شاید آدمای دورت تورو واسه چند روز و چند ساعت بخوان اما من فرقم با تک تک اونا اینه که من تورو واسه لحظه به لحظه زندگیم میخوام.
حتی وقتایی که از خوشحالی توو خودم نمیگنجم تورو میخوام تا در کنارت خوشحال‌تر بشم.
حتی وقتایی که دلم از زمین و زمان پره تورو میخوام که در کنارت آروم بشم و زخمای دلم رو بپوشونی.
میدونستی تو تنها نیاز من برای ادامه دادنی؟:)

‏یکی از سختی های بزرگ شدن اینه که مجبوری به یه سری از آدما اعتماد کنی تا یاد بگیری به هیچکس خیلی اعتماد نکنی .

‏تنها که می‌ماند، سخت افسرده بود و می‌خواست کسی را صدا کند تا هم‌دمش باشد اما از پیش می‌دانست که با دیگران حالش از این‌ که بود، بدتر می‌شد.
‌
‌_ تولستوی.

دلم برای آدمایی که دوست دارن به من نزدیک باشن میسوزه.
نمیدونن چقدر حالم از آدما بهم میخوره.
حتی از دوستای خودم.
انسان مزخرف ترین خلقت بود.
و من هنوز دلیل خلقت انسان رو نفهمیدم.
چرا که اگر انسان دستش به خورشید هم برسه نابودش میکنه.

‏به بدبختی و غم عادت کردم که هیچ؛ بلکه بهش معتادم شدم. حتی وقتایی که حالم نسبتا خوبه هم دنبال یه دلیل می‌گردم برای ناراحت شدن. اگه تلاشام نتیجه ندادن بی‌دلیل ناراحت می‌شم.

نه میشه رفت از اینجا ، نه جای موندنه.

ما جدا از هم غم انگیزیم..
با هم ، بیشتر.

:)

تو فکر میکنی حواسم بهت نیست.
ولی فقط من احمق میدونم چقدر تا خرخره تو لجن گیرم اما باز تو یادمی و بهت فکر میکنم.
اینارو تو قرار نیست بفهمی. فقط فقط خودم میفهمم.

این روانیو خودت ساختی ؛ به چی زل میزنی؟

شاید میتونستی دوسم داشته باشیو فقط تو زمان اشتباه اومدم تو زندگیت.

گفت: خودم نیز مایل بودم که آدم خیلی خوشحالی باشم. یا لااقل آدم غمگینی که می‌داند سبب غم و اندوه‌اش چیست. کاش می‌شد با یک خنجر که تا نیمه در قلبم فرو رفته است زندگی کنم و هر کس که مرا دید به او بگویم:«ببین، من یه خنجر توی قلبم دارم؛ به همین دلیل خوشحال نیستم.»
‏مشخص و قانع‌کننده.

بزرگ شدم و فهمیدم بزرگ شدن آن قدر ها هم حال نمی‌دهد.
بیشتر وقت ها بد می گذرد ، سخت می‌گذرد گاهی هم از روی من می‌گذرد.
فهمیدم چاره ای ندارم ، دلم می‌خواست ، اما نمی‌توانستم برگردم ، می‌گفتند نمی‌شود. احمق نباش ، مشکل همین بود ؛ من دلم می‌خواست احمق باشم.
آدم احمق نمی‌فهمد درد چیست.
من دلم می‌خواست احمق باشم.

دیگه هیچی نمیتونه منو ناراحت کنه چون تقریباً همه ی اتفاقا افتاده.

یه اخلاق جالبی ام دارم اینه که اونقدر به یه سری ادما تو زندگیم فرصت میدم، اونقدر همه جوره خودمو میزارم وسط، اونقدر چشممو رو همه چی میبندم، که آخرش اگر رفتم و تموم کردم، طرف میدونه دیگه فرصتی برای برگشتن و بخشیدن نداره!

انقدر تو تاریکی غرق شدم که دیگه نور اذیتم میکنه.

من به تو نگاه میکنم و از خودم خجالت میکشم.
هر وقت که نگات میکنم و دوست داشتنو تو چشمات میبینم از خودم خجالت میکشم.
از خودم که تو چقدر دوسم داری اما من…
من کسی ام که در گذشته نابود شده و در همون گذشته از بین رفته.
من کسی ام که چیز زیادی ازش باقی نمونده.
بقول خودت گارد دارم، اعتمادی ندارم.
سخت میگیرم.
اره،خیلی سخت میگیرم.
بگذریم…
اینا چیزیو تغییر نمیده، من هر وقت بهت نگاه میکنم خجالت میکشم که اونقدری که باید دوست ندارم و میترسم زمانی دوست داشته باشم که دیر شده باشه.
که از تو فقط قدمای رفتت باقی مونده باشه.

من به یه نتیجه‌ای رسیدم که هربار یکی از اخلاقایِ بدمو بخاطر یه نفر کنار میزارم اون آدم جوری به من ثابت میکنه که انگار درست ترین کار ادامه دادن اون اخلاق تا آخر عمرمه.

رو همه چی چشامو بستم ، فکر کرد کورم !

چیزایی که با کارات خرابشون کردی با حرفات نمیتونی درستشون کنی...

مهم ترین چیزی که تو زندگیم یاد گرفتم این بود که هیچکس همونطور که شناخته بودم باقی نمیمونه ، این آدما به مرور زمان خود واقعیشون رو نشون میدن اونی که چند وقته میشناسیش خودِ واقعیش نیست بلکه داره یه چیز بهتری از خودش نشون میده و زمان میبره که واقعیت درونشو ببینی ، شخصیت واقعیشو رو کنه.