It tends to be goofy at times.

۵۷۲ سال پیش، قسطنطنیه، «روم جدید»، «شهر دیوارها»، «شهر صد نام» به دست محمد دوم خونخوار (لعنت سوفیا بر خاندانش) سقوط کرد و «شهر خردها را تبدیل به شهر ویرانه‌ها کرد» و کل جمعیت شهر را به بردگی گرفت و به نیروهایش اجازه تجاوز به زنان را داد. به یاد آوریم رشادت‌های آن چند ده هزار نیروی وفادار روم شرقی را که علیه نیروهای صدهزار نفری به مدت دو ماه مقاومت کردند تا جلوی گسترش پیام آوران «صلح و دوستی» را بگیرند. به یاد آوریم شجاعت و دلاوری کنستانتین یازدهم را که همچو یک سرباز گم‌نام خود شمشیر به دست گرفت و در جبهه مقابل ترک‌ها طوری جنگید که هیچ‌وقت نتوانستند جسدش را با قطعیت شناسایی کنند. امپراطور بزرگی که هم‌نام با شهرش بود و همچون شهرش تا آخرین نفس جنگید. محمد دوم چنان بر جنایت‌ها افراط ورزید که دست آخر پشیمان شد و گریان چنین جمله‌ای را ادا کرد:
"What a city we have given over to plunder and destruction."
حرومزاده‌ای که با تلف کردن چند ده هزار نفر و با برتری تکنولوژیک (توپ‌ها) و بعد از کلی وقت تلف کردن، مقابل سربازان عادی و داوطلبان به لرزه افتاد و با پررویی نام «فاتح بزرگ» را هم بر خود نهاد.