کژ نگریستن

‼️«ذوقے براے راز»،ژاڪدریدا و مائوریتزیو فرارے (2001)‼️

JacquesDerrida,MaurizioFerraris,(2001),ATaste for the Secret,polity.

📒دریدادراین رشته از گفتگوها،برخےاز تم‌هاے محورے کارهایش،مانندمسائل کتاب آفرینش،عدالت،حرفهنویسندگے،ونیز مرگ را به بحث می‌گذارد.اوشرح حال زندگیش و پژوهش فلسفے را با یکدیگر ترکیب و ایده هایے را وصف می‌کند که محورهاے اندیشه او را از آغاز تا امروز مشخص کرده اند.اگربخواهیم یڪ ویژگے را برشماریم که کارهاے او را به هم پیوند می‌دهد،هماناتم سینگلاریتے (تکینگے)است– یگانه بودن فرد،ایستادگےهستے در برابر فلسفه،زمانمندےلحظه تڪ و استثنایے،ومسئله سرمشق.نیمهدوم کتاب مقاله اے دارد از مائوریتزیو فرارے،فیلسوفایتالیایے،ڪهاو در آن به کاوش درباره پرسش‌هایے پیرامون نشانه،زمان،وکتیبه متعالے در تجربه می‌پردازد.اےنمقاله به کارهاے دریدا نزدیڪ است،ودیالوگے هم با افلاطون،ارسطو،پلوتینوس(فلوطین)،کانت،هگلو هایدگر برقرار می‌کند.بنابراین،معرفےسودمندے براے فلسفه یکے از فیلسوفان برجسته ایتالیا و همچنین مکملے براے ایده هاے خود دریدا به دست می‌دهد.

درفصل ششم کتاب،جیانےواتیمو،دیگرفیلسوف برجسته ایتالیایے،هموارد گفتگو می‌شود.دراینجا ترجمه بخشے از گفتگوے او با دریدا را،ڪهگفتگوے جذابے درباره خشونت و انواع آن است،می‌آورم(اےنگفتگو در ۱۹ ژانویه ۱۹۹۵ صورت گرفته است).

واتیمو:(...)مسئلهگفتمان فلسفے برایم مانند مسئله براندازے بنیادهاست.وقتےکسے می‌گوید:«مناینگونه سخن می‌گویم چون دوست دارم چنین بگویم،»اےنحرف خیلے گستاخانه است،اگرنگوییم خیلے خشونت آمیز است.خشونتدراساس یعنے گسیختن گرهے که با صبر می‌شد بازش کرد.گفتمانخشونت آمیز یعنے نبود «گفتمان،»یعنےنبود استدلالے که اعتراض را مجاز بدارد.بههمین دلیل است که این بنیاد اهریمنے است،ساڪتکردن صداے مخالف است،حالآنکه استدلال،راهکاردوستانه ترے است،حتےاگر مدعایے براے رسیدن به معناے فلسفے از راستے در آن نباشد.

دریدا:(...)آنچهجیانے (واتیمو)درباره خشونت «چنین می‌کنم چون دوست دارم چنین کنم» و تقابلش با استدلال گفت...تردےددارم میان این دو تقابلے باشد.نخستاینکه،یقےنندارم که خشونت،ےڪشر باشد،وترجیح می‌دهم انواع گوناگون خشونت را در برابر هم بگذارم تا خشونت و عدم خشونت را.انجامدادن کارے به این دلیل که دوست داریم انجامش دهیم به سادگے خشونت نیست و در آن لزوما تمایل به گریز از استدلال هم نیست.نمونهاینکه،منگفتمان فلسفے را – چه در سخن گفتن باشد،مانندکارے که الآن داریم می‌کنیم،چهنوشتن باشد – به خطابه سیاسے از یڪ تریبون ترجیح می‌دهم.رغبتےبه ورود به سیاست ندارم،بلندپروازےسیاسے هم ندارم؛ سیاست برایم جذاب است،وگاهے رویاے شخصیت سیاسے یا تئاترے بودن بر من چیره می‌شود،ولےمی‌دانم که کارم در این زمینه خیلے بد است.پسچنان می‌کنم که دوست دارم،چونحس می‌کنم تصویرم از خودم اینگونه بهتر است؛ تصویرم از آنِ خودم نیست،تصوےراز کس دیگرے است،فانتازم(شبح‌گونه)است،براےتماشاگرے که حتے او را نمی‌شناسم.حسمی‌کنم این را به سادگے نمی‌توان خشونت شمرد،راهےاست نه تنها براے سازگار شدن بهتر با تصویرم از خودم،ڪههمچنین براے کسے درون یا بیرون خودم که می‌خواهم خشنودش کنم.شکل‌هاےاستدلال گوناگون هستند،ولےگمان نمی‌کنم حتے در شخصی‌ترین و درونی‌ترین تجربه هایم سر سوزنے از استدلال کم کنم - حس می‌کنم آنجا،تاجایے که به خودم ربط دارد،بهکارگیرے قدرت استدلال ده چندان به بزرگترین خشونت ممکن نزدیکتر است و حتے گسترده تر از قدرتے است که در کتاب‌هاے فلسفیم بروز می‌دهم.(صص۸۷-۹۰)📒

@Kajhnegaristan

635 views09:45