پس از پایان روزهای قرنطینه به اولین کسی که دلت میخواد بغلش کنی تعلق داری،بدبختی اینجاس که همچین کسی نیست!

یک آن به خودم اومدم و دیدم بیست دقیقه‌اس که زل زدم تو آیینه و دارم مسواک میزنم
چه بلایی داره سرمون میاد؟

پارسال،منظورم چند ماه پیشه اینترنت به اجبار قطع شده بود.کسایی تو اون برهه بودن که با تماس و ‌‌اس‌ام‌اس‌ بیادمون بودن.میتونستیم بریم بیرون ولی با خیلیا فاصله داشتیم.ارتباطمون فقط اینترنتی بود.با این همه اونا از یادمون نرفتن. حالا تو این شرایط کرونایی،یجورایی‌شبیه همون روزاس؛تو این روزای نحس شیوع و خونه‌نشینی یه آدمای جدیدی بواسطه اینترنت وارد زندگیمون شدن.
شریک دقیقه‌ها و ساعت‌ها و روزهای قرنطینه‌مون شدن.حالا به هر دلیلی،پر کردن روزهای خودشون،دوست داشتنمون،از سربیکاری یا هر دلیلی بالاخره دارن باهامون وقت میگذرونن.
بهمون اهمیت میدن،مجازی کنارمونن. بیشتر از اعضای خونواده باهاشون وقت میگذرونیم.
قدر اینجور آدمهارو هم بدونین.بعد‌ها که ماجرای کرونا تموم بشه،دوستای خوبی پیدا کردیم که خیلی خوب و بدون نقص میشناسنمون.

Say way down we go :) way down we go!

مردم همیشه شکایت می‌کنند که چرا کفش ندارن تا اینکه یه روز آدمی رو می‌بینن که پا نداره و بعد غر می‌زنن که چرا ویلچر اتوماتیک ندارن. چرا؟ چی باعث می‌شه که به طور ناخودآگاه خودشون رو از یه سیستم ملال‌آور به یکی دیگه پرت کنن؟ چرا اراده فقط معطوفه به جزئیات و نه کلیات؟ چرا به جای اینکه «کجا باید کار کنم؟» نمی‌گیم «چرا باید کار کنم؟» چرا به جای «چرا باید تشکیل خانواده بدم؟» می‌گیم «کی باید تشکیل خانواده بدم؟»
از کتاب "جزء از کل"

توی ارباب حلقه‌ها بیلبو بگینز یه جمله داره که به گاندلف میگه احساس کم بودن میکنم،مثل کره ای که روی نونِ زیادی مالیده شده.

"I feel all thin, sort of stretched, if you know what I mean: like butter that has been scraped over too much bread. That can't be right. I need a change, or something.”

تو گوگل سوال قشنگی در این مورد دیدم که میپرسه کَره زیاده یا نون؟

(بنظرم جوابش اونقدر مهم نیست اما به هر حال جواب داده شده که:

Spreading our butter too thin is a form of hiding. It helps us be busy, but makes it unlikely we will make an impact.)

چقد ما گفتیم نه بابا فلانی اینجوری نیست، و فلانی چقدر اینجوری بود

‏بعضی وقتا خیلی دوس داری به یکی ثابت کنی که برات عزیزه، اما اون پیش دستی میکنه و زودتر بهت ثابت میکنه که لیاقت نداره.

زندگی قصه پریان نیست،پس اگر ساعت ۱۲ نیمه شب لنگه کفشتو گم کردی،یعنی مستی.

بازآ که در فراق تو
چشم‌ امیدوار
همچون گوشِ روزه‌دار
بر الله‌اکبر است

همه آدم ها مانند ماه هستند،قسمت تاریکی دارند که هرگز به کسی نشان نمی دهند.
📷بمونه‌‌ یادگار از‌ اردیبهشت ۹۹

وینستون XS شده پاکتی ۱۳هزار تومن
اسی بلک شده ۱۴ هزار تومن :)

خدایا ما رو تو خیلی حساب کرده بودیم...

‏همه چیز به شکل مرگ‌آوری در جریان بود، ولی من نمردم

‏اگه واست آهنگ می‌فرستم یعنی دوستت دارم یا دلم می‌خواد باهم حرف بزنیم اونوقت توی گاو در جواب استیکر و ایموجی رَوونه میکنی؟

امروز نسبت به دیروز کمی فقیرتر و غمگین‌تر و عصبانی‌ترم
و تمام این‌ها هر روز بیشتر می‌شود

بدترین حالت تنهایی اینه که بدونی اونی که تنهات گذاشته تنها نیست