قَلِيلٌ مَدُومٌ عَلَيْهِ خَيْرٌ مِنْ كَثِيرٍ مَمْلُولٍ مِنْهُ
كار اندكى كه آن را ادامه دهى بهتر از كار فراوانى است كه از آن خسته و ملول شوى
امیر المومنین علی (ع)/ نهج‌البلاغه حکمت ۴۴۴

مَنِ اِتَّجَرَ بِغَيْرِ فِقْهٍ فَقَدِ اِرْتَطَمَ فِي اَلرِّبَا
آن كه بدون آشنايى با احكام به تجارت پردازد در ورطۀ ربا گرفتار شود
امیر المومنین علی (ع) / نهج‌البلاغه حکمت ۴۴۷

مَنْ عَظَّمَ صِغَارَ اَلْمَصَائِبِ اِبْتَلاَهُ اَللَّهُ بِكِبَارِهَا
آن كه مصيبت‌هاى كوچك را بزرگ بداند، خداوند به بلاهاى بزرگ گرفتارش سازد
امیر المومنین علی (ع) / نهج‌البلاغه حکمت ۴۴۸

مَنْ كَرُمَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ هَانَتْ عَلَيْهِ شَهَوَاتُهُ
كسى كه خود را بزرگوار ببيند، شهواتش را خوار شمارد
امیرالمومنین علی(ع)/نهج‌البلاغه حکمت ۴۴۹

زُهْدُكَ فِي رَاغِبٍ فِيكَ نُقْصَانُ حَظٍّ وَ رَغْبَتُكَ فِي زَاهِدٍ فِيكَ ذُلُّ نَفْسٍ
دورى تو از آن كس كه خواهان تو است نشانه كمبود بهرۀ تو در دوستى است، و گرايش تو به آن كس كه تو را نخواهد، سبب خوارى تو است
نهج‌البلاغه حکمت ۴۵۱/امیرالمومنین علی (ع)

مَا لاِبْنِ آدَمَ وَ اَلْفَخْرِ أَوَّلُهُ نُطْفَةٌ وَ آخِرُهُ جِيفَةٌ وَ لاَ يَرْزُقُ نَفْسَهُ وَ لاَ يَدْفَعُ حَتْفَهُ
فرزند آدم را با فخر فروشى چكار؟ آغازش نطفه است و پايانش مردار نه مى‌تواند خودش را روزى دهد، و نه مرگ را از خويش دور سازد
امیرالمومنین علی (ع) / نهج‌البلاغه حکمت ۴۵۴

مَنْهُومَانِ لاَ يَشْبَعَانِ طَالِبُ عِلْمٍ وَ طَالِبُ دُنْيَا
دو گرسنه‌اند كه سير نمى‌شوند: جويندۀ دانش و جويندۀ دنيا
امیر المومنین علی (ع) / نهج‌البلاغه حکمت ۴۵۷

اَلْإِيمَانُ أَنْ تُؤْثِرَ اَلصِّدْقَ حَيْثُ يَضُرُّكَ عَلَى اَلْكَذِبِ حَيْثُ يَنْفَعُكَ وَ أَلاَّ يَكُونَ فِي حَدِيثِكَ فَضْلٌ عَنْ عَمَلِكَ وَ أَنْ تَتَّقِيَ اَللَّهَ فِي حَدِيثِ غَيْرِكَ
نشانۀ ايمان آن است كه سخن راستى را كه بر زيان تو باشد بر دروغى كه به سود تو باشد ترجيح دهى، و اينكه بيشتر از كردارت نگويى، و در سخن گفتن دربارۀ ديگرى از خدا بترسى
امیر المومنین علی (ع) /نهج‌البلاغه حکمت ۴۵۸

يَهْلِكُ فِيَّ رَجُلاَنِ مُحِبٌّ مُفْرِطٌ وَ بَاهِتٌ مُفْتَرٍ
دو تن در رابطه با من هلاك مى‌شوند: دوستى كه از حدّ بگذراند، و دروغ بافنده‌اى كه از آنچه در من نيست سخن براند.
امیرالمومنین علی (ع) / نهج‌البلاغه حکمت ۴۶۹

وَ سُئِلَ عَنِ اَلتَّوْحِيدِ وَ اَلْعَدْلِ فَقَالَ عليه‌السلام اَلتَّوْحِيدُ أَلاَّ تَتَوَهَّمَهُ وَ اَلْعَدْلُ أَلاَّ تَتَّهِمَهُ
دربارۀ توحيد و عدل سؤال شد، فرمود: توحيد آن است كه خدا را توهّم نكنى، و عدل آن است كه او را متّهم نسازى
امیرالمومنین علی (ع) / نهج‌البلاغه حکمت ۴۷۰