد فقری لاعلاج(64)
ای یوسف خوب ملک کنعان
تا چند به کسوت غلامان
از چاه به جاه کی نشینی
داری تو حمایت فقیران(67)
سرم بستی به شولای نزاری
به پایم کرده ای کفش نداری
چه دیدی در من بیچاره ای فقر؟
چرا دست از سری من بر نداری؟(102)
🔶ه: عشق بی پیرایه
شاعر شوریده دل تکمرانی، عشق یار را با مطاع جوانی خریده است. او دفتری پر از غزل است که تنها با چشم پاک عشق می توان خواند. او چنان محو یار است که مطیع امر اوست. حتی اگر به هلاک او فرمان دهد نیز می پذیرد. او از یار می خواهد تا فرصت باقی است هم پای شقایق و اقاقی بازگردد:
چو فرهادم به جز دلبر نباشد آرزو دیگر
بیا ای عشق شیرین کن، کلام آخرم امشب(17)
عشق تو با متاع جوانی خریده ام
هر کس شنید گفت که ارزان گرفته است(22)
ای که پا بر جگرم می سایی
گل احساس گل قالی نیست(23)
از جان من چه می طلبی یار جانی ام؟
جان خو گرفته با تو، ز خویشت برانی ام؟
من دفتری پر از غزلم چون زلال آب
با چشم پاک عشق، توانی بخوانی ام
دارد شکوفه زار دلم عشق را امید
ناخواسته به سنگ چرا می تکانی ام؟
گیرم سری به کلبۀ چوپان زدی
شرمنده می شوم چو بخواهی جوانی ام(55)
گفتی دل من هلاک باشد، باشد
در عشق تو سینه چاک باشد، باشد
خواهی همه عمر بهر دیدار رخت
پیشانی من به خاک باشد، باشد(100)
تا دیده ما کند تلاقی برگرد
همپای شقایق و اقاقی برگرد
دیر آمدنت عمر مرا می کاهد
تا رونق عشق و وقت باقی، برگرد(103)
@kaniyadil
❇️محمدرضا قدیمی؛
«یغما»ی دیگری در خراسان3️⃣
🖌 دکتر اسماعیل حسین پور
🔶و: پاک دامنی:
او ستایندۀ پاکی و پاک دامنی است. هر چند هزار تهمت بی جا شنیده است ولی باز هم بر عهد، خویش استوار است. او چنان دل بستۀ یار است که تنها او در باورش می گنجد و دل در گروِ حریم روی یار دارد. او سیاووشِ پاک دامنِ رسته از آتش را می ستاید:
سبزه زار سبز شالیزار باران خورده ای
پاک تر از پاک، تقوا با تو باشد هم رکاب(14)
به جز اینکه پاکم و با حُسن انتخاب از این
هزار تهمت بی جا شنیده ام و چه خوب(21)
چو غنچه بسته دهن حفظ آبرو کردم
حرام باد اگر جز حریم روی خوشت
ز مشک و عنبر و گلاب بو کردم(57)
همت نبود بتکده ویران سازی
تا آتش نمرود گلستان سازی
از پاکی و عفت چو سیاوش شاید
از دامن خود نار گریزان سازی(97)
جوانی پاک و اهل درد هستم (99)
🔶در پایان دو دوبیتی کرمانجی خراسان از استاد قدیمی تقدیم حضور می شود و بررسی اشعار کُردی ایشان، در قالب یادداشت دیگری تقدیم خوانندگان عزیز خواهد شد:
نزانم تورک بوو، یا کورمانج بوو یا تات؟
ئەمانەت بر دلێ من رۆ ل من نات
ل هەر دەر رەد دکی ئۆغرا تە خێر بە
بێوی نێوی تە ژنیان نانێ من پات
نمی دانم، تُرک بود، یا کرمانج یا که فارس بود
دلم را امانت برد و دیگر فراموشم کرد
در هر جا روزگار می گذرانی عاقبتت خیر باشد
بیایی یا نیایی دیگر ثمری ندارد چون دیگر نانم را پختی(بیچاره ام کردی و دلم را شکستی)
دلی من چلکەک خوینە، چیکە ک ئارە
مینا مەشکی بێ دەو مایە ل دارە
نە دەستەک سا بهیجینئ نە دەنگەک
ل سەرێ من بوویە «الله مەزار»ه
دلم یک قطره خون است، یک اخگر آتش است
مانند مشک تهی، بر سه پایه آویزان است
نه دستی برای تکاندنش و نه صدایی در گلو هست
بر سرم «الله مزار»* شده است
*الله مزار از ترانه های حماسی و پر اندوه کُردهای شمال خراسان است که روایت سوگ سترگ و غریبانه این مردم است.
🔶آنچه مرور شد تنها بخشی از اشعار استاد محمد رضا قدیمی مقدم بود. او با صفای ایلیاتی اش زندگی، عشق، امید و آزادی را برای مان هجی کرده است. چاپ اشعار کامل فارسی – کردی این ایلیاتی دلدادۀ قبیله، می تواند باعث معرفی بیشتر این شاعر توانمند شود و بی گمان اگر این کشاورز و چوپان، «تکمرانی» نبود و به خوبی معرفی می شد؛ شاید حالا از او تندیس ها ساخته بودند و خیابان ها به نامش می کردند. سرو وجودش بر سر فکر و فرهنگ مان مانا باد!
🔷 هر سه بخش این یادداشت، ضمن مقاله‌ای واحد، در ص 52 ماهنامه مهاباد، شماره 213، مهرماه 1399 خورشیدی نیز چاپ و منتشر شده است.
@kaniyadil
«یغما»ی دیگری در خراسان3️⃣
🖌 دکتر اسماعیل حسین پور
🔶و: پاک دامنی:
او ستایندۀ پاکی و پاک دامنی است. هر چند هزار تهمت بی جا شنیده است ولی باز هم بر عهد، خویش استوار است. او چنان دل بستۀ یار است که تنها او در باورش می گنجد و دل در گروِ حریم روی یار دارد. او سیاووشِ پاک دامنِ رسته از آتش را می ستاید:
سبزه زار سبز شالیزار باران خورده ای
پاک تر از پاک، تقوا با تو باشد هم رکاب(14)
به جز اینکه پاکم و با حُسن انتخاب از این
هزار تهمت بی جا شنیده ام و چه خوب(21)
چو غنچه بسته دهن حفظ آبرو کردم
حرام باد اگر جز حریم روی خوشت
ز مشک و عنبر و گلاب بو کردم(57)
همت نبود بتکده ویران سازی
تا آتش نمرود گلستان سازی
از پاکی و عفت چو سیاوش شاید
از دامن خود نار گریزان سازی(97)
جوانی پاک و اهل درد هستم (99)
🔶در پایان دو دوبیتی کرمانجی خراسان از استاد قدیمی تقدیم حضور می شود و بررسی اشعار کُردی ایشان، در قالب یادداشت دیگری تقدیم خوانندگان عزیز خواهد شد:
نزانم تورک بوو، یا کورمانج بوو یا تات؟
ئەمانەت بر دلێ من رۆ ل من نات
ل هەر دەر رەد دکی ئۆغرا تە خێر بە
بێوی نێوی تە ژنیان نانێ من پات
نمی دانم، تُرک بود، یا کرمانج یا که فارس بود
دلم را امانت برد و دیگر فراموشم کرد
در هر جا روزگار می گذرانی عاقبتت خیر باشد
بیایی یا نیایی دیگر ثمری ندارد چون دیگر نانم را پختی(بیچاره ام کردی و دلم را شکستی)
دلی من چلکەک خوینە، چیکە ک ئارە
مینا مەشکی بێ دەو مایە ل دارە
نە دەستەک سا بهیجینئ نە دەنگەک
ل سەرێ من بوویە «الله مەزار»ه
دلم یک قطره خون است، یک اخگر آتش است
مانند مشک تهی، بر سه پایه آویزان است
نه دستی برای تکاندنش و نه صدایی در گلو هست
بر سرم «الله مزار»* شده است
*الله مزار از ترانه های حماسی و پر اندوه کُردهای شمال خراسان است که روایت سوگ سترگ و غریبانه این مردم است.
🔶آنچه مرور شد تنها بخشی از اشعار استاد محمد رضا قدیمی مقدم بود. او با صفای ایلیاتی اش زندگی، عشق، امید و آزادی را برای مان هجی کرده است. چاپ اشعار کامل فارسی – کردی این ایلیاتی دلدادۀ قبیله، می تواند باعث معرفی بیشتر این شاعر توانمند شود و بی گمان اگر این کشاورز و چوپان، «تکمرانی» نبود و به خوبی معرفی می شد؛ شاید حالا از او تندیس ها ساخته بودند و خیابان ها به نامش می کردند. سرو وجودش بر سر فکر و فرهنگ مان مانا باد!
🔷 هر سه بخش این یادداشت، ضمن مقاله‌ای واحد، در ص 52 ماهنامه مهاباد، شماره 213، مهرماه 1399 خورشیدی نیز چاپ و منتشر شده است.
@kaniyadil
Forwarded from Palikan welatê me
سلام خدمت همە دوستان و همزبانان عزیز
کتابهای چاپ جدید سال 99 موجود در تهران و استان البرز 👇
1ـ آموزش البفای کوردی کرمانجی
بە قلم; #جناب_مهدی_جعفرزادە
*
2ـ بیستون
بە قلم; #جناب_برات_قوی‌اندام
*
3ـ شعر و شب
4ــ زیباتر از زن
5ـ در کشور کوه
6ـ رندان خراسان
7ـ سێ‌دلۆپ
8ـ مینامال
9ـ دوچار
بە قلم; #استاد_علی‌رضا_سپاهی_لایین
*
10 ـ ابن غریب
بە قلم; #جناب_دکتر_هادی_بیدکی
*
11ـ بهارا دلان
بە قلم; #جناب_محمد_حسین‌پور
*
12ـ کورداوغلی
بە قلم; #استاد_کلیم‌الله_توحدی
*
13ـ تالک
به قلم; #جناب_شیرکوه_پهلوانی
*
14ـ قوشمه
به قلم; #جناب_مهدی_رستمی
*
15ـ تشتانۆک
بە قلم; #جناب_علی_فروزش
***
16ـ ژ وانێ تا قۆچانێ
بە قلم; #جناب_هادی_نادری
جهت سفارش کتاب به آی دی
@Gulil
مراجعە فرمایید
باسپاس 🌺
@palkanwelatame 👈🍃🌸
کتابهای چاپ جدید سال 99 موجود در تهران و استان البرز 👇
1ـ آموزش البفای کوردی کرمانجی
بە قلم; #جناب_مهدی_جعفرزادە
*
2ـ بیستون
بە قلم; #جناب_برات_قوی‌اندام
*
3ـ شعر و شب
4ــ زیباتر از زن
5ـ در کشور کوه
6ـ رندان خراسان
7ـ سێ‌دلۆپ
8ـ مینامال
9ـ دوچار
بە قلم; #استاد_علی‌رضا_سپاهی_لایین
*
10 ـ ابن غریب
بە قلم; #جناب_دکتر_هادی_بیدکی
*
11ـ بهارا دلان
بە قلم; #جناب_محمد_حسین‌پور
*
12ـ کورداوغلی
بە قلم; #استاد_کلیم‌الله_توحدی
*
13ـ تالک
به قلم; #جناب_شیرکوه_پهلوانی
*
14ـ قوشمه
به قلم; #جناب_مهدی_رستمی
*
15ـ تشتانۆک
بە قلم; #جناب_علی_فروزش
***
16ـ ژ وانێ تا قۆچانێ
بە قلم; #جناب_هادی_نادری
جهت سفارش کتاب به آی دی
@Gulil
مراجعە فرمایید
باسپاس 🌺
@palkanwelatame 👈🍃🌸
Forwarded from کانیا دل (Sepahilaeen Alireza)
بفرمایید کتاب؛
بفرمایید کمک!
درود به شما اهل خیر و خرد؛ دلسوزان و دانایان این سرزمین.
نیک می‌دانید و کم‌وبیش گزارش کارها خدمتتان عرض شده‌است که:
«گروه آماده‌سازی و نشر کتب کردی» در خراسان، از زمان شکل‌گیری تاکنون، تعدادی کتاب چاپ، تعدادی به ناشر محول و چند جلد کتاب نیز برای چاپ آماده کرده‌است.
نیک می‌دانید که: چاپ و نشر کتاب به زبان کرمانجی، کاری بسیار بسیار ضروری اما بسیار زحمت‌بار و هزینه‌بر است بی که در شرایط حاضر سود مادی و مالی برای گروه آماده‌سازی و مولفین کتب داشته باشد.
تداوم این کار مهم بدون یاری شما اهل دل و دانش غیرممکن است. اگرچه مولفین و گروه آماده‌سازی، هیچ حق‌الزحمه‌ای دریافت نمی‌کنند، باتوجه به اینکه فروش کتاب و بازگشت هزینه‌های آن زمان‌بر است، هنوز حتی حساب اغلب کتب منتشر شده با چاپخانه تصفیه نشده‌است و از سوی دیگر کتابهای تازه‌تری در انتظار تامین مالی و چاپ است.
ذیلا فهرستی از کتابهای چاپ شده و آماده‌ی چاپ این گروه، جهت ملاحظه و یادآوری از نظر عزیزان می‌گذرد:
کتب چاپ شده:
١- الفبای کردی کرمانجی/ مهدی جعفرزادە
٢- سێ‌دلۆپ/ ئەلیرزا سپاهی لایین
٣- مینا مال/ ئەلیرزا سپاهی لایین
۴- دوچار/ ئەلیرزا سپاهی لایین
۵- تشتانۆک/ ئەلی فرۆزش
۶- ژ وانێ تا قۆچانێ، هادی نادری
٧- بهارا دلان، موهەمەد هوسێن‌پوور
٨- بیستوون، بەرات قەوی ئەندام
٩- تالک، شیرکووھ پەهلەوانی
کتب آماده و در دست چاپ:
١- ژیان و شیان/ مێهدی جەفەرزادە
٢- هەڤالێن دارستانێ ١/ هادی نادری
٣- ئاییش/ سادق فەرهادی
۴- گولدەستەیا داستانان؛ شاهنامە/ سادق رەشوان
۵- تاوانبار/کانیا دل/ ئەلیرزا سپاهی لایین
۶- ماسیرەشێ قچک/ مێهدی جەفەرزادە
۷- خزانکا/ ئەلیرزا سپاهی لایین
۸- شازادەیێ قچک/ مێهدی جەفەرزادە
۹- ملواری/ انجمن ادبی کانیادل کُردهای خراسان.
۱۰- یووزپلنگێن کو ب من را بەزیانە/ بهارە زێغەمی
١١- خشت/ دوکتور سادق فەرهادی و شیرکووھ پەهلوانی.
شما همزبانان همدل و همراه بهتر از دیگران می‌دانید گروه آماده‌سازی کتب کرمانجی که زیر نظر «انجمن ادبی کانیادل» کار میکند، جز همیاری همزبانان خویش، تکیه‌گاهی ندارد.
آنچه اکنون به نظر ما رسیده این است که با تاکید بیشتری از حضور شما بزرگواران تقاضای کمک و مساعدت کنیم. کمک‌های مالی شما که از طریق حساب رسمی انجمن کانیادل گردآوری و ثبت میشود، می‌تواند به جمع خادمان زبان و فرهنگ کرمانجی خراسان، دلگرمی و انرژی دوچندان ببخشد.
صمیمانه خواهش می‌کنیم به ضرورت و اهمیت این کمک‌ها توجه جدی و عاجل داشته‌باشید.
شماره‌های انجمن ادبی کانیادل:
شماره کارت👇
6037998152823703
شماره حساب 👇
0226442257001
شماره شبا 👇
IR020170000000226442257001
به نام محمد حسین‌پور و یوسف غلامی در بانک ملی ایران، در دسترس و منتظر دریافت وجوه گره‌گشا و آینده‌ساز شماست.
شما دانایان دوراندیش، یقین بدانید که ریال‌های شما در کمال امانت‌داری، صرف کاری میشود که حیات و آینده‌ی زبان و فرهتگ‌تان را ضمانت میکند و بی‌شک فردای روشن، به نام و یاد شما مباهات خواهد کرد.
ارادتمند شما؛ برادرتان سپاهی لایین/ به نمایندگی از گروه آماده‌سازی کتب کردی در خراسان.
@kaniyadil
بفرمایید کمک!
درود به شما اهل خیر و خرد؛ دلسوزان و دانایان این سرزمین.
نیک می‌دانید و کم‌وبیش گزارش کارها خدمتتان عرض شده‌است که:
«گروه آماده‌سازی و نشر کتب کردی» در خراسان، از زمان شکل‌گیری تاکنون، تعدادی کتاب چاپ، تعدادی به ناشر محول و چند جلد کتاب نیز برای چاپ آماده کرده‌است.
نیک می‌دانید که: چاپ و نشر کتاب به زبان کرمانجی، کاری بسیار بسیار ضروری اما بسیار زحمت‌بار و هزینه‌بر است بی که در شرایط حاضر سود مادی و مالی برای گروه آماده‌سازی و مولفین کتب داشته باشد.
تداوم این کار مهم بدون یاری شما اهل دل و دانش غیرممکن است. اگرچه مولفین و گروه آماده‌سازی، هیچ حق‌الزحمه‌ای دریافت نمی‌کنند، باتوجه به اینکه فروش کتاب و بازگشت هزینه‌های آن زمان‌بر است، هنوز حتی حساب اغلب کتب منتشر شده با چاپخانه تصفیه نشده‌است و از سوی دیگر کتابهای تازه‌تری در انتظار تامین مالی و چاپ است.
ذیلا فهرستی از کتابهای چاپ شده و آماده‌ی چاپ این گروه، جهت ملاحظه و یادآوری از نظر عزیزان می‌گذرد:
کتب چاپ شده:
١- الفبای کردی کرمانجی/ مهدی جعفرزادە
٢- سێ‌دلۆپ/ ئەلیرزا سپاهی لایین
٣- مینا مال/ ئەلیرزا سپاهی لایین
۴- دوچار/ ئەلیرزا سپاهی لایین
۵- تشتانۆک/ ئەلی فرۆزش
۶- ژ وانێ تا قۆچانێ، هادی نادری
٧- بهارا دلان، موهەمەد هوسێن‌پوور
٨- بیستوون، بەرات قەوی ئەندام
٩- تالک، شیرکووھ پەهلەوانی
کتب آماده و در دست چاپ:
١- ژیان و شیان/ مێهدی جەفەرزادە
٢- هەڤالێن دارستانێ ١/ هادی نادری
٣- ئاییش/ سادق فەرهادی
۴- گولدەستەیا داستانان؛ شاهنامە/ سادق رەشوان
۵- تاوانبار/کانیا دل/ ئەلیرزا سپاهی لایین
۶- ماسیرەشێ قچک/ مێهدی جەفەرزادە
۷- خزانکا/ ئەلیرزا سپاهی لایین
۸- شازادەیێ قچک/ مێهدی جەفەرزادە
۹- ملواری/ انجمن ادبی کانیادل کُردهای خراسان.
۱۰- یووزپلنگێن کو ب من را بەزیانە/ بهارە زێغەمی
١١- خشت/ دوکتور سادق فەرهادی و شیرکووھ پەهلوانی.
شما همزبانان همدل و همراه بهتر از دیگران می‌دانید گروه آماده‌سازی کتب کرمانجی که زیر نظر «انجمن ادبی کانیادل» کار میکند، جز همیاری همزبانان خویش، تکیه‌گاهی ندارد.
آنچه اکنون به نظر ما رسیده این است که با تاکید بیشتری از حضور شما بزرگواران تقاضای کمک و مساعدت کنیم. کمک‌های مالی شما که از طریق حساب رسمی انجمن کانیادل گردآوری و ثبت میشود، می‌تواند به جمع خادمان زبان و فرهنگ کرمانجی خراسان، دلگرمی و انرژی دوچندان ببخشد.
صمیمانه خواهش می‌کنیم به ضرورت و اهمیت این کمک‌ها توجه جدی و عاجل داشته‌باشید.
شماره‌های انجمن ادبی کانیادل:
شماره کارت👇
6037998152823703
شماره حساب 👇
0226442257001
شماره شبا 👇
IR020170000000226442257001
به نام محمد حسین‌پور و یوسف غلامی در بانک ملی ایران، در دسترس و منتظر دریافت وجوه گره‌گشا و آینده‌ساز شماست.
شما دانایان دوراندیش، یقین بدانید که ریال‌های شما در کمال امانت‌داری، صرف کاری میشود که حیات و آینده‌ی زبان و فرهتگ‌تان را ضمانت میکند و بی‌شک فردای روشن، به نام و یاد شما مباهات خواهد کرد.
ارادتمند شما؛ برادرتان سپاهی لایین/ به نمایندگی از گروه آماده‌سازی کتب کردی در خراسان.
@kaniyadil
درود و مهر بی‌کران پیشکش به شما، همراهان همزبان و صاحب‌دل در کانیادل.
در هفتمین روز درگذشت اسطوره‌ی موسیقی و خسرو آواز ایران استاد زنده‌یاد محمدرضا شجریان، ضمن عرض تسلیت دوباره، دل‌نوشته‌ی جناب دکتر خداداد مرادیان، چشم‌پزشک توانای کرمانج را در مورد استاد با هم بخوانیم. با سپاس از جناب ایشان و همه‌ی دوستانی که دراین ایام، در رثای استاد متن و شعر نوشتند و برای کانیادل، فرستادند👇🌺💚
در هفتمین روز درگذشت اسطوره‌ی موسیقی و خسرو آواز ایران استاد زنده‌یاد محمدرضا شجریان، ضمن عرض تسلیت دوباره، دل‌نوشته‌ی جناب دکتر خداداد مرادیان، چشم‌پزشک توانای کرمانج را در مورد استاد با هم بخوانیم. با سپاس از جناب ایشان و همه‌ی دوستانی که دراین ایام، در رثای استاد متن و شعر نوشتند و برای کانیادل، فرستادند👇🌺💚
حکیم توس! خوش بگشودی آغوش
ز بهر خسرو آواز؛ سیاووش!
بدرود خسرو آواز، بدرود، بدرود دماوند آواز ، بدرود مرد آزادگی و دلدادگی. بدرود مرد اندیشه های ژرف. بدرود فاتح ستیغ کوه های شرف. بدرود اسطوره روزگاران و دردانه دوران، خداوندگار نغمه های ماندگار که در خاطرها زنده ای و یادگار، هر چه در وصفت بگویم باز هم کم است.
تو خود یک فرهنگ بودی، یک مکتب بودی. آوازت که روح و جان را تسخیر میکرد و بر دل و جان می نشست از یک سو، آزادگی ، وارستگی و مردم داری و همسویی با مردم از سویی دیگر تو را در قلبها ماندگار و جاودانه کرد.
صدا و نوای دلنشینت با روح و جانم عجین ، و بخشی جدایی ناپذیر از زندگیم شده است. خیلی اوقات در شروع کارم و قبل از عمل برای دور کردن استرس و آرامش خودم و بیمار نغمه ای از تو را زمزمه میکنم که اغلب با تشویق و ترغیب بیماران وهمکارانم مواجه میشوم.
قبل از سال ۵۷ تو را تحت عنوان سیاوش ، کمی میشناختم ولی در اوایل دهه ۶۰ که تصنیفهایت را گوش کردم بسیار علاقمند شدم ولی با شنیدن آلبوم نوا ( مرکب خوانی ) بود که کاملا مجذوب وشیفته هنرت شدم چرا که از هر بیت آن ، ریتم و آهنگی تازه بگوش میرسید (ان موقع با ردیف و دستگاه اصلا آشنا یی نداشتم) و در همین سالها بود که با گوش دادن به تصنیف داروک برای باز خوانیش برای خودم شور و اشتیاق عجیبی پیدا کردم ولی متاسفانه هر چه نوار کاست را از وسط بر میگرداندم باز هم شعر آهنگ در بعضی جاها برایم قابل فهم نبود و نمیدانستم که استاد چه میگوید ضمنا نمیدانستم شعر از کدام شاعر است از هر دوست و آشنایی ، از کاست فروشیها هم که میپرسیدم نمیدانستند و خیلی این در و آن در زدم تا اینکه روزی ضمن قدم زدن در خیابان بطور اتفاقی چشمم به شیشه یک مغازه موسیقی افتاد که شعر داروک را با خط زیبای نستعلیق چسبانده بود بطور وصف ناپذیری خوشحال شدم و شعر را یادداشت کردم . آنجا بود که فهمیدم شعر از نیماست (با درود به زنده یاد استاد لطفی که اهنگسازش بود).
در تمامی آثارت معنای زندگی قابل لمس است. یک دنیا رمز و راز به آوازت نهفته است، از زیبایی، عشق، انگیزه، احساس، هنر، دقت، ظرافت، شور و نشاط و هیجان. نوایت آدمی را در خود غرق و محو میکند و به روشنائی، به نور فرا میخواند به سوی تعالی، به اوج.
نوایت بازدارد از تباهی، از سیاهی برحذر
جامه ها، اندیشه ها، هر چند باشد مختصر
آنگونه که خود گفته ای (موسیقی لهو و لعب، هوی و هوس نیست موسیقی پروازی است بر فرازستان معنا).
در تمامی نغمه هایت معنا و مفهوم جاری است، چرا چنین نباشد؟ مگر کلام حافظ، سعدی، مولانا وقتی از اعماق جانی چون تو برخیزد و از دل پر شوری چون تو بر آید آیا شود که بر دل و جان ننشیند و انسان مسحور آن نشود؟
کیست که با شنیدن شیدائیت شیدای صدا و آوایت نشود ؟ مگر میشود داروک و کوچه سار شب را گوش کرد ولی به تامل و تفکر فرو نرفت ؟ آرام جانت ، جان را آرام و تازه میکند، چگونه ممکن است ای ایران سرای امید را شنید ولی روح حماسی در تو دمیده نشود و درونت به جوش نیاید؟
یقینا تا ابد زنده ای و در قلبها جاودانه، همانگونه که حافظ، سعدی، مولانا و فروسی زنده اند.
* دکتر خداداد مرادیان
@kaniyadil
ز بهر خسرو آواز؛ سیاووش!
بدرود خسرو آواز، بدرود، بدرود دماوند آواز ، بدرود مرد آزادگی و دلدادگی. بدرود مرد اندیشه های ژرف. بدرود فاتح ستیغ کوه های شرف. بدرود اسطوره روزگاران و دردانه دوران، خداوندگار نغمه های ماندگار که در خاطرها زنده ای و یادگار، هر چه در وصفت بگویم باز هم کم است.
تو خود یک فرهنگ بودی، یک مکتب بودی. آوازت که روح و جان را تسخیر میکرد و بر دل و جان می نشست از یک سو، آزادگی ، وارستگی و مردم داری و همسویی با مردم از سویی دیگر تو را در قلبها ماندگار و جاودانه کرد.
صدا و نوای دلنشینت با روح و جانم عجین ، و بخشی جدایی ناپذیر از زندگیم شده است. خیلی اوقات در شروع کارم و قبل از عمل برای دور کردن استرس و آرامش خودم و بیمار نغمه ای از تو را زمزمه میکنم که اغلب با تشویق و ترغیب بیماران وهمکارانم مواجه میشوم.
قبل از سال ۵۷ تو را تحت عنوان سیاوش ، کمی میشناختم ولی در اوایل دهه ۶۰ که تصنیفهایت را گوش کردم بسیار علاقمند شدم ولی با شنیدن آلبوم نوا ( مرکب خوانی ) بود که کاملا مجذوب وشیفته هنرت شدم چرا که از هر بیت آن ، ریتم و آهنگی تازه بگوش میرسید (ان موقع با ردیف و دستگاه اصلا آشنا یی نداشتم) و در همین سالها بود که با گوش دادن به تصنیف داروک برای باز خوانیش برای خودم شور و اشتیاق عجیبی پیدا کردم ولی متاسفانه هر چه نوار کاست را از وسط بر میگرداندم باز هم شعر آهنگ در بعضی جاها برایم قابل فهم نبود و نمیدانستم که استاد چه میگوید ضمنا نمیدانستم شعر از کدام شاعر است از هر دوست و آشنایی ، از کاست فروشیها هم که میپرسیدم نمیدانستند و خیلی این در و آن در زدم تا اینکه روزی ضمن قدم زدن در خیابان بطور اتفاقی چشمم به شیشه یک مغازه موسیقی افتاد که شعر داروک را با خط زیبای نستعلیق چسبانده بود بطور وصف ناپذیری خوشحال شدم و شعر را یادداشت کردم . آنجا بود که فهمیدم شعر از نیماست (با درود به زنده یاد استاد لطفی که اهنگسازش بود).
در تمامی آثارت معنای زندگی قابل لمس است. یک دنیا رمز و راز به آوازت نهفته است، از زیبایی، عشق، انگیزه، احساس، هنر، دقت، ظرافت، شور و نشاط و هیجان. نوایت آدمی را در خود غرق و محو میکند و به روشنائی، به نور فرا میخواند به سوی تعالی، به اوج.
نوایت بازدارد از تباهی، از سیاهی برحذر
جامه ها، اندیشه ها، هر چند باشد مختصر
آنگونه که خود گفته ای (موسیقی لهو و لعب، هوی و هوس نیست موسیقی پروازی است بر فرازستان معنا).
در تمامی نغمه هایت معنا و مفهوم جاری است، چرا چنین نباشد؟ مگر کلام حافظ، سعدی، مولانا وقتی از اعماق جانی چون تو برخیزد و از دل پر شوری چون تو بر آید آیا شود که بر دل و جان ننشیند و انسان مسحور آن نشود؟
کیست که با شنیدن شیدائیت شیدای صدا و آوایت نشود ؟ مگر میشود داروک و کوچه سار شب را گوش کرد ولی به تامل و تفکر فرو نرفت ؟ آرام جانت ، جان را آرام و تازه میکند، چگونه ممکن است ای ایران سرای امید را شنید ولی روح حماسی در تو دمیده نشود و درونت به جوش نیاید؟
یقینا تا ابد زنده ای و در قلبها جاودانه، همانگونه که حافظ، سعدی، مولانا و فروسی زنده اند.
* دکتر خداداد مرادیان
@kaniyadil