هفتِگانه

بیانیۀ جمعی از استادان و پژوهشگرانِ دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزشی پژوهشی

به نام خداوند جان و خرد

این روزها حال هیچ‌کس خوب نیست؛ حالِ جوان‌هایمان، پاره‌های دلمان هم به هیچ وجه خوب نیست؛ آه از این روزهای سرخ و سیاه!

اگر پیش‌تر بارقه‌هایی از امید در دلشان سوسو می‌زد، اکنون آن هم رو به خاموشی است. نتوانستیم حتی امید و آرزو را در ذهن و دل نسل جوان زنده نگه داریم؛ غنچه‌هایی که قرار بود گل شوند و ثمر بدهند و مایۀ سرزندگیِ این سرزمین و این سرزمان باشند، پیش چشمانمان یکی یکی پرپر می‌شوند ...

بسی دریغ که در قرن بیست و یکم و پس از تجربۀ سنگینِ جنگ‌های خانمان‌سوزِ خرد و کَلان، استادانِ کشوری که قلب تپندۀ دانش و فرهنگ و تمدنِ خاور میانه است، باید هنوز هم از بدفرجامیِ خشونت و زشتیِ درشت‌خویی بگویند! بسی افسوس که استادانِ این مرز و بوم در طلیعۀ قرن پانزدهمِ هجرتِ پیام‌آورِ رحمت و شفقت، نگاهبانِ حرمت و کرامت، منادیِ مدارا و مروّت، و رهایی‌بخش بشر از زندان تاریک اسارت و جهالت به سوی روشنای فراخِ حرّیت و عقلانیت، هنوز هم باید ضرورتِ آزادی و آزادگی را به عنوان پیش‌شرطِ هر نوع تعالی و توسعه یادآور شوند!

کیست که نداند خشونت، خشونت می‌زاید و بی‌رحمی، تندخویی به بار می‌آرد؟! کیست که نداند باید بر زخمِ تازه با نرم‌رفتاری و نرم‌گفتاری و عذرخواهی، پرستارانه مرهم نهاد و نمکِ داغِ دروغ و ناراستی و نادرستی بر آن نیفشاند؟!

شگفتا که مردم را به فرزندآوری فرا می‌خوانند و از دیگر سو فرزندان بالیده و پروردۀ آنان را با ضرب و شتم و حبس و قتل می‌نوازند! شگفتا که از تمدن‌سازی می‌گویند و نمی‌دانند که خشت اولِ آن تکریم انسان و سازگاری و رواداری و گفت و گو با دیگراندیشان است!

و ما مدرّسان دانشگاه‌ها که خود سال‌هاست به مقتضای اخلاق حرفه‌ای، پرسشگری و نقد را به دانشجویان آموخته‌ایم، نتوانستیم بیش از این تاب بیاوریم و چشم بر نامردمی‌ها ببندیم و نظاره‌گر و توجیه‌گر رفتارهای نکوهیدۀ این روزهای تلخ باشیم. ما در کنار مردم عزیزمانیم و معتقدیم که دست خدا هم با ماست که: «یَدُ اللهِ مَعَ الجَماعَة»! و چشم می‌داریم که اصحاب قدرت و دولت، چشمی حق‌بین بیابند و هر چه زودتر به جبرانِ ما فات و تدارکِ رفتارهای ناموجّه خود بپردازند:

۱. جوانان پرشور معترضِ این روزها همان نسلِ آینده‌ساز کشورند. اگر مسئولان، اعتراض این نسل را بر نمی‌تابند و منطقی نمی‌انگارند، بدان جهت است که از درک آنها ناتوانند و زبانِ گفت و گو با آنها را نمی‌دانند؛ باید بیاموزند که چگونه با گفتار و رفتاری بهنجار، این نسل پرسشگر را قانع سازند. آینده از آنِ اینان است، نه از آنِ کسانی که تسلیم محض و بی‌چون و چرای ارباب قدرت و اصحاب مناصب‌اند. باید به نسل جوان فرصت اعتراض و پرسش داد تا صاحبان پست و مقام را به چالش بکشند و باید در برابر حرف حق آنان تسلیم شد. «برخوردِ مناسب» با این نسل مطالبه‌گرِ حقجو به رسمیت شناختن آنها و گفت و گو با آنان و شنیدن حرف‌هایشان و کنار گذاشتنِ همۀ کارهای نابخردانه‌ و خشن است. باید بی‌درنگ از مردم عذرخواهی کرد، بازداشتیان را رها ساخت و به دلجویی از خانواده‌های قربانیان مظلوم پرداخت!

۲. منتقدانِ میان‌سال را هم که بسیاریشان در جوانی معترضانی پرشور بوده‌اند و برای برقراری و استمرار حکومتی مردمی کوشیده‌اند و اکنون با کوله‌باری از تجربه، از سرِ دلسوزی برای بقا و آبادیِ میهن لب به انتقاد گشوده‌اند و با جوانان همدلی می‌کنند، باید ارج نهاد و شِکوه‌هایشان را با گوش دل نیوشید. افترای ناجوانمردانۀ «اثرپذیری از بیگانگان» به این نسل آزمودۀ خردورز، و احضار و بازداشتِ و پیگرد آنان نشانۀ اوج بی‌تدبیری و بیچارگی است. بسیاری از اینان صاحبان اصلیِ انقلابند و برای حفظ کشور در طول انقلاب و جنگ، هزینه‌ها داده‌اند. اتفاقا گاهی کسانی که در سرکوب مردم، آمر و مسبِّب و عامل و مباشر بوده‌اند، از بدخواهان کشور و نظامند و باید دستگیر و محاکمه شوند و چه بسا خواسته یا ناخواسته در جهت تحقّق برنامه‌ها و اهداف بدخواهان بیرونی به چنین رفتارهایی نامعقول دامن می‌زنند.

۳. آزادی رسانۀ ملی و دیگر رسانه‌ها از انحصار یک گروه و یک فکر، ضامن بقای کشور است. مخالف و موافق و منتقد و مدافع همگی باید بدون تبعیض، امکان استفاده از رسانۀ ملی را داشته باشند تا بلوغ سیاسی مردم تحقّق یابد و مجال آسیب‌شناسی و اصلاح همواره فراهم باشد و افراد بی‌کفایت فرصت نیابند بر مقدّرات کشور مسلط شوند.
والسلام علی‌ من اتّبع‌ الهدی

2️⃣8️⃣

682 viewsسیدمحمدرضا ابن‌الرسول, edited 20:43