🔶انجمن تنیس زنان در حمایت از پنگ شوای تمامی رقابت‌ها در چین را تعلیق کرد
🔹استیو سیمون، رئیس انجمن تنیس زنان روز چهارشنبه اعلام کرد که این نهاد ورزشی تمامی رقابت‌ها در چین و هنگ‌کنگ را به دلیل نحوه برخورد با پنگ شوای، زن تنیس‌باز چینی، به حالت تعلیق در آورده است.
🔹به گزارش ایندیپندنت فارسی به نقل از وبسایت اکسیوس، این تصمیم به این دلیل مهم است که نشان می‌دهد ناکامی دولت چین در رسیدگی به اتهامات مطرح شده از سوی پنگ شوای در مورد آزار جنسی همچنان مورد نگرانی این انجمن قرار دارد.
🔹شوای روز دوم نوامبر به‌طور علنی معاون سابق نخست‌وزیر چین را متهم کرد که او را مورد آزار جنسی قرار داده است. از آن زمان به بعد خبری از این ورزشکار نیست و کسی او را ندیده و ظاهرا مفقود شده است.
🔹رئیس انجمن تنیس زنان با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد «به مقام‌های چین فرصت داده شده تا به این سانسور پایان دهند، و به‌طور قابل تایید ثابت کنند که پنگ آزاد است و می‌تواند بدون واهمه یا دخالت کسی صحبت کند، و به‌طور کامل، عادلانه و شفاف در مورد اتهام آزار جنسی تحقیق کند.»
🔹استیو سیمون در ادامه نوشته است، «متاسفانه رهبری چین این موضوع بسیاری جدی را از هیچ طریق معتبری تحت رسیدگی قرار نداده است.» وی تاکید کرد که «انجمن تنیس زنان به روشنی گفته است که چه اقداماتی باید در این زمینه انجام گیرد و بار دیگر خواسته خود را برای انجام تحقیقات کامل و شفاف و بدون سانسور در مورد اتهام آزار جنسی مطرح شده از سوی پنگ شوای تکرار می‌کنیم.»
🔹پنگ شوای ۳۵ ساله از ورزشکاران مطرح تنیس حرفه‌ای زنان جهان است و بیش از دو هفته بعد از طرح اتهام آزار جنسی، شبکه تلویزیونی سی‌جی‌تی‌ان چین از ارسال ایمیلی توسط او خبر داده که به گفته سیمون موجب افزایش نگرانی‌ها درباره امنیت او شده است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
🔹استیو سیمون، رئیس انجمن تنیس زنان روز چهارشنبه اعلام کرد که این نهاد ورزشی تمامی رقابت‌ها در چین و هنگ‌کنگ را به دلیل نحوه برخورد با پنگ شوای، زن تنیس‌باز چینی، به حالت تعلیق در آورده است.
🔹به گزارش ایندیپندنت فارسی به نقل از وبسایت اکسیوس، این تصمیم به این دلیل مهم است که نشان می‌دهد ناکامی دولت چین در رسیدگی به اتهامات مطرح شده از سوی پنگ شوای در مورد آزار جنسی همچنان مورد نگرانی این انجمن قرار دارد.
🔹شوای روز دوم نوامبر به‌طور علنی معاون سابق نخست‌وزیر چین را متهم کرد که او را مورد آزار جنسی قرار داده است. از آن زمان به بعد خبری از این ورزشکار نیست و کسی او را ندیده و ظاهرا مفقود شده است.
🔹رئیس انجمن تنیس زنان با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد «به مقام‌های چین فرصت داده شده تا به این سانسور پایان دهند، و به‌طور قابل تایید ثابت کنند که پنگ آزاد است و می‌تواند بدون واهمه یا دخالت کسی صحبت کند، و به‌طور کامل، عادلانه و شفاف در مورد اتهام آزار جنسی تحقیق کند.»
🔹استیو سیمون در ادامه نوشته است، «متاسفانه رهبری چین این موضوع بسیاری جدی را از هیچ طریق معتبری تحت رسیدگی قرار نداده است.» وی تاکید کرد که «انجمن تنیس زنان به روشنی گفته است که چه اقداماتی باید در این زمینه انجام گیرد و بار دیگر خواسته خود را برای انجام تحقیقات کامل و شفاف و بدون سانسور در مورد اتهام آزار جنسی مطرح شده از سوی پنگ شوای تکرار می‌کنیم.»
🔹پنگ شوای ۳۵ ساله از ورزشکاران مطرح تنیس حرفه‌ای زنان جهان است و بیش از دو هفته بعد از طرح اتهام آزار جنسی، شبکه تلویزیونی سی‌جی‌تی‌ان چین از ارسال ایمیلی توسط او خبر داده که به گفته سیمون موجب افزایش نگرانی‌ها درباره امنیت او شده است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
🔶«قانون‌شکنان مراکشی» علیه پورن انتقامی و جرم‌انگاری روابط جنسی خارج از ازدواج مبارزه می‌کنند
🔹️دیدبان آزار: اوایل سال جاری بود که زنی در مراکش به علت انتشار انتقامجویانه ویدئوی خصوصی‌اش، به زندان افتاد. پارتنر سابق او بدون اطلاع از سکسشان فیلم گرفته و منتشر کرده بود. این زن که حنا نام دارد و مادر مجرد دو کودک است، پس از انتشار فیلم بابت توهین به عفت عمومی (ماده ۴۸۳) و روابط جنسی خارج از ازدواج (ماده ۴۹۰) به یک ماه حبس و پرداخت ۵۰۰ درهم جزای نقدی محکوم شد. این در حالی است که عامل انتشار ویدئو خارج از مراکش بوده و تا به امروز با هیچ مجازاتی روبرو نشده است.
🔹️بازداشت و محاکمه حنا، صدها زن مراکشی را روانه شبکه‌های اجتماعی کرد تا خواستار لغو ماده ۴۹۰ قانون مجازات شوند. ماده‌ای که برای رابطه جنسی خارج از ازدواج بین یک ماه تا یک سال حبس در نظر گرفته است. زنان هشتگ #STOP490 را روی یک صفحه قرمز درج و در اینستاگرام پست می‌کردند. موجی از تصاویر قرمز، اینستاگرام مراکشی‌ها را پر کرد و در توئیتر هم هزاران بار از این هشتگ استفاده شد.
🔹️سال گذشته هم سه زن کارزاری اینترنتی به راه انداختند و از قربانیان پورن انتقامی خواستند که تجربه‌هایشان را بازگو کنند. صدها زن از آنچه که بر آن رفته بود و از خشونت مجازی نوشتند. این جنبش با عنوان «به تو مربوط نیست» نام‌گذاری شده و هدف مبارزه با اکانت‌های آنلاین پورن انتقامی را دنبال می‌کند. «سوفیا ضرح»، هم‌بنیانگذار این کارزار می‌گوید در دوران شیوع پاندمی و قرنطینه ده‌ها صفحه در شبکه‌های اجتماعی ساخته شده‌اند که تصاویر خصوصی زنان مراکشی را منتشر می‌کنند: «ما پیام‌های شوکه‌کننده‌ای از زنان دریافت کردیم. برخی دختران پیام دادند و گفتند که از ترس انتشار تصاویرشان به خودکشی فکر می‌کنند.»
🔹️ در ماه اکتبر سال ۲۰۱۹، هاجر ریسونی، خبرنگار مراکشی نزدیک به اسلام‌گرایان میانه‌رو، بابت سقط جنین خودخواسته و غیرمجاز و همچنین رابطه جنسی خارج از ازدواج در دادگاهی در رباط به یک سال حبس محکوم شد. ریسونی که هنگام خروج از کلینیک زنان به همراه نامزدش بازداشت شده بود، می‌گوید برای معاینه و به خاطر لخته خون نزد پزشک رفته بود اما به خاطر مطالبی که نوشته و به دلایل سیاسی برایش صحنه‌سازی کرده‌اند.
🔹️اگرچه ریسونی سفت و سخت اقدام سقط جنین خودخواسته را در دادگاه انکار کرد، به بهانه حکم صادره علیه او گروهی از فمینیست‌های مراکشی، مانیفستی با عنوان «قانون‌شکنان مراکش» در فیسبوک منتشر و علنا حمایت خود را از حق سقط خودخواسته جنین اعلام کردند: «از ریاکاری و تظاهر عصبانی هستیم و بابت سلامت روحی و جسمی زنانی که باید مخفیانه و با اضطرابی طاقت‌فرسا کورتاژ کنند، نگرانیم.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1867/
🔹️دیدبان آزار: اوایل سال جاری بود که زنی در مراکش به علت انتشار انتقامجویانه ویدئوی خصوصی‌اش، به زندان افتاد. پارتنر سابق او بدون اطلاع از سکسشان فیلم گرفته و منتشر کرده بود. این زن که حنا نام دارد و مادر مجرد دو کودک است، پس از انتشار فیلم بابت توهین به عفت عمومی (ماده ۴۸۳) و روابط جنسی خارج از ازدواج (ماده ۴۹۰) به یک ماه حبس و پرداخت ۵۰۰ درهم جزای نقدی محکوم شد. این در حالی است که عامل انتشار ویدئو خارج از مراکش بوده و تا به امروز با هیچ مجازاتی روبرو نشده است.
🔹️بازداشت و محاکمه حنا، صدها زن مراکشی را روانه شبکه‌های اجتماعی کرد تا خواستار لغو ماده ۴۹۰ قانون مجازات شوند. ماده‌ای که برای رابطه جنسی خارج از ازدواج بین یک ماه تا یک سال حبس در نظر گرفته است. زنان هشتگ #STOP490 را روی یک صفحه قرمز درج و در اینستاگرام پست می‌کردند. موجی از تصاویر قرمز، اینستاگرام مراکشی‌ها را پر کرد و در توئیتر هم هزاران بار از این هشتگ استفاده شد.
🔹️سال گذشته هم سه زن کارزاری اینترنتی به راه انداختند و از قربانیان پورن انتقامی خواستند که تجربه‌هایشان را بازگو کنند. صدها زن از آنچه که بر آن رفته بود و از خشونت مجازی نوشتند. این جنبش با عنوان «به تو مربوط نیست» نام‌گذاری شده و هدف مبارزه با اکانت‌های آنلاین پورن انتقامی را دنبال می‌کند. «سوفیا ضرح»، هم‌بنیانگذار این کارزار می‌گوید در دوران شیوع پاندمی و قرنطینه ده‌ها صفحه در شبکه‌های اجتماعی ساخته شده‌اند که تصاویر خصوصی زنان مراکشی را منتشر می‌کنند: «ما پیام‌های شوکه‌کننده‌ای از زنان دریافت کردیم. برخی دختران پیام دادند و گفتند که از ترس انتشار تصاویرشان به خودکشی فکر می‌کنند.»
🔹️ در ماه اکتبر سال ۲۰۱۹، هاجر ریسونی، خبرنگار مراکشی نزدیک به اسلام‌گرایان میانه‌رو، بابت سقط جنین خودخواسته و غیرمجاز و همچنین رابطه جنسی خارج از ازدواج در دادگاهی در رباط به یک سال حبس محکوم شد. ریسونی که هنگام خروج از کلینیک زنان به همراه نامزدش بازداشت شده بود، می‌گوید برای معاینه و به خاطر لخته خون نزد پزشک رفته بود اما به خاطر مطالبی که نوشته و به دلایل سیاسی برایش صحنه‌سازی کرده‌اند.
🔹️اگرچه ریسونی سفت و سخت اقدام سقط جنین خودخواسته را در دادگاه انکار کرد، به بهانه حکم صادره علیه او گروهی از فمینیست‌های مراکشی، مانیفستی با عنوان «قانون‌شکنان مراکش» در فیسبوک منتشر و علنا حمایت خود را از حق سقط خودخواسته جنین اعلام کردند: «از ریاکاری و تظاهر عصبانی هستیم و بابت سلامت روحی و جسمی زنانی که باید مخفیانه و با اضطرابی طاقت‌فرسا کورتاژ کنند، نگرانیم.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1867/
هرس واچ | دیدبان آزار
«قانون‌شکنان مراکشی» علیه پورن انتقامی و جرم‌انگاری روابط جنسی خارج از ازدواج مبارزه می‌کنند
سال گذشته سه زن کارزاری اینترتی به راه انداختند و از قربانیان پورن انتقامی خواستند که تجربه‌هایشان را بازگو کنند. صدها زن از آنچه که بر آن رفته بود و از خشونت مجازی نوشتند. این جنبش با عنوان «به تو مربوط نیست» نام‌گذاری شده و هدف مبارزه با اکانت‌های
🔻روایتی از تجاوز در زندان
🔸️اکنون برای نجات جان زندانیان دیگر می‌جنگم
✍برگردان: رها عسکری‌زاده
🔹️من یک زن کوییر، مادر چهار کودک، سه سگ، دو راسوی اهلی و یک سازمان غیرانتفاعی هستم. در سال ۲۰۱۳، بازداشت و به ۱۲ ماه زندان محکوم شدم. روزی افسر زندان مرا کنار کشید و گفت باید با من صحبت کند. آستین پیراهنم را گرفت و به سمت سالن هدایتم کرد. گفت که دیده زندانی دیگری چیزی به من داده و او باید آن را از من بگیرد. گفتم که هیچ‌چیزی ندارم. سرتاپای مرا برانداز کرد و با پوزخندی گفت: «به‌هرحال می‌گردمت.» بدنم از گردن به پایین یخ کرد. می‌دانستم چه بلایی قرار است به سرم بیاید.
🔹️چشم‌هایم را پایین انداختم و از نگاه کردن به او خودداری کردم. مأمور در انباری را باز کرد. مرا به داخل اتاق هل داد و در را پشت سرش بست. تهدید کرد که مرا می‌کشد. وحشت کرده بودم، پشتم را به او و چشمانم را به زمین نگه داشتم، چون قرار نبود تا آخر عمر صورت این مرد در خاطرم حک شود. همان وقت بود که بی‌صدا شروع به شمردن کردم.
🔹️۷ دقیقه و ۳۴ ثانیه طول کشید. وقتی کارش تمام شد، بی‌صدا ایستادم، گریه کردم و سعی کردم ظاهرم را مرتب کنم. گفت: «صورتت را پاک‌کن دختر. دفعه بعد که مرا ببینی، التماسم می‌کنی که دوباره این کار را بکنم.» عاجزانه می‌خواستم که از جلوی چشمش دور شوم. به هیچ‌کس چیزی نگفتم. بعد از آن روز، به جز زمان‌هایی که بیرون رفتن اجباری بود، بند را ترک نکردم؛ و نهایتا در ماه نوامبر ۲۰۱۴ به خانه بازگشتم.
🔹️حالا من عادتی پنهانی دارم که فعالیت‌هایم را در بازه ۷ دقیقه و ۳۴ ثانیه‌ای جا بدهم. تلاش می‌کنم که این زمان را با چیزهای مثبتی پرکنم که جان می‌بخشد، به‌جای اینکه زندگی را بگیرد. در ۷ دقیقه و ۳۴ ثانیه، می‌توانم نامه‌ای حمایتگرانه به یک زندانی بفرستم. در ۷ دقیقه و ۳۴ ثانیه، می‌توانم قصه قبل از خواب را برای نوه‌ام بخوانم. در ۷ دقیقه و ۳۴ ثانیه، می‌توانم شگفت‌انگیزترین نامه سرشار از نفرت را به مدیران سازمان زندان‌ها و یا حتی خود فرماندار بنویسم. من در این ۷ دقیقه‌ها، بارها و بارها زندگی نجات داده‌ام و از جان‌ها حفاظت کرده‌ام. در این بازه زمانی، از شما چه کاری برای زندگی بخشیدن به دیگران برمی‌آید؟
🔹️به آدم‌هایی که پشت سرم در آن جهنم جا گذاشته بودم فکر کردم، آدم‌هایی که دوست داشتم. افراد ترنس در زندان، با شدیدترین خشونت‌ها مواجهند. مأموران، قفل در سلول یک زن ترنس را باز می‌گذارند تا زندانیان دیگر بتوانند دسترسی آسان به او داشته باشند و روی اینکه زن تا صبح زنده می‌ماند یا نه شرط می‌بندند. در سال 2016 سازمانی را جهت مبارزه برای امنیت و مراقبت درمانی زندانیان ترنس، تاسیس کردم.
#دیده‌بان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1868/
🔸️اکنون برای نجات جان زندانیان دیگر می‌جنگم
✍برگردان: رها عسکری‌زاده
🔹️من یک زن کوییر، مادر چهار کودک، سه سگ، دو راسوی اهلی و یک سازمان غیرانتفاعی هستم. در سال ۲۰۱۳، بازداشت و به ۱۲ ماه زندان محکوم شدم. روزی افسر زندان مرا کنار کشید و گفت باید با من صحبت کند. آستین پیراهنم را گرفت و به سمت سالن هدایتم کرد. گفت که دیده زندانی دیگری چیزی به من داده و او باید آن را از من بگیرد. گفتم که هیچ‌چیزی ندارم. سرتاپای مرا برانداز کرد و با پوزخندی گفت: «به‌هرحال می‌گردمت.» بدنم از گردن به پایین یخ کرد. می‌دانستم چه بلایی قرار است به سرم بیاید.
🔹️چشم‌هایم را پایین انداختم و از نگاه کردن به او خودداری کردم. مأمور در انباری را باز کرد. مرا به داخل اتاق هل داد و در را پشت سرش بست. تهدید کرد که مرا می‌کشد. وحشت کرده بودم، پشتم را به او و چشمانم را به زمین نگه داشتم، چون قرار نبود تا آخر عمر صورت این مرد در خاطرم حک شود. همان وقت بود که بی‌صدا شروع به شمردن کردم.
🔹️۷ دقیقه و ۳۴ ثانیه طول کشید. وقتی کارش تمام شد، بی‌صدا ایستادم، گریه کردم و سعی کردم ظاهرم را مرتب کنم. گفت: «صورتت را پاک‌کن دختر. دفعه بعد که مرا ببینی، التماسم می‌کنی که دوباره این کار را بکنم.» عاجزانه می‌خواستم که از جلوی چشمش دور شوم. به هیچ‌کس چیزی نگفتم. بعد از آن روز، به جز زمان‌هایی که بیرون رفتن اجباری بود، بند را ترک نکردم؛ و نهایتا در ماه نوامبر ۲۰۱۴ به خانه بازگشتم.
🔹️حالا من عادتی پنهانی دارم که فعالیت‌هایم را در بازه ۷ دقیقه و ۳۴ ثانیه‌ای جا بدهم. تلاش می‌کنم که این زمان را با چیزهای مثبتی پرکنم که جان می‌بخشد، به‌جای اینکه زندگی را بگیرد. در ۷ دقیقه و ۳۴ ثانیه، می‌توانم نامه‌ای حمایتگرانه به یک زندانی بفرستم. در ۷ دقیقه و ۳۴ ثانیه، می‌توانم قصه قبل از خواب را برای نوه‌ام بخوانم. در ۷ دقیقه و ۳۴ ثانیه، می‌توانم شگفت‌انگیزترین نامه سرشار از نفرت را به مدیران سازمان زندان‌ها و یا حتی خود فرماندار بنویسم. من در این ۷ دقیقه‌ها، بارها و بارها زندگی نجات داده‌ام و از جان‌ها حفاظت کرده‌ام. در این بازه زمانی، از شما چه کاری برای زندگی بخشیدن به دیگران برمی‌آید؟
🔹️به آدم‌هایی که پشت سرم در آن جهنم جا گذاشته بودم فکر کردم، آدم‌هایی که دوست داشتم. افراد ترنس در زندان، با شدیدترین خشونت‌ها مواجهند. مأموران، قفل در سلول یک زن ترنس را باز می‌گذارند تا زندانیان دیگر بتوانند دسترسی آسان به او داشته باشند و روی اینکه زن تا صبح زنده می‌ماند یا نه شرط می‌بندند. در سال 2016 سازمانی را جهت مبارزه برای امنیت و مراقبت درمانی زندانیان ترنس، تاسیس کردم.
#دیده‌بان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1868/
هرس واچ | دیدبان آزار
اکنون برای نجات جان زندانیان دیگر می‌جنگم
یک صبح بارانی از خواب بیدار شدم، لباس‌های قهوه‌ایم را پوشیدم (اکثر مردم در زندان درواقع نارنجی نمی‌پوشند) و با هم‌بندی‌هایم به باشگاه رفتم. به همراه چند دختر مشغول راه رفتن بودم که افسر مرد به ما نزدیک شد. مرا کنار کشید و گفت باید با من صحبت کند. همه
Forwarded from دانشجویان متحد
✅ دانشجویان متحد به مناسبت ۱۶ آذر، روز دانشجو برگزار می‌کند:
🔰 نشست مجازی «جنبش دانشجویی و مسئلۀ حق تحصیل» | روایت‌هایی از منع حق تحصیل
🔻با حضور فعالان سیاسی و دانشجویی
📆 چهارشنبه/ ۱۷ آذر/ ساعت ۲۱
📌 جهت شرکت در جلسه، از طریق لینک زیر وارد شوید:
https://www.clubhouse.com/event/mZbbdvXA
🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد
🔰 نشست مجازی «جنبش دانشجویی و مسئلۀ حق تحصیل» | روایت‌هایی از منع حق تحصیل
🔻با حضور فعالان سیاسی و دانشجویی
📆 چهارشنبه/ ۱۷ آذر/ ساعت ۲۱
📌 جهت شرکت در جلسه، از طریق لینک زیر وارد شوید:
https://www.clubhouse.com/event/mZbbdvXA
🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد
ديد‌بان آزار
Photo
«دیگر هیچ جایی برای زنان امن نیست»
بازماندگان خشونت جنسیت‌محور در افغانستان رها شده‌اند
عفو بین‌الملل اعلام کرد که پس از تسلط طالبان در افغانستان، خدمات ضروری برای زنان و دخترانی که از خشونت مبتنی بر جنسیت رنج می‌برند مانند خانه‌های امن، از بین رفته است. طی ۲۶ مصاحبه‌ای که عفو بین‌الملل با بازماندگان خشونت مبتنی بر جنسیت در ولایات بادغیس، بامیان، دایکندی، هرات، کابل، کندز، ننگرهار، پکتیکا، سرپل و تخار داشت، مشخص شده که با بازشدن زندان‌ها و آزادی زندانیان، بسیاری از محکومان جرایم خشونت جنسی/جنسیتی نیز آزاد شده‌اند.
«زینت» زنی است که پیش از انتقال به خانه امن، طور مرتب توسط همسر و برادرش مورد آزار و اذیت و ضرب‌و‌شتم قرار می‌گرفت. با رسیدن طالبان او و چند زن دیگر فرار کردند و هنوز هم به طور مخفیانه زندگی می‌کنند. او می‌گوید: «ما فقط با لباس‌هایی که پوشیده بودیم آمدیم. بخاری نداریم و گرسنه می‌خوابیم. برادرم و شوهرم دشمنان من هستند. اگر من و بچه‌هایم را ببیند، ما را می‌کشند. حالا هم مطمئن هستم که به دنبال من هستند، زیرا می‌دانند خانه امن بسته شده است.»
در چنین شرایطی بسیاری از بازماندگان و همچنین کارکنان مراکز عفو بین‌الملل همچون خانه‌های امن، وکلا، قضات، مقامات دولتی و سایر افرادی که در خدمات حفاظتی دخیل هستند، اکنون در معرض خطر خشونت و مرگ قرار دارند. اگنس کالامار، دبیر کل عفو بین‌الملل با ابراز نگرانی نسبت به این موضوع گفت: «بازماندگان خشونت جنسیت‌محور اساساً در افغانستان رها شده‌اند. شبکه حمایتی‌شان از بین رفته است و پناهگاه‌های آنها ناپدید شده است.»
پیش از تسلط طالبان در افغانستان بسیاری از زنان آسیب‌دیده به شبکه‌های سراسری حمایت از بازماندگان خشونت جنسی/جنسیتی دسترسی داشتند و از این طریق می‌توانستند مشاوره و خدمات حقوقی و پزشکی دریافت کنند. سیستمی که از نظر یوناما، یکی از کارکنان این مراکز، امکانی برای زنان آسیب‌دیده بود: «در محیطی که از هر ۱۰ زن، ۹ نفرشان شکلی از خشونت جنسیت‌محور را تجربه کرده‌آند، چنین امکانی می‌توانست مقابل وقوع مشکلات دیگر را بگیرد. شایع ترین موارد خشونت مبتنی بر جنسیت شامل ضرب‌و‌شتم، تجاوز جنسی، اشکال مختلف خشونت فیزیکی و ازدواج اجباری است. بازماندگان اغلب نیاز به درمان فوری پزشکی داشتند. ما موردی داشتیم که مردی ناخن‌های انگشتان همسرش را کنده بود.»
با به دست گرفتن کنترل افغانستان توسط طالبان، سیستم خدمات حمایتی از بین رفت. خانه‌های امن بسته شد و بسیاری از آنها توسط اعضای طالبان غارت و تصاحب شدند. در برخی موارد، اعضای طالبان کارکنان را مورد آزار و اذیت یا تهدید قرار می دادند.
یکی از مدیران خانه امن که در حال حاضر با برخی از بازماندگان مخفی شده است، به عفو بین‌الملل گفت: «ما مکان مناسبی نداریم. نمی‌توانیم بیرون برویم و خیلی می‌ترسیم. لطفا ما را از اینجا بیرون بیاورید. در غیر این صورت باید منتظر کشته شدن ما باشید.»
با پیشروی طالبان، آنها به طور سیستماتیک زندانیانی را آزاد کردند که بسیاری از آنها به خاطر جرایم جنسی محکوم شده بودند. شهادت شاهدان و همچنین گزارش‌های معتبر رسانه‌ها نشان می‌دهد که اعضای طالبان مسئول باز شدن و آزادی این زندانیان هستند هرچند سخنگوی طالبان این موضوع را در گفتگو با عفو بین‌الملل رد و تاکید کرد که دولت قبلی زندان‌ها را باز کرده است.
حالا دیگر هیچ جایی برای زنان امن نیست. این را یکی از روانشناس‌های فعال در این مراکز می‌گوید: «در گذشته، زنان می توانستند به وزارت امور زنان مراجعه کنند. آنها می‌توانستند به تنهایی بروند و خشونت را گزارش کنند. اما اکنون که زنان بدون محرم (ولی مرد) اجازه ندارند جایی بروند، این کار را واقعاً پیچیده می‌کند. طالبان هم اساسا چیزی درباره نحوه مواجهه با خشونت جنسی و بازماندگان آن نمی‌داند.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
بازماندگان خشونت جنسیت‌محور در افغانستان رها شده‌اند
عفو بین‌الملل اعلام کرد که پس از تسلط طالبان در افغانستان، خدمات ضروری برای زنان و دخترانی که از خشونت مبتنی بر جنسیت رنج می‌برند مانند خانه‌های امن، از بین رفته است. طی ۲۶ مصاحبه‌ای که عفو بین‌الملل با بازماندگان خشونت مبتنی بر جنسیت در ولایات بادغیس، بامیان، دایکندی، هرات، کابل، کندز، ننگرهار، پکتیکا، سرپل و تخار داشت، مشخص شده که با بازشدن زندان‌ها و آزادی زندانیان، بسیاری از محکومان جرایم خشونت جنسی/جنسیتی نیز آزاد شده‌اند.
«زینت» زنی است که پیش از انتقال به خانه امن، طور مرتب توسط همسر و برادرش مورد آزار و اذیت و ضرب‌و‌شتم قرار می‌گرفت. با رسیدن طالبان او و چند زن دیگر فرار کردند و هنوز هم به طور مخفیانه زندگی می‌کنند. او می‌گوید: «ما فقط با لباس‌هایی که پوشیده بودیم آمدیم. بخاری نداریم و گرسنه می‌خوابیم. برادرم و شوهرم دشمنان من هستند. اگر من و بچه‌هایم را ببیند، ما را می‌کشند. حالا هم مطمئن هستم که به دنبال من هستند، زیرا می‌دانند خانه امن بسته شده است.»
در چنین شرایطی بسیاری از بازماندگان و همچنین کارکنان مراکز عفو بین‌الملل همچون خانه‌های امن، وکلا، قضات، مقامات دولتی و سایر افرادی که در خدمات حفاظتی دخیل هستند، اکنون در معرض خطر خشونت و مرگ قرار دارند. اگنس کالامار، دبیر کل عفو بین‌الملل با ابراز نگرانی نسبت به این موضوع گفت: «بازماندگان خشونت جنسیت‌محور اساساً در افغانستان رها شده‌اند. شبکه حمایتی‌شان از بین رفته است و پناهگاه‌های آنها ناپدید شده است.»
پیش از تسلط طالبان در افغانستان بسیاری از زنان آسیب‌دیده به شبکه‌های سراسری حمایت از بازماندگان خشونت جنسی/جنسیتی دسترسی داشتند و از این طریق می‌توانستند مشاوره و خدمات حقوقی و پزشکی دریافت کنند. سیستمی که از نظر یوناما، یکی از کارکنان این مراکز، امکانی برای زنان آسیب‌دیده بود: «در محیطی که از هر ۱۰ زن، ۹ نفرشان شکلی از خشونت جنسیت‌محور را تجربه کرده‌آند، چنین امکانی می‌توانست مقابل وقوع مشکلات دیگر را بگیرد. شایع ترین موارد خشونت مبتنی بر جنسیت شامل ضرب‌و‌شتم، تجاوز جنسی، اشکال مختلف خشونت فیزیکی و ازدواج اجباری است. بازماندگان اغلب نیاز به درمان فوری پزشکی داشتند. ما موردی داشتیم که مردی ناخن‌های انگشتان همسرش را کنده بود.»
با به دست گرفتن کنترل افغانستان توسط طالبان، سیستم خدمات حمایتی از بین رفت. خانه‌های امن بسته شد و بسیاری از آنها توسط اعضای طالبان غارت و تصاحب شدند. در برخی موارد، اعضای طالبان کارکنان را مورد آزار و اذیت یا تهدید قرار می دادند.
یکی از مدیران خانه امن که در حال حاضر با برخی از بازماندگان مخفی شده است، به عفو بین‌الملل گفت: «ما مکان مناسبی نداریم. نمی‌توانیم بیرون برویم و خیلی می‌ترسیم. لطفا ما را از اینجا بیرون بیاورید. در غیر این صورت باید منتظر کشته شدن ما باشید.»
با پیشروی طالبان، آنها به طور سیستماتیک زندانیانی را آزاد کردند که بسیاری از آنها به خاطر جرایم جنسی محکوم شده بودند. شهادت شاهدان و همچنین گزارش‌های معتبر رسانه‌ها نشان می‌دهد که اعضای طالبان مسئول باز شدن و آزادی این زندانیان هستند هرچند سخنگوی طالبان این موضوع را در گفتگو با عفو بین‌الملل رد و تاکید کرد که دولت قبلی زندان‌ها را باز کرده است.
حالا دیگر هیچ جایی برای زنان امن نیست. این را یکی از روانشناس‌های فعال در این مراکز می‌گوید: «در گذشته، زنان می توانستند به وزارت امور زنان مراجعه کنند. آنها می‌توانستند به تنهایی بروند و خشونت را گزارش کنند. اما اکنون که زنان بدون محرم (ولی مرد) اجازه ندارند جایی بروند، این کار را واقعاً پیچیده می‌کند. طالبان هم اساسا چیزی درباره نحوه مواجهه با خشونت جنسی و بازماندگان آن نمی‌داند.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
🔸️۱۶ آذر، روز گرامیداشت مبارزات دانشجویی در ایران
🔹️در سه دهه اخیر به دنبال افزایش حضور زنان در دانشگاه‌ها، اثربخشی آنان در جنبش دانشجویی نیز پررنگ‌تر شده است. اگرچه در تشکل‌های دانشجویی به مطالبات زنان آن‌چنان که باید توجه نمی‌شد اما افزایش مشارکت زنان، مبارزه با ستم جنسیتی را در دستورالعمل فعالیت دانشجویی قرار داده است.
🔹️ از یک سو تبعیض‌های سیستماتیک قانونی و فراقانونی در دانشگاه زنان را محدود می‌کند. تفکیک جنسیتی، قوانین تبعیض‌آمیز و محدودیت‌های شدید در خوابگاه‌های دخترانه، دخالت در پوشش دانشجویان به واسطه آیین‌نامه‌ها و سرکوب آنان به بهانه بدحجابی توسط حراست و کمیته انضباطی بخشی از خشونتی است که به‌طور رسمی بر زنان دانشجو اعمال می‌شود.
🔹️از سوی دیگر آزارهای جنسی و جنسیتی نیز در دانشگاه‌ها امری رایج است. برخی از استادان مرد با سواستفاده از جایگاه قدرت خود، به شیوه‌های مختلفی زنان دانشجو را مورد آزار جنسی و جنسیتی قرار می‌دهند. علاوه بر خشونت‌های جنسی که طبق یافته‌های پیمایش‌های تشکل‌های دانشجویی، در دانشگاه شایع است، دست‌کم گرفتن زنان و رفتار تبعیض‌آمیز استادان سر کلاس‌های درس نیز به وفور گزارش شده است. از طرفی دیگر، برخی استادان به زنان تذکر حجاب می‌دهند و بابت پوشش دانشجویان نمره اضافه و کم می‌کنند.
🔹️دانشگاه، عرصه‌ای حیاتی برای مبارزه علیه ستم جنسیتی است و سال‌های اخیر شاهد سازماندهی و تشکل‌یابی دانشجویان فمینیست در این راستا بوده‌ایم. مقابله با اقدامات سرکوبگرانه حراست و مقاومت در برابر تفکیک جنسیتی، برگزاری تجمع و شعار دادن علیه حجاب اجباری، تبعیض جنسیتی و ...، مقابله با مقررات محدودکننده خوابگاه‌ها، تلاش برای حذف استادان آزارگر، اعتراض به امنیتی‌سازی کنشگری فمینیستی در دانشگاه و بازداشت دانشجویان و ... از جمله مداخلات فمینیستی دانشجویان طی چند سال اخیر بوده است.
🔹️دیدبان آزار نیز همواره بر اهمیت این مبارزات واقف بوده و تلاش داشته پیوند خود را با آنچه در دانشگاه‌های سراسر کشور می‌گذرد، حفظ کند. از این رو در وبسایت خود، بخشی مجزا به مبارزات فمینیستی و الهام‌بخش دانشجویی علیه خشونت‌های جنسی و جنسیتی، در ایران و دیگر کشورها اختصاص داده است.
#دیده‌بان_آزار
@harasswatch
گزارش‌های منتشرشده از شیوع خشونت جنسیتی و شیوه‌های سازمانده علیه آن را از طریق لینک زیر مشاهده کنید:
https://harasswatch.com/category/13
🔹️در سه دهه اخیر به دنبال افزایش حضور زنان در دانشگاه‌ها، اثربخشی آنان در جنبش دانشجویی نیز پررنگ‌تر شده است. اگرچه در تشکل‌های دانشجویی به مطالبات زنان آن‌چنان که باید توجه نمی‌شد اما افزایش مشارکت زنان، مبارزه با ستم جنسیتی را در دستورالعمل فعالیت دانشجویی قرار داده است.
🔹️ از یک سو تبعیض‌های سیستماتیک قانونی و فراقانونی در دانشگاه زنان را محدود می‌کند. تفکیک جنسیتی، قوانین تبعیض‌آمیز و محدودیت‌های شدید در خوابگاه‌های دخترانه، دخالت در پوشش دانشجویان به واسطه آیین‌نامه‌ها و سرکوب آنان به بهانه بدحجابی توسط حراست و کمیته انضباطی بخشی از خشونتی است که به‌طور رسمی بر زنان دانشجو اعمال می‌شود.
🔹️از سوی دیگر آزارهای جنسی و جنسیتی نیز در دانشگاه‌ها امری رایج است. برخی از استادان مرد با سواستفاده از جایگاه قدرت خود، به شیوه‌های مختلفی زنان دانشجو را مورد آزار جنسی و جنسیتی قرار می‌دهند. علاوه بر خشونت‌های جنسی که طبق یافته‌های پیمایش‌های تشکل‌های دانشجویی، در دانشگاه شایع است، دست‌کم گرفتن زنان و رفتار تبعیض‌آمیز استادان سر کلاس‌های درس نیز به وفور گزارش شده است. از طرفی دیگر، برخی استادان به زنان تذکر حجاب می‌دهند و بابت پوشش دانشجویان نمره اضافه و کم می‌کنند.
🔹️دانشگاه، عرصه‌ای حیاتی برای مبارزه علیه ستم جنسیتی است و سال‌های اخیر شاهد سازماندهی و تشکل‌یابی دانشجویان فمینیست در این راستا بوده‌ایم. مقابله با اقدامات سرکوبگرانه حراست و مقاومت در برابر تفکیک جنسیتی، برگزاری تجمع و شعار دادن علیه حجاب اجباری، تبعیض جنسیتی و ...، مقابله با مقررات محدودکننده خوابگاه‌ها، تلاش برای حذف استادان آزارگر، اعتراض به امنیتی‌سازی کنشگری فمینیستی در دانشگاه و بازداشت دانشجویان و ... از جمله مداخلات فمینیستی دانشجویان طی چند سال اخیر بوده است.
🔹️دیدبان آزار نیز همواره بر اهمیت این مبارزات واقف بوده و تلاش داشته پیوند خود را با آنچه در دانشگاه‌های سراسر کشور می‌گذرد، حفظ کند. از این رو در وبسایت خود، بخشی مجزا به مبارزات فمینیستی و الهام‌بخش دانشجویی علیه خشونت‌های جنسی و جنسیتی، در ایران و دیگر کشورها اختصاص داده است.
#دیده‌بان_آزار
@harasswatch
گزارش‌های منتشرشده از شیوع خشونت جنسیتی و شیوه‌های سازمانده علیه آن را از طریق لینک زیر مشاهده کنید:
https://harasswatch.com/category/13
هرس واچ | دیدبان آزار
دانشگاه
دیدبان آزار
ديد‌بان آزار
Photo
طیبه امیری: در گذشته، به مدت هفت سال یزد زندگی کردم. همیشه برگشت از مدرسه یا رفتن به کلاس زبان و به طور کلی پیاده در شهر پلکیدن با دلهره فراوان همراه بود، چون از نگاه‌ها و متلک‌های ناجور در امان نبودم. بدترینش هم که زیاد اتفاق می‌افتاد دستمالی برخی موتوری‌ها یا شلوار پایین کشیدن و آلت‌نمایی تو کوچه‌های خلوت بود. هنوز هم صدای موتور که می‌شنوم، می‌ترسم. تقریبا از آن زمان، هر سال به یزد می‌آیم، متوجه می‌شوم که اوضاع بهتر شده، اما همچنان آن ترس همراهم است. گاهی مردها و حتی زنان طوری نگاهت می‌کنند که انگار از مریخ آمده‌ای. هنوز هم متلک می‌شنوم. این‌دفعه به جای غصه خوردن، تصمیم گرفتم پوسترهای دیدبان آزار را پرینت بگیرم و ببرم در همان بافت تاریخی به دیوارها و مغازه‌ها بچسبانم. همان جایی که محل گذر مسافرها و همینطور خود یزدی‌ها است. با مغازه‌دارها که حرف می‌زدم، خودشان هم حرف‌هایم قبول داشتند و می‌گفتند به پلیس اطلاع داده‌ایم اما اقدامی نکرده است و دیگر خودمان حواسمان هست که تلاش کنیم اوضاع امنیت در کوچه‌های بافت بیشتر بشود. حالا اینجا بخش توریستی یزد است و من از سطح شهر و محل قدیمی زندگی‌ام بی‌خبرم. امیدوارم اوضاع آنجا هم بهتر شده باشد.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
#دیدبان_آزار
@harasswatch
Audio
🎙#پادکست تهیه شده توسط دانشجویان متحد
🔰 گزارشی از وضعیت زنان در افغانستان تحت حاکمیت طالبان
🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد
🔰 گزارشی از وضعیت زنان در افغانستان تحت حاکمیت طالبان
🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد
🔻نمایشگاهی برای مواجه ساختن مردان با واقعیت تجربه آزار جنسی
🔶«احساسی که ما تجربه می‌کنیم»
🔹️دیدبان آزار: اتاقی تاریک و کوچک که درون پرده‌ای پنهان شده است. شرکت‌کنندگان، داوطلبانه خود را در آن تاریکی قرار داده‌اند. به محض اینکه وارد آن فضای کوچک و خالی از نور می‌شوند، هدفون معلقی را مقابل خود می‌بینند و در حالی که آینه کوچکی، روبروی صورتشان نصب شده است، آن را روی گوش‌هایشان قرار می‌دهند. حالا قرار است فضایی جدید را تجربه کنند: «هی دختر/ چرا با من حرف نمی‌زنی؟/ هی خوشگله/ می‌خوای باهم بخوابیم؟...»
🔹️«ترا لوپز»، هنرمند و دانش‌آموخته ایالت ساکرامنتو، در نمایشگاه مشارکتی خود با نام «This Is What It Feels Like» تلاش کرد تا فضای تجربه آزار و اذیت جنسی خیابانی علیه زنان را شبیه‌سازی کند. اگرچه حضور در این نمایشگاه برای همه آزاد بود اما لوپز تاکید کرده بود که مخاطب اصلی این نمایشگاه مردان هستند؛ زیرا هدف نمایشگاه، فراهم کردن شرایطی بود تا مردان تصور و درک عمیق‌تری نسبت به آزار خیابانی پیدا کنند. چرا که هنوز هم این باور وجود دارد که زنان از این متلک‌ها خوششان می‌آید و همچنان برخی از مردان تصور می‌کنند متلک‌پرانی نوعی توجه و تمجید است و اصلا زنان برای جلب همین توجه این‌چنین لباس می‌پوشند و آن‌چنان خود را می‌آرایند.
🔹️لوپز برای این نمایشگاه، با ۱۰۰ زن مصاحبه کرد. سپس روایت‌های آنها از آزار جنسی و متلک‌های روزمره را در یک استودیو ضبط کرد. ضبط روایات توسط مردانی صورت گرفت که لوپز تعدادی از آنها را اصلا نمی‌شناخت. این هنرمند توضیح می‌دهد که در همان زمان ضبط کار هم برخی از مردان تحت تاثیر قرار گرفته بودند: «چند نفر دیگر از شدت سخیف بودن متلک‌ها چندششان شده بود. چند مرد حتی اصطلاحاتی را که ما زنان به طور روزمره می‌شنویم، نشنیده بودند و من بار دیگر فهمیدم که چقدر زندگی روزانه ما زنان و مردان در سطح جامعه با یکدیگر متفاوت است و در واقع جنسیت چگونه تجربه‌های ما را شکل می‌دهد.»
🔹️او که قصد دارد این نمایشگاه را در شهرهای مختلف جهان برگزار کند، معتقد است زنان سال‌های متمادی سکوت کرده‌اند و همین سکوت هم سبب شده تا جامعه درک درستی از شرایط دشوار و انواع تبعیض‌ها و آزارهای جنسی و جنسیتی نداشته باشد. لوپز تاکید می‌کند: «هر کدام از ما باید حرفمان را بزنیم. من به عنوان یک هنرمند و بقیه زنان در هر جایگاهی که هستند. نمی‌توانیم فقط تماشاچی باشیم.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1713/
🔶«احساسی که ما تجربه می‌کنیم»
🔹️دیدبان آزار: اتاقی تاریک و کوچک که درون پرده‌ای پنهان شده است. شرکت‌کنندگان، داوطلبانه خود را در آن تاریکی قرار داده‌اند. به محض اینکه وارد آن فضای کوچک و خالی از نور می‌شوند، هدفون معلقی را مقابل خود می‌بینند و در حالی که آینه کوچکی، روبروی صورتشان نصب شده است، آن را روی گوش‌هایشان قرار می‌دهند. حالا قرار است فضایی جدید را تجربه کنند: «هی دختر/ چرا با من حرف نمی‌زنی؟/ هی خوشگله/ می‌خوای باهم بخوابیم؟...»
🔹️«ترا لوپز»، هنرمند و دانش‌آموخته ایالت ساکرامنتو، در نمایشگاه مشارکتی خود با نام «This Is What It Feels Like» تلاش کرد تا فضای تجربه آزار و اذیت جنسی خیابانی علیه زنان را شبیه‌سازی کند. اگرچه حضور در این نمایشگاه برای همه آزاد بود اما لوپز تاکید کرده بود که مخاطب اصلی این نمایشگاه مردان هستند؛ زیرا هدف نمایشگاه، فراهم کردن شرایطی بود تا مردان تصور و درک عمیق‌تری نسبت به آزار خیابانی پیدا کنند. چرا که هنوز هم این باور وجود دارد که زنان از این متلک‌ها خوششان می‌آید و همچنان برخی از مردان تصور می‌کنند متلک‌پرانی نوعی توجه و تمجید است و اصلا زنان برای جلب همین توجه این‌چنین لباس می‌پوشند و آن‌چنان خود را می‌آرایند.
🔹️لوپز برای این نمایشگاه، با ۱۰۰ زن مصاحبه کرد. سپس روایت‌های آنها از آزار جنسی و متلک‌های روزمره را در یک استودیو ضبط کرد. ضبط روایات توسط مردانی صورت گرفت که لوپز تعدادی از آنها را اصلا نمی‌شناخت. این هنرمند توضیح می‌دهد که در همان زمان ضبط کار هم برخی از مردان تحت تاثیر قرار گرفته بودند: «چند نفر دیگر از شدت سخیف بودن متلک‌ها چندششان شده بود. چند مرد حتی اصطلاحاتی را که ما زنان به طور روزمره می‌شنویم، نشنیده بودند و من بار دیگر فهمیدم که چقدر زندگی روزانه ما زنان و مردان در سطح جامعه با یکدیگر متفاوت است و در واقع جنسیت چگونه تجربه‌های ما را شکل می‌دهد.»
🔹️او که قصد دارد این نمایشگاه را در شهرهای مختلف جهان برگزار کند، معتقد است زنان سال‌های متمادی سکوت کرده‌اند و همین سکوت هم سبب شده تا جامعه درک درستی از شرایط دشوار و انواع تبعیض‌ها و آزارهای جنسی و جنسیتی نداشته باشد. لوپز تاکید می‌کند: «هر کدام از ما باید حرفمان را بزنیم. من به عنوان یک هنرمند و بقیه زنان در هر جایگاهی که هستند. نمی‌توانیم فقط تماشاچی باشیم.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1713/
هرس واچ | دیدبان آزار
«احساسی که ما تجربه می‌کنیم»
«ترا لوپز»، هنرمند و دانش‌آموخته ایالت ساکرامنتو، در نمایشگاه مشارکتی خود با نام « This Is What It Feels Like » تلاش کرد تا فضای آزار و اذیت جنسی خیابانی برای زنان را شبیه‌سازی کند.
Forwarded from دانشجویان متحد
✅ دانشجویان متحد به مناسبت شانزده روز نارنجی منع خشونت علیه زنان برگزار می‌کند:
🔰 جلسۀ دوم نشست مجازی پیرامون خشونت علیه زنان در کلاب‌هاوس
🔻 با موضوع:
🔘 کودک همسری و مسئله خون‌بس
📆 شنبه/ ۲۰ آذر ماه/ ساعت ۲۱
📌لینک ایونت در کلاب هاوس :
https://www.clubhouse.com/event/mJ6g44qN
🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد
🔰 جلسۀ دوم نشست مجازی پیرامون خشونت علیه زنان در کلاب‌هاوس
🔻 با موضوع:
🔘 کودک همسری و مسئله خون‌بس
📆 شنبه/ ۲۰ آذر ماه/ ساعت ۲۱
📌لینک ایونت در کلاب هاوس :
https://www.clubhouse.com/event/mJ6g44qN
🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد