کدبانوی ایرانی🌻🌼😍

#پارت4 رمان پارادوکس قلبم مثل قلب گنجشک بالا و پایین میپرید. ترس به دلم چنگ میزد. خواستم بزنم رو ترمز و به ایستم اما با اسلحه ای که از پشت رو سرم قرار گرفت نفسم تو سینم حبس شد. درست چند لحظه بعد صدای مردونه ای و زیر گوشم شنیدم: _ اگه میخوای مغزت از هم…

#پارت5
رمان پارادوکس

از گرسنگی ضعف کرده بودم. کل روز و وقت نکردم چیزی بخورم. سرمو چسبوندم به دیوار اون انبار تاریک. بوی نم حالمو بهم میزد. نمیتونستم بفهمم چیشده. به چه جرمی؟ من حتی این مردو تا حالا ندیده بودم. اصلا برام اشنا نبود. زانوهامو محکم تر بغل کردمو با تجسم قیافش سعی داشتم به یاد بیارم که ایا جایی دیدمش یا نه. یه مرد حدودا 27 ساله با موهای خرمایی رنگ فوق العاده لخت، چشمای درشت شکری رنگ و پوست گندمی.. بینی و لباش معمولی بود. درکل چهره ی جذابی داشت. با همه ی اینا بازهم برام اشنا نبود. نگاه به ساعت مچیم انداختم. 3 شده بود و من هنوز اینجا بودم. اینجوری نمیشد. اروم از جام بلند شدم و خاکای رو مانتومو تکون دادم نگاهی به اونجا انداختم. سر و صدایی میومد که نشون از وجود حیوونای ریزی بود که اونجا بودن. دور تا دورمو دید زدم. جز یه پنجره ی خیلی کوچیک نزدیک به سقف هیچ راه دیگه ای نداشت. کلافه موهامو که از شالم زده بود بیرون بردمش تو و دست به کمر وسط اون انباری ایستادم. اخه تا کی اینجازندانی بودم؟ قصدش چیه؟ عصبی سمت در انباری رفتم و دستمو بردم بالا بکوبونم به در، که صدای چرخش کلید پبچید و در با صدای بدی باز شد. سرمو بلند کردم که نگاهم به سایه ی جلوی در افتاد. قد بلند و هیکل ورزیدش اول از همه به چشم اومد. با قدمای محکم وارد انباری شد و درو پشت سرش بست. یک قدم به عقب برداشتم که نزدیک تر شد. چشماش تو اون تاریکی برق میزد. از برق نگاهش ترسیدم. اب دهنمو قورت دادمو گفتم:
_ برای چی منو اینجا نگه داشتی؟
نزدیک و نزدیک تر شد.. هرچقدر اون میومد جلو من عقب تر میرفتم. دیگه انقدر عقب رفتم که خوردم به دیوار انباری. راه فراری نبود. دستشو رو دیوار کنار سرم گزاشت و سرش و کج کرد. زل با حالت عجیبی زل زد تو چشمامو گفت:
_برای خیلی کارا.. کارای خوب..
انقدر لحنش بد بود که تنم لرزید. با صدایی که لرزشش معلوم بود گفتم:
_ بزار من برم.. لطفا
با اون دستش کمرمو گرفت و فشار داد سرشو زیر گردنم برد و بو کشید:
_ اووممممم زیادم بد به نظر نمیای..
ترس بدی تو دلم نشست. حس پرنده ای و داشتم که اسیر دست شکارچی شده و راه فرار هم نداره. حرکت دستاش رو شکمم حالمو بهم میزد. بیشتر از این نمیتونستم ساکت بمونم. با صدایی که شبیه به جیغ بود فریاد زدم:
_ ولم کن عوضی.. چیکارم داری؟
انگار همین جیغم اونو به خودش اورد . اخماش رفت توهم. هولم داد که محکم خوردم زمین. خواستم از موقعیت استفاده کنم. از جام بلند شدم و با سرعت رفتم سمت در. اما هرچی تلاش کردم باز نشد. قفلش کرده بود. دیگه داشت گریه ام میگرفت. برگشتم سمتش تا شاید بتونم راضیش کنم که بزاره برم.
ولی با دیدنش در حالی که داشت دکمه های لباسشو باز میکرد نفس تو سینم حبس شد. چند دقیقه شوکه نگاش میکردم ولی بادیدن بدن برهنش یهو به خودم اومدمو با ترس شروع کردم به جیغ زدن.
_ داری چیکار میکنی؟ باز کن این درو. بهت میگم باز کن درو..
جیغ میزدمو اون با پوزخند مسخرش بهم نزدیک میشد. راه فراری نبود. دستاشو دور کمرم پیچید و من دست و پا میزدم تا خودمو نجات بدم. اما زور من کجا و قدرت دستای اون کجا.
پرتم کرد زمین. با گریه مشتامو تو سینش میزدم :
_ ولم کن. چیکارم داری؟ مگه من چه هیزم تری بهت فروختم؟ با ابروم بازی نکن. لعنت بهت. ولم کن.
سرشو به گوشم نزدیک کرد و گفت:
_ به نفعته همراهیم کنی.. وگرنه بهت قول نمیدم که اذیت نشی..
همراهی کنم؟ ازم میخواست تو بدبخت کردن خودم بهش کمک کنم؟ این دیگه چجور ادمی بود؟
🍃

@kadbanoiranii

378 views19:33