مجله الکترونیکی دبیرستان امام صادق (ع)‏

Forwarded from بنیاد فرهنگی، آموزشی امام صادق (ع)

دل نوشته
🔥🔥🔥
سالها پیش، متوجه شدم بعضی از افراد نسبت به چیزی واکنش منفی نشان می‌دهند. مثلا کسی از خرمالو بدش می‌آید و دیگری از فالوده با شربت آلبالو و .... البته همیشه این موضوع مربوط به خوراکی‌ها نو می‌شد و ممکن بود این حس بد، دیداری یا شنیداری باشد، به عبارتی به یکی از حواس پنجگانه بر گردد.
آنروزها یافتم از اینکه بخواهم کاری را انجام دهم و مانعی پیش رویم باشد، بسیار ناراحت می‌شوم و در واقع تاب دیدن ناتوانی خودم را نداشتم. از همین رو بود که برای فرار از این حس دست به دامن کارهای برای القا حس جایگزین می‌شدم. مثلا افراط در ورزش یا مصرف دخانیات یا حتی مصرف شیرینی و شکلات که این آخری هنوز با من است.
پس از تحمل رنج‌ها و سختی‌های زیاد طی سالها، بالاخره یک جایی تصمیم گرفتم زانو بزنم و به عجز خودم اقرار کنم و باور کنم انسان بدون اتصال و ارتباط معنادار با نیرویی بخشنده و مهربان و عاشق و قدرتمند، در ضعف است و از همان مواقع شروع به ترمیم رابطه آگاهانه خود با خودم، خداوند و پیرامونم نمودم و هر جا به سختی و مشقت مبتلا می‌شدم دنبال علت آن می‌گشتم و متوجه حضور پر رنگ خودم در آن عرصه بودم. در واقع در جستجو عامل بدبختی و بداقبالی‌ام، خودم را می‌دیدم که در پی پرچم افراشته منیت و غرور و خودخواهی در حال حرکت هستم.
به شدت به ترجمان و مفاهیم سوره عصر معتقد شدم و تلاش کردم که جزء ایمان آورندگان خدای نازنین باشم و رفتار درست پیشه کنم و هرگاه در اشتباه باشم به ذات پر مهر و شفقت باریتعالی پناه ببرم و شکیبایی پیشه کنم.
این روزها اما با شروع و فراگیری این بیماری، تمامی تجربه‌های گذشته‌ام در ابعاد یک جهان تکرار شد. جهان ما، قبل از ابتلا به بیماری کرونا به بیماری کشنده دیگری مبتلا بود و خودش را در سرابی که می‌دید، بسیار توانا و قدرتمند متصور شده بود. جهلی که ناشی از تعصب و غرور و خودخواهی است. آنچه بیش از بیماری کرونا گزنده و دردناک است، نوع بشر است که در این گرفتاری باز به فکر منافع شخصی‌اش است. جایی که حتی تجهیزات پزشکی را به چندین برابر قیمت می‌فروشد. (البته این نفس سیری ناپذیر، همیشه برنامه‌هایی دارد، هرچند اینها منجر به نابودی خودش خواهد شد)
اما به واقع برای برون رفت از این وضعیت چه کار بایست انجام داد؟ بایست در منزل نشست و شفاعت خواست؟ بایست باری به هرجهت بود و گفت هرچه پیش آید خوش آید؟ و یا بایست همچنان در سپاهی بود که پیش قراولانش غرور، خودخواهی، جاه‌طلبی و منیت است؟
باز میلم این است که به سوره عصر بازگردم، جایی که به شکیبایی و حق توصیه می‌کند، در واقع برگشت به عقل و خرد جمعی، جمعی که نه به خاطر خود که به فکر گذشتن از خود است. و این چنین است که در حرکت این جمع همدلی و عشق و ایثار و گذشت موج می‌زند. همان چیزی که در حرکت بی نظیر کادر پزشکی و پرستاری دیده می‌شود. همان چیزی که باعث می‌شود صاحب ملک، اجاره ملک را به موجرش ببخشد. همان حرکتی که باعث شده معلمین با امکانات نا کافی شروع به آموزش مجازی کنند و صدایشان که سرشار از امید و عشق است به گوش فرزندان این مرز و بوم برسانند و بایست اذعان نمود اینگونه رفتارهای سالم و درست در جای جای این کره خاکی قابل مشاهده است.
متأسفانه در کنار این نوع حرکتها باز شاهد هستیم که عده‌ای هنوز نمی‌توانند از منیت خود دست در بردارند و دنبال اثبات خود و قدرت خود هستند، چرا که از دیدن چهره واقعی‌شان بیمناکند.
به جای همدلی و همراهی و حرکت در مسیری که خرد و عقل پیشنهاد می‌کند باز مقاومت می‌کنند تا جاییکه یا نابود شوند و یا در برابر حق تسلیم شوند.
زمان حاضر بهترین زمان برای شناخت ابعاد بیماری خطرناک و پیشرونده و کشنده جامعه بشری است، بیماری که جز به نابودی نوع بشر نمی‌انجامد و دورنمای زشت آثار مرگبار خود را با رنگ و لعاب و تزیین نشانش می‌دهد. شاید هیچ چیز جز کرونا نمی‌توانست اینرا به بشر گوشزد کند که «بی تردید انسان در زیان کاری بزرگی است»
دلم می‌خواهد از درگاه الهی “شفا جامعه بشری” را طلب کنم، و این درمان چیزی جز پیروی از خرد و عقل نیست. با نیروی عشق می‌توان از منیت و خودخواهی دور شد و به دامن پر مهر خالق بخشنده و مهربان برگشت و صلح و سلامت و محبت را ترویج داد.

فروردین ۱۳۹۹ – مجید منشوری
🌿

36 views17:25