#پارت۵۷۱
پیش از آنکه جهانگیر خان برود جلو می روم تا اعلام حضور کنم...
-سلام حاج آقا...
قدم هایش از حرکت می ایستد و با لبخند به سمتم می چرخد.
به محض اینکه نگاهش به من می افتد ابروهایش لحظه ای در هم می شود.
سرش را با حالتی که انگار تاسف می خورد تکان می دهد و می گوید:
-سلام بابا جان... بیدار شدی؟
اخم هایش ته دلم را خالی می کند. به منیر خانوم نگاه می کنم و وقتی لبخند او را می بینم کمی آرام می شوم.
جهانگیر خان قدمی به سمتم بر می دارد و من از لحن مهربانش جرات می گیرم جلوتر می روم.
به یکباره غیر منتظره ترین رفتار ممکن از او سر می زند! دستش را روی شانه ام می گذارد و در کمال بهت و ناباوری ام روی سرم را می بوسد.
-خوش اومدی...!
چیزی در من فرو می ریزد. جرات نمی کنم تا سرم را بالا بگیرم. جهانگیر خان بود؟ که روی سرم را بوسید و این چنین پدرانه مرا در آغوش کشید؟
لرزی از تنم می گذرد. انگار کسی به یکباره سفره ی دلم را تکاند. گرد و غبارش را زدود.
آن حس دلتنگی مفرط، آن حس تلخ اضافی بودن، معذب بودن، آن حس کشنده ی غریبی، حسرت لحظه ای پدرانه چشیدن، همه و همه را شست و برد!
خجالت می کشم سر بالا ببرم وقتی اینطور نفس نفس می زنم. توضیحی برای چشمان اشک آلودم ندارم...
من می ترسیدم که بیچارگی ام را از نگاهم بخوانند. حسرت های خاک خورده ام را استشمام کنند.
داغ نداشتن پدر را از لب های بغض کرده و لرزانم ببینند.
-من برم تا زغالا خاکستر نشدن. حاج خانوم گوجه یادت نره...
می رود و من همانطور لرزان آن وسط مانده و وقتی منیر خانوم درستش را روی بازویم قرار می دهد تازه یادم می افتد که باید واکنشی نشان دهم.
-هیچوقت حاجی خودش دست به کار نمی شه. اما گفت می خواد خودش برای دختراش کباب کنه. خیلی خاطرت عزیزه عروسک... هیچوقت اینجا غریبگی نکن. تو دختر مایی. هرچی که بشه. باشه؟
سرم را تکان می دهم و سرم را بالا می گیرم.
-بدین من گوجه ها رو ببرم...
با لبخندی تائید می کند و من صورتم را باد می زنم تا از التهاب چشمان برق افتاده ام کم کنم.
رسانه تبلیغی ما باشید🎀
به کدبانوها فوروارد کن 😊
لینک کانال کدبانوی ایرانی👇👇👇👇join
@kadbanoiranii
https://t.me/joinchat/PtXP1V1qM292eneG
کپی برداری وفرستادن رمان ها و دستورات وفیلمهای آموزشی کانال بدون لینک واسم کانال
@kadbanoiranii
حرام است و حق الناس به حساب میاد.لطفا رعایت کنید.
آموزش بهترین رسپیهای امتحان شده قنادی و آشپزی از اساتید برتر
پیش از آنکه جهانگیر خان برود جلو می روم تا اعلام حضور کنم...
-سلام حاج آقا...
قدم هایش از حرکت می ایستد و با لبخند به سمتم می چرخد.
به محض اینکه نگاهش به من می افتد ابروهایش لحظه ای در هم می شود.
سرش را با حالتی که انگار تاسف می خورد تکان می دهد و می گوید:
-سلام بابا جان... بیدار شدی؟
اخم هایش ته دلم را خالی می کند. به منیر خانوم نگاه می کنم و وقتی لبخند او را می بینم کمی آرام می شوم.
جهانگیر خان قدمی به سمتم بر می دارد و من از لحن مهربانش جرات می گیرم جلوتر می روم.
به یکباره غیر منتظره ترین رفتار ممکن از او سر می زند! دستش را روی شانه ام می گذارد و در کمال بهت و ناباوری ام روی سرم را می بوسد.
-خوش اومدی...!
چیزی در من فرو می ریزد. جرات نمی کنم تا سرم را بالا بگیرم. جهانگیر خان بود؟ که روی سرم را بوسید و این چنین پدرانه مرا در آغوش کشید؟
لرزی از تنم می گذرد. انگار کسی به یکباره سفره ی دلم را تکاند. گرد و غبارش را زدود.
آن حس دلتنگی مفرط، آن حس تلخ اضافی بودن، معذب بودن، آن حس کشنده ی غریبی، حسرت لحظه ای پدرانه چشیدن، همه و همه را شست و برد!
خجالت می کشم سر بالا ببرم وقتی اینطور نفس نفس می زنم. توضیحی برای چشمان اشک آلودم ندارم...
من می ترسیدم که بیچارگی ام را از نگاهم بخوانند. حسرت های خاک خورده ام را استشمام کنند.
داغ نداشتن پدر را از لب های بغض کرده و لرزانم ببینند.
-من برم تا زغالا خاکستر نشدن. حاج خانوم گوجه یادت نره...
می رود و من همانطور لرزان آن وسط مانده و وقتی منیر خانوم درستش را روی بازویم قرار می دهد تازه یادم می افتد که باید واکنشی نشان دهم.
-هیچوقت حاجی خودش دست به کار نمی شه. اما گفت می خواد خودش برای دختراش کباب کنه. خیلی خاطرت عزیزه عروسک... هیچوقت اینجا غریبگی نکن. تو دختر مایی. هرچی که بشه. باشه؟
سرم را تکان می دهم و سرم را بالا می گیرم.
-بدین من گوجه ها رو ببرم...
با لبخندی تائید می کند و من صورتم را باد می زنم تا از التهاب چشمان برق افتاده ام کم کنم.
رسانه تبلیغی ما باشید🎀
به کدبانوها فوروارد کن 😊
لینک کانال کدبانوی ایرانی👇👇👇👇join
@kadbanoiranii
https://t.me/joinchat/PtXP1V1qM292eneG
کپی برداری وفرستادن رمان ها و دستورات وفیلمهای آموزشی کانال بدون لینک واسم کانال
@kadbanoiranii
حرام است و حق الناس به حساب میاد.لطفا رعایت کنید.
آموزش بهترین رسپیهای امتحان شده قنادی و آشپزی از اساتید برتر