مهرماه ۱۳۶۰ بود که درز اخبار شروع شد. سیاست رژیم برخورد موازی با این مسئله بود:
‏۱-انکار و وقت‌کشی تا سر رفتن حوصله و کنار گذاشتن مسئله توسط عفو بین‌الملل
‏۲-کاهش محسوس انتشار احکام اعدام در روزنامه‌های داخلی تا سند رسمی حکومتی به دست هیچ‌یک از سازمان‌های حقوق بشری نیفتد.
‏مقایسه آمار احکام منتشر‌شده‌ی اعدام‌ها در آبان با ماه‌های قبل از آن نشان می‌دهد در اجرای اعدام‌ها خللی پیش نیامد و کمتر نشدند، اما بیش از ۶۰ درصد از انتشار احکام به طور رسمی کاسته شد و دوره اعدام‌ها و دفن مخفیانه و ‌بدون اطلاع دادن به خانواده‌ها شروع شد.
‏سه روز قبل از شروع آبان ۱۳۶۰ روزنامه اطلاعات، هم سخنرانی روح‌الله خمینی و هم بیانیه صادره از طرف وزارت امور خارجه (موسوی وزیر بود) را منتشر کرد. در هر دو به شدت به عفو بین‌الملل حمله شده بود،‌ آن را سازمانی صهیونیستی خواندند و شروط عجیب و غریبی برای ورود هیئت حقیقت‌یابش مطرح شد.
‏جالب این‌که دقیقا در همان روز، در یکی از صفحات روزنامه جمهوری اسلامی،‌ حکم اعدام ۲۵ نفر (از جمله مشاور قضایی ابوالحسن بنی‌صدر، اولین رئیس جمهوری منتخب اما فراری ایران) چاپ شده بود.
‏هرچه از آبان به بعد به قبرهای قطعات بهشت زهرا که متوفیان/اعدامیان ۱۳۶۰ در آنها دفن شده‌اند بنگریم، تعداد قبرهای بدون سنگ، قبرهای دارای سنگ اما بدون مشخصات (سنگ صاف)، یا قبرهای دارای سنگ اما سنگی که با پتک کوبیده شده و مشخصاتش خوانا نیست، بیشتر می‌شود.
‏ادعای «موسوی از اعدام‌ها خبر نداشت» خبرنگاران و روزنامه‌نگاران دل‌بسته موسوی و جمهوری اسلامی نسخه دهه شصت، از اساس دروغ است. او تا 26 تیر سردبیر روزنامه جمهوری اسلامی بود. سپس وزیر امور خارجه‌ دولت باهنر شد. همان سمت را در دولت موقت مهدوی‌کنی عهده‌دار بود و از ۸ آبان ۱۳۶۰ نخست وزیر شد. او اگرچه روی کاغذ وزیر امور خارجه بود اما باتوجه به موقت بودن دولت مهدوی‌کنی، عملا نخست‌وزیر بود.
‏ خون‌شویی در روزگار ما اگرچه با نام ظریف گره خورده است، اما انصاف باید داد که موفقیت او در خون‌شویی و پرده‌پوشی جنایات رژیم، مرهون شاگردی میرحسین موسوی است.