هجاyīn jié音节 :
هجا یا بخش، یک واحد گفتار است که با هر ضربه ی هوای ریه به بیرون رانده می شود. در زبان چینی معمولا هر هجا دارای یک حرف صدادار یک حرف بی صدا و یک آهنگ است .
صامتm+مصوتa+آهنگ=mā
هجا یا بخش، یک واحد گفتار است که با هر ضربه ی هوای ریه به بیرون رانده می شود. در زبان چینی معمولا هر هجا دارای یک حرف صدادار یک حرف بی صدا و یک آهنگ است .
صامتm+مصوتa+آهنگ=mā
حرف صدادار er:
حرف صدادار er كه با برگشتن زبان ادا ميشود، هجاي صدا دار پديده er ㄦ
1) حرف صدادار er كه با برگشتن زبان ادا ميشود.
هنگام تلفظ حرف صدادارer ، به نوك زبان فشار وارد مي‌كنيم و زبان به سمت بالا هدايت ميشود و ابتداي تلفظ آن به تلفظ e نيز شبيه مي‌باشد و دقيقاً با برگشتن زبان ادا ميشود، به عنوان مثال :
دو : 二 er گوش : 耳 er پسر : 尔 er
2) هجاي صدادار پديده
er ㄦ يك پديده زباني مخصوص تلفظ زبان استاندارد چيني است و در بعضي لهجه‌‌هاي چيني بكار مي‌رود(مانند لهجه پکنی) و بدين معني است كه صداي "r" به اسامي و گاهي به افعال اضافه ميشود و خط چيني آن به صورت L مي‌باشد. به عنوان مثال:
گل huar آواز ger
پرنده niaor اشتباه cuor
نكته : اگر آخر كلمه، حرف صدادار –i يا حرف بي‌صداي –n بيايد، n و i خوانده نمي‌شوند. مثال :
بازي كردن wanr مزه weir
كنار ، سو pangbianr بچه xiaohair
حرف صدادار er كه با برگشتن زبان ادا ميشود، هجاي صدا دار پديده er ㄦ
1) حرف صدادار er كه با برگشتن زبان ادا ميشود.
هنگام تلفظ حرف صدادارer ، به نوك زبان فشار وارد مي‌كنيم و زبان به سمت بالا هدايت ميشود و ابتداي تلفظ آن به تلفظ e نيز شبيه مي‌باشد و دقيقاً با برگشتن زبان ادا ميشود، به عنوان مثال :
دو : 二 er گوش : 耳 er پسر : 尔 er
2) هجاي صدادار پديده
er ㄦ يك پديده زباني مخصوص تلفظ زبان استاندارد چيني است و در بعضي لهجه‌‌هاي چيني بكار مي‌رود(مانند لهجه پکنی) و بدين معني است كه صداي "r" به اسامي و گاهي به افعال اضافه ميشود و خط چيني آن به صورت L مي‌باشد. به عنوان مثال:
گل huar آواز ger
پرنده niaor اشتباه cuor
نكته : اگر آخر كلمه، حرف صدادار –i يا حرف بي‌صداي –n بيايد، n و i خوانده نمي‌شوند. مثال :
بازي كردن wanr مزه weir
كنار ، سو pangbianr بچه xiaohair
علامت مقطع هجا
隔音符號 geyin fuhao:
هنگامي كه بعد از يك هجا، هجاي ديگري با حروف صدادار a, o, e بيايند بين دو هجا علامت ( ' ) بكار مي‌رود و هنگام خواندن دو هجا جداگانه خوانده مي‌شوند. به عنوان مثال:
fang'aiدوهجا ji'eدوهجا
fan'gaiدوهجا jieیک هجا
隔音符號 geyin fuhao:
هنگامي كه بعد از يك هجا، هجاي ديگري با حروف صدادار a, o, e بيايند بين دو هجا علامت ( ' ) بكار مي‌رود و هنگام خواندن دو هجا جداگانه خوانده مي‌شوند. به عنوان مثال:
fang'aiدوهجا ji'eدوهجا
fan'gaiدوهجا jieیک هجا
ترکیبات حروف پين يين 拼音 Pīnyīn را در زیر ملاحضه نمایید:
برای هر ترکیب فقط یک نمونه کارکتر آوردیم هر ترکیب کارکتر های زیادی دارد
汉语拼音音节表:
b—bo ba bai bei bao ban ben bang beng bi bie biao bian bin bing
波 爸 白 北 包 班 本 帮 崩 笔 别 标 边 斌 兵
p—po pa pai pao pou pan pen pang peng pi pie piao pian pin ping
坡 爬 拍 跑 剖 盘 盆 旁 朋 批 撇 飘 篇 品 平
m—mo ma me mai mao mou man men mang meng mi mie miao
摸 妈 么 麦 猫 某 满 门 忙 猛 米 灭 苗
miu mian min ming
谬 面 民 明
f — fo fa fei fou fan fang fen feng
佛 发 飞 否 翻 方 分 风
d— de da dai dei dao dou dan dang deng di die diao diu dian ding
的 大 呆 得 刀 豆 单 当 灯 低 爹 叼 丢 点 丁
t— te ta tai tao tou tan tang teng ti tie tiao tian ting
特 他 台 涛 头 谈 汤 疼 梯 贴 挑 天 听
n—ne na nai nei nao nuo nen nang neng ni nie niao niu nian niang
呢 那 耐 内 脑 诺 嫩 囊 能 你 捏 鸟 牛 年 娘
nin ning
您 宁
l— le la lai lei lao lou lan lang leng li lie liao liu lian liang lin ling
了 拉 来 类 老 楼 兰 浪 冷 里 列 料 流 连 两 林 令
g—ge ga gai gei gao gou gan gang gen geng
哥 嘎 该 给 高 沟 干 刚 根 更
k—ke ka kai kou kan kang ken keng
科 卡 开 口 看 康 肯 坑
h—he ha hai hei hao hou hang hen heng
喝 哈 海 黑 好 后 航 很 横
j— ji jia jie jiao jiu jian jiang ju jue jin jing
机 家 接 交 就 尖 江 居 决 今 京
q— qi qia qie qiao qiu qian qin qiang qu que quan qin qing
期 掐 切 桥 秋 千 亲 枪 区 缺 全 亲 青
x— xi xia xie xiao xiu xian xiang xu xuan xin xing
西 下 些 小 休 先 香 需 宣 新 星
zh—zhi zha zhe zhai zhao zhou zhan zhang zhen zheng
只 扎 这 摘 招 周 站 张 真 争
ch—chi cha che chai chou chan chang chen cheng
吃 叉 车 拆 抽 产 昌 尘 成
sh—shi sha she shai shao shou shan shang shen sheng
诗 沙 舌 晒 烧 收 山 伤 身 生
r— ri re rao rou ran rang ren reng
日 热 绕 肉 然 让 人 扔
z—zi za ze zai zao zou zang zen zeng
子 杂 则 在 早 走 脏 怎 增
c— ci ca ce cai cao cou can cang cen ceng
次 擦 册 才 草 凑 蚕 仓 岑 层
s—si sa se sai sao sou san sang sen seng
思 洒 色 赛 扫 搜 伞 桑 森 僧
y—yi y a yao you yan yang yu ye yue yun yuan yong yin ying
衣 压 腰 优 烟 央 鱼 爷 约 云 元 拥 因 英
w— wo wu wa wai wei wan wen wang weng
窝 污 挖 歪 威 弯 温 汪 翁
注释 ：(1) "知、蚩、诗、日、资、雌、思”等字的韵母用i,它们的发音与声母z c s r zh ch sh 一样.
(2) i 行的韵母，前面没有声母的时候，写成yi(衣)， yɑ(呀)， ye(耶)， yao(腰)，you(忧)，yan(烟)，yin(因)，yanɡ(央)，yinɡ(英)，yonɡ(雍)。
u 行的韵母，前面没有声母的时候，写成wu(乌)， wa(蛙)， wo(窝)， wai(歪)，wei(威)，wan(弯)，wen(温)，wɑnɡ(汪)，wenɡ(翁)
ü 行的韵母跟声母j,q,x拼的时候，写成ju(居)，qu(区)，xu(虚)，ü上两点也省略;但是跟声母l,n拼的时候，仍然写成lü (吕)，nü(女)。
(3) “二ㄦ而 尔耳...”的拼音是整体认读音节：er
(4) 声调符号：阴平:- 阳平：/ 上声：∨ 去声：﹨
声调符号标在哪个字母上?应标在音节的主要母音上(即a o e i u ü这六个字母上),
例如: 康--音节kang 读一声 声调符号应标在a上
向--音节xiang 读四声 声调符号应标在a上
姐--音节jie 读三声声调符号应标在e上
就--音节jiu 读四声声调符号应标在i上
当一个音节韵母里面出现了2个主要母音的时候，则按 a 0 e i u ü 的顺序来决定声调符号应标在哪一个字母上，如以上例字“就”-韵母是iu,声调符号应该标在i上.“向”-韵母是iang,声调符号应该标在a上。
(5) 隔音符号: ɑ，o，e开头的音节连接在其它音节后面的时候，如果音节的界限发生混淆，用隔音符号(')隔开，例如pi'ao(皮袄)。
برای هر ترکیب فقط یک نمونه کارکتر آوردیم هر ترکیب کارکتر های زیادی دارد
汉语拼音音节表:
b—bo ba bai bei bao ban ben bang beng bi bie biao bian bin bing
波 爸 白 北 包 班 本 帮 崩 笔 别 标 边 斌 兵
p—po pa pai pao pou pan pen pang peng pi pie piao pian pin ping
坡 爬 拍 跑 剖 盘 盆 旁 朋 批 撇 飘 篇 品 平
m—mo ma me mai mao mou man men mang meng mi mie miao
摸 妈 么 麦 猫 某 满 门 忙 猛 米 灭 苗
miu mian min ming
谬 面 民 明
f — fo fa fei fou fan fang fen feng
佛 发 飞 否 翻 方 分 风
d— de da dai dei dao dou dan dang deng di die diao diu dian ding
的 大 呆 得 刀 豆 单 当 灯 低 爹 叼 丢 点 丁
t— te ta tai tao tou tan tang teng ti tie tiao tian ting
特 他 台 涛 头 谈 汤 疼 梯 贴 挑 天 听
n—ne na nai nei nao nuo nen nang neng ni nie niao niu nian niang
呢 那 耐 内 脑 诺 嫩 囊 能 你 捏 鸟 牛 年 娘
nin ning
您 宁
l— le la lai lei lao lou lan lang leng li lie liao liu lian liang lin ling
了 拉 来 类 老 楼 兰 浪 冷 里 列 料 流 连 两 林 令
g—ge ga gai gei gao gou gan gang gen geng
哥 嘎 该 给 高 沟 干 刚 根 更
k—ke ka kai kou kan kang ken keng
科 卡 开 口 看 康 肯 坑
h—he ha hai hei hao hou hang hen heng
喝 哈 海 黑 好 后 航 很 横
j— ji jia jie jiao jiu jian jiang ju jue jin jing
机 家 接 交 就 尖 江 居 决 今 京
q— qi qia qie qiao qiu qian qin qiang qu que quan qin qing
期 掐 切 桥 秋 千 亲 枪 区 缺 全 亲 青
x— xi xia xie xiao xiu xian xiang xu xuan xin xing
西 下 些 小 休 先 香 需 宣 新 星
zh—zhi zha zhe zhai zhao zhou zhan zhang zhen zheng
只 扎 这 摘 招 周 站 张 真 争
ch—chi cha che chai chou chan chang chen cheng
吃 叉 车 拆 抽 产 昌 尘 成
sh—shi sha she shai shao shou shan shang shen sheng
诗 沙 舌 晒 烧 收 山 伤 身 生
r— ri re rao rou ran rang ren reng
日 热 绕 肉 然 让 人 扔
z—zi za ze zai zao zou zang zen zeng
子 杂 则 在 早 走 脏 怎 增
c— ci ca ce cai cao cou can cang cen ceng
次 擦 册 才 草 凑 蚕 仓 岑 层
s—si sa se sai sao sou san sang sen seng
思 洒 色 赛 扫 搜 伞 桑 森 僧
y—yi y a yao you yan yang yu ye yue yun yuan yong yin ying
衣 压 腰 优 烟 央 鱼 爷 约 云 元 拥 因 英
w— wo wu wa wai wei wan wen wang weng
窝 污 挖 歪 威 弯 温 汪 翁
注释 ：(1) "知、蚩、诗、日、资、雌、思”等字的韵母用i,它们的发音与声母z c s r zh ch sh 一样.
(2) i 行的韵母，前面没有声母的时候，写成yi(衣)， yɑ(呀)， ye(耶)， yao(腰)，you(忧)，yan(烟)，yin(因)，yanɡ(央)，yinɡ(英)，yonɡ(雍)。
u 行的韵母，前面没有声母的时候，写成wu(乌)， wa(蛙)， wo(窝)， wai(歪)，wei(威)，wan(弯)，wen(温)，wɑnɡ(汪)，wenɡ(翁)
ü 行的韵母跟声母j,q,x拼的时候，写成ju(居)，qu(区)，xu(虚)，ü上两点也省略;但是跟声母l,n拼的时候，仍然写成lü (吕)，nü(女)。
(3) “二ㄦ而 尔耳...”的拼音是整体认读音节：er
(4) 声调符号：阴平:- 阳平：/ 上声：∨ 去声：﹨
声调符号标在哪个字母上?应标在音节的主要母音上(即a o e i u ü这六个字母上),
例如: 康--音节kang 读一声 声调符号应标在a上
向--音节xiang 读四声 声调符号应标在a上
姐--音节jie 读三声声调符号应标在e上
就--音节jiu 读四声声调符号应标在i上
当一个音节韵母里面出现了2个主要母音的时候，则按 a 0 e i u ü 的顺序来决定声调符号应标在哪一个字母上，如以上例字“就”-韵母是iu,声调符号应该标在i上.“向”-韵母是iang,声调符号应该标在a上。
(5) 隔音符号: ɑ，o，e开头的音节连接在其它音节后面的时候，如果音节的界限发生混淆，用隔音符号(')隔开，例如pi'ao(皮袄)。
تعريف آهنگ 声调 Shēngdiào( آهنگ 声调 Shēngdiào چيست؟
از جمله خصوصيات زبان چيني آهنگين بودن تلفظ آن است كه با تغيير آهنگ معناي كلمه نيز تغيير ميكند. آهنگ زبان چيني 声调 Shēngdiào عبارت است از دانگ صدا (درجه بلندي صدا) يا همان تغيير تن صدا كه در لهجه استاندارد چهار آهنگ وجود دارد كه به اصطلاح بالا(آهنگ اول) ،بالا رونده(آهنگ دوم)، پايين و بالا رونده(آهنگ سوم)، پايين رونده(آهنگ چهارم) دانگ صدا (درجه بلندي صدا يا تن صدا ) است و بر روي حروف صدادارساده قرار مي‌گيرد. بهمراه يك بي آهنگ كه مجموعا پنج آهنگ حساب ميشود
بعبارت ديگر در آهنگ اوّل هجا به صورت یکنواخت و کشیده تلفظ میشود.
در آهنگ دوّم، در هنگام تلفّظ هجا صدای فرد به صورت تدریجی به سمت بالا می‌رود.
در آهنگ سوّم صدای فرد ابتدا به سمت پایین سقوط میکند و سپس به سمت بالا اوج میگیرد.
در آهنگ چهارم هجا بصورت دفعی و ضربتی تلفّظ میشود.
تلفّظ پنجم هم که بصورت استثنائی در برخی هجاها وجود دارد فاقد آهنگ است و هجا بصورت معمولی بیان میشود.
از جمله خصوصيات زبان چيني آهنگين بودن تلفظ آن است كه با تغيير آهنگ معناي كلمه نيز تغيير ميكند. آهنگ زبان چيني 声调 Shēngdiào عبارت است از دانگ صدا (درجه بلندي صدا) يا همان تغيير تن صدا كه در لهجه استاندارد چهار آهنگ وجود دارد كه به اصطلاح بالا(آهنگ اول) ،بالا رونده(آهنگ دوم)، پايين و بالا رونده(آهنگ سوم)، پايين رونده(آهنگ چهارم) دانگ صدا (درجه بلندي صدا يا تن صدا ) است و بر روي حروف صدادارساده قرار مي‌گيرد. بهمراه يك بي آهنگ كه مجموعا پنج آهنگ حساب ميشود
بعبارت ديگر در آهنگ اوّل هجا به صورت یکنواخت و کشیده تلفظ میشود.
در آهنگ دوّم، در هنگام تلفّظ هجا صدای فرد به صورت تدریجی به سمت بالا می‌رود.
در آهنگ سوّم صدای فرد ابتدا به سمت پایین سقوط میکند و سپس به سمت بالا اوج میگیرد.
در آهنگ چهارم هجا بصورت دفعی و ضربتی تلفّظ میشود.
تلفّظ پنجم هم که بصورت استثنائی در برخی هجاها وجود دارد فاقد آهنگ است و هجا بصورت معمولی بیان میشود.
انواع آهنگ 声调 Shēngdiào:
درلهجه استاندارد زبان چینی چهار آهنگ وجود دارد(در بعضی از لهجه ها هشت آهنگ وجود دارد) كه به اصطلاح بالا(آهنگ اول) ،بالا رونده(آهنگ دوم)، پايين و بالا رونده(آهنگ سوم)، پايين رونده(آهنگ چهارم) دانگ صدا (درجه بلندي صدا يا تن صدا ) است و بر روي حروف صدادارساده قرار مي‌گيرد.
بهمراه يك بي آهنگ كه مجموعا پنج آهنگ حساب ميشود
بعبارت ديگر
در آهنگ اوّل هجا به صورت یکنواخت و کشیده تلفظ میشود. (۵۵)
در آهنگ دوّم، در هنگام تلفّظ هجا صدای فرد به صورت تدریجی به سمت بالا می‌رود.(۳۵)
در آهنگ سوّم صدای فرد ابتدا به سمت پایینسقوط میکند و سپس به سمت بالا اوج میگیرد.(۲۱۴)
در آهنگ چهارم هجا بصورت دفعی و ضربتی تلفّظ میشود. (۵۱)
تلفّظ پنجم هم که بصورت استثنائی در برخی هجاها وجود دارد فاقد آهنگ است و هجا بصورت معمولی بیان میشود
به عنوان مثال هجای ma
در آهنگ اوّل معنی مادر را می‌دهد و بدین شکل نوشته میشود: ( 妈 Mā ).
در اهنگ دوّم معنای کَنَف را می‌دهد و بدین شکل نوشته میشود:( 麻 Má ).
در آهنگ سوّم معنی اسب را می‌دهد و بدین شکل نوشته میشود:( 马 Mǎ ).
در آهنگ چهارم معنای توهین کردن را می‌دهد و بدین شکل نوشته میشود: ( 骂 mà ).
در آهنگ پنجم به عنوان جزء پایانی جمله سؤالی بکار می‌رود و جمله را سؤالی میکند و بدین شکل نوشته میشود:( 吗 ma ).
درلهجه استاندارد زبان چینی چهار آهنگ وجود دارد(در بعضی از لهجه ها هشت آهنگ وجود دارد) كه به اصطلاح بالا(آهنگ اول) ،بالا رونده(آهنگ دوم)، پايين و بالا رونده(آهنگ سوم)، پايين رونده(آهنگ چهارم) دانگ صدا (درجه بلندي صدا يا تن صدا ) است و بر روي حروف صدادارساده قرار مي‌گيرد.
بهمراه يك بي آهنگ كه مجموعا پنج آهنگ حساب ميشود
بعبارت ديگر
در آهنگ اوّل هجا به صورت یکنواخت و کشیده تلفظ میشود. (۵۵)
در آهنگ دوّم، در هنگام تلفّظ هجا صدای فرد به صورت تدریجی به سمت بالا می‌رود.(۳۵)
در آهنگ سوّم صدای فرد ابتدا به سمت پایینسقوط میکند و سپس به سمت بالا اوج میگیرد.(۲۱۴)
در آهنگ چهارم هجا بصورت دفعی و ضربتی تلفّظ میشود. (۵۱)
تلفّظ پنجم هم که بصورت استثنائی در برخی هجاها وجود دارد فاقد آهنگ است و هجا بصورت معمولی بیان میشود
به عنوان مثال هجای ma
در آهنگ اوّل معنی مادر را می‌دهد و بدین شکل نوشته میشود: ( 妈 Mā ).
در اهنگ دوّم معنای کَنَف را می‌دهد و بدین شکل نوشته میشود:( 麻 Má ).
در آهنگ سوّم معنی اسب را می‌دهد و بدین شکل نوشته میشود:( 马 Mǎ ).
در آهنگ چهارم معنای توهین کردن را می‌دهد و بدین شکل نوشته میشود: ( 骂 mà ).
در آهنگ پنجم به عنوان جزء پایانی جمله سؤالی بکار می‌رود و جمله را سؤالی میکند و بدین شکل نوشته میشود:( 吗 ma ).
محل آهنگ گذاري در پين يين 拼音 Pīnyīn:
آهنگ هاي " ˋ ˇ ˊ - " روی حرف صدادار(a e o i / u ü) قرار میگیرد و در حقیقت حرف صدادار با تن صدای متفاوت اداء میشود.
برای آهنگ گذاری اگر در کلمه حرف صدادار a باشد روی آن در غیر اینصورت روی حرف صدادار e در غیر اینصورت روی حرف صدادار o در غیر اینصورت روی حرف صدادار i/u (یعنی هرکدام از این دو حرف صدادار i/u آخر هجا قرار گیرد روی آن قرار میگیرد )در غیر اینصورت روی حرف صدادار ü قرار میگیرد.
a e o i / u ü
آهنگ هاي " ˋ ˇ ˊ - " روی حرف صدادار(a e o i / u ü) قرار میگیرد و در حقیقت حرف صدادار با تن صدای متفاوت اداء میشود.
برای آهنگ گذاری اگر در کلمه حرف صدادار a باشد روی آن در غیر اینصورت روی حرف صدادار e در غیر اینصورت روی حرف صدادار o در غیر اینصورت روی حرف صدادار i/u (یعنی هرکدام از این دو حرف صدادار i/u آخر هجا قرار گیرد روی آن قرار میگیرد )در غیر اینصورت روی حرف صدادار ü قرار میگیرد.
a e o i / u ü
تغيير آهنگ 上声的变调
Shàng shēng de biàndiào:
تغيير آهنگ 上声的变调 Shàng shēng de biàndiào چیست؟
در یک کلمه هنگامي كه چند هجا به هم پيوسته باشند، آهنگهاي آنها تغيير ميكند و با زماني كه هجا به تنهايي خوانده ميشود متفاوت مي باشد، اين نوع پديده را تغيير آهنگ مي‌نامند.
آهنگ سوم زمانی که در اول کلمه ای دو هجایی قرار می گیرد هنگام تلفظ از آهنگ سوم (تن 214 )به نصف آهنگ سوم (تن 211 )تبدیل میشود"یعنی آهنگ نیمه ادا میشود و در وسط قطع میشود"
مانند:
海軍 Hǎijūn
海洋 hǎiyáng
海岸 hǎi'àn
(35,55,51) + 211 «= (35,55,51) + 214
هجای دوم از هجای اول كشيده‌تر تلفظ ميشود ( بيشترين تأكيد روي كلمه دوم است).
آهنگ سوم زمانی که در اول کلمه ای دو هجایی که هر دو آهنگ سوم 214باشد هنگام تلفظ آهنگ هجای اول از آهنگ سوم 214 به آهنگ دوم 35 تبدیل میشود.
مانند:
海港 Hǎigǎng=» Háigǎng
你好 nǐ hǎo=» ní hǎo
手表 Shǒubiǎo =» Shóubiǎo
214 + 214 =» 35 + 214
اگر دو هجا با آهنگ چهارم 51 پشت سر هم بكار روند، موقع خواندن، هجاي اول به قسمت انتهايي پايين رونده نمي‌رسد،فقط تا وسط مي‌آيد.
مانند:
再见 Zàijiàn
宿舍 Sùshè
上课 Shàngkè
51 + 53 «= 51 + 51
一 » Yī» ：به معنی یک است و به تنهایی با آهنگ اول تلفظ میشود ولی وقتی با هجایی دیگری ترکیب شود و آن هجا آهنگ داشته باشد آهنگش تغییر میکند به این صورت که اگر آن هجا آهنگ اول یا آهنگ دوم یا آهنگ سوم داشته باشد
一 » Yī» آهنگ چهارم میگیرد و اگر آن هجا آهنگ چهارم داشته باشد
一 » Yī» آهنگ دوم میگیرد.
مانند:
با آهنگ اول تبدیل به چهارم
y ì bān y ì biān y ì duān y ì ījīng y ì piē y ìshēn y ì shēng y ì tiān y ì xiē
一般 一边 一端 一经 一瞥 一身 一生 一天 一些
با آهنگ دوم تبدیل به چهارم
y ì lián y ì qí y ì rú y ì shí y ì tóng y ìtóu y ì xíng y ì zhí y ì qún
一连 一齐 一如 一时 一同 一头 一行 一直 一群
با آهنگ سوم تبدیل به چهارم
y ì jǔ y ì kǒu y ì lǎn y ì qǐ y ì shǒu y ìtǐ y ì tǒng y ì zǎo y ì zhǔn
一举 一口 一览 一起 一手 一体 一统 一早 一准
با آهنگ چهارم تبدیل به آهنگ دوم میشود
Y í bàn y í dàn y í dìng y í dù y í gài yí gòng
一 半 一 旦 一 定 一 度 一 概 一 共
不 » Bù» ：به معنی نه (خیر) است و به تنهایی یا آهنگ اول یا آهنگ دوم یا آهنگ سوم؛ با آهنگ چهارم تلفظ میشود ولی وقتی با هجایی دیگری ترکیب شود و آن هجا آهنگ چهارم داشته باشد 不 » Bù» آهنگ دوم میگیرد.
مانند:
با آهنگ اول تغییر نمیکند
Bù zhuī bù chī bù tīng bù xiāng bù gāo bù suān
不追 不吃 不聽 不香 不高 不酸
با آهنگ دوم تغییر نمیکند
Bù táo bù wán bù dú bùxiáng bù féi bù tián
不逃 不玩 不讀 不詳 不肥 不甜
با آهنگ سوم تغییر نمیکند
Bù gǎn bu pǎo bù xiě bùxiǎng bù ǎi bù kǔ
不趕 不跑 不寫 不想 不矮 不苦
با آهنگ چهارم تبدیل به آهنگ دوم میشود
bú bì bú biàn bú biàn bú cè bú cuò búdài bú yào bú dàn bú dìng
不必 不变 不便 不测 不错 不待 不要 不但 不定
Shàng shēng de biàndiào:
تغيير آهنگ 上声的变调 Shàng shēng de biàndiào چیست؟
در یک کلمه هنگامي كه چند هجا به هم پيوسته باشند، آهنگهاي آنها تغيير ميكند و با زماني كه هجا به تنهايي خوانده ميشود متفاوت مي باشد، اين نوع پديده را تغيير آهنگ مي‌نامند.
آهنگ سوم زمانی که در اول کلمه ای دو هجایی قرار می گیرد هنگام تلفظ از آهنگ سوم (تن 214 )به نصف آهنگ سوم (تن 211 )تبدیل میشود"یعنی آهنگ نیمه ادا میشود و در وسط قطع میشود"
مانند:
海軍 Hǎijūn
海洋 hǎiyáng
海岸 hǎi'àn
(35,55,51) + 211 «= (35,55,51) + 214
هجای دوم از هجای اول كشيده‌تر تلفظ ميشود ( بيشترين تأكيد روي كلمه دوم است).
آهنگ سوم زمانی که در اول کلمه ای دو هجایی که هر دو آهنگ سوم 214باشد هنگام تلفظ آهنگ هجای اول از آهنگ سوم 214 به آهنگ دوم 35 تبدیل میشود.
مانند:
海港 Hǎigǎng=» Háigǎng
你好 nǐ hǎo=» ní hǎo
手表 Shǒubiǎo =» Shóubiǎo
214 + 214 =» 35 + 214
اگر دو هجا با آهنگ چهارم 51 پشت سر هم بكار روند، موقع خواندن، هجاي اول به قسمت انتهايي پايين رونده نمي‌رسد،فقط تا وسط مي‌آيد.
مانند:
再见 Zàijiàn
宿舍 Sùshè
上课 Shàngkè
51 + 53 «= 51 + 51
一 » Yī» ：به معنی یک است و به تنهایی با آهنگ اول تلفظ میشود ولی وقتی با هجایی دیگری ترکیب شود و آن هجا آهنگ داشته باشد آهنگش تغییر میکند به این صورت که اگر آن هجا آهنگ اول یا آهنگ دوم یا آهنگ سوم داشته باشد
一 » Yī» آهنگ چهارم میگیرد و اگر آن هجا آهنگ چهارم داشته باشد
一 » Yī» آهنگ دوم میگیرد.
مانند:
با آهنگ اول تبدیل به چهارم
y ì bān y ì biān y ì duān y ì ījīng y ì piē y ìshēn y ì shēng y ì tiān y ì xiē
一般 一边 一端 一经 一瞥 一身 一生 一天 一些
با آهنگ دوم تبدیل به چهارم
y ì lián y ì qí y ì rú y ì shí y ì tóng y ìtóu y ì xíng y ì zhí y ì qún
一连 一齐 一如 一时 一同 一头 一行 一直 一群
با آهنگ سوم تبدیل به چهارم
y ì jǔ y ì kǒu y ì lǎn y ì qǐ y ì shǒu y ìtǐ y ì tǒng y ì zǎo y ì zhǔn
一举 一口 一览 一起 一手 一体 一统 一早 一准
با آهنگ چهارم تبدیل به آهنگ دوم میشود
Y í bàn y í dàn y í dìng y í dù y í gài yí gòng
一 半 一 旦 一 定 一 度 一 概 一 共
不 » Bù» ：به معنی نه (خیر) است و به تنهایی یا آهنگ اول یا آهنگ دوم یا آهنگ سوم؛ با آهنگ چهارم تلفظ میشود ولی وقتی با هجایی دیگری ترکیب شود و آن هجا آهنگ چهارم داشته باشد 不 » Bù» آهنگ دوم میگیرد.
مانند:
با آهنگ اول تغییر نمیکند
Bù zhuī bù chī bù tīng bù xiāng bù gāo bù suān
不追 不吃 不聽 不香 不高 不酸
با آهنگ دوم تغییر نمیکند
Bù táo bù wán bù dú bùxiáng bù féi bù tián
不逃 不玩 不讀 不詳 不肥 不甜
با آهنگ سوم تغییر نمیکند
Bù gǎn bu pǎo bù xiě bùxiǎng bù ǎi bù kǔ
不趕 不跑 不寫 不想 不矮 不苦
با آهنگ چهارم تبدیل به آهنگ دوم میشود
bú bì bú biàn bú biàn bú cè bú cuò búdài bú yào bú dàn bú dìng
不必 不变 不便 不测 不错 不待 不要 不但 不定
تعریف خط چيني 汉字 Hànzì (خط چيني 汉字 Hànzì چیست؟ ):
نویسه چینی (خط چيني 汉字 Hànzì )کلمه چینی از چند خط منظم تشکیل شده است که آن خطوط طبق قواعدی کنار هم قرار می گیرند و شکل منسجمی میسازند.
در زبان چینی نگارش به دو صورت است:
سنّتی یا کلاسیک
ساده شده
مورد اوّل خط اصیل زبان چینی می‌باشد که از سده‌های دور برای نگارش این زبان به کار می‌رفته‌است و اکنون در کشورهای جمهوری چین(تایوان)، هنگ کنگ، ماکائو و چینی‌های مقیم ایالات متّحده و غرب رایج است. مورد دوّم ساده شده همان خط سنّتی است که در جمهوری خلق چین و سنگاپور رایج است.این خط به دستور مائوجِدونگ مؤسّس جمهوری خلق چین ازساده کردن خط سنّتی به دست آمده‌است.
تعداد کاراکترهای(علائم نگارشی)این زبان که در چینی به آنها خَنجhanzi (汉字)به طور سنّتی بالغ بر ۷۰٬۰۰۰تا۸۰٬۰۰۰ عدد می‌باشد که البته امروزه همگی آنها (جز برای کاربردهای ادبی و مطالعاتی) منسوخ شده‌اند و در حال حاضر یک چینی یا یک خارجی که میخواهد چینی بیاموزد، برای آنکه بتواند بگوید سواد کامل دارد باید تنها حدود ۱۰٬۰۰۰ کاراکتر را بتواند بخواند و بنویسد. امروزه برای آوانویسی یا romanization این زبان از سیستمی مبتنی بر الفبای لاتین به نام پین یین(pin yin)استفاده میشود.
حروف چینی یا حروف هان واژه‌نگار یا لوگوگرام‌هایی هستند که برای نوشتن چینی (خنج)، ژاپنی (کانجی) و به میزان کمتری کره‌ای (هانجا) مورد استفاده قرار می‌گیرند. حروف چینی در گذشته برای نگارش ویتنامی (هانتو) به کار برده می‌شد. تعدادی از زبان‌های کوچک‌تر آسیایی نیز در گذشته از این کاراکترها استفاده کرده یا هم‌اینک نیز استفاده می‌کنند. سامانه نگارش زبان چینی کهن‌ترین روش نگارشی است که در طول تاریخ بی‌وقفه از آن استفاده شده است. بالغ بر ۷۰٬۰۰۰تا۸۰٬۰۰۰ عدد کاراکتر چینی وجود دارد که بخش بزرگی از آن امروزه به ندرت به کار برده میشود.
در سامانۀ نگارش چینی، هر یک از کاراکترها تک‌هجایی هستند و به طور معمول با یکی از هجاهای گفتاری مطابقت می‌کنند. این هجاها هر کدام دارای معنایی پایه‌ای و ساده هستند. با این حال، هر چند که بعضی از معانی و واژه‌ها با یک هجای ساده نوشته می‌شوند، برای نوشتن بیشتر آنها در چینی ماندرین به دو یا بیش از دو کاراکتر نیاز است و بنابر این چندهجایی محسوب می‌شوند و از ترکیب آنها معناهای تازه‌ای به وجود می‌آید که در عین ارتباط با معنای تک‌تک واژه‌های نخستین، مفهوم تازه‌ای می‌آفرینند.
چینی‌ها ابتدا با رسم اشکالی آغاز نگارش کردند، به علت نارسایی علامات موجب شد که بعدها ترکیباتی بسازند و با آن ترکیبات به بیان اندیشه‌های خود بپردازند. این ترکیبات گرچه تصویرکنندهٔ اندیشه‌های آنان بود، ولی در انتقال مقاصد آنها کاملا موفق نبود. تا آنکه چینی‌ها با پدیدآوردن علاماتی که بیشتر تکیه بر اصوات می‌کرد، بنوعی خط صوت نگار دست یافتند. این خط صوت نگار گرچه از حیث آنکه با زبان بستگی داشت و در مرحله‌ای جلوتراز خط قدیم بود، ولی از آنجا که هر حرف می‌توانست نمایشگر اصوات مختلف چندی باشد دارای نقص بسیار بود. چینی‌ها برای رهایی از این نقص، یعنی نمایش معنی حقیقی هر علامت از علائمی اندیشه نگار بنام علائم معنايي استفاده کردند و در هر كاركتر اغلب مبین یک نوع معنايي است.و براي تلفظ هر علامت از علائم تلفظي استفاده کردند و در هر كاركتر اغلب مبین یک نوع تلفظي است.
نویسه چینی (خط چيني 汉字 Hànzì )کلمه چینی از چند خط منظم تشکیل شده است که آن خطوط طبق قواعدی کنار هم قرار می گیرند و شکل منسجمی میسازند.
در زبان چینی نگارش به دو صورت است:
سنّتی یا کلاسیک
ساده شده
مورد اوّل خط اصیل زبان چینی می‌باشد که از سده‌های دور برای نگارش این زبان به کار می‌رفته‌است و اکنون در کشورهای جمهوری چین(تایوان)، هنگ کنگ، ماکائو و چینی‌های مقیم ایالات متّحده و غرب رایج است. مورد دوّم ساده شده همان خط سنّتی است که در جمهوری خلق چین و سنگاپور رایج است.این خط به دستور مائوجِدونگ مؤسّس جمهوری خلق چین ازساده کردن خط سنّتی به دست آمده‌است.
تعداد کاراکترهای(علائم نگارشی)این زبان که در چینی به آنها خَنجhanzi (汉字)به طور سنّتی بالغ بر ۷۰٬۰۰۰تا۸۰٬۰۰۰ عدد می‌باشد که البته امروزه همگی آنها (جز برای کاربردهای ادبی و مطالعاتی) منسوخ شده‌اند و در حال حاضر یک چینی یا یک خارجی که میخواهد چینی بیاموزد، برای آنکه بتواند بگوید سواد کامل دارد باید تنها حدود ۱۰٬۰۰۰ کاراکتر را بتواند بخواند و بنویسد. امروزه برای آوانویسی یا romanization این زبان از سیستمی مبتنی بر الفبای لاتین به نام پین یین(pin yin)استفاده میشود.
حروف چینی یا حروف هان واژه‌نگار یا لوگوگرام‌هایی هستند که برای نوشتن چینی (خنج)، ژاپنی (کانجی) و به میزان کمتری کره‌ای (هانجا) مورد استفاده قرار می‌گیرند. حروف چینی در گذشته برای نگارش ویتنامی (هانتو) به کار برده می‌شد. تعدادی از زبان‌های کوچک‌تر آسیایی نیز در گذشته از این کاراکترها استفاده کرده یا هم‌اینک نیز استفاده می‌کنند. سامانه نگارش زبان چینی کهن‌ترین روش نگارشی است که در طول تاریخ بی‌وقفه از آن استفاده شده است. بالغ بر ۷۰٬۰۰۰تا۸۰٬۰۰۰ عدد کاراکتر چینی وجود دارد که بخش بزرگی از آن امروزه به ندرت به کار برده میشود.
در سامانۀ نگارش چینی، هر یک از کاراکترها تک‌هجایی هستند و به طور معمول با یکی از هجاهای گفتاری مطابقت می‌کنند. این هجاها هر کدام دارای معنایی پایه‌ای و ساده هستند. با این حال، هر چند که بعضی از معانی و واژه‌ها با یک هجای ساده نوشته می‌شوند، برای نوشتن بیشتر آنها در چینی ماندرین به دو یا بیش از دو کاراکتر نیاز است و بنابر این چندهجایی محسوب می‌شوند و از ترکیب آنها معناهای تازه‌ای به وجود می‌آید که در عین ارتباط با معنای تک‌تک واژه‌های نخستین، مفهوم تازه‌ای می‌آفرینند.
چینی‌ها ابتدا با رسم اشکالی آغاز نگارش کردند، به علت نارسایی علامات موجب شد که بعدها ترکیباتی بسازند و با آن ترکیبات به بیان اندیشه‌های خود بپردازند. این ترکیبات گرچه تصویرکنندهٔ اندیشه‌های آنان بود، ولی در انتقال مقاصد آنها کاملا موفق نبود. تا آنکه چینی‌ها با پدیدآوردن علاماتی که بیشتر تکیه بر اصوات می‌کرد، بنوعی خط صوت نگار دست یافتند. این خط صوت نگار گرچه از حیث آنکه با زبان بستگی داشت و در مرحله‌ای جلوتراز خط قدیم بود، ولی از آنجا که هر حرف می‌توانست نمایشگر اصوات مختلف چندی باشد دارای نقص بسیار بود. چینی‌ها برای رهایی از این نقص، یعنی نمایش معنی حقیقی هر علامت از علائمی اندیشه نگار بنام علائم معنايي استفاده کردند و در هر كاركتر اغلب مبین یک نوع معنايي است.و براي تلفظ هر علامت از علائم تلفظي استفاده کردند و در هر كاركتر اغلب مبین یک نوع تلفظي است.