Forwarded from فراسوی سیاست (Abbas Khalaji)
🔷 صدای دانش یا دانشگاهیان در ستادهای انتخاباتی
✍️عبدالرحمن حسنی‌فر
✳️معمولا پیش می‌آید که در زمان انتخابات، ستادی تحت عنوان «ستاد دانشگاهیان» شکل می‌گیرد و جالب اینجاست که این ستاد را در قالب اقشار اجتماعی مطرح میکنند؛ به گونه‌ای که مطرح شود مطالبه‌ی صنفی آنها چیست و گاه بدتر اینکه تعداد آنها را در این زمان مطرح میکنند که مثلا ۱۰۰۰ نفر یا ۱۰۰۰۰ هزار نفر از دانشگاهیان از فلان یا بهمان کاندیدا حمایت کردند. نه اینکه تعداد مهم نباشد یا اینکه مطالبه صنفی دانشگاهیان که به گروه های اساتید و پژوهشگران و کارمندان و کارکنان و کارشناسان و یاوران علمی تقسیم می‌شوند نباید مطرح یا دنبال شود بلکه صحبت این نوشتار و دغدغه اصلی این متن تاکید بر جایگاهی است که از آن غفلت شده است. در این مدعا «کمیت»، باید ذیل بحث مهم و بنیادی «کیفیت» قرار گیرد. در تکمیل این ادعا بحث زیر را مطرح میکنم.
✳️در دوران جدید و زمان معاصر که دانشگاه شکل گرفته، این نهاد برای کمک بنیادی و اساسی به دولت در قالب نو آن که مبتنی بر تفکر جدید بود، بنا نهاده شد.این کمک بنیادی و اساسی به معنای داشتن نقش راهبری و داشتن موقعیت محوری برای این نهاد بود.پس بنابراین موقعی که از ستاد دانشگاهیان صحبت می‌کنیم باید از ستاد دانش که دارای نقش راهبری دارد حرف زد. در این جایگاه، کمیت، ارزش فرعی دارد و آنچه مهم است طرح علم و دانش و طبعا قرار دادن آن در جایگاه اصلی است.
✳️هر چند در حال حاضر، جایگاه این نهاد از راهبری و محوری به یک سازمان اجتماعی، تقلیل یافته اما باید به جایگاه اصلی آن فکر کرد و آن جایگاه را بازسازی کرد تا در پس آن مطالبات صنفی نیز محقق شود.به عبارتی «چو صد آمد نود هم پیش ماست».
✳️دفاع از علم و تخصص در جامعه ایرانی، امروزه یک ضرورت عمومی و اجتماعی است؛ چرا که علم و جایگاه آن در حال حاضر، دچار مشکلات فرهنگی و حتی اجتماعی شده و به خاطر همین باید به جایگاه اصلی آن برگردد و در این زمینه باید به جد فکر کرد. غلبه «امر سیاسی با افق کوتاه» بر علم، اساسی ترین مشکل است که باعث شده صدای «شبه علم» و حتی «ضد علم» بلندتر از خود علم باشد. همچنین همین مشغول شدن دانشگاهیان به امور صنفی خود از بزرگترین مشکلات این نهاد است که باعث شده کمتر اهالی و اصحاب آن به جایگاه اصلی خود فکر کنند و تا راهی برای رهایی از این موقعیت اسفناک یافت نشود صدای علم هم به طریق اولی به جایی نمی‌رسد.
✳️ما در حال حاضر در سراسر کشور و حتی شهرهای کوچک، دانشگاه داریم که البته در قالب سازمان اجتماعی مثل دیگر سازمان‌های کاری عمل میکنند؛ حال آنکه فلسفه‌ی دانشگاه در وهله اول و حتی تأسیس دانشگاه های متفاوت و محلی در شهرهای کوچک، طرح مسائل اجتماعی یک جامعه بوده است تا در سطوح خرد و کلان آن، همه‌ی مسائل از جانب این نهاد مهم، مطرح شود. غفلت از جایگاه اصلی دانشگاه، ظلم بزرگی به این نهاد مهم است. به نظرم چه آگاهانه و چه ناآگاهانه، اگر این نهاد به یک سازمان اجتماعی در سطوح دیگر سازمان‌ها تقلیل پیدا کرده، شاید در کوتاه مدت برای متولیان آن سودی داشته باشد اما در بلند مدت، این جامعه است که از قافله پیشرفت و کم کردن مشکلات آن عقب میوفتد. «العاقل یکفیه الاشاره» اما این در، بر پاشنه‌ی دیگری می‌چرخد که امیدواریم به ریل مناسب خود برگردد. این یک دغدغه ملی است و البته بی‌ارتباط با دیگر مشکلات جامعه نیست و در این زمینه باید بیشتر فکر کرد و راه مناسب باز کرد.
@padeidar
#ستاد_دانشگاهیان
@akhalaji
✍️عبدالرحمن حسنی‌فر
✳️معمولا پیش می‌آید که در زمان انتخابات، ستادی تحت عنوان «ستاد دانشگاهیان» شکل می‌گیرد و جالب اینجاست که این ستاد را در قالب اقشار اجتماعی مطرح میکنند؛ به گونه‌ای که مطرح شود مطالبه‌ی صنفی آنها چیست و گاه بدتر اینکه تعداد آنها را در این زمان مطرح میکنند که مثلا ۱۰۰۰ نفر یا ۱۰۰۰۰ هزار نفر از دانشگاهیان از فلان یا بهمان کاندیدا حمایت کردند. نه اینکه تعداد مهم نباشد یا اینکه مطالبه صنفی دانشگاهیان که به گروه های اساتید و پژوهشگران و کارمندان و کارکنان و کارشناسان و یاوران علمی تقسیم می‌شوند نباید مطرح یا دنبال شود بلکه صحبت این نوشتار و دغدغه اصلی این متن تاکید بر جایگاهی است که از آن غفلت شده است. در این مدعا «کمیت»، باید ذیل بحث مهم و بنیادی «کیفیت» قرار گیرد. در تکمیل این ادعا بحث زیر را مطرح میکنم.
✳️در دوران جدید و زمان معاصر که دانشگاه شکل گرفته، این نهاد برای کمک بنیادی و اساسی به دولت در قالب نو آن که مبتنی بر تفکر جدید بود، بنا نهاده شد.این کمک بنیادی و اساسی به معنای داشتن نقش راهبری و داشتن موقعیت محوری برای این نهاد بود.پس بنابراین موقعی که از ستاد دانشگاهیان صحبت می‌کنیم باید از ستاد دانش که دارای نقش راهبری دارد حرف زد. در این جایگاه، کمیت، ارزش فرعی دارد و آنچه مهم است طرح علم و دانش و طبعا قرار دادن آن در جایگاه اصلی است.
✳️هر چند در حال حاضر، جایگاه این نهاد از راهبری و محوری به یک سازمان اجتماعی، تقلیل یافته اما باید به جایگاه اصلی آن فکر کرد و آن جایگاه را بازسازی کرد تا در پس آن مطالبات صنفی نیز محقق شود.به عبارتی «چو صد آمد نود هم پیش ماست».
✳️دفاع از علم و تخصص در جامعه ایرانی، امروزه یک ضرورت عمومی و اجتماعی است؛ چرا که علم و جایگاه آن در حال حاضر، دچار مشکلات فرهنگی و حتی اجتماعی شده و به خاطر همین باید به جایگاه اصلی آن برگردد و در این زمینه باید به جد فکر کرد. غلبه «امر سیاسی با افق کوتاه» بر علم، اساسی ترین مشکل است که باعث شده صدای «شبه علم» و حتی «ضد علم» بلندتر از خود علم باشد. همچنین همین مشغول شدن دانشگاهیان به امور صنفی خود از بزرگترین مشکلات این نهاد است که باعث شده کمتر اهالی و اصحاب آن به جایگاه اصلی خود فکر کنند و تا راهی برای رهایی از این موقعیت اسفناک یافت نشود صدای علم هم به طریق اولی به جایی نمی‌رسد.
✳️ما در حال حاضر در سراسر کشور و حتی شهرهای کوچک، دانشگاه داریم که البته در قالب سازمان اجتماعی مثل دیگر سازمان‌های کاری عمل میکنند؛ حال آنکه فلسفه‌ی دانشگاه در وهله اول و حتی تأسیس دانشگاه های متفاوت و محلی در شهرهای کوچک، طرح مسائل اجتماعی یک جامعه بوده است تا در سطوح خرد و کلان آن، همه‌ی مسائل از جانب این نهاد مهم، مطرح شود. غفلت از جایگاه اصلی دانشگاه، ظلم بزرگی به این نهاد مهم است. به نظرم چه آگاهانه و چه ناآگاهانه، اگر این نهاد به یک سازمان اجتماعی در سطوح دیگر سازمان‌ها تقلیل پیدا کرده، شاید در کوتاه مدت برای متولیان آن سودی داشته باشد اما در بلند مدت، این جامعه است که از قافله پیشرفت و کم کردن مشکلات آن عقب میوفتد. «العاقل یکفیه الاشاره» اما این در، بر پاشنه‌ی دیگری می‌چرخد که امیدواریم به ریل مناسب خود برگردد. این یک دغدغه ملی است و البته بی‌ارتباط با دیگر مشکلات جامعه نیست و در این زمینه باید بیشتر فکر کرد و راه مناسب باز کرد.
@padeidar
#ستاد_دانشگاهیان
@akhalaji