— Энди мени бир кўриб қўйинг ва ҳолатимни ёзиб беринг. Эрим мабодо “Кўриндингми?” деб қолса, қоғозни кўрсатаман-да!
— Албатта... — ўрнидан қўзғалди шифокор.
Кўп ўтмай, яна столи томон келаркан, хушкайфиятда деди:
— Аҳволингиз жуда яхши. Қўрқадиган бирор ўзгариш йўқ. Аммо қоғозга нима деб ёзай?
— Албатта ҳаммаси жойида, дейсиз.
— Бачадон...
— Умумий қилиб, “соғлом” деб ёзиб бераверинг. Ўзим фурсати етганда тушунтираман...
— Хўп, — шифокор шу билан қоғоз қоралашга тушди.
Унинг ёнидан чиққанида ҳам Шаҳлонинг кўнглидаги шубҳа ва ғашлик ҳали тарқамаганди. Унинг назарида гўё Анис ҳаммасини биладигандек, мана бу қоғозни олиб борса, юзига отиб, уни ҳайдаб соладигандек...
“Балки айтганим дурустдир? — яна ўйга толди Шаҳло. — Кейин-чи? Сабинани етаклаб уйга кетаманми? Албатта шундай! “Нега алдадинг?” деб ҳайдаб солиши тайин. Сўнг нима бўлади? Яна ота уйимда сиғинди бўлиб ўтираманми? “Чиққан қиз чиғириқдан ташқари”, деганлари рост экан. Энди мен у оиладан ташқаридаман. Бошқа сиғмайман. Яхшиси ёпиғлиқ қозон ёпиғлигича қолади. Анисга ҳеч нарса демайман. Соғлом эканлигимга ишонтираман. Ўзим ва қизимнинг бахти учун шундай қиламан. Бечора болам ота меҳрини энди ҳис қиляпти. Ундан бахтиёр одам йўқ. Боламнинг шодлиги учун тишимни тишимга босиб, яшайвераман...”
Шаҳло ишхонага кириб келиши билан нигоҳлари Анисни излади. У кўринмасди. Хаёли ўта паришонлиги туфайли эрининг тушгача қандай ишни режалаштирганини ҳам эслолмади.
“Монтажи бормиди, ё?”
Ҳорғин жойига ўтираркан, бошини столга қўйиб кўзларини юмди.
— Шаҳло, мазангиз йўқми? Ё Анис билан уришдингизми? — шўхчан деди ҳамкасб аёл.
— Нега уришаман? — бошини кўтарди Шаҳло. — Бир жойга ўтиб келдим, чарчадим.
— Бирга келмаганингизга...
— Менинг борадиган жойим бор эди... — Шаҳло шундай дегани билан ичида оғринди: “Эрталаб бирга келишим, келмаслигимни ҳам кузатишади-я, бу одамлар?”
Кейин истамайгина компьютерни ёқиб, ёзишга киришди. Кўп ўтмай хонага Анис кириб келди:
— Шаҳло, тушлик қилмадингми?
— Йўқ.
— Юр, овқатланамиз...
Аёл ажабланди. Одатда, эри ҳамкасб йигитлар билан тушлик қилар, Шаҳло эса аёллар даврасида овқатланарди. Бугун эса... Унинг фикри яна гумонлари томон кетди: “У бир нарсани билади. Бўлмаса, бу қадар қизиқмасди. Атай дўхтирга борганим учун мен билан тушлик қилмоқчи, сўрамоқчи. Уйга боришга ҳам сабри чидамаяпти. Демак, нимадандир хабардор...”
Davomi ertaga
@ibratli_sozlar
— Албатта... — ўрнидан қўзғалди шифокор.
Кўп ўтмай, яна столи томон келаркан, хушкайфиятда деди:
— Аҳволингиз жуда яхши. Қўрқадиган бирор ўзгариш йўқ. Аммо қоғозга нима деб ёзай?
— Албатта ҳаммаси жойида, дейсиз.
— Бачадон...
— Умумий қилиб, “соғлом” деб ёзиб бераверинг. Ўзим фурсати етганда тушунтираман...
— Хўп, — шифокор шу билан қоғоз қоралашга тушди.
Унинг ёнидан чиққанида ҳам Шаҳлонинг кўнглидаги шубҳа ва ғашлик ҳали тарқамаганди. Унинг назарида гўё Анис ҳаммасини биладигандек, мана бу қоғозни олиб борса, юзига отиб, уни ҳайдаб соладигандек...
“Балки айтганим дурустдир? — яна ўйга толди Шаҳло. — Кейин-чи? Сабинани етаклаб уйга кетаманми? Албатта шундай! “Нега алдадинг?” деб ҳайдаб солиши тайин. Сўнг нима бўлади? Яна ота уйимда сиғинди бўлиб ўтираманми? “Чиққан қиз чиғириқдан ташқари”, деганлари рост экан. Энди мен у оиладан ташқаридаман. Бошқа сиғмайман. Яхшиси ёпиғлиқ қозон ёпиғлигича қолади. Анисга ҳеч нарса демайман. Соғлом эканлигимга ишонтираман. Ўзим ва қизимнинг бахти учун шундай қиламан. Бечора болам ота меҳрини энди ҳис қиляпти. Ундан бахтиёр одам йўқ. Боламнинг шодлиги учун тишимни тишимга босиб, яшайвераман...”
Шаҳло ишхонага кириб келиши билан нигоҳлари Анисни излади. У кўринмасди. Хаёли ўта паришонлиги туфайли эрининг тушгача қандай ишни режалаштирганини ҳам эслолмади.
“Монтажи бормиди, ё?”
Ҳорғин жойига ўтираркан, бошини столга қўйиб кўзларини юмди.
— Шаҳло, мазангиз йўқми? Ё Анис билан уришдингизми? — шўхчан деди ҳамкасб аёл.
— Нега уришаман? — бошини кўтарди Шаҳло. — Бир жойга ўтиб келдим, чарчадим.
— Бирга келмаганингизга...
— Менинг борадиган жойим бор эди... — Шаҳло шундай дегани билан ичида оғринди: “Эрталаб бирга келишим, келмаслигимни ҳам кузатишади-я, бу одамлар?”
Кейин истамайгина компьютерни ёқиб, ёзишга киришди. Кўп ўтмай хонага Анис кириб келди:
— Шаҳло, тушлик қилмадингми?
— Йўқ.
— Юр, овқатланамиз...
Аёл ажабланди. Одатда, эри ҳамкасб йигитлар билан тушлик қилар, Шаҳло эса аёллар даврасида овқатланарди. Бугун эса... Унинг фикри яна гумонлари томон кетди: “У бир нарсани билади. Бўлмаса, бу қадар қизиқмасди. Атай дўхтирга борганим учун мен билан тушлик қилмоқчи, сўрамоқчи. Уйга боришга ҳам сабри чидамаяпти. Демак, нимадандир хабардор...”
Davomi ertaga
@ibratli_sozlar
Ассалому Алекум саховатпарвар инсонлар сизларга бир илтимосим бор Ёрдамингизга мухтожмиз
18 ЙИЛДАН БУЁН СУЯК РАКИ КАСАЛИ БИЛАН КУРАШИБ КЕЛАЁТГАН СИНГЛИМИЗГА ИЧАК ОШКОЗОН КАСАЛИГА ХАМ ЧАЛИНГАНЛАР, БУНДАН ТАШКАРИ 😓😔 БИТТА БУЙРАК ИШЛАМАЙДИ. МИГРЕН БОШ КАСАЛЛИКЛАРИ ХАМ БОР. ГЕПАТИТ С ХАМ БУЛГАНЛАР.
АЛЛОХНИ СИНОВИДАН УТИБ ОЛИШГА КУМАКЛАШАЙЛИК🙏🙏🙏
КАРТА РАКАМ: 8600061021985774
Gulhayo Polatova
+998911595003
БУ МАЛУМОТЛАР АДМИН ТОМОНИДАН ТЕКШИРИЛГАН 🆘🆘 ЭХСОНИНГ МУКОФОТИ ФАКАТ ЭХСОНДИР
18 ЙИЛДАН БУЁН СУЯК РАКИ КАСАЛИ БИЛАН КУРАШИБ КЕЛАЁТГАН СИНГЛИМИЗГА ИЧАК ОШКОЗОН КАСАЛИГА ХАМ ЧАЛИНГАНЛАР, БУНДАН ТАШКАРИ 😓😔 БИТТА БУЙРАК ИШЛАМАЙДИ. МИГРЕН БОШ КАСАЛЛИКЛАРИ ХАМ БОР. ГЕПАТИТ С ХАМ БУЛГАНЛАР.
АЛЛОХНИ СИНОВИДАН УТИБ ОЛИШГА КУМАКЛАШАЙЛИК🙏🙏🙏
КАРТА РАКАМ: 8600061021985774
Gulhayo Polatova
+998911595003
БУ МАЛУМОТЛАР АДМИН ТОМОНИДАН ТЕКШИРИЛГАН 🆘🆘 ЭХСОНИНГ МУКОФОТИ ФАКАТ ЭХСОНДИР
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
Ayol kishi baxtlidir bolasi boʻlsa ,
Bolasini mehribon dadasi boʻlsa...
❤️❤️❤️
Ayolga eng muhimi oilasi tinch, farzandlari sogʻ-salomat, yonida uni tushunuvchi eri boʻlsa bas. Baxt shu ular uchun...
XAYRLI TUN AZIZ ONUNACHILARIM!!!
@IBRATLI_SOZLAR
Bolasini mehribon dadasi boʻlsa...
❤️❤️❤️
Ayolga eng muhimi oilasi tinch, farzandlari sogʻ-salomat, yonida uni tushunuvchi eri boʻlsa bas. Baxt shu ular uchun...
XAYRLI TUN AZIZ ONUNACHILARIM!!!
@IBRATLI_SOZLAR
Каналимизнинг гу́зал аёллари хамиша оллохнинг панохида бу́линглар 🌺
Хайрли тонг!!!!
Хайрли тонг!!!!
Шаҳло овқат олиб бўлгунларича ҳам миқ этмай, хаёл билан банд бўлди. Ўйлаганлари рост чиқди. Ўтиришлари билан эри саволга тутди:
— Яхши бориб келдингми? “Келдим” ҳам демабсан. Мен кутиб ўтиргандим. Нима деди дўхтир?
Шаҳлони енгил титроқ босди. Ичида турган қўрқувини сездириб қўймаслик учун сўзсиз стулга осиб қўйган сумкасини олиб, титкилашга тушди. Сўнг индамай қоғозни Аниснинг ёнига қўйди.
Анис қоғозни қўлига ҳам олмай, кўз югуртирди-да, деди:
— Яхши. Худога шукр, ҳеч қандай шамоллашинг йўқ экан. Кутсак бўларкан...
У бу сўзларни овқатига боқиб гапирди. Хотинига бир қараб ҳам қўймади. Шаҳло эса яна гумон илонининг исканжасида эди. Гўё эри арқонни узун ташлаб қўяётгандек, баттар ҳадик ичида қолди.
Анис қай тахминга боришни ҳам билмасди. Эндигина ҳаётим чароғон бўлди, деганидан туйқус зулмат тушиб қолгандек, йўлини йўқотиб қўйгандек довдираб қолганди. Негадир Шаҳлонинг олдида “Қўрқоқ олдин мушт кўтарар”, қабилида иш тутган каби ўзини ҳижолатга қўйганидан жуда ноқулай бўлаётганди. Нима тўхтамга келишини ҳам, нима хулосага боришини ҳам билмасди. Бу тағин қандай синовки, шифокор Шаҳлога ҳам “соғлом” деб ёзиб берибди. Нима учундир Анис шифокорнинг хотинига бирор укол-дори ёзиб беришига ва уларни қабул қилгач, фарзанд кўришларига умид қилганди. Энди нимага умид қилсин? Мана, иккаласи ҳам соғлом. Аммо олти ойдирки...
“Ёки мен борган дўхтирлар мени нотўғри текширишяптимикан? Балки шундайдир? Асли мен бола кўришдан маҳрумдирман?! Яна текширувдан ўтсаммикан?”
Анис шуларни ўйлагани сари тушкунликка тушиб бораётганди. Бу ёғига нима қилишга ҳам, қандай йўл тутишга ҳам ҳайрон. Охири яна бошқа бир жойдан текширувдан ўтишга қарор қилди. Шаҳлога ҳеч нарса демасдан борди ҳам.
— Хавотирга ўрин йўқ. Ҳаммаси жойида, — деди шифокор.
— Фарзанд кўра оламанми? — хурсанд бўлиши ҳам, хафа бўлишини ҳам билмай сўради Анис.
— Албатта...
— Аёлингиз ҳар томонлама текширувлардан ўтганми?
— Ҳа, — деди ишонч билан Анис.
— Унда сизлар биргаликда бошқа бир текширувдан ҳам ўтиб кўрингизлар. Яъни, эр-хотининг бир-бирига мослиги...
— Эр-хотин бир-бирига мос бўлмаслиги ҳам мумкинми?
— Мен сизга оддий тилда тушунтиряпман-да! Халқ тилида “Қони қонига тушмабди”, дейди-ю... Шунга ўхшаш гап. Билсангиз, ҳаётда кўп эшитгансиз, айрим жуфтлар ўн йиллаб фарзанд кўрмайди, аммо ажрашиб бошқа-бошқа оила қуришгач, иккиси ҳам болали бўлиб кетади...
Аниснинг қулоғига бошқа гап кирмади. Назарида худди шундай эди. Яъни, у Умида билан бир-бирига мос бўлмаган. Мана, ажрашгач, Умидада бола бўлди.
“Аммо мен-чи? Менам тушмуш қурдим-ку! Нега менда йўқ?”
Ичидан отилиб келган бу саволларни Анис шифокорга бера олмади. Чунки бу саволларга жавоб бериши учун шифокор унинг етти йиллик ҳаётидан бохабар бўлиши лозим. Уни айтиб ўтиришга эса Анисда хоҳиш йўқ.
У шифокор қабулидан чиққанида ҳам мавҳум туйғулар оғушида эди. Хурсанд бўлсинми, хафами ё хавотирга тушсинми? Ишга ҳам худди шу кайфиятда келди. Уйга келганида ҳам ўзгармади. Ташхис қоғозини авайлабгина чўнтагидан чиқарди-ю, ҳар доим ўзининг нарсалари турадиган жовондаги ёндафтар ичига қўшиб қўйди. Албатта, бу хавотир ичида яшаётган Шаҳлонинг нигоҳидан четда қолмади. Эрининг индамай эрта тонгда чиқиб кетгани, ишга кечикиб боргани, бутун кун бўйи ўйчан юргани унинг ҳадигини оширганди. Шунинг учун Анис қўлига олган ёндафтарни кўз остига олиб қўйди.
Пайт пойлаб қўлига олганида, ичидаги қоғозчаларга кўз югуртирганида эса ҳеч нарсага тушунмади. Ташхис қоғозлигини билган бўлса-да, уни уқишга ақли етмади.
“Бирор кун гинекологимга кўрсатиб келаман. Шифокорлар бир-бирини тушунади”, — кўнглига тугди у ва то унинг тагига етмагунча тинчимади.
— Эрингиз соппа-соғ. Нега текширтирдингиз? Қизиқсиз-а? Ахир сизда-ку ҳамма гап... — деди гинекологи ҳам киноя билан.
— Мен эмас, эримнинг ўзи қизиққан шекилли...
— Ҳалиям айтмадингизми? — ажабланди шифокор.
— Фурсати бўлмаяпти. “Тап” этиб айтадиган гап эмас-ку!
— Яхши бориб келдингми? “Келдим” ҳам демабсан. Мен кутиб ўтиргандим. Нима деди дўхтир?
Шаҳлони енгил титроқ босди. Ичида турган қўрқувини сездириб қўймаслик учун сўзсиз стулга осиб қўйган сумкасини олиб, титкилашга тушди. Сўнг индамай қоғозни Аниснинг ёнига қўйди.
Анис қоғозни қўлига ҳам олмай, кўз югуртирди-да, деди:
— Яхши. Худога шукр, ҳеч қандай шамоллашинг йўқ экан. Кутсак бўларкан...
У бу сўзларни овқатига боқиб гапирди. Хотинига бир қараб ҳам қўймади. Шаҳло эса яна гумон илонининг исканжасида эди. Гўё эри арқонни узун ташлаб қўяётгандек, баттар ҳадик ичида қолди.
Анис қай тахминга боришни ҳам билмасди. Эндигина ҳаётим чароғон бўлди, деганидан туйқус зулмат тушиб қолгандек, йўлини йўқотиб қўйгандек довдираб қолганди. Негадир Шаҳлонинг олдида “Қўрқоқ олдин мушт кўтарар”, қабилида иш тутган каби ўзини ҳижолатга қўйганидан жуда ноқулай бўлаётганди. Нима тўхтамга келишини ҳам, нима хулосага боришини ҳам билмасди. Бу тағин қандай синовки, шифокор Шаҳлога ҳам “соғлом” деб ёзиб берибди. Нима учундир Анис шифокорнинг хотинига бирор укол-дори ёзиб беришига ва уларни қабул қилгач, фарзанд кўришларига умид қилганди. Энди нимага умид қилсин? Мана, иккаласи ҳам соғлом. Аммо олти ойдирки...
“Ёки мен борган дўхтирлар мени нотўғри текширишяптимикан? Балки шундайдир? Асли мен бола кўришдан маҳрумдирман?! Яна текширувдан ўтсаммикан?”
Анис шуларни ўйлагани сари тушкунликка тушиб бораётганди. Бу ёғига нима қилишга ҳам, қандай йўл тутишга ҳам ҳайрон. Охири яна бошқа бир жойдан текширувдан ўтишга қарор қилди. Шаҳлога ҳеч нарса демасдан борди ҳам.
— Хавотирга ўрин йўқ. Ҳаммаси жойида, — деди шифокор.
— Фарзанд кўра оламанми? — хурсанд бўлиши ҳам, хафа бўлишини ҳам билмай сўради Анис.
— Албатта...
— Аёлингиз ҳар томонлама текширувлардан ўтганми?
— Ҳа, — деди ишонч билан Анис.
— Унда сизлар биргаликда бошқа бир текширувдан ҳам ўтиб кўрингизлар. Яъни, эр-хотининг бир-бирига мослиги...
— Эр-хотин бир-бирига мос бўлмаслиги ҳам мумкинми?
— Мен сизга оддий тилда тушунтиряпман-да! Халқ тилида “Қони қонига тушмабди”, дейди-ю... Шунга ўхшаш гап. Билсангиз, ҳаётда кўп эшитгансиз, айрим жуфтлар ўн йиллаб фарзанд кўрмайди, аммо ажрашиб бошқа-бошқа оила қуришгач, иккиси ҳам болали бўлиб кетади...
Аниснинг қулоғига бошқа гап кирмади. Назарида худди шундай эди. Яъни, у Умида билан бир-бирига мос бўлмаган. Мана, ажрашгач, Умидада бола бўлди.
“Аммо мен-чи? Менам тушмуш қурдим-ку! Нега менда йўқ?”
Ичидан отилиб келган бу саволларни Анис шифокорга бера олмади. Чунки бу саволларга жавоб бериши учун шифокор унинг етти йиллик ҳаётидан бохабар бўлиши лозим. Уни айтиб ўтиришга эса Анисда хоҳиш йўқ.
У шифокор қабулидан чиққанида ҳам мавҳум туйғулар оғушида эди. Хурсанд бўлсинми, хафами ё хавотирга тушсинми? Ишга ҳам худди шу кайфиятда келди. Уйга келганида ҳам ўзгармади. Ташхис қоғозини авайлабгина чўнтагидан чиқарди-ю, ҳар доим ўзининг нарсалари турадиган жовондаги ёндафтар ичига қўшиб қўйди. Албатта, бу хавотир ичида яшаётган Шаҳлонинг нигоҳидан четда қолмади. Эрининг индамай эрта тонгда чиқиб кетгани, ишга кечикиб боргани, бутун кун бўйи ўйчан юргани унинг ҳадигини оширганди. Шунинг учун Анис қўлига олган ёндафтарни кўз остига олиб қўйди.
Пайт пойлаб қўлига олганида, ичидаги қоғозчаларга кўз югуртирганида эса ҳеч нарсага тушунмади. Ташхис қоғозлигини билган бўлса-да, уни уқишга ақли етмади.
“Бирор кун гинекологимга кўрсатиб келаман. Шифокорлар бир-бирини тушунади”, — кўнглига тугди у ва то унинг тагига етмагунча тинчимади.
— Эрингиз соппа-соғ. Нега текширтирдингиз? Қизиқсиз-а? Ахир сизда-ку ҳамма гап... — деди гинекологи ҳам киноя билан.
— Мен эмас, эримнинг ўзи қизиққан шекилли...
— Ҳалиям айтмадингизми? — ажабланди шифокор.
— Фурсати бўлмаяпти. “Тап” этиб айтадиган гап эмас-ку!
— Тўғри...
— Мабодо, эрим келиб қолса, айтиб қўйманг-а? Ўзим айтганим яхши... — яна тайинлади Шаҳло.
Лекин унинг айтиш нияти йўқ эди. Тўғри, жуда ҳам хавотирга тушган чоғларида айтишга қарор қилгандек ҳам бўлди. Аммо энди мана бу қоғозчалардан кейин эрининг ҳеч нарсани билмагани маъқул. Агар Анис бепушт бўлганида эди, айтса бўларди. Чунки Аниснинг бирга яшашдан бошқа чораси бўлмасди-да! Бироқ вазият буткул унинг акси...
Шаҳло энди қатъий қарорга келганди. Ҳеч қачон Анисга ўзининг фарзанд кўра олмаслиги ҳақида айтмайди. Ҳатто онасига, бошқа яқинларига ҳам тайинлайди. Тағин гап орасида айтиб қўйишмасин!
У шундай қилди ҳам. Ота уйига борганида ҳамма гапни онасига айтиб, сўзи охирига илтижо қилди:
— Ойи, дуо қилинг, мени Худонинг ўзи асрасин! Яна холамларга, мана бу келинларингизга ҳам тайинланг, эримнинг олдида бу ҳақда умуман сўз очмасин. Сизам оғзингизга маҳкам бўлинг...
Онаизор бу гаплардан сўнг бир сўз деёлмай, танг қолди.
* * *
— Тиббий кўрик ўртоқлар! — деди офисга кириб келган Бобурнинг бурнини жийириб. — Ҳозир эшитиб қолдим. “Ҳамма ходим вақт топганида тиббий текширувдан ўтиб қўйсин”, дейишаётган экан.
— Оббо, эшикма эшик юрарканмиз-да... — деди кимдир.
Анис эса Бобурга қараб кулди:
— Доим ёқимсиз хабар билан юрасан-а?
— Э, буларни-чи? Шукр қилмайсанларми, сизларни ҳар йили давлат текиндан текинга текшириб қўяди. Ана, хусусийларга бориб текширувлардан ўтинглар-чи? Ўшанда мени нима деркансанлар?
— Хушхабарчи деймиз, — ёнига чорлади ўртоғини Анис.
— Анис, сен яна ўзинг кетворма! Бирга борамиз... — аллақандай хавотир билан гапирди Бобур.
— Қўрқма, укол қилишмайди, — луқма ташлади кимдир.
— Укол учунмас-ей, навбат бўлиб кетса, гаплашиб ўтиргани икки киши бўлсанг яхши-да...
Бобурнинг бу гапидан Анис баттар кулди.
— Нега куласан? — жаҳли чиқди Бобурнинг.
— У ерда ҳеч ким нотаниш бўлмайди-ку! Ҳаммаси шу ернинг ходимлари...
— Шуни айт... — Бобурнинг ўзи ҳам кула бошлади. Сўнг деди: — Эртадан кейин борайлик ўртоқ. Эртага монтажим бор.
— Айни муддао, эртага менинг съёмкам бор. Демак, эртадан кейин ўтиб қўя қоламиз, — маъқуллади Анис ва сал нарида ўтирган Шаҳлодан сўради. — Сен қачон бормоқчисан?
— Биз эртага борамиз, а, нима дединг? — ёнидаги қиздан сўради Шаҳло. — Эртага ишим камроқ.
Шу билан барча ходимлар ишдан бўш вақт топди, дегунча тиббий кўрикдан ўтиб кела бошлашди. Келишилгандек, Бобур ва Анис бирга йўл олди. Ҳазил-ҳузул билан беш-олтита мутахассис кўригидан ўтиб қўйганларини ҳам сезмай қолишди.
— Қолганидан эрта ўтармиз, — таклиф киритди Бобур.
Аниснинг хаёли эса ўзлари ёнидан ўтаётган эшикда эди:
“Гинеколог хонаси. Кеча Шаҳло кўрикдан ўтиб кетганди. Шифокордан сўраб чиқсаммикан, бирор шикояти йўқмикан? Охирги пайтда ғамгиндек, мендан ниманидир яшираётгандек... Сўраб чиқа қолай...”
Унинг қадами секинлаганини кўриб Бобур туртди:
— Нега довдирайсан? Аёлларнинг дўхтири-ку!
— Қичқирма, кўриб турибман, — жаҳл қилди Анис. — Эътибор қилмаганни ҳам ўзингга қаратасан сен.
Иккаласи бир-бирини туртишиб нари кетди. Ишхонага етиб келганида ҳам Аниснинг хаёли ўша жойда эди. Бобурнинг ёнида кира олмасди. Ёлғиз бўлганида ҳам гаплаша олмаслиги аниқ. Айни иш қизғин вақти бўлса.
Давоми бор✍
@ibratli_sozlar
— Мабодо, эрим келиб қолса, айтиб қўйманг-а? Ўзим айтганим яхши... — яна тайинлади Шаҳло.
Лекин унинг айтиш нияти йўқ эди. Тўғри, жуда ҳам хавотирга тушган чоғларида айтишга қарор қилгандек ҳам бўлди. Аммо энди мана бу қоғозчалардан кейин эрининг ҳеч нарсани билмагани маъқул. Агар Анис бепушт бўлганида эди, айтса бўларди. Чунки Аниснинг бирга яшашдан бошқа чораси бўлмасди-да! Бироқ вазият буткул унинг акси...
Шаҳло энди қатъий қарорга келганди. Ҳеч қачон Анисга ўзининг фарзанд кўра олмаслиги ҳақида айтмайди. Ҳатто онасига, бошқа яқинларига ҳам тайинлайди. Тағин гап орасида айтиб қўйишмасин!
У шундай қилди ҳам. Ота уйига борганида ҳамма гапни онасига айтиб, сўзи охирига илтижо қилди:
— Ойи, дуо қилинг, мени Худонинг ўзи асрасин! Яна холамларга, мана бу келинларингизга ҳам тайинланг, эримнинг олдида бу ҳақда умуман сўз очмасин. Сизам оғзингизга маҳкам бўлинг...
Онаизор бу гаплардан сўнг бир сўз деёлмай, танг қолди.
* * *
— Тиббий кўрик ўртоқлар! — деди офисга кириб келган Бобурнинг бурнини жийириб. — Ҳозир эшитиб қолдим. “Ҳамма ходим вақт топганида тиббий текширувдан ўтиб қўйсин”, дейишаётган экан.
— Оббо, эшикма эшик юрарканмиз-да... — деди кимдир.
Анис эса Бобурга қараб кулди:
— Доим ёқимсиз хабар билан юрасан-а?
— Э, буларни-чи? Шукр қилмайсанларми, сизларни ҳар йили давлат текиндан текинга текшириб қўяди. Ана, хусусийларга бориб текширувлардан ўтинглар-чи? Ўшанда мени нима деркансанлар?
— Хушхабарчи деймиз, — ёнига чорлади ўртоғини Анис.
— Анис, сен яна ўзинг кетворма! Бирга борамиз... — аллақандай хавотир билан гапирди Бобур.
— Қўрқма, укол қилишмайди, — луқма ташлади кимдир.
— Укол учунмас-ей, навбат бўлиб кетса, гаплашиб ўтиргани икки киши бўлсанг яхши-да...
Бобурнинг бу гапидан Анис баттар кулди.
— Нега куласан? — жаҳли чиқди Бобурнинг.
— У ерда ҳеч ким нотаниш бўлмайди-ку! Ҳаммаси шу ернинг ходимлари...
— Шуни айт... — Бобурнинг ўзи ҳам кула бошлади. Сўнг деди: — Эртадан кейин борайлик ўртоқ. Эртага монтажим бор.
— Айни муддао, эртага менинг съёмкам бор. Демак, эртадан кейин ўтиб қўя қоламиз, — маъқуллади Анис ва сал нарида ўтирган Шаҳлодан сўради. — Сен қачон бормоқчисан?
— Биз эртага борамиз, а, нима дединг? — ёнидаги қиздан сўради Шаҳло. — Эртага ишим камроқ.
Шу билан барча ходимлар ишдан бўш вақт топди, дегунча тиббий кўрикдан ўтиб кела бошлашди. Келишилгандек, Бобур ва Анис бирга йўл олди. Ҳазил-ҳузул билан беш-олтита мутахассис кўригидан ўтиб қўйганларини ҳам сезмай қолишди.
— Қолганидан эрта ўтармиз, — таклиф киритди Бобур.
Аниснинг хаёли эса ўзлари ёнидан ўтаётган эшикда эди:
“Гинеколог хонаси. Кеча Шаҳло кўрикдан ўтиб кетганди. Шифокордан сўраб чиқсаммикан, бирор шикояти йўқмикан? Охирги пайтда ғамгиндек, мендан ниманидир яшираётгандек... Сўраб чиқа қолай...”
Унинг қадами секинлаганини кўриб Бобур туртди:
— Нега довдирайсан? Аёлларнинг дўхтири-ку!
— Қичқирма, кўриб турибман, — жаҳл қилди Анис. — Эътибор қилмаганни ҳам ўзингга қаратасан сен.
Иккаласи бир-бирини туртишиб нари кетди. Ишхонага етиб келганида ҳам Аниснинг хаёли ўша жойда эди. Бобурнинг ёнида кира олмасди. Ёлғиз бўлганида ҳам гаплаша олмаслиги аниқ. Айни иш қизғин вақти бўлса.
Давоми бор✍
@ibratli_sozlar
Муаллиф: Наргиза Усанбоева
67-қисм
Давоми
“Аммо суриштириб қўйсам яхши бўларди, — яна ичида қандайдир илинж пайдо бўлди Аниснинг. — Шифокор айтган бирор тавсияга балки Шаҳло бепарво қараётгандир? Эҳтимол, бирорта хасталиги бўлса, менга айтолмай қийналиб юргандир? Сал нарса сабаб бўлиб фарзанд кўриб кетишим мумкин-ку!”
— Анис, эртага шошилинч, аммо жидий тадбир бор. Ўзинг чиқмасанг бўлмайди. Ҳозиргина хат олдик. Эсингдан чиқмасин, — унга кўзи тушиши билан бошлиғи топшириқ бериб хонасига кириб кетди.
— Унда тиббий кўрикни бугун тамомлаб қўйишим лозим экан. Бобур? — ўртоғига қаради у.
— Бошқа юргим ҳам, ўша эшиклар олдида кутиб ўтиришга тоқатим ҳам йўқ. Эртага бораман.
— Юр, бугун қутилиб қўяйлик. Юраётганинг йўқ-ку, машинада олиб бориб келаётган бўлсам...
— Қўй ўртоқ, энди келдик, яна қайтиб борамизми?
Анис унга қовоқ осиб қаради.
— Ола қарама! — дарров эътироз билдирди Бобур. — Ўзинг бориб келавер эринмасанг. Мен эртага бораман...
Ноилож Анис яна ортига, поликлиникага қайтди. Барча мутахассислар кўригидан ўтиб бўлгач, тағин аёллар шифокори эшиги ёнидан ўтаётиб қадамини секинлатди. Эшик ёнида ҳеч ким йўқ. Чамаси доим уйи томон ошиқадиган аёл зотининг аср вақтидан кейинга қолгани сабри етмаган. Қия эшикдан мўъралаган шарпани сездими, ичкаридан шифокор аёлнинг “киринг” дегани эшитилди.
Анис бошини суқиб салом берди. Шифокорнинг кўзойнак устидан тикилган, ажабланиш ва савол акс этган нигоҳидан қизарди ҳам.
— Эшикдаги ёзувни ўқидингизми, Анис Мажидов? — кинояли жилмайиб деди шифокор.
Шифокорнинг таниганидан ва ўзининг ҳолатидан Анис баттар қизарди. Лекин энди ортга йўл йўқ. Шунинг учун дарров ўзини қўлга олиб, деди:
— Савол? — яна қошларини керди шифокор аёл.
— Турмуш ўртоғимдан хавотир олдим. Сиздан олдин ҳам бошқа шифокорга борганди. Ўйчан бўлиб қолди. Сўрасам айтмади. Соғлиги яхшими, деб...
— Аёлингиз ким?
Анис хотинининг исм-шарифини айтди. Аёл қўлидаги дафтарни варақларкан, сўради:
— Менинг қабулимга келдими, ўзи? Икки кундан буён қанча аёл билан суҳбатлашдим, эслаб қолиш қийин.
— Кеча келган...
Шифокор энди дафтарга бармоғини юргизиб, исм-шарифларни ўқий бошлади ва Анисга юзланди:
— Нега хавотирдасиз, десам хотинингиз операция бўлган экан-да! Битта фарзандларингиз бор экан-а? Ҳа-а-а, аёл зоти учун бачадондан ажралиш оғир зарба. Аммо хавотир олманг, жиддий ўзгаришлар йўқ. Ўйчанлиги табиий ҳол. Чунки яна бола кўришни истайди, бунинг имкони йўқлигини билиб сиқилади.
— Нима? — қулоқларига ишонмади Анис.
Унинг ҳолати шифокорни таажжубга солди. Буни сезган Анис ўзини қўлга олишга тиришди, аммо беихтиёр оғзидан савол учганини ўзи ҳам билмай қолди:
— Ўзи айтдими, шунақа деб...
— Нима деб?
— Ҳалиги... — Анис очиқ айтишга ийманди. Ерга қараганча деди: — Бола кўра олмаслигини...
— Ҳа, биларкан-ку! Яшириб юрганмидингизлар? УЗИ қилдим, ундан олдин ўзи биринчи боласи туғилгандан сўнг шундай бўлганини айтди. Кўрдим, операция муваффақиятли бўлган. Менимча, мендан олдин кўрган шифокор айтган. Барибир биларди. Ҳар бир одам ўз танасидаги ўзгаришларни сезади-ку! — шифокор айб иш қилиб қўйгандек изоҳлашдан тўхтамасди. Аниснинг қулоқлари эса том битгандек. На эшитарди, на кўрарди. Турган жойида қотиб қолган, бутун борлиқдан узилиб қолгандек эди гўё.
Шифокор яна нималардир деди. Унинг ёнига келиб, елкасини силаб, ўтиришга таклиф қилдими-ей. Анча гапирди шекилли. Лекин Анис унинг ёнидан қандай чиқди, хайрлашдими, йўқми, буни билмайди. Хаёли жойига келганида машинасида ўтирарди. Ҳайкал каби рулга тикилганча, жим, сокин ўтирарди. Бироқ кутилмаганда миясининг қайсидир бурчагида чақмоқ чаққандек, унинг тиғи юрагини тилгандек қалқиб кетди. Шу баробарда бақириб юборди:
Бутун вужуди тилка-тилка бўлиб, бўлакларга бўлинди гўё. Ғазаб ва алам тану жонини келисопда туяётгандек, унинг зарбидан умаланиб кетаётгандек қалт-қалт титрарди.
“Билардинг-ку! Нега ҳаммасини била туриб мени алдадинг? Нима учун? Нега айнан оғриқли томонимдан зарба бердинг?”
67-қисм
Давоми
“Аммо суриштириб қўйсам яхши бўларди, — яна ичида қандайдир илинж пайдо бўлди Аниснинг. — Шифокор айтган бирор тавсияга балки Шаҳло бепарво қараётгандир? Эҳтимол, бирорта хасталиги бўлса, менга айтолмай қийналиб юргандир? Сал нарса сабаб бўлиб фарзанд кўриб кетишим мумкин-ку!”
— Анис, эртага шошилинч, аммо жидий тадбир бор. Ўзинг чиқмасанг бўлмайди. Ҳозиргина хат олдик. Эсингдан чиқмасин, — унга кўзи тушиши билан бошлиғи топшириқ бериб хонасига кириб кетди.
— Унда тиббий кўрикни бугун тамомлаб қўйишим лозим экан. Бобур? — ўртоғига қаради у.
— Бошқа юргим ҳам, ўша эшиклар олдида кутиб ўтиришга тоқатим ҳам йўқ. Эртага бораман.
— Юр, бугун қутилиб қўяйлик. Юраётганинг йўқ-ку, машинада олиб бориб келаётган бўлсам...
— Қўй ўртоқ, энди келдик, яна қайтиб борамизми?
Анис унга қовоқ осиб қаради.
— Ола қарама! — дарров эътироз билдирди Бобур. — Ўзинг бориб келавер эринмасанг. Мен эртага бораман...
Ноилож Анис яна ортига, поликлиникага қайтди. Барча мутахассислар кўригидан ўтиб бўлгач, тағин аёллар шифокори эшиги ёнидан ўтаётиб қадамини секинлатди. Эшик ёнида ҳеч ким йўқ. Чамаси доим уйи томон ошиқадиган аёл зотининг аср вақтидан кейинга қолгани сабри етмаган. Қия эшикдан мўъралаган шарпани сездими, ичкаридан шифокор аёлнинг “киринг” дегани эшитилди.
Анис бошини суқиб салом берди. Шифокорнинг кўзойнак устидан тикилган, ажабланиш ва савол акс этган нигоҳидан қизарди ҳам.
— Эшикдаги ёзувни ўқидингизми, Анис Мажидов? — кинояли жилмайиб деди шифокор.
Шифокорнинг таниганидан ва ўзининг ҳолатидан Анис баттар қизарди. Лекин энди ортга йўл йўқ. Шунинг учун дарров ўзини қўлга олиб, деди:
— Савол? — яна қошларини керди шифокор аёл.
— Турмуш ўртоғимдан хавотир олдим. Сиздан олдин ҳам бошқа шифокорга борганди. Ўйчан бўлиб қолди. Сўрасам айтмади. Соғлиги яхшими, деб...
— Аёлингиз ким?
Анис хотинининг исм-шарифини айтди. Аёл қўлидаги дафтарни варақларкан, сўради:
— Менинг қабулимга келдими, ўзи? Икки кундан буён қанча аёл билан суҳбатлашдим, эслаб қолиш қийин.
— Кеча келган...
Шифокор энди дафтарга бармоғини юргизиб, исм-шарифларни ўқий бошлади ва Анисга юзланди:
— Нега хавотирдасиз, десам хотинингиз операция бўлган экан-да! Битта фарзандларингиз бор экан-а? Ҳа-а-а, аёл зоти учун бачадондан ажралиш оғир зарба. Аммо хавотир олманг, жиддий ўзгаришлар йўқ. Ўйчанлиги табиий ҳол. Чунки яна бола кўришни истайди, бунинг имкони йўқлигини билиб сиқилади.
— Нима? — қулоқларига ишонмади Анис.
Унинг ҳолати шифокорни таажжубга солди. Буни сезган Анис ўзини қўлга олишга тиришди, аммо беихтиёр оғзидан савол учганини ўзи ҳам билмай қолди:
— Ўзи айтдими, шунақа деб...
— Нима деб?
— Ҳалиги... — Анис очиқ айтишга ийманди. Ерга қараганча деди: — Бола кўра олмаслигини...
— Ҳа, биларкан-ку! Яшириб юрганмидингизлар? УЗИ қилдим, ундан олдин ўзи биринчи боласи туғилгандан сўнг шундай бўлганини айтди. Кўрдим, операция муваффақиятли бўлган. Менимча, мендан олдин кўрган шифокор айтган. Барибир биларди. Ҳар бир одам ўз танасидаги ўзгаришларни сезади-ку! — шифокор айб иш қилиб қўйгандек изоҳлашдан тўхтамасди. Аниснинг қулоқлари эса том битгандек. На эшитарди, на кўрарди. Турган жойида қотиб қолган, бутун борлиқдан узилиб қолгандек эди гўё.
Шифокор яна нималардир деди. Унинг ёнига келиб, елкасини силаб, ўтиришга таклиф қилдими-ей. Анча гапирди шекилли. Лекин Анис унинг ёнидан қандай чиқди, хайрлашдими, йўқми, буни билмайди. Хаёли жойига келганида машинасида ўтирарди. Ҳайкал каби рулга тикилганча, жим, сокин ўтирарди. Бироқ кутилмаганда миясининг қайсидир бурчагида чақмоқ чаққандек, унинг тиғи юрагини тилгандек қалқиб кетди. Шу баробарда бақириб юборди:
Бутун вужуди тилка-тилка бўлиб, бўлакларга бўлинди гўё. Ғазаб ва алам тану жонини келисопда туяётгандек, унинг зарбидан умаланиб кетаётгандек қалт-қалт титрарди.
“Билардинг-ку! Нега ҳаммасини била туриб мени алдадинг? Нима учун? Нега айнан оғриқли томонимдан зарба бердинг?”
У уйга келгунча шу каби саволлар исканжасидан чиқа олмади. Эшикни очган Шаҳлога еб қўйгудек тикилди.
— Сабинани олиб келмадингизми, боғчадан? — сўради эрининг важоҳатидан довдираб Шаҳло.
— Қачонгача лақиллатмоқчи эдинг? — ғазаб билан сўради Анис.
Шаҳлонинг аввалига ранги оқарди, сўнг кўзларини олиб қочди.
— Ниятинг нима эди? Гапи-и-р! — Анис ортиқ ўзини тутиб туролмай, бақириб юборди.
— Нимани айтяпсиз? — юраги товонига тушган аёл эридан узоқлашишга ҳаракат қилиб, ортига бурилганча ичкарилади.
— Операция бўлганингни!
Шаҳло тош қотди. Қўрқув ва шармандаликдан кўзлари қинидан чиққудек катталашди. Кейин шарт бурилди-ю, Аниснинг ёнида чўк тушди:
— Анис ака кечиринг... Айтмоқчи эдим... Аммо...
— Йўқол! Чиқ уйдан! — тишлари орасидан деди Анис. — Била туриб, аҳволимни билиб, лақиллатиб юрдингми? Қандай виждонинг чидади? Кўзларимга қараб алдашга қаердан куч топдинг?
Охирги сўзларни айтаётиб Аниснинг овози титраб кетди.
— Кечиринг, илтимос, ҳайдаманг! — йиғлаганча эрининг пойига ўтириб олди Шаҳло.
— Кет, кўргани кўзим йўқ сени... — уни айланиб ўтаркан, негадир хотиржам гапирди эр.
— Кечиринг, қизим учун кечиринг. Уни ўйлаб шундай қилдим. У отасини бир марта ҳам кўрмаган. Сизни отасидек кўргани учун айта олмадим. Боламнинг бахтини ўйлаганимдан кўзимга ҳеч нарса кўринмади...
— Бас! Йўқол, дедим сенга!
— Анис ака, Сабинани ўйланг, сизсиз қандай яшайди?
— Нега мен ўйлашим керак? Нима учун буни илгарироқ ўйламадинг? Бир куни шундай бўлишини билардинг-ку! Била туриб нега мени ҳам, қизингни ҳам алдадинг? — жаҳлдан бор овози билан бақирди Анис.
— Кечиринг, алдамоқчи эмасдим...
— Қонимни қайнатма! Сен билан яшаётганимга олти ойдан ошди. Шунча вақтдан буён кўзларимга қараб, умид билан яшаётганимни била туриб миқ этмадинг-ку! Виждон, юрак борми сенда?
— Қўрқдим, ажрашиб кетишингиздан қўрқдим!
— Бошида айтишинг керак эди буни. Б-о-о-ошида! — ғазабдан ёрилиб кетишдан қўрққандек секин гапирди Анис. — Энди бўғиб қўймасимдан йўқол!
— Сабинага нима дейман, Анис ака? — ҳўнграб юборди Шаҳло.
— Ёлғончилигингни, алдаганингни айтасан! Сенга алдаш қийин эмас-ку!
— Анис ака, илтимо-о-ос...
— Шаҳло, сен билан бошқа гаплашадиган гапим қолмади. Яхшиликча кет!
— Кечирмайман! — ортиқ тоқати қолмади Аниснинг. — Ёлғонни кечирмайман! Турмуш қурмасимиздан олдин мендан ҳақиқатни яширдинг, кейин кўзларимга қараб алдадинг! Сендан яна нималарни кутиш мумкин? Даҳшат! Ҳазм қила олмаяпман! Шунчалар ҳам ишонувчан, шунчалар ҳам кўнгилчан бўламанми? Бўлди Шаҳло, ортиқ бошимни оғритма. Илтимос сендан, чиқ-у, кет!
29
Ўлмас ўзидаги ўзгаришларни охирги пайтлар яққол сеза бошлади. Бошидаги оғриққа ортиқ бардоши қолмаган. Тез-тез кўнгли айниб, беҳузур бўлишини-ку айтмаса ҳам бўлади. Кўзининг жуда тез хиралашиб бораётганидан ажабланади баъзан. Бундан бошқа яна ўзи билмайдиган, сезмайдиган ғалати қилиқларидан онаси ҳам, Малак ҳам хавотирга тушиб бормоқда. Ўлмас учун эса улар ёлғончидек. Ахир баъзан Малак ишониб бўлмайдиган гапларни айтади-да: “Ҳозиргина еган овқатингизни тан олмайсиз”, “Молларга ўзингиз ем берасиз-да, беш дақиқа ўтмай, “Ким берди?” дейсиз”, “Одам боласини ҳам олиб борган жойида унутиб қолдирадими?”
Бу гаплар унга лофдек туюлади. Ахир шундай бўлиши мумкинми? Наҳот одам беш дақиқа олдин ўзи қилган юмушни унутса?
— Ўзингни ўйламасанг ҳам бизни ўйлаб бир дўхтирхонада ётиб даволаниб чиқ! — дейди жавраб онаси.
Ўзининг ҳам жонидан ўтгани учун Ўлмас охири хотини ва онасига ён босди:
— Битта текширувининг ўзи фалон сўм эди. Даволашига ҳам анча кетса керак. Мен фақат бошимни эмас, кўзимни, ошқозонимни ҳам текширтиришим керак. Ҳар куни қусгим келишига қараганда ошқозонимда ҳам бир гап бор. Шунга йўқ демасангиз, битта молни сотиб келай...
— Биз нега йўқ деймиз, — куйинди Барчин. — Шуни аллақачон қилишинг керак эди. Молни кўзинг қиймайди-ю, жонинг қўлдан кетаётганини билмай қоласан. Одамзот шу-да! Мол жонингдан азизмиди?
— Сабинани олиб келмадингизми, боғчадан? — сўради эрининг важоҳатидан довдираб Шаҳло.
— Қачонгача лақиллатмоқчи эдинг? — ғазаб билан сўради Анис.
Шаҳлонинг аввалига ранги оқарди, сўнг кўзларини олиб қочди.
— Ниятинг нима эди? Гапи-и-р! — Анис ортиқ ўзини тутиб туролмай, бақириб юборди.
— Нимани айтяпсиз? — юраги товонига тушган аёл эридан узоқлашишга ҳаракат қилиб, ортига бурилганча ичкарилади.
— Операция бўлганингни!
Шаҳло тош қотди. Қўрқув ва шармандаликдан кўзлари қинидан чиққудек катталашди. Кейин шарт бурилди-ю, Аниснинг ёнида чўк тушди:
— Анис ака кечиринг... Айтмоқчи эдим... Аммо...
— Йўқол! Чиқ уйдан! — тишлари орасидан деди Анис. — Била туриб, аҳволимни билиб, лақиллатиб юрдингми? Қандай виждонинг чидади? Кўзларимга қараб алдашга қаердан куч топдинг?
Охирги сўзларни айтаётиб Аниснинг овози титраб кетди.
— Кечиринг, илтимос, ҳайдаманг! — йиғлаганча эрининг пойига ўтириб олди Шаҳло.
— Кет, кўргани кўзим йўқ сени... — уни айланиб ўтаркан, негадир хотиржам гапирди эр.
— Кечиринг, қизим учун кечиринг. Уни ўйлаб шундай қилдим. У отасини бир марта ҳам кўрмаган. Сизни отасидек кўргани учун айта олмадим. Боламнинг бахтини ўйлаганимдан кўзимга ҳеч нарса кўринмади...
— Бас! Йўқол, дедим сенга!
— Анис ака, Сабинани ўйланг, сизсиз қандай яшайди?
— Нега мен ўйлашим керак? Нима учун буни илгарироқ ўйламадинг? Бир куни шундай бўлишини билардинг-ку! Била туриб нега мени ҳам, қизингни ҳам алдадинг? — жаҳлдан бор овози билан бақирди Анис.
— Кечиринг, алдамоқчи эмасдим...
— Қонимни қайнатма! Сен билан яшаётганимга олти ойдан ошди. Шунча вақтдан буён кўзларимга қараб, умид билан яшаётганимни била туриб миқ этмадинг-ку! Виждон, юрак борми сенда?
— Қўрқдим, ажрашиб кетишингиздан қўрқдим!
— Бошида айтишинг керак эди буни. Б-о-о-ошида! — ғазабдан ёрилиб кетишдан қўрққандек секин гапирди Анис. — Энди бўғиб қўймасимдан йўқол!
— Сабинага нима дейман, Анис ака? — ҳўнграб юборди Шаҳло.
— Ёлғончилигингни, алдаганингни айтасан! Сенга алдаш қийин эмас-ку!
— Анис ака, илтимо-о-ос...
— Шаҳло, сен билан бошқа гаплашадиган гапим қолмади. Яхшиликча кет!
— Кечирмайман! — ортиқ тоқати қолмади Аниснинг. — Ёлғонни кечирмайман! Турмуш қурмасимиздан олдин мендан ҳақиқатни яширдинг, кейин кўзларимга қараб алдадинг! Сендан яна нималарни кутиш мумкин? Даҳшат! Ҳазм қила олмаяпман! Шунчалар ҳам ишонувчан, шунчалар ҳам кўнгилчан бўламанми? Бўлди Шаҳло, ортиқ бошимни оғритма. Илтимос сендан, чиқ-у, кет!
29
Ўлмас ўзидаги ўзгаришларни охирги пайтлар яққол сеза бошлади. Бошидаги оғриққа ортиқ бардоши қолмаган. Тез-тез кўнгли айниб, беҳузур бўлишини-ку айтмаса ҳам бўлади. Кўзининг жуда тез хиралашиб бораётганидан ажабланади баъзан. Бундан бошқа яна ўзи билмайдиган, сезмайдиган ғалати қилиқларидан онаси ҳам, Малак ҳам хавотирга тушиб бормоқда. Ўлмас учун эса улар ёлғончидек. Ахир баъзан Малак ишониб бўлмайдиган гапларни айтади-да: “Ҳозиргина еган овқатингизни тан олмайсиз”, “Молларга ўзингиз ем берасиз-да, беш дақиқа ўтмай, “Ким берди?” дейсиз”, “Одам боласини ҳам олиб борган жойида унутиб қолдирадими?”
Бу гаплар унга лофдек туюлади. Ахир шундай бўлиши мумкинми? Наҳот одам беш дақиқа олдин ўзи қилган юмушни унутса?
— Ўзингни ўйламасанг ҳам бизни ўйлаб бир дўхтирхонада ётиб даволаниб чиқ! — дейди жавраб онаси.
Ўзининг ҳам жонидан ўтгани учун Ўлмас охири хотини ва онасига ён босди:
— Битта текширувининг ўзи фалон сўм эди. Даволашига ҳам анча кетса керак. Мен фақат бошимни эмас, кўзимни, ошқозонимни ҳам текширтиришим керак. Ҳар куни қусгим келишига қараганда ошқозонимда ҳам бир гап бор. Шунга йўқ демасангиз, битта молни сотиб келай...
— Биз нега йўқ деймиз, — куйинди Барчин. — Шуни аллақачон қилишинг керак эди. Молни кўзинг қиймайди-ю, жонинг қўлдан кетаётганини билмай қоласан. Одамзот шу-да! Мол жонингдан азизмиди?
— Бўлмаса мени эрта тонгда уйғотинг. Молни бозорга олиб чиқай, — онасига тайинлади Ўлмас.
Малак эрига хавотир билан, қайнонасига эса маъноли қараб қўйди. Буни дарҳол тушунган Барчин Ўлмасга деди:
— Менга қара, ўзи мазанг йўқ. Сен ётиб дамингни ол. Мен ҳозир зипиллаб бориб, Абдусалимга учрашаман. Ўша молни сотиб бера қолади. Сен шу аҳволингда бозорда юрма...
— Акамни овора қиласизми? — норози бўлди Ўлмас.
Шу пайт боши айлангандек бўлди-ю, кўзини бир юмиб-очди. Атроф айқаш-ушқаш хира кўринди. Ҳаммага бир-бир тикилиб қараркан, яна бир бор кўзларини юмди. Очганида яхшироқ кўраётгандек туюлди. Бундан бироз тетиклашгандек бўлиб онасига қаради:
— Ая, менинг мазам йўқ. Даволанишим керакми? Шу-у, битта молни сотиб, кўриниб келсамми? Битта бошимни эмас, кўзимни, ошқозонимни ҳам кўрсатаман...
Барчин ўғлига бақрайиб қолди. Болалари ҳам унга анграйиб қараб турарди. Охирги пайтда тез-тез такрорланаётган бу ҳолат кишининг юрагига ваҳм соларди. Биргина Малак барчани чалғитадиган, таскин бўладиган гап айтди:
— Ўйлаб-ўйламай ҳазил қилаверасиз-а? Ойим хавотирга тушади ҳам демайсиз. Сиз ётиб дамингизни олинг, ойим акамникига боради ҳозир. Молни акам сотиб беради. Кейин дўхтирга бораверасиз. Менам ёнингизда бирга бораман.
@ibratli_sozlar
Малак эрига хавотир билан, қайнонасига эса маъноли қараб қўйди. Буни дарҳол тушунган Барчин Ўлмасга деди:
— Менга қара, ўзи мазанг йўқ. Сен ётиб дамингни ол. Мен ҳозир зипиллаб бориб, Абдусалимга учрашаман. Ўша молни сотиб бера қолади. Сен шу аҳволингда бозорда юрма...
— Акамни овора қиласизми? — норози бўлди Ўлмас.
Шу пайт боши айлангандек бўлди-ю, кўзини бир юмиб-очди. Атроф айқаш-ушқаш хира кўринди. Ҳаммага бир-бир тикилиб қараркан, яна бир бор кўзларини юмди. Очганида яхшироқ кўраётгандек туюлди. Бундан бироз тетиклашгандек бўлиб онасига қаради:
— Ая, менинг мазам йўқ. Даволанишим керакми? Шу-у, битта молни сотиб, кўриниб келсамми? Битта бошимни эмас, кўзимни, ошқозонимни ҳам кўрсатаман...
Барчин ўғлига бақрайиб қолди. Болалари ҳам унга анграйиб қараб турарди. Охирги пайтда тез-тез такрорланаётган бу ҳолат кишининг юрагига ваҳм соларди. Биргина Малак барчани чалғитадиган, таскин бўладиган гап айтди:
— Ўйлаб-ўйламай ҳазил қилаверасиз-а? Ойим хавотирга тушади ҳам демайсиз. Сиз ётиб дамингизни олинг, ойим акамникига боради ҳозир. Молни акам сотиб беради. Кейин дўхтирга бораверасиз. Менам ёнингизда бирга бораман.
@ibratli_sozlar
Муаллиф: Наргиза Усанбоева
68-қисм
Давоми
— Сенга нима қилди? Бирор жойинг оғрияптими? — хотинига ҳайрон бўлиб қаради Ўлмас.
Малак “Сизни бу ҳолда ёлғиз жўнатиб бўлмайди”, дея олмади. Қайнонасининг баттар ваҳимага тушиб қолишидан чўчиди. Тилига келган гапдан ўзи ҳам ҳайратга тушди:
— Ўзингизга қўйса, пулни кўзингиз қиймай, ўтган сафаргидек қайтиб келасиз. Ёнингизда бирга бориб, мажбурлаб текширувлардан ўтказмасам бўлмайди.
— Тўғри, — бироз жонланиб деди Барчин. — Малак сен билан бирга боради. Олдинги гал қуруқ қайтиб келиб, мана тағин уч ойча вақтни ўтказдинг. Сен ўзингни ўйламайсан, мажбурламасак...
Барчин ўзи айтганидек, Абдусалимга илтимос қилиб молни соттирди. Орадан икки кун ўтиб эса эр-хотин туман марказига йўл олишди.
— Мен уч ойча олдин олдингизга келгандим. Бир қоғозча ёзиб бериб, қиммат текширувга юборгандингиз. Ўшанда пулим етмаганди. Ўша қоғозчадан яна ёзиб берсангиз, бугун ўша аппаратингизга тушаман, — деди Ўлмас ўша аввал учрашган шифокорининг ёнига кириб.
Табиийки, шифокор уни аллақачон унутиб юборганди. Шунинг учун Ўлмасдан шикоятларини сўради:
— Ўзи сизни нима безовта қиляпти?
— Бошим кучли оғрийди, кўнглим ҳам айнийди. Кейин кўзим хиралашиб боряпти. Э-э, аввалги келганимда ғалати қилиқлар қилдириб текширгандингиз. Эсингиздами, кўзимни юмиб тургандим, сиз бармоқларимни ҳар хил ҳолатга солгандингиз...
— Ҳа-а, эсладим, — шифокор ростдан ҳам Ўлмасни эслаганди. — Шундан буён қайтиб келмадингизми? Уч ойча вақт ўтди дедингизми? Мен дарров компьютер томографиясига бошингизни туширинг, дегандим-ку!
— Пулим етмаганди-да!
— Касаллик билан ўйнашиб бўларканми? Ўтказиб юборган бўлсангиз нима бўлади? — бош чайқаркан, қоғоз қоралашга тушди шифокор. — Тушинг-да, менга олиб келинг.
— Майли... — ўрнидан тураётиб яна маст одамдек чайқалиб кетдиЎлмас.
Шифокор яна бошини сарак-сарак қилди:
— Айтган вақтда қулоқ солсангиз нима бўларди? Шу пайтгача анча даволанган бўлардингиз. Текширтиринг-у, келинг!
Ўлмас ва Малак шифокор тушунтирган хона томон кетди. Анча навбат кутиб ўтиришди. Кейин бу текширувнинг жавоби чиқиши учун ҳам пича вақт керак экан. Хуллас, кун тушдан оққанида икковлашиб, шифокорнинг ҳузурига кириб келишди. Майда-майда бош суяги акс этган қора рентген қоғозига узоқ тикилган шифокор ниҳоят эр-хотиннинг ёнига ўтирди:
— Ука, бу гал келин билан келиб яхши қилибсиз. Ўзингиз келганингизда ким билсин яна неча ойдан кейин даволанишга қарор қилардингиз. Келин, гап бундай. Мен ҳозир бир шифохонанинг манзилини ёзиб бераман. Ўша ерга бориб бугуноқ эрингизни ётқизасиз. Ука, бошингизда жиддий ўзгариш бор. Бепарво бўлманг, агар даволанмасангиз кўзларингиз буткул кўрмай қолиши ҳам мумкин. Буни истамасангиз керак, а?
Ўлмас кўзлари умуман кўрмаслигини тасаввур қилиб, қўрқиб кетди. Айрим чоғларда кўзи хиралашса сиқилиб кетади-ку, агар кўрмай қолса борми? Зулмат ичида қолиш...
— Худо сақласин, дўхтир, даволанадилар, — эридан олдин жавоб берди Малак. — Ўзим кўз-қулоқ бўламан. Қаерда экан ўша шифохона?
— Шаҳарга борасизлар. Мана манзилини ёзиб қўйдим. Айтиб қўяй, улар эрингизни олиб қолиши ҳам мумкин. Бирдан ётқизишга тайёр бўлиб борган маъқул.
— Барибир бугун бора олмаймиз, кеч бўлиб кетди.. Уйга бориб, ҳамма керакли нарсалар билан эртага эрталаб йўлга чиқамиз-да.
— Фақат яна ортга суришлар бўлмасин. Кўриб турибсиз, эрингизнинг аҳволи яхши эмас. Уч ой олдин борганида шу пайтгача тетиклашиб қоларди. Вақт — ғанимат. Ҳар бир дақиқадан фойдаланиш керак. Ўзбек шу-да, қизиқчимиз айтганидек, касали ўтиб, йиқиладиган ҳолга келганидан кейин шифокорнинг ёнига боради.
— Ака, ёнингизга бир келгандим. Қоғозча ёзиб бергандингиз. Ўша қоғозча қаерда қолган, тополмадим. Яна битта ёзиб бера оласизми? Текширувдан ўтмоқчиман... — кутилмаганда Ўлмаснинг яна касали хуруж қилиб, текширувдан ўтиб келганини унутганди.
Малак эрига ачиниш билан қаради. Шифокор эса аҳволни дарҳол тушунди:
68-қисм
Давоми
— Сенга нима қилди? Бирор жойинг оғрияптими? — хотинига ҳайрон бўлиб қаради Ўлмас.
Малак “Сизни бу ҳолда ёлғиз жўнатиб бўлмайди”, дея олмади. Қайнонасининг баттар ваҳимага тушиб қолишидан чўчиди. Тилига келган гапдан ўзи ҳам ҳайратга тушди:
— Ўзингизга қўйса, пулни кўзингиз қиймай, ўтган сафаргидек қайтиб келасиз. Ёнингизда бирга бориб, мажбурлаб текширувлардан ўтказмасам бўлмайди.
— Тўғри, — бироз жонланиб деди Барчин. — Малак сен билан бирга боради. Олдинги гал қуруқ қайтиб келиб, мана тағин уч ойча вақтни ўтказдинг. Сен ўзингни ўйламайсан, мажбурламасак...
Барчин ўзи айтганидек, Абдусалимга илтимос қилиб молни соттирди. Орадан икки кун ўтиб эса эр-хотин туман марказига йўл олишди.
— Мен уч ойча олдин олдингизга келгандим. Бир қоғозча ёзиб бериб, қиммат текширувга юборгандингиз. Ўшанда пулим етмаганди. Ўша қоғозчадан яна ёзиб берсангиз, бугун ўша аппаратингизга тушаман, — деди Ўлмас ўша аввал учрашган шифокорининг ёнига кириб.
Табиийки, шифокор уни аллақачон унутиб юборганди. Шунинг учун Ўлмасдан шикоятларини сўради:
— Ўзи сизни нима безовта қиляпти?
— Бошим кучли оғрийди, кўнглим ҳам айнийди. Кейин кўзим хиралашиб боряпти. Э-э, аввалги келганимда ғалати қилиқлар қилдириб текширгандингиз. Эсингиздами, кўзимни юмиб тургандим, сиз бармоқларимни ҳар хил ҳолатга солгандингиз...
— Ҳа-а, эсладим, — шифокор ростдан ҳам Ўлмасни эслаганди. — Шундан буён қайтиб келмадингизми? Уч ойча вақт ўтди дедингизми? Мен дарров компьютер томографиясига бошингизни туширинг, дегандим-ку!
— Пулим етмаганди-да!
— Касаллик билан ўйнашиб бўларканми? Ўтказиб юборган бўлсангиз нима бўлади? — бош чайқаркан, қоғоз қоралашга тушди шифокор. — Тушинг-да, менга олиб келинг.
— Майли... — ўрнидан тураётиб яна маст одамдек чайқалиб кетдиЎлмас.
Шифокор яна бошини сарак-сарак қилди:
— Айтган вақтда қулоқ солсангиз нима бўларди? Шу пайтгача анча даволанган бўлардингиз. Текширтиринг-у, келинг!
Ўлмас ва Малак шифокор тушунтирган хона томон кетди. Анча навбат кутиб ўтиришди. Кейин бу текширувнинг жавоби чиқиши учун ҳам пича вақт керак экан. Хуллас, кун тушдан оққанида икковлашиб, шифокорнинг ҳузурига кириб келишди. Майда-майда бош суяги акс этган қора рентген қоғозига узоқ тикилган шифокор ниҳоят эр-хотиннинг ёнига ўтирди:
— Ука, бу гал келин билан келиб яхши қилибсиз. Ўзингиз келганингизда ким билсин яна неча ойдан кейин даволанишга қарор қилардингиз. Келин, гап бундай. Мен ҳозир бир шифохонанинг манзилини ёзиб бераман. Ўша ерга бориб бугуноқ эрингизни ётқизасиз. Ука, бошингизда жиддий ўзгариш бор. Бепарво бўлманг, агар даволанмасангиз кўзларингиз буткул кўрмай қолиши ҳам мумкин. Буни истамасангиз керак, а?
Ўлмас кўзлари умуман кўрмаслигини тасаввур қилиб, қўрқиб кетди. Айрим чоғларда кўзи хиралашса сиқилиб кетади-ку, агар кўрмай қолса борми? Зулмат ичида қолиш...
— Худо сақласин, дўхтир, даволанадилар, — эридан олдин жавоб берди Малак. — Ўзим кўз-қулоқ бўламан. Қаерда экан ўша шифохона?
— Шаҳарга борасизлар. Мана манзилини ёзиб қўйдим. Айтиб қўяй, улар эрингизни олиб қолиши ҳам мумкин. Бирдан ётқизишга тайёр бўлиб борган маъқул.
— Барибир бугун бора олмаймиз, кеч бўлиб кетди.. Уйга бориб, ҳамма керакли нарсалар билан эртага эрталаб йўлга чиқамиз-да.
— Фақат яна ортга суришлар бўлмасин. Кўриб турибсиз, эрингизнинг аҳволи яхши эмас. Уч ой олдин борганида шу пайтгача тетиклашиб қоларди. Вақт — ғанимат. Ҳар бир дақиқадан фойдаланиш керак. Ўзбек шу-да, қизиқчимиз айтганидек, касали ўтиб, йиқиладиган ҳолга келганидан кейин шифокорнинг ёнига боради.
— Ака, ёнингизга бир келгандим. Қоғозча ёзиб бергандингиз. Ўша қоғозча қаерда қолган, тополмадим. Яна битта ёзиб бера оласизми? Текширувдан ўтмоқчиман... — кутилмаганда Ўлмаснинг яна касали хуруж қилиб, текширувдан ўтиб келганини унутганди.
Малак эрига ачиниш билан қаради. Шифокор эса аҳволни дарҳол тушунди:
— Текширувдан ўтиб келдингиз? Миянгиздаги ўзгариш сабаб сал олдинги воқеани ҳам унутиб қўйяпсиз. Бу биринчиси эмас, тўғрими? Ўлмас, бирор нарсани унутган-унутмаганингизни билиш учун энди эътиборли бўлишингизга тўғри келади. Бирор гап ёдингизга тушиб, айтмоқчи бўлсангиз, аввал атрофга, вазиятга эътибор қилинг. Мана, масалан, ҳозирги гапингизни икки соатча аввал айтганингизнинг исботи бўлиб рентген қоғози турибди. Демак, сизга хасталик панд беряпти. Бундан кейин бу тез-тез такрорланиши мумкин. Шунинг учун эътиборли бўлсангиз, яхши бўлади. Албатта бу қийин. Лекин уддалаш мумкин. Тушундингизми?
— Мен бу гапни айтганмидим? Қоғоз сўраб бўлганмидим? — тушунмагандек шифокор ва хотинига аланглади Ўлмас.
— Мана, компьютер томографиясига тушиб ҳам келдик-ку! Дўхтир шунга диққат қилинг деяпти.
— Менинг хаёлимда ҳозир эшикдан кириб келиб, ўтиргандекмиз... — ерга қараб хижолат бўлди Ўлмас. Сўнг умид билан шифокорга қаради. — Даволансам, шулар ҳам кетадими? Дўхтир, кейин... кўнглим ҳам айнийди. Ошқозонимда ҳам бир гап борми, деб...
— Сиздаги оғриқлар ва безовтагарчиликларнинг ҳаммаси бошингиздан. Шуни унутманг, мия танамиздаги барча аъзоларни бошқаради. Мияда бирор ўзгариш бўлдими, бошқа аъзолар ҳам оқсайди. Мен айтган шифохонага борсангиз, ҳаммаси яхши бўлади.
Малак шифокор манзил ёзиб берган қоғозчани сумкасига жойлаб ўрнидан қўзғалди. Ўлмаснинг қўлидан тутиб, эшик сари етакларкан, шифокорга деди:
— Раҳмат дўхтир, катта...
— Яхши боринглар, — шифокорнинг сўзларида ҳам, кўзларида ҳам ачиниш, раҳм мужассам эди. Буни англаган Ўлмаснинг юраги ортга тортгандек бўлди.
— Яхши бўлармиканман? — гапириниб қўйди ўзича.
— Нега яхши бўлмайсиз? Албатта, яхши бўласиз. Эртагаёқ борамиз шаҳарга.
Эр-хотин ўз хаёллари билан банд бўлиб, уйга етиб келганларини ҳам сезмай қолишди. Уларга кўзи тушиши билан болалар пешвоз югуришди.
— Менга нима олиб келдингиз? — Дилбек етиб келмасдан бақирди.
— Менгаям, — тили энди чиққан Ёдгор ҳам улар томон чопқилларди.
— Бирор нарса олганмидик болаларга? — Малакка қаради Ўлмас.
— Эътиборли бўлинг! Дўхтир тайинлади-ку!
— Бунинг нимасига эътибор қиламан? — аразлагандек деди Ўлмас.
Малак эса унинг кайфиятини кўтариш учун кулди:
— Вазиятни ўрганинг. Сумкага қаранг. Дўмпайиб турибдими ё пуччайиб?
— Пуаро бўламанми дейман бу ёғига? — Ўлмас ҳам жилмайди ва сумкага жўрттага жиддий боқиб қўшимча қилди: — Сумкага қарайдиган бўлсак, кўп нарса олган кўринасиз. Албатта кийим-кечак эмас. Чунки оғиргина. Менимча, шакар, конфет яна нималардир бор. Камида беш кило нарса...
— Топдингиз, изқувар. Икки кило шакар, икки кило конфет, бир кило туз бор! — қиқирлади Малак.
— Ў-ў-ў, Пуаро ҳам йўлда қолибди-ку унда. Болаларим, сизларга конфет олиб келдилар Пуаро отангиз! — сумкани очиб, болаларига конфет улаша бошлади Ўлмас. — Бундан кейин мени Пуаро ота денглар!
Уларнинг шовқинидан Барчин ҳам уйдан чиқиб келди. Онаизорни фақат боласининг соғлиғи қизиқтирарди:
— Яхши дедими, болам? Кўп қолиб кетдинглар... Хавотирдан ўлдим...
Малак қайнонасига салом берди-да, “Ўзингиз жавоб берасизми?” дегандек эрига боқди.
— Отдек эканман, ая. Бундан буён изқуварлик билан шуғулланишим шарт экан. Шифокорнинг ўзи айтди. Бир нарсалар эсимдан чиқса, изқуварлик қилиб, атрофни ўрганиб, хулоса чиқариб, шунга қараб гапиришим керак экан. Хуллас, шифохонага бориб Эркул Пуаро бўлиб келдим.
— Яхши дейишдими, ишқилиб? Нимадан бўларкан? — ўғлининг ҳазили ҳам юрагига сиғмади Барчиннинг.
— Мияда сал ўзгариш бўлиши мумкин, деб шаҳарга буюрди. “Ётқизиши ҳам мумкин”, деди, — тушунтирди Малак.
— Шаҳарга буюрдими? — Барчиннинг юзида ташвишланиш аксланди. — Бекорга буюрмайди у ерларга?
— Хавотирга тушманг, ойи, — Малак юпатишга тушди. — Мия билан шаҳарда шуғулланишади. Ўғлингизнинг миясида ўзгариш бўлиши мумкин экан. Менимча, тумандагилар мияни яхши тушунмайди. Шунинг учун шаҳарга буюрди.
— Мен бу гапни айтганмидим? Қоғоз сўраб бўлганмидим? — тушунмагандек шифокор ва хотинига аланглади Ўлмас.
— Мана, компьютер томографиясига тушиб ҳам келдик-ку! Дўхтир шунга диққат қилинг деяпти.
— Менинг хаёлимда ҳозир эшикдан кириб келиб, ўтиргандекмиз... — ерга қараб хижолат бўлди Ўлмас. Сўнг умид билан шифокорга қаради. — Даволансам, шулар ҳам кетадими? Дўхтир, кейин... кўнглим ҳам айнийди. Ошқозонимда ҳам бир гап борми, деб...
— Сиздаги оғриқлар ва безовтагарчиликларнинг ҳаммаси бошингиздан. Шуни унутманг, мия танамиздаги барча аъзоларни бошқаради. Мияда бирор ўзгариш бўлдими, бошқа аъзолар ҳам оқсайди. Мен айтган шифохонага борсангиз, ҳаммаси яхши бўлади.
Малак шифокор манзил ёзиб берган қоғозчани сумкасига жойлаб ўрнидан қўзғалди. Ўлмаснинг қўлидан тутиб, эшик сари етакларкан, шифокорга деди:
— Раҳмат дўхтир, катта...
— Яхши боринглар, — шифокорнинг сўзларида ҳам, кўзларида ҳам ачиниш, раҳм мужассам эди. Буни англаган Ўлмаснинг юраги ортга тортгандек бўлди.
— Яхши бўлармиканман? — гапириниб қўйди ўзича.
— Нега яхши бўлмайсиз? Албатта, яхши бўласиз. Эртагаёқ борамиз шаҳарга.
Эр-хотин ўз хаёллари билан банд бўлиб, уйга етиб келганларини ҳам сезмай қолишди. Уларга кўзи тушиши билан болалар пешвоз югуришди.
— Менга нима олиб келдингиз? — Дилбек етиб келмасдан бақирди.
— Менгаям, — тили энди чиққан Ёдгор ҳам улар томон чопқилларди.
— Бирор нарса олганмидик болаларга? — Малакка қаради Ўлмас.
— Эътиборли бўлинг! Дўхтир тайинлади-ку!
— Бунинг нимасига эътибор қиламан? — аразлагандек деди Ўлмас.
Малак эса унинг кайфиятини кўтариш учун кулди:
— Вазиятни ўрганинг. Сумкага қаранг. Дўмпайиб турибдими ё пуччайиб?
— Пуаро бўламанми дейман бу ёғига? — Ўлмас ҳам жилмайди ва сумкага жўрттага жиддий боқиб қўшимча қилди: — Сумкага қарайдиган бўлсак, кўп нарса олган кўринасиз. Албатта кийим-кечак эмас. Чунки оғиргина. Менимча, шакар, конфет яна нималардир бор. Камида беш кило нарса...
— Топдингиз, изқувар. Икки кило шакар, икки кило конфет, бир кило туз бор! — қиқирлади Малак.
— Ў-ў-ў, Пуаро ҳам йўлда қолибди-ку унда. Болаларим, сизларга конфет олиб келдилар Пуаро отангиз! — сумкани очиб, болаларига конфет улаша бошлади Ўлмас. — Бундан кейин мени Пуаро ота денглар!
Уларнинг шовқинидан Барчин ҳам уйдан чиқиб келди. Онаизорни фақат боласининг соғлиғи қизиқтирарди:
— Яхши дедими, болам? Кўп қолиб кетдинглар... Хавотирдан ўлдим...
Малак қайнонасига салом берди-да, “Ўзингиз жавоб берасизми?” дегандек эрига боқди.
— Отдек эканман, ая. Бундан буён изқуварлик билан шуғулланишим шарт экан. Шифокорнинг ўзи айтди. Бир нарсалар эсимдан чиқса, изқуварлик қилиб, атрофни ўрганиб, хулоса чиқариб, шунга қараб гапиришим керак экан. Хуллас, шифохонага бориб Эркул Пуаро бўлиб келдим.
— Яхши дейишдими, ишқилиб? Нимадан бўларкан? — ўғлининг ҳазили ҳам юрагига сиғмади Барчиннинг.
— Мияда сал ўзгариш бўлиши мумкин, деб шаҳарга буюрди. “Ётқизиши ҳам мумкин”, деди, — тушунтирди Малак.
— Шаҳарга буюрдими? — Барчиннинг юзида ташвишланиш аксланди. — Бекорга буюрмайди у ерларга?
— Хавотирга тушманг, ойи, — Малак юпатишга тушди. — Мия билан шаҳарда шуғулланишади. Ўғлингизнинг миясида ўзгариш бўлиши мумкин экан. Менимча, тумандагилар мияни яхши тушунмайди. Шунинг учун шаҳарга буюрди.
— Ҳа, ая. Мия мураккаб бўлса. Тумандагилардан кўра шаҳарда даволашгани яхши-да.
— Энди орқага сурмай, даволангани бор, болам...
— Бораман, бораман, — деди Ўлмас Ёдгорни ердан кўтараркан. Аммо ўғлини кўп олиб юролмади. Унинг чайқалиб кетганини кўриб, Малак дарҳол болани қўлидан олди.
@ibratli_sozlar
— Энди орқага сурмай, даволангани бор, болам...
— Бораман, бораман, — деди Ўлмас Ёдгорни ердан кўтараркан. Аммо ўғлини кўп олиб юролмади. Унинг чайқалиб кетганини кўриб, Малак дарҳол болани қўлидан олди.
@ibratli_sozlar
#Ҳикоялар
ИШОНЧНИНГ КУЧИ.
Кичик бир болакай денгиз бўйида кўзларини бир нуқтага тикиб ўтирарди. Бир соатдан бери ўтирган бу боланинг ҳоли яқин жойда ўтирган бир қариянинг диққатини ўзига тортди. Қария боланинг ëнига бориб:
- Ҳа, ўғлим, хорманг. Бугун денгиз жуда ҳам чиройлими-а? - деди.
Болакай қарияга қарамасдан:
- Лекин бугун шамол бор. Коптогим денгизга тушиб кетиб, шамол билан анча узоққа кетиб қолди.
- Агар ëш бўлганимда, сузиб бориб коптогингни олиб берардим - деди боланинг ëнига ўтирган қария.
Бола жавоб бермади. Кўз олдидан узоқлашиб кетаëтган коптогига қараб ўтиришда давом этди. Қария сокин овоз билан:
- Умидингни хеч қачон йўқотма. Менимча, дуо қилсанг, яхши бўлади.- деди. Бола қувонч билан:
- Дуо қилсам, коптогим қайтиб келадими? - дея сўради.
- Агар Аллоҳ истаса, қайтиб келади. Агар қайтиб келмаса ҳам дуоларингнинг савоби сенга етади.
Болакай қариянинг гаплари хақида озгина ўйланиб, орқасидан бувасидан ўрганган дуоларни ўқий бошлади. Кейин коптоги қайтиб келиши учун Аллоҳдан ëрдам сўради. Лекин бу унинг дардига дармон бўлмади. У коптокни олиш учун узоқ вақт харакат қилган, хатто байрамда олган пулларини хам копток учун асраб қўйган эди. Ҳозир копток қайтиб келишига биргина имконият шамолнинг ўз йўналишини ўзгартириши эди. Лекин денгиз катта, копток эса кичик.
Кечга яқин хаво ўзгарди. Қуëш ботиши арафасида балиқчилар денгиздан қайта бошлади. Уйига коптоксиз кетишни истамаган болакай қария билан бирга ўтириб балиқчиларни кутарди. Қария балиқни хар доим Карим балиқчидан харид қиларди. Кўзи билан Каримни излаб топган отахон:
- Овингиз бароридан келган бўлса керак иншоАллоҳ - деди. Карим балиқчи ëнидаги қутига ишора қилиб:
- Бу сафар балиқ оз - деди.
- Дуо қилмадингизми? - дея гапга аралашди болакай. -Умидингизни асло йўқотманг.
Карим балиқчи болакайнинг бошидан силаб:
- Дуо... Дуо қилсам балиқ тутаманми?
- Тута олмасангиз хам дуоларингизнинг савоби сизга етади. Мен ҳозиргина ўргандим буни.
Карим балиқчи бу гапни биринчи маротаба эшитаëтган эди.
- Мен ҳам энди ўргандим. Буни менга кичкина ўқитувчи ўргатди - деди балиқчи.
Бу гапларни эшитиб болакай жуда қувонди. Копток унинг эсидан ҳам чиқиб кетган эди. Балиқчи кемасига қайтиб чиқди ва қўлига бир копток олди. Уни болакайга узатиб:
- Ўқитувчилар хақини адо этиш қийин. Бу коптокни денгиздан топиб олдим - деди.
Болакай худди туш кўраëтгандек эди. Кутилмаган нарсалар бўлаëтган туш. Атрофга қаради. Хаммаси хақиқий. Балиқчи ҳам, кема ҳам, қария ҳам... Копток қўлида. Уни қаттиқ қучоқлаб:
- Мендан рухсатсиз узоққа кетиш йўқ - деди. Дуо қилмаганимда нима бўларди?
СОРА САИДОВА.
@ibratli_sozlar
ИШОНЧНИНГ КУЧИ.
Кичик бир болакай денгиз бўйида кўзларини бир нуқтага тикиб ўтирарди. Бир соатдан бери ўтирган бу боланинг ҳоли яқин жойда ўтирган бир қариянинг диққатини ўзига тортди. Қария боланинг ëнига бориб:
- Ҳа, ўғлим, хорманг. Бугун денгиз жуда ҳам чиройлими-а? - деди.
Болакай қарияга қарамасдан:
- Лекин бугун шамол бор. Коптогим денгизга тушиб кетиб, шамол билан анча узоққа кетиб қолди.
- Агар ëш бўлганимда, сузиб бориб коптогингни олиб берардим - деди боланинг ëнига ўтирган қария.
Бола жавоб бермади. Кўз олдидан узоқлашиб кетаëтган коптогига қараб ўтиришда давом этди. Қария сокин овоз билан:
- Умидингни хеч қачон йўқотма. Менимча, дуо қилсанг, яхши бўлади.- деди. Бола қувонч билан:
- Дуо қилсам, коптогим қайтиб келадими? - дея сўради.
- Агар Аллоҳ истаса, қайтиб келади. Агар қайтиб келмаса ҳам дуоларингнинг савоби сенга етади.
Болакай қариянинг гаплари хақида озгина ўйланиб, орқасидан бувасидан ўрганган дуоларни ўқий бошлади. Кейин коптоги қайтиб келиши учун Аллоҳдан ëрдам сўради. Лекин бу унинг дардига дармон бўлмади. У коптокни олиш учун узоқ вақт харакат қилган, хатто байрамда олган пулларини хам копток учун асраб қўйган эди. Ҳозир копток қайтиб келишига биргина имконият шамолнинг ўз йўналишини ўзгартириши эди. Лекин денгиз катта, копток эса кичик.
Кечга яқин хаво ўзгарди. Қуëш ботиши арафасида балиқчилар денгиздан қайта бошлади. Уйига коптоксиз кетишни истамаган болакай қария билан бирга ўтириб балиқчиларни кутарди. Қария балиқни хар доим Карим балиқчидан харид қиларди. Кўзи билан Каримни излаб топган отахон:
- Овингиз бароридан келган бўлса керак иншоАллоҳ - деди. Карим балиқчи ëнидаги қутига ишора қилиб:
- Бу сафар балиқ оз - деди.
- Дуо қилмадингизми? - дея гапга аралашди болакай. -Умидингизни асло йўқотманг.
Карим балиқчи болакайнинг бошидан силаб:
- Дуо... Дуо қилсам балиқ тутаманми?
- Тута олмасангиз хам дуоларингизнинг савоби сизга етади. Мен ҳозиргина ўргандим буни.
Карим балиқчи бу гапни биринчи маротаба эшитаëтган эди.
- Мен ҳам энди ўргандим. Буни менга кичкина ўқитувчи ўргатди - деди балиқчи.
Бу гапларни эшитиб болакай жуда қувонди. Копток унинг эсидан ҳам чиқиб кетган эди. Балиқчи кемасига қайтиб чиқди ва қўлига бир копток олди. Уни болакайга узатиб:
- Ўқитувчилар хақини адо этиш қийин. Бу коптокни денгиздан топиб олдим - деди.
Болакай худди туш кўраëтгандек эди. Кутилмаган нарсалар бўлаëтган туш. Атрофга қаради. Хаммаси хақиқий. Балиқчи ҳам, кема ҳам, қария ҳам... Копток қўлида. Уни қаттиқ қучоқлаб:
- Мендан рухсатсиз узоққа кетиш йўқ - деди. Дуо қилмаганимда нима бўларди?
СОРА САИДОВА.
@ibratli_sozlar
Муаллиф: Наргиза Усанбоева
69-қисм
Давоми
Эртасига тонгда яна улар йўлга тушишди. Шифохонани амаллаб топиб боришганида унинг дарвозаси ёнидаги ёзувни ўқиб, Малакнинг нафаси ичига тушди. Яхшики Ўлмас назар ҳам ташламади.
— Қайси томонга юрарканмиз? Кимга учрарканмиз? Қанақа шифохона экан ўзи? — кутилмаганда суриштириб қолди у.
Малакнинг эса ҳадикдан юраги бўғзига келди. Нақ томоғининг тагида ураётгандек эди.
— Шу ерда ўтириб туринг, сўраб келаман, — Малак Ўлмасни шифохона ҳовлисидаги ўриндиққа ўтирғизди-ю, эшикдан кириб-чиқиб юрган ҳамширалар томон юрди. Сал ўтмай Ўлмасни етаклаб, кўрсатилган шифокор ёнига кирди. Малакнинг ҳамон юраги тез урар, дўхтирнинг нохуш хабар айтмаслигига умид қиларди. Бахтига шифокор камгап эканми ё тезроқ қутилгиси келдими, қоғозларга бир-бир назар ташлади-ю, ҳамширани чақириб, Ўлмасни жой бўшаган хоналардан бирига жойлаштиришни тайинлади. Ўлмас яна мазаси қочаётгани учунми жим эди. Малак бўлса шифокорга савол бергани ботина олмади. Хайрият, чиқиб кетишаётганда шифокор уларнинг ортидан гапирди:
— Келин, эрингизни ётқизиб, қайтиб келсангиз, мен дориларни ёзиб бераман...
— Майли, — деди Малак эри ва ҳамширага эргашаркан.
Қайтиб келганида шифокор ўтирган хонанинг эшиги очиқ, у бир эркак билан гаплашиб ўтирар, эркак елкалари силкиниб-силкиниб йиғларди. Бу манзарадан янада ўзини йўқотган Малак остонада туриб қолди.
— Ўзингизни қўлга олинг. Биз ҳам Худо эмасмиз. Қўлимиздан келган ҳамма ёрдамни берамиз.
— У биттагина қизим. Бешта ўғлимдан кейин туғилган. Эрка қизимиз. Унинг азобланишига ортиқ чидай олмайман, — йиғларди эркак. — Онасига ҳам айтмадим ҳали. Кўтара олмаслиги аниқ.
Малакнинг юраги эзилди. Ўйчан эшик ёнидаги ўриндиққа чўкди. Ҳалиги эркак эса шифокорга ялина-ялина чиқиб кетди.
— Келинг, — шифокор олдидаги қоғозлардан бош кўтармай деди.
Малак рўпарасига келиб ўтирганида ҳам қараб қўймади. Нималарнидир ёзганча саволга тутди:
— Эрингизнинг касаллигини биласиз-а?
— Ҳа, миясида ўзгариш бор экан.
— Ҳа. Аввал қишлоқдаги дўхтиримиз бир-икки укол қилган.
Шифокор афсуслангандек хўрсиниб қўйди. Кейин ручкасини стол бурчагидаги дафтарлар ёнига ирғитди-да, Малакка қаради:
— Қишлоқдаги дўхтирга укол қилдириб, касални анча ўтказиб юборгансизлар. Тўртинчи босқич. Эрингиз чидамли экан. Шу пайтгача оғриқларга чидаб келишнинг ўзи бўлмайди.
— Нима тўртинчи босқич? — Малакни яна қўрқув истканжага олди. У қачонлардир саратон хасталиги билан оғриган беморлар даволанадиган шифохона “Онкология” деб аталишини, касалликни “биринчи, иккинчи... босқич”, деб гапиришларини эшитганди. Боя шифохонага кираётганда дарвоза ёнидаги ёзувдан бир сесканган бўлса, энди шифокорнинг ишорали гаплари уни чўчитаётганди.
— Эрингизнинг ака-укаси ёки отаси борми?
— Отаси вафот этган. Акалари... акалари бор, аммо отаси бошқа... Шунга мен билан келди.
— Демак, яқин одами ўзингиз. Унда яшириб ўтирмайман. Билишингиз шарт. Эрингизнинг бошида ўсма бор. У қай даражада хавфли буни айта олмайман. Аммо шу аниқки, бу — саратон.
Малакнинг бўғзида “дук-дук” қилиб уриб турган юраги пастга шувиллаб тушиб кетгандек бўлди. Кўзларига ёш қуйилди. Шу баробарда тилидан савол учди:
— Тузалиб кетадими?
— Қўлдан келганча курашамиз. Фақат... жуда кеч олиб келдингиз.
— Айтдим-ку, эрингиз бардошли экан. Одатда, беморлар бу босқичда, бу аҳволда додлаб ётишади. Унинг жони оғриқда. Аммо чидаяпти, тишини тишига босяпти. Шунинг учун саволга ҳам тутмадим. Ҳозир ҳамшира оғриқ қолдирувчи укол қилади. Шу билан бироз дам олади.
Малакнинг саволлари кўп эди. Ҳозиргина шифокордан нималарнидир сўрамоқчи эди. Аммо бир зумда улар қаёққадир ғойиб бўлди. Ҳатто нима дейишини ҳам билмай қолди.
— Айтганча, айрим дориларни биз ўзимиз берамиз. Лекин баъзилари, яъни, асосийларини ўзингиз олиб келасиз. Ёзиб қўйгандим, мана. Биз ҳозироқ даволашни бошлаймиз.
Шифокор Малакнинг қўлига қоғоз тутқазди. У шифохонадан қандай чиқди, дориларни излаб, нечта дорихонага кирди, буларни англайдиган аҳволда эмасди. Миясида айланаётган гап фақат “Буни қайнонамга қандай айтаман? Энди нима бўлади?” эди.
69-қисм
Давоми
Эртасига тонгда яна улар йўлга тушишди. Шифохонани амаллаб топиб боришганида унинг дарвозаси ёнидаги ёзувни ўқиб, Малакнинг нафаси ичига тушди. Яхшики Ўлмас назар ҳам ташламади.
— Қайси томонга юрарканмиз? Кимга учрарканмиз? Қанақа шифохона экан ўзи? — кутилмаганда суриштириб қолди у.
Малакнинг эса ҳадикдан юраги бўғзига келди. Нақ томоғининг тагида ураётгандек эди.
— Шу ерда ўтириб туринг, сўраб келаман, — Малак Ўлмасни шифохона ҳовлисидаги ўриндиққа ўтирғизди-ю, эшикдан кириб-чиқиб юрган ҳамширалар томон юрди. Сал ўтмай Ўлмасни етаклаб, кўрсатилган шифокор ёнига кирди. Малакнинг ҳамон юраги тез урар, дўхтирнинг нохуш хабар айтмаслигига умид қиларди. Бахтига шифокор камгап эканми ё тезроқ қутилгиси келдими, қоғозларга бир-бир назар ташлади-ю, ҳамширани чақириб, Ўлмасни жой бўшаган хоналардан бирига жойлаштиришни тайинлади. Ўлмас яна мазаси қочаётгани учунми жим эди. Малак бўлса шифокорга савол бергани ботина олмади. Хайрият, чиқиб кетишаётганда шифокор уларнинг ортидан гапирди:
— Келин, эрингизни ётқизиб, қайтиб келсангиз, мен дориларни ёзиб бераман...
— Майли, — деди Малак эри ва ҳамширага эргашаркан.
Қайтиб келганида шифокор ўтирган хонанинг эшиги очиқ, у бир эркак билан гаплашиб ўтирар, эркак елкалари силкиниб-силкиниб йиғларди. Бу манзарадан янада ўзини йўқотган Малак остонада туриб қолди.
— Ўзингизни қўлга олинг. Биз ҳам Худо эмасмиз. Қўлимиздан келган ҳамма ёрдамни берамиз.
— У биттагина қизим. Бешта ўғлимдан кейин туғилган. Эрка қизимиз. Унинг азобланишига ортиқ чидай олмайман, — йиғларди эркак. — Онасига ҳам айтмадим ҳали. Кўтара олмаслиги аниқ.
Малакнинг юраги эзилди. Ўйчан эшик ёнидаги ўриндиққа чўкди. Ҳалиги эркак эса шифокорга ялина-ялина чиқиб кетди.
— Келинг, — шифокор олдидаги қоғозлардан бош кўтармай деди.
Малак рўпарасига келиб ўтирганида ҳам қараб қўймади. Нималарнидир ёзганча саволга тутди:
— Эрингизнинг касаллигини биласиз-а?
— Ҳа, миясида ўзгариш бор экан.
— Ҳа. Аввал қишлоқдаги дўхтиримиз бир-икки укол қилган.
Шифокор афсуслангандек хўрсиниб қўйди. Кейин ручкасини стол бурчагидаги дафтарлар ёнига ирғитди-да, Малакка қаради:
— Қишлоқдаги дўхтирга укол қилдириб, касални анча ўтказиб юборгансизлар. Тўртинчи босқич. Эрингиз чидамли экан. Шу пайтгача оғриқларга чидаб келишнинг ўзи бўлмайди.
— Нима тўртинчи босқич? — Малакни яна қўрқув истканжага олди. У қачонлардир саратон хасталиги билан оғриган беморлар даволанадиган шифохона “Онкология” деб аталишини, касалликни “биринчи, иккинчи... босқич”, деб гапиришларини эшитганди. Боя шифохонага кираётганда дарвоза ёнидаги ёзувдан бир сесканган бўлса, энди шифокорнинг ишорали гаплари уни чўчитаётганди.
— Эрингизнинг ака-укаси ёки отаси борми?
— Отаси вафот этган. Акалари... акалари бор, аммо отаси бошқа... Шунга мен билан келди.
— Демак, яқин одами ўзингиз. Унда яшириб ўтирмайман. Билишингиз шарт. Эрингизнинг бошида ўсма бор. У қай даражада хавфли буни айта олмайман. Аммо шу аниқки, бу — саратон.
Малакнинг бўғзида “дук-дук” қилиб уриб турган юраги пастга шувиллаб тушиб кетгандек бўлди. Кўзларига ёш қуйилди. Шу баробарда тилидан савол учди:
— Тузалиб кетадими?
— Қўлдан келганча курашамиз. Фақат... жуда кеч олиб келдингиз.
— Айтдим-ку, эрингиз бардошли экан. Одатда, беморлар бу босқичда, бу аҳволда додлаб ётишади. Унинг жони оғриқда. Аммо чидаяпти, тишини тишига босяпти. Шунинг учун саволга ҳам тутмадим. Ҳозир ҳамшира оғриқ қолдирувчи укол қилади. Шу билан бироз дам олади.
Малакнинг саволлари кўп эди. Ҳозиргина шифокордан нималарнидир сўрамоқчи эди. Аммо бир зумда улар қаёққадир ғойиб бўлди. Ҳатто нима дейишини ҳам билмай қолди.
— Айтганча, айрим дориларни биз ўзимиз берамиз. Лекин баъзилари, яъни, асосийларини ўзингиз олиб келасиз. Ёзиб қўйгандим, мана. Биз ҳозироқ даволашни бошлаймиз.
Шифокор Малакнинг қўлига қоғоз тутқазди. У шифохонадан қандай чиқди, дориларни излаб, нечта дорихонага кирди, буларни англайдиган аҳволда эмасди. Миясида айланаётган гап фақат “Буни қайнонамга қандай айтаман? Энди нима бўлади?” эди.
Уйга келганида ҳам ҳали паришон эди.
— Нима деди дўхтир? Нима қилган экан бошига? — Барчиннинг бетоқат ўтиргани маълум эди.
— “Ҳозироқ даволашни бошлаймиз. Отдек бўлиб кетади”, деди. Дориларини олиб бериб келдим. “Яна қанақадир аппаратга ҳам туширамиз”, дейишди. Ўғлингизнинг қўлига анча пул ташлаб келдим. Ўша текширувига, дориларига керак бўлиб қолади, деб. Мана бу қайтди, — Малак қайнонасининг ёнига эрталаб олиб кетган пулларининг учдан бирини қўйди.
— Касали жиддийми, дейман, бугуннинг ўзида шунча пул кетган бўлса... — ранги учди онанинг.
Малакнинг эса худди шифохонадаги каби юраги бўғзига келиб ура бошлади.
— Тезроқ яхши бўлсин, деб қиммат дорилар буюрди. Кейин текширадиган аппаратларининг ўзи ҳам фалон пул экан.
— Қайси шифохонага ётди ўзи? Номи нима экан? — кутилмаганда қайнона келини қўрққан саволни берди.
— Қарамабман ҳам. Шу-у, оддий шифохона шекилли... — кўзларини олиб қочди Малак.
Шундай қилиб, Ўлмас икки ҳафтача шифохонада бўлди. Бу орада Абдусалим уларнинг яна бир сигирини сотиб берди. Чунки дорилар таъсиридами, Ўлмаснинг аҳволи ёмонлашганди. Оғриққа дош бера олмас, кўзи тобора хиралашиб кетаётгандек эди.
— Ўлмасга молни сотганимизни айтиб ўтирма. Сиқилади, даволанмайман, деб қолади. Эсиз, бузоғи катта бўлса олиб қолардик. Бузоғи ҳам кичкина. Қозиқда мол қолмас экан-да! Майли, жони омон бўлса, яна олар, — деди Барчин Малакка.
Шундоқ ҳам Малакнинг буни эрига билдиргиси йўқ эди. Аммо Ўлмас барибир уйга қайтгач, сигирнинг йўқлигини кўрди. Лекин сўрамади. Ким билсин, балки кўзига жонидан бошқа нарса кўринмаётгани учун сўраб ўтирмагандир? Балки ҳаммаси кундай равшан бўлгани учун индамагандир? Ишқилиб, у ўзи билан ўзи овора, қандайдир бошқача бўлиб қолганди. Бундан хавотирга тушган Малак “Ташхиси ҳақида билиб қолмадимикан?” деган хаёлга бора бошлади.
Афсуски, Ўлмас уйда икки ҳафта ҳам бўла олмади. Оғриқлар жонидан ўтгач, яна шифохонага отланди.
— Бошқа бардошим қолмади. Операция қилдираман. Бўлмаса бу оғриқдан ўлиб қоламан, — деди у.
Аслида унинг нега шифохонага ошиққанини Малак оёқ кийимини кияётганида сезди. Ўлмас сал нарида турган пойафзалини илғамаётганди. Лекин буни сездирмаслик учун онаси ва Малакка ёлғонларди:
— Мени ушлаб, туфлимни кийдириб юбор, Малак. Чайқалиб, йиқилиб кетмай...
Ичи узилиб кетган бўлса-да, Малак шифохонага боргунича ҳам Ўлмасдан кўзи қай даражада кўраётганини сўрай олмади. Шифокор эса одатига кўра Ўлмасни дарҳол ҳамширага топширди ва Малакка юзланди:
— Операция қилмасак бўлмайди. Операциядан сўнггина асосий даво усулларини қўллашимиз мумкин.
— Хўп, — деди Малак.
Уйига қайтгач, қайнонасига зўрға тушунтирди:
— Ойи, ўғлингизни операция қилдирмаса бўлмаскан. Кўзлари кўрмай қолиши мумкин, агар... Шунга пул керак...
— Кўпми?
Малак “ҳа” дегандек бош ирғади.
— Унда уйни сотамиз. Кимдан ҳам қарз сўрардик... — деди Барчин ҳеч иккиланмай.
— Уйни? — нега бундай деганини Малакнинг ўзи ҳам билмасди. Хаёл, ҳадик, хавотир оғушида карахтдек бўлиб қолганди. Аслида бошқа нимани ҳам сотишсин? Қозиқда мол қолмади. Даладан ҳосил йиғадиган пайт келмади ҳали. Ҳосил ҳам рўзғордан ортмаса керак. Операция эса мия билан боғлиқ бўлгани учун жуда катта пул талаб қилади. Бунча маблағни қишлоқдан уйма-уй юриб ҳам тўплаб бўлмайди. Бир чора — уйни сотиш. Қайнонаси шуни билгани учун ҳам ўйлаб ҳам ўтирмай, қарор қабул қилиб бўлганди.
@ibratli_sozlar
— Нима деди дўхтир? Нима қилган экан бошига? — Барчиннинг бетоқат ўтиргани маълум эди.
— “Ҳозироқ даволашни бошлаймиз. Отдек бўлиб кетади”, деди. Дориларини олиб бериб келдим. “Яна қанақадир аппаратга ҳам туширамиз”, дейишди. Ўғлингизнинг қўлига анча пул ташлаб келдим. Ўша текширувига, дориларига керак бўлиб қолади, деб. Мана бу қайтди, — Малак қайнонасининг ёнига эрталаб олиб кетган пулларининг учдан бирини қўйди.
— Касали жиддийми, дейман, бугуннинг ўзида шунча пул кетган бўлса... — ранги учди онанинг.
Малакнинг эса худди шифохонадаги каби юраги бўғзига келиб ура бошлади.
— Тезроқ яхши бўлсин, деб қиммат дорилар буюрди. Кейин текширадиган аппаратларининг ўзи ҳам фалон пул экан.
— Қайси шифохонага ётди ўзи? Номи нима экан? — кутилмаганда қайнона келини қўрққан саволни берди.
— Қарамабман ҳам. Шу-у, оддий шифохона шекилли... — кўзларини олиб қочди Малак.
Шундай қилиб, Ўлмас икки ҳафтача шифохонада бўлди. Бу орада Абдусалим уларнинг яна бир сигирини сотиб берди. Чунки дорилар таъсиридами, Ўлмаснинг аҳволи ёмонлашганди. Оғриққа дош бера олмас, кўзи тобора хиралашиб кетаётгандек эди.
— Ўлмасга молни сотганимизни айтиб ўтирма. Сиқилади, даволанмайман, деб қолади. Эсиз, бузоғи катта бўлса олиб қолардик. Бузоғи ҳам кичкина. Қозиқда мол қолмас экан-да! Майли, жони омон бўлса, яна олар, — деди Барчин Малакка.
Шундоқ ҳам Малакнинг буни эрига билдиргиси йўқ эди. Аммо Ўлмас барибир уйга қайтгач, сигирнинг йўқлигини кўрди. Лекин сўрамади. Ким билсин, балки кўзига жонидан бошқа нарса кўринмаётгани учун сўраб ўтирмагандир? Балки ҳаммаси кундай равшан бўлгани учун индамагандир? Ишқилиб, у ўзи билан ўзи овора, қандайдир бошқача бўлиб қолганди. Бундан хавотирга тушган Малак “Ташхиси ҳақида билиб қолмадимикан?” деган хаёлга бора бошлади.
Афсуски, Ўлмас уйда икки ҳафта ҳам бўла олмади. Оғриқлар жонидан ўтгач, яна шифохонага отланди.
— Бошқа бардошим қолмади. Операция қилдираман. Бўлмаса бу оғриқдан ўлиб қоламан, — деди у.
Аслида унинг нега шифохонага ошиққанини Малак оёқ кийимини кияётганида сезди. Ўлмас сал нарида турган пойафзалини илғамаётганди. Лекин буни сездирмаслик учун онаси ва Малакка ёлғонларди:
— Мени ушлаб, туфлимни кийдириб юбор, Малак. Чайқалиб, йиқилиб кетмай...
Ичи узилиб кетган бўлса-да, Малак шифохонага боргунича ҳам Ўлмасдан кўзи қай даражада кўраётганини сўрай олмади. Шифокор эса одатига кўра Ўлмасни дарҳол ҳамширага топширди ва Малакка юзланди:
— Операция қилмасак бўлмайди. Операциядан сўнггина асосий даво усулларини қўллашимиз мумкин.
— Хўп, — деди Малак.
Уйига қайтгач, қайнонасига зўрға тушунтирди:
— Ойи, ўғлингизни операция қилдирмаса бўлмаскан. Кўзлари кўрмай қолиши мумкин, агар... Шунга пул керак...
— Кўпми?
Малак “ҳа” дегандек бош ирғади.
— Унда уйни сотамиз. Кимдан ҳам қарз сўрардик... — деди Барчин ҳеч иккиланмай.
— Уйни? — нега бундай деганини Малакнинг ўзи ҳам билмасди. Хаёл, ҳадик, хавотир оғушида карахтдек бўлиб қолганди. Аслида бошқа нимани ҳам сотишсин? Қозиқда мол қолмади. Даладан ҳосил йиғадиган пайт келмади ҳали. Ҳосил ҳам рўзғордан ортмаса керак. Операция эса мия билан боғлиқ бўлгани учун жуда катта пул талаб қилади. Бунча маблағни қишлоқдан уйма-уй юриб ҳам тўплаб бўлмайди. Бир чора — уйни сотиш. Қайнонаси шуни билгани учун ҳам ўйлаб ҳам ўтирмай, қарор қабул қилиб бўлганди.
@ibratli_sozlar