خوزستان پاره تن ایران زمین است

... نظریه ها و نظریه پردازان سیاسی اغلب براندازنده تلقی می شوند. هدف نظریه های سیاسی این است که اصول اساسی و زیربنایی نظام سیاسی را مورد بررسی نقادانه قرار دهند. در آن صورت منطقی است اگر اربابان قدرت بررسی موشکافانه از آرمانهای جامعه را ناخوشایند و چه بسا خطرناک تلقی کنند. نظریه های سیاسی چه بسا وفاق اجتماعی را زیر سوال ببرند و یا مشروعیت نظام حاکم را به خطر بیاندازند. از نقطه نظر زمامداران، اگر مردم به جای زیر سوال بردن باورهای سازمان یافته اجتماع، آنها را هنجارهای قبول شده تلقی کنند خیلی بهتر خواهد بود.
نباید فراموش کرد که آتنی ها سقراط را به جرم خطرناک بودن به مرگ محکوم کردند، عادت او، که تمام چیزهایی را که دیگران جز پدیده های عادی تلقی می کردند مورد تردید قرار می داد، موجبات محاکمه و سپس اعدام او را فراهم کرد. او به بی تقوایی و فاسد کردن جوانان متهم بود، زیرا او تعبیر خودش روشنفکری خرمگس مسلک بود(که نیش می زد و هوشیار می کرد). جوانانی که خواستار محضر او بودند مورد تردید قرار دادن باورهای حاکم را از سوی او محرک و برانگیزاننده می یافتند. از آن طرف، زمامداران دولت-شهر آتن، که در وضع متزلزلی بودند، این مورد تردید قراردادنها را خطرناک و تهاجمی می یافتند. بنابراین، به امید ساکت کردن و یا واداشتن او به تکذیب حرف هایش وی را دستگیر کردند. وقتی در این کار موفق شدند و سقراط هم به تبعید رضایت نداد او را به قتل رساندند.
بنابراین، نظریه پردازی سیاسی می تواند حرفه خطرناکی باشد. سوالاتی که نظریه های سیاسی مطرح می کنند همیشه خوشایند نیست. جوامع استبدادی تام مصرانه روش هایی اتخاذ می کنند که از ریشه گیری هرگونه نظریه سیاسی انتقادی جلوگیری کند. این نظامها نظیر جوامع تحت حکومت مذهبی اند که در آنها تنها باورهای رسمی و ارتدوکس مجاز می باشند. تا جایی که به عقیده سیاسی مربوط می شود، تنها ایدئولوژی رسمی قابل ترویج است. هرگونه مورد تردید قراردادن اصول عقاید حاکم بدعت گذاری و الحاد تلقی می شود.

برگرفته از کتاب "فهم نظریه های سیاسی"
نوشته توماس اسپریگنز
ترجمه فرهنگ رجایی

@khouzestan_iran1

748 views08:28