در ایران باستان وقتی یه نوزاد بدنیا می اومد، خونوادش یه خمره شراب رو به نامش مهر و موم میکردن و توی خاک میذاشتن.

این خمره سال ها دست نخورده باقی میموند تا شب عروسی همون نوزاد، حالا چرا شراب؟ چون در فرهنگ نیاکان ما، درخت انگور نماد خون و زندگی بود و عصاره‌اش رو نماد جاودانگی میدونستن.
جالبه بدونین کلمه نوش که امروز میگیم از همون ریشه میاد، وقتی به کسی میگین نوش جان دارین براش آرزوی باستانی میکنین، یعنی جاوید و بی مرگ باشین.