کانال گیاهخواری VEG🕊

🔹بخش‌هایی از کتاب «منگی»🔹

(بخش دوم)

کافی‌یه ببینی بیشتر روزها موقع تموم شدن کار تو چه حال و روزی هستیم. بیشتر وقت‌ها، وقتی می‌خوایم برگردیم خونه‌مون، دیگه نمی‌دونیم کجا زندگی می‌کنیم، این استعاره و کنایه نیست. خیال می‌کنیم یادمونه، ولی اشتباه می‌کنیم، راه خونه از این‌ور نیست، ولی اصرار می‌کنیم، فکر می‌کنیم بلدیم، دور خودمون می‌چرخیم و دست‌آخر بی‌خیال می‌شیم. اون‌وقت می‌شینیم رو زمین یا دراز می‌کشیم تو کانال، و منتظر می‌مونیم سرگیجه تموم بشه و حافظه‌مون برگرده.

...اغلب وقتی تنها برمی‌گردم یا بعد جدا شدن از بورچ، می‌خورم به پست‌ یه عده پسربچه که منتظرم‌ان تا طرفم سنگ پرت کنن و به‌م فحش بِدن چون من تو کشتارگاه کار می‌کنم، حیوون‌ها رو می‌کشم، آدم پستی‌ام. اوایل، این کارشون ناراحتم می‌کرد، حالا دیگه اهمیت نمی‌دم. کلمات، دیگه تأثیری روم ندارن. فقط به‌خاطر سنگ‌هایی که تو سرم می‌خوره دردم می‌آد. خب سرم رو می‌ذارم رو فرمون و بی‌اینکه روم رو برگردونم تا خونه محکم رکاب می‌زنم.

...واسه خوابیدن عجله‌ای ندارم چون تو خوابم، حیوون‌های بی‌سری هستن که گله‌گله سروکله‌شون پیدا می‌شه تا ازم حساب پس بگیرن. و من زور می‌زنم به‌شون توضیح بدم که این وسط من هیچ‌کاره‌م، آدم تو زندگی همیشه کاری رو که دوست داره نمی‌کنه، این کارو من انتخاب نکرده‌ام، ولی فایده‌ای نداره، عین روز روشنه که از دستم دلخورن.
شب با جون دادن تموم می‌شه. و تا از دست یه کابوس خلاص می‌شی، باید منتظر کابوس بعدی باشی.

...ده‌بار بیدارش می‌کنم و ده‌بار، خوابش می‌بره. هرچی تکونش می‌دم فقط می‌تونم چند تا غرولند ازش بیرون بکشم. با این‌همه، به زور سماجت من، دست آخر آروم‌آروم بیدار می‌شه. وسط دو تا خمیازه‌ی شکوه‌آمیز، حافظه‌اش تیکه‌تیکه برمی‌گرده. اول، من رو می‌شناسه، بعد یادش می‌آد اونجا چی‌کار می‌کنه و برام تعریفش می‌کنه: «می‌دونی، دیگه تمومی نداشت. ساعت‌ها نمی‌گذشتن، همه‌مون ایستاده خواب‌مون می‌گرفت و حیوون‌ها نمی‌ذاشتن کارشون رو تموم کنیم. از همه طرف صدای نعره می‌اومد، داشتیم دیوونه می‌شدیم. واقعاً به همه جا گند زده بودیم، باور کن اصلاً دیدن نداشت. با اینکه همه‌ی هفته رو تو پروپای حیوون‌ها می‌گذروندم، ولی این‌بار به خودم گفتم، دیگه دووم نمی‌آرم، دیگه هیچ‌وقت دووم نمی‌آرم. با اون تپانچه یه تیر هم به من بزنید. داشتم نعره می‌زدم. کارم رو تموم کنید. سرمو ببرید. تیکه‌تیکه‌م کنید. هرکاری می‌خواید بکنید. فقط یه بار واسه همیشه تمومش کنید. همین الان. می‌دونی، کم مونده بود دیوونه بشم. دست‌آخر، نمی‌دونم چطوری، ولی تا آخرش دووم آوردم. ولی نمی‌تونی تصور کنی که آخر شیفت کاری همه‌مون تو چه حال و روزی بودیم.»

🔸نویسنده: ژوئل اِگلوف
🔸مترجم: اصغر نوری
🔸نشر افق

🔍 فرسته‌های مرتبط:
▪️وگنیسم یک مسئلۀ حقوق بشری است
▪️سهم کارگران کشتارگاه: مصدومیت، قطع عضو، و اختلالات روانی
▪️سلاخی؛ روزانه ۱۶ هزارتومان
▪️کارگران صنعت دامپروری
▪️قربانی‌های کمتر شناخته‌شدۀ صنعت دامپروری

#معرفی_کتاب
#حقوق_بشر
#عدالت
@IranVEG

8.6K views15:45