“Менга айтишади: сен жуда талабчансан, ҳис-туйғуларинг йўқдек ва идеал қидириб, умринг охиригача ёлғиз қоласан. Лекин бу нотўғри. Сиз тушунмайсиз, мен учун ҳислар ва муносабатлар ўйин эмас, ёлғизликдан қутилиш усули ҳам эмас, ўзимдан қочишнинг йўли ҳам эмас.

Сиз чупчакларга ишонасиз: инсонни қайта тарбиялаш мумкин, сабр қилиш кифоя, ҳурмат эса қўшимча севги. Лекин сиз адашасиз. Ва, эҳтимол, шунинг учун сиз мени ҳеч қачон тушунмайсиз.

Мен нималарга қодирлигимни, қайси ҳисларни бахш эта олишимни, яқин инсоним учун нималар қилишга тайёрлигимни яхши биламан. Мен учун муносабатлар бу ҳаёт китобининг навбатдаги саҳифаси эмас, алоҳида бир тарих, янги бир асар, катта даврнинг энг муҳим қисми.

Мен нажотни бошқалардан изламайман. Муҳаббат мени ўзгартиришини ёки бўшлиқни тўлдиришини кутмайман. Мен қидираётган инсон — бу мен билан ёнма-ён юрадиган, қўлни қўлга тутиб, бир томонга қараб интиладиган ҳамроҳим. Менинг юлдошим, иккинчи яримим.

Агар шундай инсон топилмаса, мен умримнинг охиригача ёлғиз қолишни афзал биламан, бироқ ҳаётимни ўзига яраша бўлмаган инсон билан боғламайман. Мен учун ёлғизлик ҳис-туйғуларсиз келишувлар ёки чуқурликсиз муносабатлардан қўрқинчли эмас. Ҳақиқий яқинлик, ҳурмат ва тушуниш бўлмаган одам билан бирга бўлгандан кўра ёлғиз бўлиш яхшироқ.”

«Ҳатто барча нарса ёмон бўлса ҳам, мен сен билан бўламан» дейдиган инсонга эхтиёж бор.