شب بخیر نگفتی و دیگه نخوابیدم.

روت حساس بودم ولی بم گفتی پارانوئید .

حرف برای گفتن زیاد بود،وقت کم... بوسیدمت.

رئیسی مرد ولی هنوز نیومدی بگی دوسم داری

تو که میگفتی خنده هام قشنگن حتی این خنده ها رم ازم گرفتی.

می‌گفت:
تو مثل خونه‌ای؛ امن، پُر آرامش، پناه.

‏دوباره اون جای زندگی‌ام که فقط هستم، چون اگه نباشم مامانم گریه می‌کنه.

یکی دیگه؟
من هنوزم میگم کاش تو جای همه بودی.

من قلبتو بوسيدم، ولي تو قلب منو گاييدی

‏نمیدونم چه مرضیه گرفتم احساس میکنم اضافم
‏و روز به روز دارم تنهاتر میشم

تو را طوری دوست دارم که کاش تمامِ دوست
داشتن‌های دنیا همینطور بود؛
«بسیار، عمیق، ادامه‌دار، امن.»