کشتی پهلو گرفته
حضرت زهرا سلام الله علیها
نوشته : سید مهدی شجاعی

S.m.davazdahemami
https://telegram.me/Fi_Rehabe_Ali :ِ
🔶🔶جرعه ای از جام
علی(۳۴۴ )🔶🔶
-------------------------------------ا
"فاطمه" ، تنها "دردانه" پدر است که پس از حیات پیامبر، زنده ماند تا شاهدی بشود برای همیشه و نمادی باشد برای نمایاندن یک "حقانیت".
"زهرا" یا "یاس سفید" یا "تاباننده" یا "تابنده"یا "درخشنده روی" ، اگر چه تنها بازمانده پیامبر بود اما تنها فرزتد پدر نبود. بسیاری از منابع بر آن هستند که نبی مکرم ، غیر از "فاطمه" ، دخترانی دیگر، با نام های زینب، ام کلثوم و رقیه،
داشته اما برخی چون مولف کتاب "الصحیح"، تنها فاطمه را از پیامبر و خدیجه می داند و سه دختر دیگر را خواهر زاده های خدیجه و دختر خوانده های پیامبر می داند. زینب، دختر بزرگ پیامبر، با ابو العاص ازدواج کرد. همان که در جنگ بدر، از همراهان سپاه قریش بود و به اسارت مسلمانان در آمد. عثمان ، دوبار داماد پیامبر شد. ابتدا با"رقیه" ازدواج کرد و سپس با "ام کلثوم". اغلب اهل سنت معتقدند "فاطمه" پنج سال قبل از بعثت متولد شده است و بسیاری از منابع شیعی، تولد "فاطمه" را سال پنجم بعثت می دانند."فاطمه" با "علی بن ابیطالب" ازدواج کرد .وقتی"عبدالله" ،
پسر دوم پیامبر از دنیا رفت ، عاص بن وائل ، یکی از مخالفان و از سرکرده های نظام جاهلی، پیامبر را تمسخر نمود و او را "ابتر" (بدون نسل)خواند. "عاص" ، نماد نادانی و تجسم تفکر جاهلی بود. همان نگرش که تشخص و بقا و دوام نسل را در فرزند ذکور و پسر داشتن می داند. همان که دختر داشتن را موجب خجلت و باعث سرافکندگی می انگارد اما آفریدگار و خالق جمال و خدای زیبایی، مانایی و استمرار و گوهر را در "کوثر" می دانست و "فاطمه" کوثر بود که خدا آن را به پیامبر عطا کرد. (انااعطیناک الکوثر). نسل پیامبر با او استمرار و بقا یافت و از آن که بدگویی کرد و ریشخند نمود ، نسلی نماند.(ان شانئک هو الابتر). یک "دختر" یعنی "فاطمه" ، موجب سیادت و مانایی نبوت شد. یک گل یعنی" زهرا" عطر آسای همیشه"رسالت" و "معنویت" شد. دختری با منزلتی عظیم که "الهه ناز" بود و رسول اکرم و اعظم ، ناز او را نیاز می کرد و دور او می گشت و فدای او می شد و برای او چنین می خواند: "فداها ابوها"(پدرش فدای او باد) "فاطمه"، تبلور یک انسان کامل بود و تجلی یک معصومیت. اعتبار " زهرا" و اعتلای "فاطمه" تنها برای"پدرش" یا "شوهرش" یا "فرزندانش" نبود بلکه "خودش" نیز اعتباری والا داشت. یک آیینه تمام نمای "انسانیت" و انعکاس "حقیقت" . یک "زن" بود که یک "هست" را نمایاند و یک "یاوه" را میراند. فاطمه نشان داد که "زن" بسان او یک الگوی "تمام" است. او آن میراث جاهلی و آن سخن ناحق را میراند. همان یاوه که "خلق" و "حق" و "عقل" "زن" را با کاستی ، حرمان و نقصان، همراه دانسته است. برای همین است که "فاطمه" ،
" فاطمه" است.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
( من درد " تو" را ز دست آسان ندهم )
مرثیه "علی" در سوک "فاطمه"
"سلام بر تو ای پیامبر خدا، سلامی از من و از دردانه(دخترت).هم او که اینک در کنار تو آرام گرفت. هم او که بیشترین شتاب و شوق را برای دیدار تو داشت.
ای رسول خدا، دردانه ات، بردباری مرا برده است و تاب و توانی برایم نمانده است اما موجب شکیبایی ام ، آن است که انبوه فراق و اندوه مصیبت تو را دیده ام...همانا امانت (ودیعه) باز گردانده شد و آن(روح) که گروگان شده بود، رهایی یافت. اما اندوه، همواره با من است و هر شب ، چشم های من بیداراست تا آن هنگام که خدای مرا برای هم نشینی با تو، در آن دیار که باشی، برگزیند.
(یارسول ا..) دردانه ات، درد دل با تو دارد.از دردهایی که. متدینان به دین تو، بر دل او روا داشته اند. برای پرسیدن از فاطمه، اصرار کن. از حال و روزگار(من)
نیز سوال کن. اینها همه در حالی است که از دوران تو هنوز زمانی نگذشته و ذکر تو هنوز از یا دها نرفته است. سلام بر شما باد. سلام آن کسی که وداع می کند، نه از آن روی که رنجیده و ناخرسند است. اگر باز می گردم، نه از روی بی رغبتی (ملالت)است و اگر می مانم، نه برای بدگمانی به وعده ای است که خداوند به شکیبایان داده است." نهج- خطبه۲۰۲
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
[السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ عَنِّي وَ عَنِ ابْنَتِكَ النَّازِلَهِ فِي جِوَارِكَ وَ السَّرِيعَهِ اللَّحَاقِ بِكَ قل يَا رَسُولَ اللَّهِ عَنْ صَفِيَّتِكَ صَبْرِي وَ رَقَ عَنْهَاتجلدی إِلاَّ أَنَّ فِي التَّأَسِّي لِي بِعَظِيمِ فُرْقَتِكَ وَ فَادِحِ مُصِيبَتِكَ مَوْضِعَ تَعَزٍّت.. فلَقَدِ اسْتُرْجِعَتِ الْوَدِيعَهُ وَ أُخِذَتِ الرَّهِينَهُ أَمَّا حُزْنِي فَسَرْمَدٌ وَ أَمَّا لَيْلِي فَمُسَهَّدٌ إِلَي أَنْ يَخْتَارَ اللَّهُ لِي دَارَكَ الَّتِي أَنْتَ بِهَا مُقِيمٌ وسَتُنَبِّئُكَ ابْنَتُكَ بِتَضَافُرِ أُمَّتِكَ عَلَي هَضْمِهَا فَأَحْفِهَا السُّؤَالَ وَ اسْتَخ