🔴 نقدی بر نظر دکتر امیرطاهری در رابطه با نقش آمریکا در افغانستان
⁉️ آیا حضور ۲۰ ساله آمریکا در افغانستان، دلیلی برای قدرشناسی و تقدیر جهانیان و افغانستانی ها از آن کشور ایجاد کرده است؟
2⃣قسمت دوم؛
در واقع ساختن مصنوعی یک جامعه حبابی و جا زدن آن به جای جامعه واقعی در یک کشور، و پنهان کردن واقعیتهای تلخ پشت این حباب نمایشی، نه تنها خدمت و ایجاد فرصتی برای تجربه زندگی بهتر نیست، بلکه خیانتی آشکار هست که ۲۰ سال از عمر یک ملت را هدر داده و زندگی و تلاش و آرزوهای چند نسل را تباه نموده، و این واقعیت را امروز حتی اشرف غنی فرصت طلب و کرزای مهره آمریکا و عبدالله عبدالله غربگرا و دیگر بازیگران دمکراسی تصنعی افغانستان می بینند و متوجه هستند که نمی شود این فاجعه را پنهان کرد و چاره ای جز انتقاد و اعتراض به عملکرد آمریکا ندارند؛ هرچند این افراد شاید شش ماه قبل فکر نمی کردند که بایدن و اربابان سلطه گرش در آمریکا چه خوابی برای آنها دیده اند، و سیاستمداران فاسدی مانند زلمای خلیل زاد که به نمایندگی از آمریکا سالهای سال با همه گروه های شبه نظامی حاضر در افعانستان و دیگر مناطق خاورمیانه در مذاکره و گفتگو بوده اند و عامل محوری حفظ حیات و هماهنگی آنها با هم بوده، و این گروه ها را برای اجرای اهداف سلطه گران و پیشبرد طرحهای شوم آنها، با بازی های تروریستی بکار گرفته‌اند، با چیدن مقدمات لازم در پشت پرده، قرار است ظرف چند هفته به بازی مسخره دمکراسی در افغانستان پایان داده و پرده دیگری از این تئاتر را با "امارت اسلامی" ادامه دهند.
این افراد مهره های دمکراسی غربی، حالا که می بینند سناریوی تئاتر ارباب تغییر کرده و نقش آنها در پرده جدید این نمایش دیگر حکومت کردن نیست، و بشکل مرموزی از ولی نعمت و عناصر سیاستمدار فاسد او رودست خورده اند، چاره ای جز اطاعت و کنار آمدن با طالبان - که قرار است نقش اصلی نمایش را بازی کنند - ندارند، و طبق سناریوی کدخدا در پرده جدید نمایش قرار است برای مدتی بر افغانستان حکومت کنند، و این افراد شاید فکر میکنند بعد از مدتی رای کدخدا تغییر کرده و و پرده جدیدی در این سناریو باشد که دوباره آنها به بازی جمهوری و دمکراسی برگشته و دوباره بازیگر پرده جدید تئاتر کدخدا باشند، و تا آن موقع باید تابع برادران طالب خود باشند و حتی بظاهر منتقد و معترض آمریکا هم بشوند.
درهرحال هرطور که عملکرد ۲۰ ساله آمریکا در افغانستان بررسی شود از دید خدمت به آن کشور قابل تقدیر نیست، اما اگر از دید سلطه گران به موضوع نگاه شود، نمایش جالبی اجرا شده و حتی حیثیت و اعتبار کشور و ملت آمریکا هم هزینه شده و با اتکا به جادوی زمان که همه چیزی را به فراموشی می سپارد، حاضر شده اند چنان نشان دهند که آمریکا در افغانستان شکست خورده و فرار کرده، و اعتبار سیاستمداری ۸۰ ساله که عمر سیاسی و بیولوژیکی اش رو به پایان است نیز صرف این نمایش شده، تا این پرده از سناریو هم اجرا شده و جهان را آماده طرحهای دیگر سلطه گران کند، میتوان از نبوغ و استعداد طراحان این توطئه ستایش کرد و پذیرفت که چطور با نمایش ضعف یک عامل قدرتمند، در مقابل یک ضعیف، او را قدرت حاکمیت بخشیده اند تا به خواسته و منویات خود برسند، و از این لحاظ بهترین استفاده را از قدرت کشور آمریکا در جهت منافع خود کرده اند، بطوری که امروز طرح و بیان واقعیت این توطئه، فرد را به تئوری توطئه متهم کرده و آن را غیرقابل باور نشان میدهد .
در واقع نمی شود قدرت آمریکا را دست کم گرفت، اما جریان سلطه گر جهانی که بر آمریکا هم سلطه دارد، را هم نباید دست کم گرفت، که آن نیروی سلطه گر از قربانی کردن اقتدار و اعتبار کشور آمریکا در جهت منافع خود هیچ ابایی ندارد، و از نمایش ضعف آن کشور نیز برای پیشبرد اهدافش سود میبرد، و خشم و ناراحتی که حتی سربازان آمریکایی- که نسبت به آمریکا بعنوان میهن شان تعصب دارند و از نمایش ضعف آن خشمگین هستند- نشان میدهند تائید کننده همین واقعیت است.
👇👇👇
امیر طاهری: شکست یا پیروزی؟
آیا میتوان آمریکا را دست‌کم گرفت؟
این تصور که خروج از افغانستان نشانه بی‌قدرتی آمریکاست، کاملا بیجاست. کمدی‌ـ‌تراژدی هفته‌های اخیر در کابل ناشی از بی‌کفایتی و گیجی رهبران جدید آمریکاست که نمی‌دانند از قدرتی که در اختیارشان است چگونه و در چه مقیاسی استفاده کنند.
نویسنده: امیر طاهری، روزنامه نگار و تحلیل‌گر ارشد بین‌المللی
منبع: ایندپندنت فارسی
#امیر_طاهری
#تحلیل_سیاسی
https://www.youtube.com/watch?v=edTeK8ue56E
⁉️ آیا حضور ۲۰ ساله آمریکا در افغانستان، دلیلی برای قدرشناسی و تقدیر جهانیان و افغانستانی ها از آن کشور ایجاد کرده است؟
2⃣قسمت دوم؛
در واقع ساختن مصنوعی یک جامعه حبابی و جا زدن آن به جای جامعه واقعی در یک کشور، و پنهان کردن واقعیتهای تلخ پشت این حباب نمایشی، نه تنها خدمت و ایجاد فرصتی برای تجربه زندگی بهتر نیست، بلکه خیانتی آشکار هست که ۲۰ سال از عمر یک ملت را هدر داده و زندگی و تلاش و آرزوهای چند نسل را تباه نموده، و این واقعیت را امروز حتی اشرف غنی فرصت طلب و کرزای مهره آمریکا و عبدالله عبدالله غربگرا و دیگر بازیگران دمکراسی تصنعی افغانستان می بینند و متوجه هستند که نمی شود این فاجعه را پنهان کرد و چاره ای جز انتقاد و اعتراض به عملکرد آمریکا ندارند؛ هرچند این افراد شاید شش ماه قبل فکر نمی کردند که بایدن و اربابان سلطه گرش در آمریکا چه خوابی برای آنها دیده اند، و سیاستمداران فاسدی مانند زلمای خلیل زاد که به نمایندگی از آمریکا سالهای سال با همه گروه های شبه نظامی حاضر در افعانستان و دیگر مناطق خاورمیانه در مذاکره و گفتگو بوده اند و عامل محوری حفظ حیات و هماهنگی آنها با هم بوده، و این گروه ها را برای اجرای اهداف سلطه گران و پیشبرد طرحهای شوم آنها، با بازی های تروریستی بکار گرفته‌اند، با چیدن مقدمات لازم در پشت پرده، قرار است ظرف چند هفته به بازی مسخره دمکراسی در افغانستان پایان داده و پرده دیگری از این تئاتر را با "امارت اسلامی" ادامه دهند.
این افراد مهره های دمکراسی غربی، حالا که می بینند سناریوی تئاتر ارباب تغییر کرده و نقش آنها در پرده جدید این نمایش دیگر حکومت کردن نیست، و بشکل مرموزی از ولی نعمت و عناصر سیاستمدار فاسد او رودست خورده اند، چاره ای جز اطاعت و کنار آمدن با طالبان - که قرار است نقش اصلی نمایش را بازی کنند - ندارند، و طبق سناریوی کدخدا در پرده جدید نمایش قرار است برای مدتی بر افغانستان حکومت کنند، و این افراد شاید فکر میکنند بعد از مدتی رای کدخدا تغییر کرده و و پرده جدیدی در این سناریو باشد که دوباره آنها به بازی جمهوری و دمکراسی برگشته و دوباره بازیگر پرده جدید تئاتر کدخدا باشند، و تا آن موقع باید تابع برادران طالب خود باشند و حتی بظاهر منتقد و معترض آمریکا هم بشوند.
درهرحال هرطور که عملکرد ۲۰ ساله آمریکا در افغانستان بررسی شود از دید خدمت به آن کشور قابل تقدیر نیست، اما اگر از دید سلطه گران به موضوع نگاه شود، نمایش جالبی اجرا شده و حتی حیثیت و اعتبار کشور و ملت آمریکا هم هزینه شده و با اتکا به جادوی زمان که همه چیزی را به فراموشی می سپارد، حاضر شده اند چنان نشان دهند که آمریکا در افغانستان شکست خورده و فرار کرده، و اعتبار سیاستمداری ۸۰ ساله که عمر سیاسی و بیولوژیکی اش رو به پایان است نیز صرف این نمایش شده، تا این پرده از سناریو هم اجرا شده و جهان را آماده طرحهای دیگر سلطه گران کند، میتوان از نبوغ و استعداد طراحان این توطئه ستایش کرد و پذیرفت که چطور با نمایش ضعف یک عامل قدرتمند، در مقابل یک ضعیف، او را قدرت حاکمیت بخشیده اند تا به خواسته و منویات خود برسند، و از این لحاظ بهترین استفاده را از قدرت کشور آمریکا در جهت منافع خود کرده اند، بطوری که امروز طرح و بیان واقعیت این توطئه، فرد را به تئوری توطئه متهم کرده و آن را غیرقابل باور نشان میدهد .
در واقع نمی شود قدرت آمریکا را دست کم گرفت، اما جریان سلطه گر جهانی که بر آمریکا هم سلطه دارد، را هم نباید دست کم گرفت، که آن نیروی سلطه گر از قربانی کردن اقتدار و اعتبار کشور آمریکا در جهت منافع خود هیچ ابایی ندارد، و از نمایش ضعف آن کشور نیز برای پیشبرد اهدافش سود میبرد، و خشم و ناراحتی که حتی سربازان آمریکایی- که نسبت به آمریکا بعنوان میهن شان تعصب دارند و از نمایش ضعف آن خشمگین هستند- نشان میدهند تائید کننده همین واقعیت است.
👇👇👇
امیر طاهری: شکست یا پیروزی؟
آیا میتوان آمریکا را دست‌کم گرفت؟
این تصور که خروج از افغانستان نشانه بی‌قدرتی آمریکاست، کاملا بیجاست. کمدی‌ـ‌تراژدی هفته‌های اخیر در کابل ناشی از بی‌کفایتی و گیجی رهبران جدید آمریکاست که نمی‌دانند از قدرتی که در اختیارشان است چگونه و در چه مقیاسی استفاده کنند.
نویسنده: امیر طاهری، روزنامه نگار و تحلیل‌گر ارشد بین‌المللی
منبع: ایندپندنت فارسی
#امیر_طاهری
#تحلیل_سیاسی
https://www.youtube.com/watch?v=edTeK8ue56E
YouTube
امیر طاهری: شکست یا پیروزی؟ آیا میتوان آمریکا را دست‌کم گرفت؟
این تصور که خروج از افغانستان نشانه بی‌قدرتی آمریکاست، کاملا بیجاست. کمدی‌ـ‌تراژدی هفته‌های اخیر در کابل ناشی از بی‌کفایتی و گیجی رهبران جدید آمریکاست که نمی‌دانند از قدرتی که در اختیارشان است چگونه و در چه مقیاسی استفاده کنند.
نویسنده: امیر طاهری، روزنامه…
نویسنده: امیر طاهری، روزنامه…
Forwarded from اتچ بات
🔴 #امیر_طاهری: دکتر آیت‌اللهِ فریبکار و حُسنِ همجواری
برگردان فارسی تحلیلی به قلم امیر طاهری، روزنامه‌نگار و تحلیل‌گر ارشد بین‌المللی با عنوان اصلی زیر در شرق الاوسط:
🔻موعظه همسایگی
ادعای "همسایگی خوب" رئیسی تنها یک ادعا است. واقعیت این است که یا تهران خاورمیانه را به چیزی شبیه جمهوری اسلامی خمینی تبدیل می کند، یا این رژیم کمابیش شبیه دیگر رژیمهای منطقه میشود. یک فرد خارجی و فریبکار، نمی تواند روابط عادی، چه برسد به روابط خوب، با دیگران در یک منطقه داشته باشد.
👇پ ن :
طبعا تحلیلهای جناب امیر طاهری از دانش و اعتبار بیشتری برخوردار است، اما گاه تاکید بیشتر بر پیشبرد بینش سیاسی خاص، موجب عدم توجه به همه ابعاد موضوع و انحراف تحلیل از فکتهای عینی میشود.
اینکه جمهوری اسلامی در ۴۲ سال گذشته منافع ملی را آنجا که با مصالح نظام همسو نبوده قربانی کرده، و عمده دلیل ضعف و ناتوانی امروز ایران در تامین منافع و امنیت ملی در همین امر نهفته، و ایران را به موضع ضعف کنونی سوق داده، آشکار هست.
اما اینکه از این شرایط ضعف ایران، رقبای سنتی منطقه ای و بین المللی سعی می کنند بهره برداری کرده و صدمات استراتژیک وارد کنند نیز قابل چشم پوشی نیست، و نباید منافع و امنیت ملی را قربانی تقابل با جمهوری اسلامی کرد، که در صورت پذیرش چنین صدمه ای، آثار آن بلحاظ اقتصادی و اجتماعی و امنیتی میتواند چندین دهه و حتی بعد از جمهوری اسلامی نیز ماندگار شده و خسارتبار باشد. لذا حفظ منافع ملی و حراست از امنیت و یکپارچگی کشور در این شرایط با استفاده از همه ظرفیتها یک وظیفه برای هر میهن دوستی است.
اینکه مناقشه اخیر در مرز باکو را که به مرحله تقابل نظامی در سطح رزمایش نظامی در مرزها رسیده، به یک بهانه عبور کامیونها از مرز و یا تغییر پلاک کامیونها تقلیل داده، و مسائل مهم تر را نادیده بگیریم، مشکلی را حل نمیکند؛ همانطور که مناشه امیر، که کشورش در همان منطقه فعال هست، سعی دارد چنین القا کند که دلیل این مناقشه مهم مربوط به کشف و ضبط نیم تن هروئین از کامیون های ایران هست، که توسط سپاه به اروپا منتقل میشد؛ در حالی که چنین اقداماتی منجر به این سطح از تقابل نمیشود، و تناسبی بین امور فوق و سطح تشنج فعلی وجود ندارد، و همچنین فکتهای دیگر مهمی هم نادیده گرفته میشود.
از جمله مهمترین موضوعات، دخالت پاکستان در قفقاز و انجام رزمایش سه برادر( باکو، ترکیه، پاکستان) هست که نمیتواند در چارجوب این دلایل توجیه شود، در عین حال که پاکستان مهمترین حامی طالبان افغانستان، و بازوی منطقه ای آمریکا و چین در منطقه هست.
همچنین مسائل مورد مناقشه روزهای اخیر از جمله کریدور زنگزور را هم مورد بی توجهی قرار داده و اهمیت واقعی مساله را پنهان میکند.
واقعیت اینست که ترانزیت شمال و جنوب از دریای عمان به ارمنستان و گرجستان و روسیه و اروپا و دریای سیاه، که با عقب نشینی چین از این پروژه، هند در اجرای آن جایگزین شد و این پروژه را با ایران دنبال میکند، پای پاکستان را - بعنوان رقیب اصلی هند، به قفقاز باز میکند.
از طرفی ترکیه برای وصل کردن قره باغ به باکو از طریق کریدور زنگزور مسیر رسیدن زمینی و بلامانع آن کشور به دریای مازندران و گسترش هژمونی اردوغان که در رویای امپراطوری نئوعثمانی است، در منطقه قفقاز را مهیا میکند، که همین امر امنیت و اقتصاد ایران و روسیه را مختل کرده و پروژه مشترک ایران-هند را هم مختل میکند.
لذا قطع کریدور ارمنستان یک خطر ژئوپلتیکی مهم در منطقه قفقاز هست که از اهمیت راهبردی و کلان برخوردار است، و وصل کردن این موضوع به نقش مخرب جمهوری اسلامی، که همواره مصالح نظام را به منافع ملی ترجیح داده، دقیقا خطایی مشابه هست، که مخالفان جمهوری اسلامی میتوانند مرتکب شوند.
یعنی اگر ایراندوستان به جمهوری اسلامی بابت ترجیح مصالح نظام به منافع ملی معترض هستند، وقتی خود منافع ملی را قربانی مبارزه سیاسی با جمهوری اسلامی کرده و چشم بر مساله حیاتی منافع و امنیت ایران در قفقاز بسته و نخواهند به هر طریقی از آن دفاع کنند، کاری شبیه جمهوری اسلامی انجام میدهند، که با ادعای اعتراض به همان رفتار از طرف رژیم منافات داشته و نقض غرض است.
لذا این مناقشه دقیقا مصداق حراست از تمامیت ارضی و منافع ملی در حوزه منطقه قفقاز و در مورد موضوعات امنیت ملی و منطقه ای و اقتصاد منطقه ای و بین المللی است، که همواره از طرف مخالفان جمهوری اسلامی بعنوان خط قرمز اعلام شده، و نمیتوان بر سر آن ریسک کرد. همانطور که در جنگ هشت ساله همه ملت بدون هیچ اختلافی از مرزهای کشور دفاع کردند.
برگردان فارسی تحلیلی به قلم امیر طاهری، روزنامه‌نگار و تحلیل‌گر ارشد بین‌المللی با عنوان اصلی زیر در شرق الاوسط:
🔻موعظه همسایگی
ادعای "همسایگی خوب" رئیسی تنها یک ادعا است. واقعیت این است که یا تهران خاورمیانه را به چیزی شبیه جمهوری اسلامی خمینی تبدیل می کند، یا این رژیم کمابیش شبیه دیگر رژیمهای منطقه میشود. یک فرد خارجی و فریبکار، نمی تواند روابط عادی، چه برسد به روابط خوب، با دیگران در یک منطقه داشته باشد.
👇پ ن :
طبعا تحلیلهای جناب امیر طاهری از دانش و اعتبار بیشتری برخوردار است، اما گاه تاکید بیشتر بر پیشبرد بینش سیاسی خاص، موجب عدم توجه به همه ابعاد موضوع و انحراف تحلیل از فکتهای عینی میشود.
اینکه جمهوری اسلامی در ۴۲ سال گذشته منافع ملی را آنجا که با مصالح نظام همسو نبوده قربانی کرده، و عمده دلیل ضعف و ناتوانی امروز ایران در تامین منافع و امنیت ملی در همین امر نهفته، و ایران را به موضع ضعف کنونی سوق داده، آشکار هست.
اما اینکه از این شرایط ضعف ایران، رقبای سنتی منطقه ای و بین المللی سعی می کنند بهره برداری کرده و صدمات استراتژیک وارد کنند نیز قابل چشم پوشی نیست، و نباید منافع و امنیت ملی را قربانی تقابل با جمهوری اسلامی کرد، که در صورت پذیرش چنین صدمه ای، آثار آن بلحاظ اقتصادی و اجتماعی و امنیتی میتواند چندین دهه و حتی بعد از جمهوری اسلامی نیز ماندگار شده و خسارتبار باشد. لذا حفظ منافع ملی و حراست از امنیت و یکپارچگی کشور در این شرایط با استفاده از همه ظرفیتها یک وظیفه برای هر میهن دوستی است.
اینکه مناقشه اخیر در مرز باکو را که به مرحله تقابل نظامی در سطح رزمایش نظامی در مرزها رسیده، به یک بهانه عبور کامیونها از مرز و یا تغییر پلاک کامیونها تقلیل داده، و مسائل مهم تر را نادیده بگیریم، مشکلی را حل نمیکند؛ همانطور که مناشه امیر، که کشورش در همان منطقه فعال هست، سعی دارد چنین القا کند که دلیل این مناقشه مهم مربوط به کشف و ضبط نیم تن هروئین از کامیون های ایران هست، که توسط سپاه به اروپا منتقل میشد؛ در حالی که چنین اقداماتی منجر به این سطح از تقابل نمیشود، و تناسبی بین امور فوق و سطح تشنج فعلی وجود ندارد، و همچنین فکتهای دیگر مهمی هم نادیده گرفته میشود.
از جمله مهمترین موضوعات، دخالت پاکستان در قفقاز و انجام رزمایش سه برادر( باکو، ترکیه، پاکستان) هست که نمیتواند در چارجوب این دلایل توجیه شود، در عین حال که پاکستان مهمترین حامی طالبان افغانستان، و بازوی منطقه ای آمریکا و چین در منطقه هست.
همچنین مسائل مورد مناقشه روزهای اخیر از جمله کریدور زنگزور را هم مورد بی توجهی قرار داده و اهمیت واقعی مساله را پنهان میکند.
واقعیت اینست که ترانزیت شمال و جنوب از دریای عمان به ارمنستان و گرجستان و روسیه و اروپا و دریای سیاه، که با عقب نشینی چین از این پروژه، هند در اجرای آن جایگزین شد و این پروژه را با ایران دنبال میکند، پای پاکستان را - بعنوان رقیب اصلی هند، به قفقاز باز میکند.
از طرفی ترکیه برای وصل کردن قره باغ به باکو از طریق کریدور زنگزور مسیر رسیدن زمینی و بلامانع آن کشور به دریای مازندران و گسترش هژمونی اردوغان که در رویای امپراطوری نئوعثمانی است، در منطقه قفقاز را مهیا میکند، که همین امر امنیت و اقتصاد ایران و روسیه را مختل کرده و پروژه مشترک ایران-هند را هم مختل میکند.
لذا قطع کریدور ارمنستان یک خطر ژئوپلتیکی مهم در منطقه قفقاز هست که از اهمیت راهبردی و کلان برخوردار است، و وصل کردن این موضوع به نقش مخرب جمهوری اسلامی، که همواره مصالح نظام را به منافع ملی ترجیح داده، دقیقا خطایی مشابه هست، که مخالفان جمهوری اسلامی میتوانند مرتکب شوند.
یعنی اگر ایراندوستان به جمهوری اسلامی بابت ترجیح مصالح نظام به منافع ملی معترض هستند، وقتی خود منافع ملی را قربانی مبارزه سیاسی با جمهوری اسلامی کرده و چشم بر مساله حیاتی منافع و امنیت ایران در قفقاز بسته و نخواهند به هر طریقی از آن دفاع کنند، کاری شبیه جمهوری اسلامی انجام میدهند، که با ادعای اعتراض به همان رفتار از طرف رژیم منافات داشته و نقض غرض است.
لذا این مناقشه دقیقا مصداق حراست از تمامیت ارضی و منافع ملی در حوزه منطقه قفقاز و در مورد موضوعات امنیت ملی و منطقه ای و اقتصاد منطقه ای و بین المللی است، که همواره از طرف مخالفان جمهوری اسلامی بعنوان خط قرمز اعلام شده، و نمیتوان بر سر آن ریسک کرد. همانطور که در جنگ هشت ساله همه ملت بدون هیچ اختلافی از مرزهای کشور دفاع کردند.
Telegram
attach 📎